Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰωάν. 5,7)
Πόσο θλιβερὴ ἀκούεται ἡ ἀπάντηση τοῦ ἀξιολύπητου παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδᾶ πρὸς τὸν Κύριο, ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί, ὅταν τὸν συνάντησε κατάκοιτον δίπλα στὴ θαυματουργὴ δεξαμενὴ! Πόνος καὶ ἐγκαρτέρηση καὶ ἀξιοπρέπεια μαζὶ! Ὁ παράλυτος τῶν 38 χρόνων δὲν ξεσπᾶ σὲ πικρὰ καὶ αἰχμηρὰ παράπονα κατὰ τῆς ἀδιαφορίας καὶ τῆς σκληρότητας τῶν συνανθρώπων του, ποὺ τὸν ἔβλεπαν τόσα χρόνια ἀπαθεῖς καὶ δὲν τὸν βοηθοῦσαν νὰ πέση καὶ αὐτὸς στὴν ἁγιασμένη ἀπὸ τὸν ἄγγελο κολυμβήθρα καὶ ἔτσι ἀποκτήση τὴν παμπόθητη ὑγεία του.
Ἀπαντᾶ, λοιπόν, στὸν Κύριο ἤρεμα καὶ εὐγενικά, ταπεινὰ καὶ φρόνιμα. «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…» Καὶ νὰ ἦταν τοῦ μοναδικοῦ ἀνθρώπου τὸ πικρὸ αὐτὸ παράπονο! Ὦ! εἶναι πολὺ σκληρό, ἀνυπόφορο, νὰ μὴν ἔχης κάποιον συνάνθρωπο στὸ πλευρό σου. Νἆσαι μόνος καὶ ἔρημος. Ἰδίως στόν καιρό τῆς ἀνάγκης. «Οὐαὶ αὐτῶ τῷ ἑνί, ὅταν πέση καί μή ἦ δεύτερος ἐγεῖραι αὐτόν» (Ἐκκλησιαστής 4,10). Ἀλίμονο στόν μοναχικό ἄνθρωπο, πού ὅταν πέση δέν θἄχη ἄνθρωπο νά τοῦ δώση ἕνα χέρι νά σηκωθῆ!
Τὸ συμπέρασμα αὐτό, τὸ τόσο αὐτονόητο, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα ἠθικὰ θέσφατα, τά πρῶτα συμπεράσματα τοῦ Θεοῦ μας, κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή. Πρὶν νὰ πλάση ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ τοῦ πρωτοπλάστου τὴν Εὔα, φέρεται ἀπὸ τὸν ἱερὸ συγγραφέα ὅτι εἶπε ὁ Πατὴρ στὰ ἄλλα Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. «οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον. Ποιήσωμεν αὐτῶ βοηθὸν κατ’ αὐτόν» (Γένεσις 2, 18).
Ἰδού ἕνας ἀπὸ τοὺς κύριους λόγους, ἑπομένως, ποὺ ἡ Θεία Σοφία ἐθέσπισε ἐξ ἀρχῆς τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν οἰκογένεια: Νὰ μὴν μείνη μόνος ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καὶ μέσα στὸν Παράδεισο, μὲ ὅλα τὰ κάλλη του καὶ τὴν μακαριότητα ἐκείνου τοῦ ὀνειρώδους καὶ πανευδαίμονος τόπου. Ἐξ οὗ καί τό δημῶδες: Μόνος οὔτε στόν Παράδεισο !
Δὲν εἶναι καλὸ νὰ εἶναι μόνος ὁ ἄνθρωπος, ἀπεφάνθη ὁ Θεός μας. Ὑπάρχει ἐδῶ ἀντίλογος, ὑπάρχει ἀντίρρηση στοῦ Θεοῦ μας τὴν κρίση καὶ ἀπόφανση; Καὶ ἀσφαλῶς ἡ οἰκογένεια εἶναι ὁ τόπος, ὅπου κανεὶς ἀντιμετωπίζει κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο τὴν μοναξιά του. Ὁ πτωχὸς παράλυτος τῶν 38 ἐτῶν τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μας δὲν θὰ εἶχε οἰκογένεια. Πῶς θὰ ἦτο δυνατὸν μὲ τόση σωματικὴ καχεξία καὶ ἀσθένεια. Οὔτε σύζυγο εἶχε γιὰ νὰ τὸν περιποιηθῆ, οὔτε παιδιὰ γιὰ νὰ συμπαρασταθοῦν στὸν πατέρα τους. Ὦ δυστυχία! Χωρὶς τὴν στοργὴ καὶ τὴν θαλπωρὴ τῆς οἰκογένειας. Χωρὶς σύζυγο στὸν δύσκολο ἀγώνα τῆς ζωῆς. Χωρὶς παιδιὰ, μὲ τὶς πίκρες των ἀλλὰ καὶ τὶς χαρὲς των.
Ἰδού, ἐκτός τῶν ἄλλων, τί προσφέρει στὸν ἄνθρωπο ἡ οἰκογένεια! Ἰδοὺ τί χάνει ἐκεῖνος ὁ νέος ὁ ἀνέμελος, ὁ ἀνεύθυνος, ὁ ὁποῖος γιὰ νὰ μὴ χάση τάχα τὴν ἐλευθερία του καὶ τὰ ὑποτιθέμενα ἀγαθὰ τοῦ ἄγαμου βίου, φθείρει καὶ σπαταλᾶ τὴν νεότητά του καὶ τὰ καλύτερα δημιουργικά του χρόνια στὴν προσωπική του ἐγωϊστικὴ εὐχαρίστηση ἐκτός οἰκογενείας.
Τὰ χρόνια ὅμως φεύγουν γρήγορα. Καὶ δὲν ἀποκλείεται πρόωρα γηρασμένος ἀπὸ τὴν ἀνώφελη κατασπατάληση τῶν δυνάμεών του στούς τόπους τῶν ἐφήμερων, σαρκικῶν ἡδονῶν, νὰ εὑρεθῆ στὴν θλιβερὴ θέση τοῦ παραλύτου μας καὶ νὰ ἐπαναλάβη τὸ πικρό του παράπονο. «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…». Οὔτε σύζυγο, οὔτε παιδιά… Ὄχι ἀπὸ μία ἀνώτερη ἰδεολογία, ἢ διότι θέλησε νὰ ἀκούση τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος συμβούλευε τοὺς ἀγάμους νὰ μείνουν, ὅπως ἐκεῖνος «Λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις, καλὸν αὐτοῖς ἐστιν, ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ» (Α΄ Κορινθ. 7,8). Ὑπὸ μίαν ὅμως καὶ ἀπαράβατη προϋπόθεση ὁ Ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ προέτρεπε ἀγάμους χριστιανοὺς νὰ τὸν μιμηθοῦν, ὑπὸ τὴν σαφῆ, ξεκάθαρη προϋπόθεση, νὰ μείνουν μακρυὰ ἀπὸ ἀσωτίες καὶ βίο ἁμαρτωλό.
Ἡ μοναξιὰ ὅμως καὶ ὅλα τὰ παρεπόμενα κακὰ ὅλα κατὰ κάποιον τρόπο θεραπεύονται (ἐκτὸς σπανίων περιπτώσεων) μέσα στὴν καλὴ χριστιανικὴ οἰκογένεια. Μπορεῖ νὰ δεσμεύεται κάπως ἡ ἐλευθερία, ἀφοῦ θὰ μπῆ σὲ κάποιο ζυγὸ καὶ πρόγραμμα καὶ τάξη ὁ νέος, ἀλλὰ δὲν θὰ εὑρεθῆ στὴν δραματικὴ κατάληξη τοῦ Παραλύτου τοῦ Εὐαγγελίου μας. Νὰ ὁμολογήση δηλαδὴ ἀπαγοητευμένος, ὅταν θά περάση ἡ νεότητα του, ὅτι «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».
Εὐλογημένη οἰκογένεια! Μακάρι οἱ νέοι μας νὰ τὰ σκεφθοῦν πιὸ ὥριμα, πιὸ σωστὰ καὶ ἐφόσον εἶναι ἀδύνατον νὰ ζήσουν τὴν ἐν Χριστῷ ἀγαμία, ζωὴ μὲ σωφροσύνη καὶ ἀφιέρωση διά βίου ὅλων τῶν δυνάμεων στὸν Χριστό, νὰ προχωρήσουν στὴν δημιουργία οἰκογενείας μὲ τοῦ Θεοῦ τὴ Χάρη. Θυσιάζοντας μέρος τῆς ἐλευθερίας των στὸ βωμὸ τῆς οἰκογένειας θὰ ζήσουν χωρὶς τὴ δυστυχία τῆς μοναξιᾶς, ἀλλὰ μὲ κάποιον δίπλα των, ὅταν κάποτε οἱ δυνάμεις ψυχῆς καὶ σώματος, κυνηγημένες ἀπὸ τὸν σκληρὸ χρόνο, θὰ τοὺς ἐγκαταλείπουν. Ἀφοῦ προπάντων «οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον ἐπὶ τῆς γῆς…». Ἀμὴν!
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο [email protected] άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
