Το μήνυμα της Κυριακής ΣΤ’ Ματθαίου

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

Αγαπητοί μου αδελφοί. Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ακούσαμε τον Ευαγγελιστή Ματθαίο να μας διηγείται τη θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ, η οποία έγινε αμέσως μετά την θεραπεία των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, που ακούσαμε την προηγούμενη Κυριακή.

Ο Χριστός λοιπόν, έρχεται στην αγαπημένη του πόλη, την Καπερναούμ. Στο σπίτι που βρίσκεται, κατεβάζουν από τη στέγη έναν παράλυτο πάνω σε ένα κρεβάτι. Μόλις ο Χριστός βλέπει την πίστη του παραλύτου αλλά και εκείνων που τον μεταφέρουν, του δίνει αμέσως την άφεση των αμαρτιών. Όμως οι γραμματείς που είναι παρόντες, σκέφτονται ότι με αυτό που λέγει ο Χριστός, βλασφημεί. Γιατί ποιος είναι αρμόδιος να συγχωρεί αμαρτίες, εκτός από τον ίδιο το Θεό;

Ο Κύριος όμως, αναγνωρίζοντας τους διαλογισμούς που έχουν οι γραμματείς στα βάθη της καρδιάς τους, τους ρωτάει γιατί κάνουν τέτοιες πονηρές σκέψεις. Και ευθύς, για να τους αποδείξει ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας που αναμένουν, θεραπεύει τον παράλυτο και από την σωματική του ασθένεια.

Ο Χριστός μας κατά τη διάρκεια της επίγειας δράσης Του δεν έκανε τίποτα τυχαία και χωρίς σκοπό. Συνεχώς έψαχνε το απολωλός πρόβατο, τον πλανεμένο και αμαρτωλό άνθρωπο, για να τον σώσει. Πήγαινε από πόλη σε πόλη και από σπίτι σε σπίτι, για να συναντήσει εκείνους που η καρδιά τους Τον αναζητούσε .

Έτσι και τώρα, ο παντογνώστης Κύριος δεν φτάνει τυχαία στην Καπερναούμ. Έρχεται για χάρη ενός πονεμένου ανθρώπου. Έχει δει από πριν και έχει ακούσει από μακριά τη φωνή του παραλύτου που Τον ζητά και Τον έχει ανάγκη. Και έρχεται για να συναντήσει τον ασθενή και αμαρτωλό, αυτόν που πάσχει ψυχικά και σωματικά.

Γιατί όμως ο Χριστός δεν έκανε στον παράλυτο τη συνηθισμένη ερώτηση, αν πιστεύει στη δύναμή Του; Γιατί δεν τον ρωτάει αν θέλει να θεραπευτεί από την αρρώστεια του, όπως έκανε συνήθως σε άλλες περιπτώσεις; Διότι η πίστη του παραλύτου και εκείνων που τον μετέφεραν ήταν αδιαμφισβήτητη και ολοφάνερη. Είχαν απόλυτη πεποίθηση ότι θα έπαιρναν εκείνο που ζητούσαν. Δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι ο Χριστός θα έκανε το θαύμα, διότι η καρδιά τους ήταν ευθεία και ειλικρινής, με απόλυτη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό Του.

Εμείς άραγε, όταν πλησιάζουμε τον Χριστό, όταν επικαλούμαστε το Όνομά Του, όταν πηγαίνουμε στην Εκκλησία και κοινωνούμε το Πανάγιο Σώμα και Αίμα Του, προσερχόμαστε με την ίδια πίστη; Έχουμε την πεποίθηση ότι ο Κύριος όντως θα μας θεραπεύσει, θα αγγίξει την ψυχή και το σώμα μας και θα μας προσφέρει αυτό που έχουμε ανάγκη; Πιστεύουμε ότι ο Χριστός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων;

Η πίστη και η ταπείνωση που έχει ο παράλυτος είναι το κλειδί που ανοίγει την πύλη του ουρανού. Είναι το κλειδί που χρησιμοποίησε και ο ευγνώμονας ληστής πάνω στο σταυρό και άνοιξε τη θύρα του Παραδείσου. Είναι το κλειδί που χρειαζόμαστε και εμείς, ώστε να μας βάλει ο Θεός στη Βασιλεία Του.

