Το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου

Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ διαφωνεῖ μὲ τὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ ζωὴ κρύβει περιπέτειες καὶ δυσκολίες μεγάλες. Ὑπάρχουν ὅμως ὁρισμένες περιπτώσεις ποὺ ὁ ἄνθρωπος (ἐπιστήμη, νόμος, πολιτεία…), δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει ἀπολύτως τίποτε γιὰ νὰ μὴν ὑποστηρίξουμε ὅτι μὲ τὴν παρέμβασή του, ὑφίσταται κίνδυνος τὰ πράγματα νὰ καταλήξουν στὸ χειρότερο.

Μία τέτοια τραγικὴ ὄντως περίπτωση, μᾶς περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὴν περικοπὴ τῆς Κυριακῆς.

Ὁ δύστυχος πατέρας “γονυπετών” παρακαλεῖ τὸν Ἰησοῦ νὰ τοῦ θεραπεύσει τὸ παιδί, τὸ ὁποῖο “σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει, πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ”.

Καὶ φυσικά, ἀφοῦ ὁ Κύριος ἔλεγξε τὴν ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων, ἐπετίμησε τὸ φοβερὸ δαιμόνιο καὶ “ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης”.

Ἐπιτελέστηκε λοιπὸν ἕνα θαῦμα ποὺ συγκλόνισε τοὺς παρισταμένους καὶ ποὺ ἀπέδειξε τὴν παντοδυναμία καὶ τὴν κυριότητα τοῦ Χριστοῦ!

Εἶναι δὲ πολὺ χαρακτηριστικό, ὅτι στὴν συνέχεια, καὶ μέσα στὴν ὁμάδα τῶν μαθητῶν, ὁ Κύριος ἐπεξηγεῖ τόσο τὴν αἰτία ποὺ οἱ μαθητὲς δὲν κατόρθωσαν νὰ ἐκβάλλουν τὸ δαιμόνιο (διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν), ὅσο καὶ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον “ἐκπορεύεται τὸ γένος αὐτὸ τῶν δαιμόνων”. Καὶ ἡ νίκη ἐναντίον τοῦ κακοῦ, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ στηρίζεται στὴν Πίστη, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν νηστεία καὶ τὴν προσευχή.

Ἕνα σημεῖο ποὺ συγκινεῖ στὴν Εὐαγγελικὴ Περικοπὴ εἶναι καὶ ἡ ταπείνωση τοῦ ἴδιου του πατέρα μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ.

Φυσικά, ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος, εἶχε ἀπευθυνθεῖ πρῶτα στοὺς μαθητές. Ὅμως, οὔτε ἐκεῖ μπόρεσε νὰ βρεῖ αὐτὸ ποὺ ποθοῦσε. Καὶ ὁπωσδήποτε, πρὶν φθάσει στοὺς μαθητές, θὰ εἶχε ἐπισκεφθεῖ καὶ ὁποιονδήποτε στὴν εὐρύτερη περιοχὴ ποὺ ὑπῆρχε ἐλπίδα νὰ θεραπεύσει τὸ παιδί του.

Ἂς προσπαθήσουμε ἔστω καὶ γιὰ λίγο νὰ φανταστοῦμε καὶ νὰ ζήσουμε τὸν πόνο τοῦ πατέρα, καὶ γενικῶς τὰ βάσανα τῶν γονεῶν σὲ παρόμοιες περιπτώσεις. “Θέε μού”, ἔλεγε μία πονεμένη ψυχή, “ἀπάλλαξε τὸ σπλάχνο μου ἀπὸ τὸν πόνο, καὶ ρίξε σ’ ἐμένα τὴν ἀρρώστια τού”!

Καὶ ὁπωσδήποτε, σὲ τέτοιες καταστάσεις ὁ γονέας ὑποφέρει πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὸ παιδί του. Εἶναι δὲ τόσες οἱ αἰτίες. Ἀσθένειες σωματικές, ἀδυναμίες ψυχικές, καταστάσεις ἐπώδυνες ποὺ πραγματικὰ σύρουν ὁλόκληρη τὴν οἰκογένεια. Ὅταν μάλιστα συνυπάρχει μὲ τὸ σταυρὸ τῆς ἀσθένειας καὶ αὐτὸς τῆς οἰκονομικῆς δυσχέρειας, τότε χρειάζονται τεράστια ἀποθέματα ὑπομονῆς.

Ὑπομονῆς ποὺ καρποφορεῖ στὸ ὀργωμένο ἀπὸ τὴν ἀγρυπνία (τοῦ πόνου) χωράφι τῆς πίστεως καὶ ἀνθοφορεῖ ἀπὸ τὴν νηστεία καὶ τὴν προσευχή.

