Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή κάνει λόγο γιά προσκλητήριο σέ δεῖπνο, γιά ἄρνηση τῶν καλεσμένων καί γιά τήν τελική πραγματοποίηση τοῦ δείπνου μέ νέους καλεσμένους, ἀφοῦ οἱ πρῶτοι ἀμέλησαν καί πήγαν στούς ἀγρούς καί στήν ἀγορά, ἤ κράτησαν τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Κυρίου, τούς κακοποίησαν καί τούς σκότωσαν.
Ὁ οἰκοδεσπότης στέλνει ἄλλους δούλους νά μαζέψουν ἀπό τούς δρόμους «πονηρούς τε καί ἀγαθούς ἵνα γεμισθεῖ ὁ οἶκος».
Ἐκεῖνο πού μᾶς ἐνδιαφέρει στήν παραβολή εἶναι ὅτι ὁ οἰκοδεσπότης μπαίνει μέσα στήν αἴθουσα τοῦ συμποσίου, παρατηρεῖ κάποιον πού δέν ἔχει ἔνδυμα γάμου καί τόν ἐπιτιμᾶ αὐστηρά. Αὐτή ἡ σκηνή μᾶς βάζει στίς ἀκόλουθες σκέψεις.
Ἡ ἐξ ἀγάπης πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ νά γίνουμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας του συνεπάγεται καί ὁρισμένες ὑποχρεώσεις ἐκ μέρους μας. Ἡ ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ δέν εἶναι μιά ὁριστική καί τελική κατάσταση ἀλλ” ἕνα ἔμβλημα ἀγῶνος. Αὐτός πού δέχτηκε τό προσκλητήριο καί μπῆκε στήν πορεία πού ὁδηγεῖ στό τέρμα, στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δέν μπορεῖ νά ἐμφανιστεῖ μπροστά στόν Κριτή χωρίς «ἔνδυμα γάμου».
Ἡ ἐγγύτερη ἐξέταση τῆς φράσεως αὐτῆς ἀπό τήν παραβολή θά μᾶς βοηθήσει νά καταλάβουμε καλύτερα ποιά εἶναι ἡ ὑποχρέωση τοῦ χριστιανοῦ πού εἶπε τό Ναί στή θεία πρόσκληση.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύουν τό ἔνδυμα γάμου μέ τήν ἔννοια τῶν «ἔργων» ὡς καρπῶν τῆς νέας ζωῆς μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τήν ἔννοια τῆς «δικαιοσύνης» τῶν ἀνθρώπων ὡς ἀπαντήσεως στή σώζουσα δικαιοσύνη καί χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτῆς τῆς «δικαιοσύνης» μᾶς περιγράφει χαρακτηριστικές πλευρές στήν ἐπί του ὄρους ὁμιλία του ὁ Χριστός .
Ὁ Θεός δείχνει τήν ἀγάπη του καλώντας τόν ἄνθρωπο στό δεῖπνο τῆς βασιλείας του. Ἡ ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου δέν σημαίνει ματαίωση τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί ἡ θετική ἀνταπόκρισή του στή θεία πρόσκληση δέν τελεσφορεῖ, ἐάν δέν συνοδεύεται μέ ζωή σύμφωνη πρός τό θέλημα τοῦ καλοῦντος, ἐάν δέν συνοδεύεται μέ καρπούς.
Ὁ Θεός καλεῖ, ἀλλά καί ἀπαιτεῖ. Ἤ ἀπάντηση τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι τό τέλος τοῦ διαλόγου ἄλλ” ἡ ἀρχή, πού συνεπάγεται τήν ὑποχρέωση τῆς καρποφορίας, ὥστε νά φανεῖ ἀντάξιος της θείας κλήσεως.
εκ της Ι.Μ.Ξ.
