Είναι δύσκολος ο δρόμος του Χριστού, δύσβατος κι ανηφορικός. Είναι τεθλιμμένη η οδός της παρούσης ζωής, όπως την ονομάζει το αδιάψευστο στόμα του Σωτήρος Χριστού στην επί του όρους ομιλία Του1. Πρέπει κανείς να πονέσει, να ιδρώσει, να υπομένει θλίψεις για να περάσει την πύλη και να συναντήσει το Χριστό. Με κλάματα ξεκινούμε το ταξίδι της ζωής μας, με πολλούς πόνους το συνεχίζουμε και με οδύνες καταλήγουμε στο τέρμα. Τον πρόλογο του βιβλίου της ζωής μας τον γράφει ο Χριστός, το κυρίως θέμα εμείς, τον επίλογο πάλι ο Χριστός. Γι’ αυτό κι ο Δίκαιος Ιώβ θα τονίσει χαρακτηριστικά ότι είναι «πειρατήριον ο βίος ανθρώπου επί της γης»2. Δεν είμαστε πια στον Παράδεισο, δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε την ασκίαστη χαρά που χάρισε ο Θεός στους πρωτοπλάστους. Η βαθιά οδύνη θα μας συνοδεύει πάντοτε και τη χαρά θα διαδέχεται η λύπη. Γι’ αυτό και ο ιερός θρηνωδός της Εξοδίου Ακολουθίας, o θεοφόρος Νείλος της Δαμασκού, θα γράψει χαρακτηριστικά : «Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος πάντα σκιάς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα»3.
Δεν είναι πολλοί αυτοί που ακολουθούν ηθελημένα τη στενή και τεθλιμμένη οδό. Οι περισσότεροι προτιμούν τις εύκολες λύσεις, την άνετη ζωή, τις άμετρες απολαύσεις. «Η πλατεία πύλη και η ευρύχωρος οδός»4, στην οποία αναφέρεται και πάλι ο Χριστός, σαγηνεύει και κερδίζει τους πολλούς. Το στενό μονοπάτι, γεμάτο πόνο και δάκρυα, που βάδισε ο Χριστός και οι γνήσιοι μαθητές Του, είναι μόνο για τους λίγους.