Συγκινεῖ πάντως τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ πατέρας τῆς περικοπῆς, ἔκανε τὴν κίνηση ποὺ ἔπρεπε. Ἀπευθύνθηκε στὸν μόνο Ἰατρό, στὸν Θεάνθρωπο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ δώσει τὶς λύσεις σὲ ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τὴ θεραπεία σὲ ὅλες τὶς παθήσεις. Εἶναι αὐτὸς ποὺ καὶ μόνο στὴν Παρουσία Του, τὰ δαιμόνια “σπαράσσουν” καὶ ἐξερχόμενα ὁμολογοῦν ὅτι “αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεού”!
Ἀλλά, προβάλλει τώρα μπροστά μας καὶ ἕνα ἄλλο καταλυτικὸ ἐρώτημα.

Σήμερα, ὑφίστανται τέτοιες καταστάσεις; Ὑπάρχουν νέοι οἱ ὁποῖοι “κακῶς σεληνιάζονται”;

Θὰ βρισκόμασταν ἐκτὸς πραγματικότητας, ἐὰν ὑποστηρίζαμε τὸ ἀντίθετο. Μᾶλλον τονίζουμε ὅτι ἐὰν στοὺς περασμένους καιροὺς ὑπῆρχαν σπάνιες περιπτώσεις νέων ποὺ βασανίζονταν, κατὰ τὸν τρόπο ποὺ περιγράφει τὸ Εὐαγγέλιο, σήμερα τὰ πράγματα ἔχουν φθάσει νὰ εἶναι σὲ πολὺ χειρότερη μορφή.

Γιατί, ναὶ μέν, σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ τόπο ὑπῆρχαν καὶ πάντα θὰ ὑπάρχουν κρούσματα “σεληνιασμού”, ἀλλὰ ἡ ἐποχὴ μᾶς κατέχει τὸ “προσόν” οἱ νέοι νὰ χάνουν τὸν ἠθικό τους προσανατολισμὸ καὶ τὴν πνευματική τους ἰσορροπία “πέφτοντας εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ” τῶν παθῶν καὶ τῶν ποικίλων διαστροφῶν.

Ὑπάρχει χειρότερο πῦρ ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ φωτιὰ τῶν σαρκικῶν παθῶν ποὺ ἡ ἐποχή μας καὶ ἡ κοινωνία μας, ὄχι ἁπλῶς ἀναζωπυρώνουν, ἀλλὰ καὶ ἐπιμένουν μάλιστα νὰ τὰ παρουσιάσουν ὡς φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς; Καὶ ὑπάρχει χειρότερο ὕδωρ ἀπὸ τὸ μολυσμένο νερὸ τῆς ἀθείας, τῆς ἀπιστίας καὶ τῶν καταστροφικῶν αἱρέσεων καὶ τῆς παραθρησκείας;

Ἀπὸ τὴν ἄποψη λοιπὸν αὐτή, σήμερα, πολλὲς νέες καὶ ὄχι μόνο, ψυχές, σπαράσσουν καὶ βασανίζονται σὲ πολὺ χειρότερη μορφὴ ἀπὸ τὸ δαιμονισμένο νέο της Εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
Καὶ ναὶ μέν, ὁ ταλαίπωρος αὐτὸς νέος, εἶχε τὸν πατέρα του, ποὺ τελικῶς τὸν ὁδηγεῖ ἐκεῖ ποὺ ἔπρεπε γιὰ νὰ θεραπευτεῖ.

Τὰ δικά μας παιδιὰ ὅμως σήμερα, μέσα στὴν παραζάλη τοῦ δικοῦ τους παραλογισμοῦ, ποιοὺς ἔχουν ἄραγε ὥστε νὰ τὰ ὁδηγήσουν στὴν θεραπεία;

Τὴν πολιτεία; Μά, γιὰ ποιὰ πολιτεία, φίλοι μου κάνουμε λόγο, ὅταν οἱ ἴδιες οἱ κυβερνήσεις καὶ τὰ ἴδια τὰ καθ’ ὕλην ἁρμόδια ὑπουργεῖα (παιδείας ;;; ), ὡς Μήδεια στραγγαλίζουν τὰ παιδιά μας; Καὶ ποιὸ πνεῦμα ἀθλητισμοῦ, φερ’ εἰπεῖν, μποροῦμε νὰ ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἐλευθερώνει καὶ ἀναδεικνύει τὴν προσωπικότητα, ὅταν ἀποκλείονται ἐκ τῶν ὀλυμπιακῶν ἀγώνων ταλαντοῦχες προσωπικότητες , γιὰ δῆθεν “ρατσιστικὰ” ἀνέκδοτα; (ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν “κουνιέται φύλλο” γιὰ τὰ ποντιακὰ ἀνέκδοτα ἀπὸ τοὺς εὐαίσθητους αὐτοὺς ἀντιρατσιστές;).