Ο παράλυτος λοιπόν πηγαίνει με πίστη στον Χριστό. Τι αναμένει να λάβει από Εκείνον; Μα φυσικά, περιμένει ότι θα βρει την σωματική του υγεία. Ο Χριστός όμως, κινείται διαφορετικά. Αντί να τον σηκώσει αμέσως από την κλίνη του, του λέει: «Έχε θάρρος, παιδί μου. Οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρεθεί».

Γιατί λοιπόν ο Χριστός χαρίζει στον παράλυτο άλλο πράγμα, από αυτό που εκείνος αναμένει; Διότι βλέπει την πραγματική ανάγκη της ψυχής του παραλύτου, που είναι η άφεση των αμαρτιών του. Και έτσι, πρώτα του χαρίζει την υγεία της ψυχής, και αργότερα θα του χαρίσει και την υγεία του σώματος.

Ακούμε συχνά τους χριστιανούς να λένε στην προσευχή τους: «Θεέ μου, δεν σου ζητώ τίποτα άλλο να μου δώσεις, παρά μόνο να έχω την σωματική μου υγεία». Μα είναι τελικά αυτό το κυρίως ζητούμενο, η σωματική μας υγεία; Όχι, αφού βλέπουμε τον  Χριστό να  φροντίζει πρώτα την ψυχική υγεία και μετά την σωματική. Τονίζει ότι αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη, είναι να είμαστε καθαροί από πάθη και αμαρτίες, έστω και αν έχουμε κάποια σωματική ασθένεια.

Συχνά, θεωρούμε ότι θαύμα είναι μόνο να γίνει καλά ένας παράλυτος, ένας τυφλός ή ένας καρκινοπαθής. Όμως, μεγαλύτερο θαύμα επιτελείται, όταν μια ψυχή που είναι νεκρή, ανασταίνεται και αρχίζει να αγαπάει το Θεό. Όταν μια ψυχή, που κυλιέται στο βούρκο της αμαρτίας, έρχεται σε επίγνωση και μετανοεί.

Ο Χριστός γνωρίζει ότι η πραγματική αρρώστεια είναι η αμαρτία, δηλαδή ο χωρισμός του ανθρώπου από το Θεό. Πόσες φορές άραγε, όταν πηγαίνουμε και εμείς να προσκυνήσουμε τα ιερά λείψανα και τις θαυματουργές εικόνες, αντί να ζητούμε την άφεση των αμαρτιών μας και την Βασιλεία του Θεού, ζητάμε πράγματα, αναγκαία ίσως, αλλά πρόσκαιρα;

Ο Χριστός δεν μας απαγόρευσε βεβαίως να προσευχόμαστε και για καθημερινά πράγματα, όπως για την υγεία μας, τα παιδιά μας, τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μας. Όμως, μας έδωσε εντολή να ζητάμε πρώτα την Βασιλεία Του, και όλα τα άλλα, σαν καλός Πατέρας που είναι, θα μας τα δωρίσει, αφού γνωρίζει καλύτερα από εμάς τις ανάγκες που έχουμε. Μας είπε να Του ζητάμε να Τον αγαπήσουμε, να μην Τον προδώσουμε, να τηρούμε τις εντολές Του, να μας δίνει μετάνοια, άφεση αμαρτιών και αγιασμό. Αυτά είναι που πραγματικά χρειαζόμαστε.

Αδελφοί μου. Με το σημερινό Του θαύμα στον παράλυτο, ο Κύριος μας θέτει ένα μεγάλο ερώτημα: Ζητάμε, σαν γνήσιοι μαθητές Του, εκείνο για το οποίο μας ζήτησε να προσευχόμαστε, δηλαδή τη Βασιλεία Του, ή μήπως η καρδιά μας είναι υποδουλωμένη σε πρόσκαιρες και μάταιες επιθυμίες; Αναζητούμε τον τρόπο με τον οποίο θα θεραπεύσουμε τα πάθη και τα ελαττώματά μας, ή όλη μας η μέριμνα περιορίζεται στο πώς θα γιατρέψουμε τις τυχόν σωματικές μας ασθένειες; Ας παρακαλέσουμε τον Χριστό να μας δίνει γνήσια μετάνοια, ώστε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας να τον αξιοποιήσουμε για την κάθαρση της ψυχής μας και την καλλιέργεια των αρετών. Αμήν.