Τέσσερα θαύματα τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας

1. Θεραπεία παραλύσεως προσωπικοῦ νεύρου  (1957 )

Τό 1957 εἶχα πάει στήν Κερασιά, στό κελλί τοῦ πατρός Ἰεροθέου τοῦ Χιώτη, γιά νά ἑορτάσουμε τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Λόγω τοῦ μεγάλου ὑψομέτρου στήν Κερασιά κάνει πολύ κρύο. Ἤμουν κοντά σέ σόμπα, ὅπου εἶχε πολλή ζέστη. Ἐν συνέχεια βγῆκα ἔξω γιά κάποια ἐργασία. Τότε, μέ τήν ἀπότομη ἀλλαγή θερμοκρασίας, χωρίς νά τό καταλάβω, ἔπαθα ψύξι, μέ ἀποτέλεσμα νά παραλύση τό πρόσωπό μου. Τόσο πολύ ἐπιδεινώθηκε ἡ κατάστασίς μου, ὥστε δέν μποροῦσα οὔτε νά φάγω. 

Σκέφθηκα πλέον νά πάω ἔξω σέ ἰατρούς, ἀλλά ὁ μακαριστός Γέροντάς μου πατήρ Γερόντιος μέ συμβούλεψε: Νά πᾶμε στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου, ἐκεῖ πού ἔχουν τά λείψανα τῆς ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, νά σέ σταυρώσουν. Εἶναι πολύ θαυματουργός. Πιστεύω θά σέ κάνη καλά.

Ἔτσι κι ἔγινε. Ἐπισκεφθήκαμε τό Μοναστήρι μέ τόν Γέροντά μου, καί ἐκεῖ ὁ μακαριστός πάπα-Κωνσταντῖνος μέσα στό Ἱερό μέ σταύρωσε μέ τά ἱερά λείψανα τῆς Ἁγίας.

Κατόπιν πήγαμε στό ἀρχονταρίκι νά ξεκουραστοῦμε. Τότε μου λέει ὁ Γέροντας νά κουνήσω τή σιαγόνα μου. Ἀμέσως ἡ σιαγόνα ἐκινήθη καί ἔκτοτε σιγά σιγά ἔγινα τελείως ὑγιής. Γιά ὅλα τά ἀνωτέρω δέν βρίσκω λόγους νά ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες μου πρός τήν ἁγία Ἀναστασία.

Γέρων Ἀκάκιος Μοναχός Κατουνακιώτης

Ἀδελφότης Δανιηλαίων Κατουνάκια Ἁγίου Ὅρους.
( σελ. 59-60 )

______________________________

2. Θεραπεία ἀσθενοῦς παιδιοῦ (1960)

Ὁ μακαριστός ἀδελφός της Ἱερᾶς Μονῆς μας τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, πατήρ Δημήτριος Μοναχός Γρηγοριάτης (1976), εἶχε πολλή ἀρετή καί ἦταν τέλειος ἐργάτης τῆς ὑπομονῆς, τῆς ὑπακοῆς καί τῆς προσευχῆς. Εἶχε στόν κόσμο ἕνα ἀνηψάκι, τό ὁποῖο ἀρρώστησε βαρειά καί μεταφέρθηκε στό νοσοκομεῖο. Μόλις τό ἔμαθε ὁ πατήρ Δημήτριος, ἐπιδόθηκε στήν προσευχή. Ἔκανε πολλά κομποσχοίνια, παρακαλώντας τόν Χριστό καί τήν ἁγία Ἀναστασία τή Ρωμαία, πρός τήν ὁποία ἔτρεφε μεγάλη εὐλάβεια. Μετά τίς ἐξετάσεις οἱ γιατροί ἀπεφάνθησαν ὅτι χρειάζεται χειρουργική ἐπέμβασις, ὤρισαν δέ καί τήν ἡμέρα ἐγχειρήσεως. Τοῦ παιδιοῦ.

Τήν παραμονή τῆς ἐγχειρήσεως ὁ πατήρ Δημήτριος παρεκάλεσε κάποιον ἱερέα τῆς Μονῆς, νά τελέση μία θεία Λειτουργία ὑπέρ ἰάσεως τοῦ ἀνηψιοῦ του στό παρεκκλήσι τῆς ἁγίας Ἀναστασίας. Τήν ἑπομένη ἡμέρα οἱ γιατροί ἔμειναν κατάπληκτοι, ὅταν διεπίστωσαν ὅτι τό παιδί ἦταν τελείως καλά. Τότε ἐκεῖνο εἶπε ὅτι στόν ὕπνο τοῦ εἶδε μία μαυροφόρα γυναίκα, πού τόν ἐρώτησε πού πονάει.

Ὅταν αὐτό τῆς ἔδειξε τό μέρος, ἐκείνη ἄγγιξε μέ τό χέρι τῆς ἐκεῖ. Ἀμέσως σταμάτησε ὁ πόνος καί ἔγινε τελείως καλά. Ὅταν τό παιδί τήν ἐρώτησε ἀπό ποῦ εἶναι, ἐκείνη ἀπάντησε:

 -Εἶμαι στό Μοναστήρι πού εἶναι καί ὁ θεῖος σου, ὁ πατήρ Δημήτριος, καί μ΄ ἔστειλε νά σέ κάνω καλά. Ἄλλοτε ὁ πατήρ Δημήτριος  εἶχε ἰδῆ τήν ἁγία Ἀναστασία ὀφθαλμοφανῶς. Ἦταν σέ νεαρή ἡλικία, σάν μικρή κοπέλα.
(σελ. 60-61)

______________________________

3. Θεραπεία Καρδιοπάθειας (β) (1991)

Ὁ υἱός μου ἦταν ἀκόμη ἀβάπτιστος, ὅταν τόν Μάϊο τοῦ 1991 ἀσθένησε σοβαρά. Νοσηλεύτηκε γιά εἴκοσι ἡμέρες στό Νοσοκόμειο Παίδων « Ἀγλαϊα Κυριακοῦ ». Παρουσίασε « Σύνδρομο Καβασάκι », ὅπως λέγεται ἰατρικά. Ἔδειξε πέντε ἀπό τά ἑπτά συμπτώματα τῆς ἀσθένειας αὐτῆς ( μηνιγγίτιδα, ὑψηλό πυρετό, κόκκινα ἐξανθήματα, κλπ). Αὐτό τό σύνδρομο εἶναι περίπτωσις ἕνα στό ἑκατομμύριο καί ἀφήνει μόνιμη βλάβη στά στεφανιαῖα ἀγγεῖα. Εἰδοποιήσαμε στήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου καί ἔγινε Παράκλησις στό παρεκκλήσι τῆς ἁγίας Ἀναστασίας. Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἡ κατάστασις τοῦ υἱοῦ μου σταθεροποιήθηκε, ὅποτε συνεχίστηκε ἡ θεραπεία. Σέ εἴκοσι ἡμέρες ἡ θεραπεία τελείωσε καί τό νήπιο ἐξῆλθε ὑγιέστατο. Κατά τή διάρκεια τῆς θεραπέιας ὁ ἰατρός δέν μᾶς εἶπε τίποτε γιά τή σοβαρότητα τῆς καταστάσεως. Ὅταν τελείωσε ἡ θεραπεία, ὁ ἰατρός μᾶς εἶπε: « Εἴσαστε πολύ τυχεροί. Πέσατε ἀπό τήν Ἀκρόπολι καί μείνατε ὄρθιοι. Πάντως τό παιδί δέν σώθηκε μέ δική μας ἐπέμβασι ». Εὐχαριστῶ τήν ἁγία Ἀναστασία γιά τήν θεραπεία καί τήν προστασία της.

Γ.Π

Ἀσπρόπυργος Ἀττικῆς(σέλ. 91-92 )

______________________________________

Θεραπεία Σπονδυλολισθήσεως

Ἔπαθα σπονδυλολίσθησι καί ἐπί πέντε συνεχῆ χρόνια εἶχα πολλούς πόνους ἀπό τήν μέση καί κάτω. Τόν τελευταῖο καιρό ἄρχισαν νά παραλύουν τά πόδια μου. Ἡ κατάστασίς μου ἦταν ἀπελπιστική. Ὁ ἰατρός μετά ἀπό ἀξονική τομογραφία, στήν ὁποία ἐν τῷ μεταξύ εἶχα ὑποβληθῆ, μοῦ συνέστησε ἐγχείρησι.
Στίς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1991, παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, πῆγα μέ μεγάλη δυσκολία μαζί μέ τόν ἄνδρα μου στήν ἀγρυπνία πρός τιμήν τῆς Ἁγίας στόν Ναό της πού βρίσκεται στό Βαθύ Αὐλίδος, Μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου. Τήν παρεκάλεσα νά μέ θεραπεύση.
Γυρίζοντας στό σπίτι μου ἔβαλα στήν μέση μου λαδάκι ἀπό τήν κανδήλα τῆς Ἁγίας. Ἀπό τήν ἄλλη κιόλας ἡμέρα ἄρχισα νά αἰσθάνωμαι καλύτερα. Μέσα σέ 15 ἡμέρες τά προβλήματά μου ἐξαφανίσθηκαν τελείως. Περπατῶ ἔκτοτε πολλές ὧρες χωρίς τόν παραμικρό πόνο. Εὐχαριστῶ τήν Ἁγία γιά τό καλό πού μου ἔκανε καί τήν παρακαλῶ νά εἶναι πάντοτε προστάτις τῆς οἰκογένειάς μου.

Α.Σ.Ζ.

Χαλκίδα

(σελ. 92 )
Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο: Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἅγιον Ὅρος