Μήπως πάλι ὑφίσταται ἡ οἰκογένεια ποῦ θὰ ὁδηγήσει τοὺς νέους σὲ δρόμους ὀρθοὺς κι εὐλογημένους; Κάποτε σ’ ἕναν τόπο ποὺ ἀνθοῦσε ἡ Ρωμιοσύνη, μποροῦσες νὰ θαυμάσεις καὶ νὰ δεῖς τί ἐστὶ Ἑλληνοχριστιανικὴ οἰκογένεια, δήλ. Κατ’ οἶκον ἐκκλησία”.

Μήπως πάλι εἶναι δυνατὸν ὁρισμένοι γονεῖς ν’ ἀπευθυνθοῦν σὲ πρόσωπα καὶ σὲ χώρους ποὺ κανονικὰ θὰ ‘πρεπε νὰ “ἐκδιώκονται τὰ δαιμόνια” καὶ νὰ ἐπέρχεται ἡ θεραπεία; Ἀλλ’ ἂς κλείσουμε ἀμέσως τὴν παρένθεση αὐτή, διότι κινδυνεύουμε γιὰ κάποιες περιπτώσεις νὰ ἀκούσουμε καὶ πάλι τὸν ἐλεγκτικὸ λόγο τοῦ Ἰησοῦ… “οὺ δύνασθε θεραπεῦσαι, διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμών”…

Ἑπομένως, τί γίνεται; Ποιὸς θ΄ἀναλάβει νὰ παίξει τὸν ρόλο τοῦ τραγικοῦ πατέρα καὶ ποιὸς στὴ συνέχεια θὰ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια; Ποιὸς θὰ πονέσει; Ποιὸς θὰ θρηνήσει τὴν κατάσταση τῆς κοινωνίας μας καὶ μάλιστα τῶν νέων; Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ “γονυπετών” καὶ ἐκ βαθέων θὰ κράξει : “Κύριε, σῶσον ἠμᾶς. Κύριε, σῶσον τὸν τρυφερὸ ἀνθὸ τοῦ Ἔθνους μας, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει”;

Ναί, φίλοι μου. Ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε. Ἂς μὴν πέφτουμε στὴν χειρότερη παγίδα τοῦ διαβόλου ποὺ εἶναι ἡ ἀπογοήτευση. Θὰ ζοῦμε μὲν μὲ ρεαλισμὸ καὶ θὰ βλέπουμε τὰ πρόσωπα καὶ τὶς κατατάσεις στὴ σωστή τους διάσταση, ταυτοχρόνως ὅμως ὡς πιστοὶ καὶ μάλιστα Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μέσα στὶς καρδιές μας θὰ ψάλλουμε ἀκαταπαύστως τὴ συμφωνία τῆς ἐλπίδας.

Οὐδέποτε ἔπαυσαν νὰ ὑπάρχουν οἱ αὐθεντικές, οἱ καθοδηγητικὲς μορφές, οἱ πατέρες ποὺ νυχθημερὸν δέονται στὸν Ἰησοῦ ὑπὲρ τῶν τέκνων τους. Οὐδέποτε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς ἀφήσει ὀρφανούς, παρὰ τὰ βάσανα καὶ τὶς ἀστοχίες μας.

Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτέ, ὅτι τὸν τελευταῖο λόγο δὲν τὸν ἔχει ἡ ἀδυναμία καὶ ἡ ἀπιστία, ἀλλ’ Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς, ὁ μεγάλος Ἰατρὸς καὶ Σωτήρας μας ὁ ὁποῖος σὲ κάθε ψυχὴ καὶ μάλιστα νεανικὴ καὶ πονεμένη τονίζει:“Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιος, πᾶν ὅπερ ἂν θέλεις ἐγώ, μηδενὸς ἐν χρεία καταστῆς. Ἐγὼ καὶ δουλεύσω. Ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὗ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος, καὶ μέλος, καὶ κεφαλή, καὶ ἀδελφός, καὶ μήτηρ, πάντα ἐγώ. Μόνο οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ, καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ. Ἄνω ὑπέρ σου ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπέρ σου παραγέγονα παρὰ τοῦ πατρός. Πάντα μοὶ σύ, καὶ ἀδελφός, καὶ συγκληρονόμος, καὶ φίλος, καὶ μέλος.

Τί πλεὸν θέλεις;”

Ἀμήν.

πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος