† Μνήμη τῆς Ἁγίας Λυδίας, τῆς Φιλιππησίας.
Ἡ λατρεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τά τελούμενα στούς ἱερούς ναούς, ὅπως τά σωζόμενα μνημεῖα τοῦ παρελθόντος καί τοῦ παρόντος, ὡς ἀψευδεῖς μάρτυρες τῶν γεγονότων, βοηθοῦν τόν πιστό στήν ὑπέρβαση τῶν τοπικῶν καί χρονικῶν περιορισμῶν καί στή βίωση τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος καί τῆς θαυμαστῆς παρουσίας μέσα στόν κόσμο τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ συνοδοιπόρος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί οἰκεῖος τῶν Φιλιππησίων Εὐαγγελιστής Λουκᾶς καταγράφει στό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων γιά τήν πρώτη ἐπίσκεψή τους στούς Φιλίππους καί τό βάπτισμα τῆς πορφυροπώλιδος Λυδίας: «Ὅταν εἶδε τό ὅραμα, ἐζητήσαμε ἀμέσως νά φέρουμε σέ αὐτούς τό χαρμό-συνο ἄγγελμα. Ἀφοῦ λοιπόν ἐξεκινήσαμε ἀπό τήν Τρωάδα, ἐπλεύ-σαμε κατ’ ευθεῖαν στή Σαμοθράκη, τήν δέ ἑπομένη στή Νεάπολη1 καί ἀπό ἐκεῖ στούς Φιλίππους, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πρώτη πόλη τῆς περιοχῆς ἐκείνης τῆς Μακεδονίας, μία ἀποικία Ρωμαϊκή, καί ἐμεί-ναμε στήν πόλη σέ μέρος κοντά στόν ποταμό, ὅπου ἐνομίζαμε ὅτι ὑπῆρχε τόπος προσευχῆς καί ἐκαθίσαμε καί ὁμιλούσαμε στίς γυναῖ-κες πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ ἐκεῖ. Κάποια γυναίκα, ἀπό τήν πόλη τῶν Θυατείρων, ὀνομαζόμενη Λυδία, ἡ ὁποία ἐπωλοῦσε πορφύρα, γυναίκα θεοσεβής, ἄκουγε καί ὁ Κύριος τῆς ἄνοιξε τήν καρδιά, γιά νά προσέχει σέ ὅσα ἔλεγε ὁ Παῦλος. Ὅταν ἐβαπτίσθηκε αὐτή καί οἱ οἰκιακοί της, μᾶς είπε, «Ἐάν μέ ἐκρίνατε ὅτι εἶμαι πιστή στόν Κύ-ριο, ἐλᾶτε νά μείνετε στήν οἰκία μου, καί μᾶς ἐπίεζε…» 2.
Στήν πηγαία καί ἀνεπιτήδευτη περιγραφή τοῦ πρώτου βαπτί-σματος στούς Φιλίππους ἀπό τόν πρωτοκορυφαῖο Ἀπόστολο Παῦ-λο εὔκολα διακρίνεται ἡ διαδικασία καί ἐπισημαίνονται οἱ βασικές προϋποθέσεις γιά τή συμμετοχή τοῦ νέου πιστοῦ στή νέα ἐν Χριστῷ ζωή καί τήν ἔνταξή του στούς κόλπους τῆς Εκκλησίας.Οἱ Ἀπόστο-λοι ἐκήρυσσαν «Χριστόν ἐσταυρωμένον» καί ὅσοι ἀπό τούς ἀκροα-τές ἀποδέχονταν ἀβίαστα τήν ἀποστολική διδασκαλία, ἀκολου-θοῦσαν τήν πράξη, πού καθορίσθηκε ἤδη τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκο-στῆς. Μετανοοῦσαν καί ἐβαπτιζόταν στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χρι-στοῦ ἐξασφαλίζοντας ἔτσι τή συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν τους καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος3, τή δυνατότητα νά γεννηθοῦν στή νέα ἐν Χριστῷ ζωή.
Στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Ζυγάκτη, ἔξω ἀπό τά τείχη τῶν Φιλίππων, ἡ θεοσεβής Λυδία, μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες, ἄκουσε προ-σεκτικά τή χριστοκεντρική διδασκαλία τοῦ Παύλου καί μέ ἀνοικτή τή φωτισμένη καρδιά της ἀποδέχθηκε τή σωτήρια διδασκαλία. Ἀμέσως κατέβηκε στά νερά τοῦ νέου Ἰορδάνου καί ἐβαπτίσθηκε μαζί μέ ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειάς της. Πανηγυρικά καί ἔμπρακτα ὁμολογεί τήν πίστη της στόν Χριστό καί ἡ ὁμολογία ἐπιβραβεύεται μέ τήν ἀποστολική πράξη τῆς βαπτίσεως καί τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐπάνω στούς βαπτισθέντες, γιά νά μεταδοθοῦν οἱ δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά ξεκινήσει ἡ ἐφαρμογή στό βίο τους, ὅλων ἐκείνων πού εἶναι ἀληθινά, σεμνά, δίκαια, ἁγνά, ἀγαπητά καί ἡ επιδίωξη ὁποιασδήποτε ἀρετῆς καί ὁποιουδήποτε ἐπαίνου4.
Ἡ μετάβαση ὅλων στήν οἰκία τῆς Λυδίας ἐπισφράγισε τό πασχάλιο μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁλοκλήρωση τῆς πνευματικῆς εὐωχίας τῆς εὐλογημένης ἐκείνης ἡμέρας, κατά τήν ὁποία στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἐντάχθηκε μέ τό βάπτισμα ἡ πρώτη Εὐρωπαία Χριστιανή τῶν Φιλίππων.
Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν Ἁγία Λυδία ὡς Ἰσαπόστολο καί στόν ἱερό τόπο τῆς βαπτίσεώς της ὕψωσε ναό-βαπτιστήριο, ὅπως καί στήν παρακείμενη ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Ζυγάκτη καθιέρωσε ὑπαί-θριο βαπτιστήριο, ὅμοιο μέ ἐκεῖνα πού σώζονται στίς παλαιοχρι-στιανικές βασιλικές τῶν Φιλίππων.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Πλατίλλας, τῆς Ρωμαίας.
Ἡ Ἁγία Μάρτυς Πλατίλλα ἔζησε τόν 1ο αἰώνα μ.Χ. στή Ρώμη. Σύμφωνα μέ τήν παράδοση ἐβαπτίσθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ἦταν παροῦσα στό μαρτύριο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί θεωρεῖται μητέρα τῆς Ἁγίας Δομιτίλλης († 12 Μαῒου). Ἐτελειώθηκε μαρτυρικά τό ἔτος 67 μ.Χ.
Ἡ Ἁγία ἀπεικονίζεται στήν τέχνη προσφέροντας τό πέπλο της στόν Ἀπόστολο Παῦλο κατά τό μαρτύριό του, ὁ ὁποῖος μετά τό θάνατό του ἐμφανίσθηκε στήν Ἁγία καί τῆς ἐπέστρεψε τό πέπλο της. Ἡ πράξη αὐτή ἀπεικονίζεται στίς χάλκινες πόρτες τῆς βασι-λικῆς τοῦ Ἁγίου Πέτρου, στή Ρώμη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Θαλελαίου, τοῦ ἰατροῦ καί τῶν σύν αὐτῷ μαρτυρησάντων Ἀλεξάνδρου καί Ἀστε-ρίου.Ο Ἅγιος Μάρτυς Θαλέλαιος καταγόταν ἀπό τόν Λίβανο καί ἔζησε κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορος Νουμεριανοῦ (283-284 μ.Χ.). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Βερεκκόκιος καί ἡ μητέρα του Ρομβυλιανή. Εἶχε σπουδάσει τήν ἰατρική ἐπιστήμη καί προσέφερε στούς πάντες ἀφιλοκερδῶς καί μέ ἀγάπη τίς ἰατρικές του ὑπηρεσίες, γι’ αὐτό καί ἐτνάσσεται στήν κατηγορία τῶν γνωστῶν Ἀναργύρων.
Γιά τήν πίστη του στό Χριστό τόν συνέλαβαν οἱ εἰδωλολάτρες στήν Ἀνάζαρβο, πρωτεύουσα τῆς δεύτερης ἐπαρχίας τῆς Κιλικίας, κρυπτόμενο ἐντός δάσους, καί τόν ὁδήγησαν στόν ἄρχοντα Τιβεριανό. Ἐκεῖνος, ἐπειδή ὁ Ἅγιος δέν ἐπειθόταν νά θυσιάσει στά εἴδωλα, πρόσταξε νά τοῦ τρυπήσουν τούς ἀστράγαλους καί νά τόν κρε-μάσουν μέ τό κεφάλι πρός τά κάτω. Τοση δέ ἦταν ἡ ὑπομονή τοῦ Ἁγίου, τήν ὁποία ἐππεδειξε κατά τό φρικτό αὐτό μαρτύριο, ὥστε δύο ἀπό τούς βασανιστές του στρατιῶτες, Ἀλέξανδρος καί Ἀστέριος ὀνομαζόμενοι, ἐπίστευσαν καί ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό, ἀποκεφαλίσθηκαν.
Κατόπιν ὁ Τιβεριανός πρόσταξε καί ἔριξαν τόν ῞Αγιο στή θά-λασσα νά πνιγεῖ. ᾿Εκεῖνος ὅμως δέν ἔπαθε τίποτε καί βγῆκε ἀπό τή θάλασσα φορώντας ὁλόλευκη ἐσθῆτα. Μετά ἀπό τή θαυματουργική αὐτή διάσωσή του τόν ἔριξαν στό στάδιο νά τόν κατασπαράξουν πεινασμένα σαρκοβόρα θηρία. ῞Ομως τά θηρία δέν τόν ἐπλησίασαν καί ἔμεινε καί πάλι ἀβλαβής.
Ἔτσι ὁ Μάρτυς Θαλέλαιος ἀποκεφαλίσθηκε διά ξίφους στήν Ἔδεσσα τῶν Αἰγαίων5, κατά τό φθινόπωρο τοῦ ἔτους 284 μ.Χ., καί ἔλαβε τόν ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στό μαρτύριό του, τό ὁποῖο εὑρισκόταν ἐντός τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀγαθονίκου. Πλήν τοῦ ναῒσκου αὐτοῦ γνωρίζουμε καί τό ναό κοντά στό ὄρος τοῦ Αὐξεντίου. Ἐπ’ ὀνόματο τοῦ Ἁγίου ὑπῆρχε καί μονή στήν Παλαιστίνη, τήν ὁποία, κατά τή μαρτυρία τοῦ Προκοπίου, «ἀνανεώατο» ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστι-νιανός (527-565 μ.Χ.). Φαίνεται δέ ὅτι ὁρισμένες μονές ἑόρταζαν τή μνήμη τοῦ Ἁγίου Θαλέλαιου στίς 3 Σεπτεμβρίου, ἐνῶ ἄλλοι καί στίς 23 Αὐγούστου, ἡμέρα κατά τήν ὁποία ὁ Μάρτυς προσήχθη σέ ἀνάκριση6.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἀσκλᾶ.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀσκλᾶς καταγόταν ἀπό τή Θηβαῒδα τῆς Αἰγύπτου καί εἶναι ἄγνωστο πότε ἄθλησε. Ἐργαζόμενος ἱεραποστο-λικά ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, συνελήφιη καί ὁδηγήθηκε ἐνώ-πιον τοῦ ἄρχοντος Ἀρριανοῦ. Πιεθείς, γιά νά θυσιάσει στά εἴδωλα, ἀρνήθηκε καί ἑνεκα τούτου ὑποβλήθηκε σέ πλῆθος μαρτυρίων, τά ὁποῖα ὐπέμεινε ἀγγόγυστα. Ἔτσι τοῦ καταξέσκισαν τίς σάρκες καί τόν ἔκαψαν μέ ἀναμμένες λαμπάδες. Ἐμμένων ὁ Ἅγιος παρά ταῦτα στήν ὁμολογία του, ἀφοῦ τοῦ ἔδεσαν στό λαιμό βαρύτατο λίθο, τόν ἔρριψαν στόν ποταμό Νεῖλο, ὅπου εὑρῆκε μαρτυρικό θάνατο, ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305 μ.Χ.).
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βαυδελίου.
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βαυδέλιος ἔζησε περί τόν 2ο ἤ 3ο αἰώνα μ.Χ. καί ἐγεννήθηκε στήν πόλη Ὀρλεάνς τῆς Γαλλίας. Ἀφοῦ ἐνυμ-φεύθηκε, ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά γιά τήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελί-ου στή Γαλλία καί τή βόρεια Ἱσπανία. Ἐτελειώθηκε μαρτυρικά στήν πόλη Νίμς τῆς Γαλλίας.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Ζαβουλών καί Σωσσάνης, γονέων τῆς ἁγίας Νίνας τῆς Ἰσαποστόλου.
(Βλ. † 14 Ἰανουαρίου).
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἱλαρίου, ἐπισκόπου Τουλούζης.
Ὁ Ἅγιος Ἱλάριος ἔζησε κατά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. καί ἐχειροτο-νήθηκε Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Τουλούζης7. Ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ἀναστασίου, ἐπισκόπου Βρεσκίας.
Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ἦταν Ἐπίσκοπος Βρεσκίας τῆς Λομβαρ-δίας καί ἀγωνίσθηκε σθεναρά κατά τῶν αἱρετικῶν Ἀρειανῶν. Ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 610 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων, τῶν ἐν Μεμέλᾳ τῆς Ἱερουσαλήμ ἀθλησάντων.
Οἱ Ἅγιοι αὐτοί Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν τό ἔτος 614 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Οὐτρίλλου, ἐπισκόπου Μπουργκές τῆς Γαλλίας.
Ὁ Ἅγιος Οὐτρίλλος ἐγεννήθηκε στήν πόλη Μπουργκές καί ἀσκήτεψε στή μονή τοῦ Ἁγίου Νικητίου τῆς Λυών († 2 Ἀπριλίου). Τό ἔτος 612 μ.Χ. ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Μπουργκές καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό ἔτος 624 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Θαλασσίου, τοῦ Μυροβλύτου.Ὁ Ὅσιος Θαλάσσιος καταγόταν ἀπό τή Λιβύη τῆς Ἀφρικῆς καί ἔζησε κατά τό πρῶτο ἥμισυ τοῦ 7ου αἰῶνος μ.Χ., ἐπί τῆς βασι-λείας τοῦ Κωνσταντίνου Πωγωνάτου. Ἦταν σύγχρονος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος καί τοῦ ἀφιέρωσε μία ἔκθεση μέ ἀπορίες σέ θέματα τῆς Γραφῆς καί τίς λύσεις τους. Κατ’ ἀρχάς ὁ Ὅσιος ἐχειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος καί ἐξελέγη ἡγού-μενος. Διακρινόταν γιά τήν καθαρότητα τοῦ βίου καί τή βαθειά θεολογική παιδεία του καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό ἔτος 648 μ.Χ.
Ὁ Ὅσιος συνέγραψε τετρακόσια κεφάλαια περί Ἀγάπης καί Ἑγκατείας καί τῆς Κατά νοῦν πολιτείας, ὅταν ἦταν ἡσυχαστής, ὅπως προκύπτει ἀπό τήν ταπεινόφρονα διατύπωσή του: «κατά τό φαινόμενον ἡσυχαστής, κατά δέ τήν ἀληθεια πραγματευτής κενοδο-ξίας».
Τά κεφάλαια αὐτά ξυπνοῦν ψυχές πού εἶναι σέ πνευματικό θάνατο ἤ ἀνασταίνουν ψυχές πού νεκρώθηκαν ἀπό τήν ἁμαρτία. Τό πλεονέλτημά τους εἶναι ἡ ἐμπειρική μέθοδος πού, μέ τήν πρακτική ἀγωγή πού ὑποδεικνύουν, ὁδηγοῦν μέ ἀσφάλεια στή μεταστοιχείω-ση τῶν ψεκτῶν παθῶν σέ πάθη ἅγια καί στήν κτήση τῶν θείων ἀρετῶν, ἀπ’ ὅπου ἀρχίζει ἡ ἄνθιση τῶν καρπῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύμα-τος, ἀποκορύφωμα τῶν ὁποίων εἶναι ἡ θεομίμητη ταπείνωση καί ἡ ἁγία ἀγάπη.
Ὁ Ὅσιος Θαλάσσιος εἶναι ἕνας ἀπλανής διδάσκαλος τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῶν νηπτικῶς βιούντων μοναχῶν, ἀλλά καί στοργικός πατέρας ὅλων τῶν Χριστιανῶν, πρός τούς ὁποίους, ὡς δοῦλος εὐγνώμων, μεταδίδει τό χάρισμα πού ἔλαβε, θεραπεύοντας, ὡς ἰατρός ψυχῶν, τίς ἀρρωστημένες ψυχές καί ὁδηγώντας τες στόν ἀρχικό προορισμό τους, πού εἶναι ἡ ὁμοίωσή τους, κατά χάριν, μέ τόν Δημιουργό τους, τήν Ἁγία Τριάδα, στήν Ὁποία ἀφιερώνει τά δέκα πέντε τελευταῖα κεφάλαια τῆς τετάρτης ἑκατοντάδος του, φανερώνοντας τήν Ὀρθόδοξη θεολογική γνώση του.
Γράφει χαρακτηριστικά ὁ Ὅσιος Θαλάσσιος:
-Ὁ νοῦς πού ἀπόκτησε πνευματική ἀγάπη, δέν διανοεῖται γιά τόν πλησίον του ἐκεῖνα πού δέν ἁρμόζουν στήν ἀγάπη.
-Ἀγάπη ἀληθινή ἔχει ἐκεῖνος πού δέν ἀνέχεται νά ἀκούει ὑπονοούμενα, οὔτε φανερές κατηγορίες κατά τοῦ πλησίον.
-Ἰδίωμα τῆς ἀνυπόκριτης ἀγάπης εἶναι ὁ ἀληθινός λόγος ἀπό ἀγα-θή συνείδηση.
-Ἐκεῖνος εἶναι δυνατός ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀποδιώκει τήν κακία μέ τήν πράξη καί μέ τή γνώση.
-Ἄν θέλεις νά νικήσεις τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς, ἀπόκτησε ἐγκρά-τεια καί ἀγάπη γιά τόν πλησίον.
-Ἡσυχία, προσευχή, ἀγάπη καί ἐγκράτεια, εἶναι τετράτροχο ἅρμα πού ἀνεβάζει τό νοῦ στούς οὐρανούς.
-Ἔργο χαρακτηριστικό τοῦ νοῦ εἶναι νά ἀσχολεῖται πάντοτε μέ τά λόγια τοῦ Θεοῦ.
-Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ Τόν Ἰησοῦ, θά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τήν κακία. Καί ἐκεῖνος πού Τόν ἀκολουθεῖ, θά δεῖ τήν ἀληθινή γνώση.
-Ἡ ἐλευθερία ἀπό τά πάθη εἶναι συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν. Ὅποιος δέν ἐλευθερώθηκε μέ τή Χάρη ἀπό τά πάθη, δέν ἔλαβε ἀκόμη τή συγχώρηση.
-Ἄν θέλεις νά ἀπαλλαγεῖς ταυτόχρονα ἀπό ὅλες τίς κακίες, ἀπαρνήσου τή μητέρα τῶν κακῶν, τή φιλαυτία.
-Ἐκεῖνος πού ὑπομένει τούς ἀθέλητους πειρασμούς πού τοῦ ἔρχο-νται, ἀποκτᾶ ταπεινό φρόνημα, καλές ἐλπίδες καί γίνεται δόκιμος.
Εὐχή τοῦ Ὁσίου Θαλασσίου
«Κύριε τῶν πάντων Χριστέ, ἐλευθέρωσέ μας ἀπό ὅλα αὐτά, ἀπό τά ὀλέθρια πάθη καί ἀπό τούς λογισμούς πού προέρχονται ἀπό αὐτά.
Πλασθήκαμε ἀπό Σένα, γιά νά ἀπολαύσουμε τόν παράδεισο πού ἐφύτευσες Ἐσύ.
Τήν τωρινή μας ἀτιμία μόνοι τήν προκαλέσαμε, μέ τό νά προτιμήσουμε τήν ὀλέθρια ἀπό τήν εὐλογημένη ἀπόλαυση.
Ἐπήραμε τήν ἀμοιβή μας γι’ αὐτό, ἀνταλλάζοντας τήν αἰώνια ζωή μέ τό θάνατο.
Τώρα λοιπό, Κύριε, κάθώς ἐστράφηκες μέ εὐμένεια πρός ἐμᾶς, κάνε τό ἴδιο ὥς τό τέλος. Καθώς ἔγινες ἄνθρωπος γιά μᾶς, σῶσε μας ὅλους.
Γιατί ἦλθες νά σώσεις ἐμᾶς τούς χαμένους. Μή μᾶς χωρίσεις ἀπό τή μερίδα ὅσων σώζονται.
Ἀνάστησε τίς ψυχές καί σῶσε τά σώματά μας. Καθάρισέ μας ἀπό κάθε μολυσμό.
Σπᾶσε τά δεσμά τῶν παθῶν πού μᾶς κατέχουν. Ἐσύ, πού συνέτριψες τίς φάλαγγες τῶν ἀκάθαρτων δαιμόνων.
Καί ἀπάλλαξέ μας ἀπό τήν τυραννία τοῦς, γιά νά λατρεύ-σουμε Ἐσένα μόνο, τό αἰώνιο Φῶς.
Ἀφοῦ ἀναστηθοῦμε ἐκ νεκρῶν, συγκροτώντας μαζί μέ τούς Ἀγγέλους μία εὐλογημένη καί ἀκατάλυτη χορεία. Ἀμήν».
† Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Μάρκου, τοῦ Ἐρημίτου.
Ὁ Ὅσιος Μᾶρκος ἦταν μοναχός. Εἶναι ἄγνωστος ὁ τόπος καταγωγῆς καί ὁ χρόνος τῆς δράσεώς του. Ἀφοῦ ἔζησε ὁσίως, ἐκοι-μήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Θεοδώρου, ἐπισκόπου Παβίας.Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς Παβίας τῆς Ἰταλίας. Ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς του, τό ἔτος 743 μ.Χ., ἔπαθε πολλά ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἐξορίσθηκε ἀπό τούς Λομβαρδούς. Ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 778 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Ἰωάννου, Ἰωσήφ καί Νικήτα, κτιτόρων τῆς Νέας Μονῆς τῆς Χίου.Οἱ Ὅσιοι Πατέρες μας Ἰωάννης, Ἰωσήφ καί Νικήτας κατά-γονταν ἀπό τή Χίο καί ἔζησαν κατά τόν 11ο αἰώνα μ.Χ. Ἀσκη-τεύοντες ἐπί τοῦ Προβατείου Ὄρους τῆς νήσου τῆς Χίου, εὑρῆκαν μία ἡμέρα ἐπάνω σέ δένδρο μυρσίνης κρεμάμενη εἰκόνα τῆς Θεο-τόκου, τήν ὁποία, ἀφοῦ παρέλαβαν, ἐτοποθέτησαν ἐντός ναῒσκου, πού ἀνήγειραν γιά τό σκοπό αὐτό. Ἀργότερα, μέ τή συνδρομή τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μονομάχου (1042-1054) καί στή συνέχεια τῆς ἀδελφῆς του αὐτοκράτειρας Ζωῆς, ἀνηγέρθη μεγαλο-πρεπής ἡ Νέα Μονή, ἡ ὁποία ἐπροικίσθηκε μέ κτήματα καί ἀφιερώ-ματα καί κατέστη αὐτοδέσποτος διά βασιλικῶν χρυσοβούλων.
Μετά ἀπό μικρά ἐξορία, τήν ὁποία ὑπέστησαν λόγῳ κακό-βουλων διαβολῶν, ἐπανῆλθαν στή μονή, ὅπου καί ἐκοιμήθησαν μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Τιμοθέου, ἡγεμόνος τοῦ Πσκώφ.Ὁ Ἅγιος Τιμόθεος, ὁ ὁποῖος ἀρχικά ἦταν εἰδωλολάτρης μέ τό ὄνομα Ντόβμοντ, καταγόταν ἀπό τή Λιθουανία καί ἦταν πρίγκηπας τοῦ Ναλσχένσκ τῆς Λιθουανίας. Τό ἔτος 1265, λόγῳ τῶν συγκρού-σεων μεταξύ τῶν ἡγεμόνων τῆς Λιθουανίας, ἀναγκάσθηκε νά ἐγκα-ταλείψει τήν ἐπαρχία του καί νά ἐγκατασταθεῖ στό Πσκώφ μαζί μέ τριακόσιες οἰκογένειες. Ἐδῶ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τόν ἐπεσκίασε καί ἐβαπτίσθηκε Χριστιανός λαμβάνοντας τό ὄνομα Τιμόθεος.
Πολύ σύντομα οἱ κάτοικοι τοῦ Πσκώφ τόν ἐπέλεξαν ὡς πρί-γκηπά τους γιά τήν ἀνδρεία καί τίς ἀληθινές χριστιανικές ἀρετές του.
Ὁ Ἅγιος ἐκυβέρνησε γιά τριάντα τρία χρόνια μέ εἰρήνη καί σύνεση. Ἦταν δίκαιος, ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος, γενναιόδωρος καί προστάτης τῶν μονῶν καί τῶν ναῶν. Ἵδρυσε μάλιστα καί μία μονή πρός τιμήν τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου.
Τό 1268 ὁ πρίγκηπας Τιμόθεος ἦταν ἕνας ἀπό τούς ἥρωες τῆς ἱστορικῆς μάχης κατά τῶν Δανικῶν καί Γερμανικῶν στρατευμάτων πού ὑπερασπίσθηκαν μέ πίστη καί αὐτασπάρνηση τή Ρωσική γῆ. Πρίν ἀπό κάθε μάχη ἐπήγαινε στήν ἐκκλησία, ὅπου προσευχόταν καί ἄφηνε τό ξῖφος του στό βῆμα τῆς Ὡραίας Πύλης λαμβάνοντας τήν εὐλογία τοῦ ἱερέως. Ὁ γενναῖος πολεμιστής-πρίγκηπας ἐκέρδισε τήν τελική μάχη κατά τῶν Γερμανῶν, στίς 5 Μαρτίου τοῦ ἔτους 1299.
Ὁ Ἅγιος Τιμόθεος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1299, ἀλλά προστάτευε τήν πόλη τοῦ Πσκώφ καί μετά τήν κοίμησή του. Ὅταν, κατά τό ἔτος 1480, περισσότερο ἀπό ἑκατό χιλιάδες Γερμανοί ἐπο-λιόρκησαν τήν πόλη, ἐκεῖνος ἐμφανίσθηκε σέ ἕνα Χριστιανό καί τόν πρόετρεψε νά λάβουν τήν εἰκόνα του μαζί μέ ἕνα σταυρό καί νά τά λιτανεύσουν στήν πόλη. Οἱ Χριστιανοί τοῦ Πσκώφ ἔπραξαν ὅπως τούς εἶπε ὁ Ἅγιός τους καί οἱ Γερμανοί ἀνεχώρησαν ἀπό τήν πόλη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἑορτάζομεν τήν ἀνακομιδήν τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀλεξίου τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀρχιεπισκόπου Μόσχας.(Βλ. † 12 Φεβρουαρίου).
Τά ἱερά λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἀλεξίου, Πατριάρχου Μόσχας, ἀνεκαλύφθησαν στίς 20 Μαῒου τοῦ ἔτους 1431. Τό ἔτος 1485, τά ἱερά λείψανα μετεκομίσθησαν σέ ναό ἀφιερωμένο στόν Ἅγιο. Σήμερα εὑρίσκονται στόν πατριρχικό ναό τῶν Θεοφανείων τῆς Μό-σχας.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν!