Ένας χρόνος χωρίς τον σεβαστό Γέροντα Αιμιλιανό

του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου Δρ. Θ.

Ένας χρόνος πέρασε  09.05.2019 – 09.05.2020 που έφυγε από ανάμεσά μας μετά από την μακροχρόνια μαρτυρική δοκιμασία του. Αναγνωρίζω την πνευματική μου φτώχεια, αλλά θα ήθελα δυο λόγια με την ευκαιρία του ετήσιας μνήμης οφειλής στο σεπτό πρόσωπό του, καθότι στη  συνείδηση των πιστών  καταγράφεται ως όσιος πατήρ.

Αναρωτιέμαι πως θα μπορέσω να μεταφέρω, έστω και το ελάχιστο  από το μυστήριο και την χάρη του μυστικού κόσμου του Γέροντά μας, που πανθομολογούμενα έζησε μαρτυρικά αλλά και υπερκόσμια.  Η  μορφή του ως ενός προσώπου  χαριτωμένου και ηγιασμένου, καταγράφτηκε στις καρδιές όσων των γνώρισαν και άκουσαν.

Ο μακαριστός Γέροντάς μας, και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αναλώθηκε στην διακονία της Αγίας μας Εκκλησίας εκ νεότητος και πριν ένα χρόνο χωρίς να γίνει αντιληπτός «ηρπάγη… ἀρεστὴ γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού». Ο Μέγας Αρχιερεύς τον κάλεσε κοντά Του και εκείνος ανταποκρίθηκε αθόρυβα, καρτερικά, ταπεινά και ειρηνικά για να αναπαυθεί στην πατρική Του αγκαλιά με την προσδοκία της κοινής αναστάσεως και της ζωής του μέλλοντος αιώνος.

Σήμερα, μέσα από αυτές τις σύντομες γραμμές επαναλαμβάνομε το Ιώβειο «ως τω Κυρίω έδοξεν, ούτω και εγένετο· είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ 1, 21), κρατώντας στην καρδιά μας τη ολοφωτεινή παρουσία, το ήθος, το φρόνημα και το παράδειγμά του.

Ένας μεγάλος εκκλησιαστικός άνδρας με επιβλητικό παράστημα, χαρισματικός  με μάτια λαμπερά, ευθυτενή και σπινθηροβόλα   γεμάτα οραματισμούς υπήρξε ο Γέροντας Αιμιλιανός. Και πολύ από μας που τον γνωρίσαμε σήμερα στην ετήσια μνήμη του αναπολούμε και μνημονεύομε, ευγνωμονούμε και θαυμάζομε, ευχαριστούμε και δοξολογούμε  τον Τριαδικό Θεό που μας τον χάρισε ως γνήσιο πνευματικό πατέρα,   αεικίνητο, ακαταπόνητο και ακάματο ως την στιγμή που ο καλός Θεός του πρόσφερε το στέφανο του μαρτυρίου.

Συγχωρήστε με αυτήν την στιγμή θα στρέψω τη πέννα μου σε αυτόν στο σεπτό πρόσωπό του για να μνημονεύσω τα ποικίλα χαρίσματά του που πάντα επισταμένως έκρυβε.

Σεπτέ, πολυφίλητε Γέροντα, τίμιε εργάτη του Αμπελώνος του Κυρίου και πιστέ οικονόμε Του, όντως αξιομακάριστε και αλησμόνητε άγιε πρώην Καθηγούμενε της    Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, πολυσέβαστε Γέροντα Αιμιλιανέ. Είμαστε σίγουροι ότι «σε πήρε ο ουρανός και εκείνος κάποτε θα μιλήσει για εσένα».

Δυσκολεύομε να σε ιερογραφήσω. Τι να πω και τι να αφήσω; Θα χρειαζόταν πάρα πολύ χρόνος τόσος χρόνος όσος από τότε που στην παιδική μου ηλικία πρωτογνώρισα. Εξάλλου  τα αισθήματα και τα βιώματα  δεν είναι δυνατόν ποτέ να εκφρασθούν με λόγια. Υπήρξες αληθινά για όλους μας πατέρας, αδελφός και φίλος, προστάτης.

Παραδοσιακός και ταυτόχρονα ρηξικέλευθος, με ανοικτά  μάτια, που έβλεπαν το αύριο της Εκκλησίας και ιδιαίτερα του μοναχισμού. Ήσουν μακρόθυμος και ανεκτικός, ανεξίκακος αλλά και μαχητικός για τα δίκαια των μοναχών.

Φιλόθεος και φιλάνθρωπος, φιλόχριστος και φιλάγιος, φιλόκαλος και φιλάρετος, φιλακόλουθος και φιλομόναχος και αυτό μαρτυρείται από τους εκατοντάδες μοναχούς και μοναχές ανά τη οικουμένη.

Λειτουργικός και πρακτικός. Μεγαλοπρεπής στις θείες σου λειτουργίες, και προπάντων ιεροπρεπής. Βιβλική μορφή, αληθινός Γέροντας. Αγνός και τίμιος, ευθύς και ανιδιοτελής. Αξιοπρεπής, αριστοκράτης στην πιο ωραία σημασία του όρου, αξιότιμος και αξιομίμητος.

Η πνευματική λεβεντιά σου, η παρρησία, η ευψυχία, η ανδρεία, η αποφασιστικότητα, το θάρρος ήταν προσανατολισμένα στον Μεγάλο άγιο Βησσαρίων που εκ νεότητας διακόνησες, έφορος της Μονής της Μετανοίας σου. Η πραότητα, η υπομονή και η πιστότητα αντέγραφαν καθημερινά τις αρετές του.

Αυτός ήσουν. Γι’ αυτό σε θαυμάζαμε. Γι’ αυτό σε ακολουθούσαμε. Γι’ αυτό σε ακούγαμε. Γι’ αυτό γινόμασταν συνέκδημοί σου στο δρόμο της σωτηρίας και του αγιασμού, υπακούοντας στις πατρικές συμβουλές σου. Γι’ αυτό και σήμερα σε σεβόμαστε, σε τιμούμε, και σε αγαπούμε. Γιατί ήσουν «τύπος των πιστών εν πάσι» και η ζωή σου άντεχε στα πολυποίκιλα  κριτήρια που δεχόσουν.

Δεν θα ήταν  υπερβολή αν πω σεβαστέ μου Γέροντα, όσο και αν δεν θα το ήθελες, πως τα κατάφερες να ισχύουν για εσένα όλοι οι μακαρισμοί του Κυρίου μας. Ήσουν από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους, τους αληθινά ταπεινούς που κατονομάζονται «πτωχοί τω πνεύματι» και των οποίων «εστίν η βασιλεία των ουρανών». Ήσουν από εκείνους τους «πενθούντες» που δέχονται την παρηγοριά του Παρακλήτου, από τους «πραείς» που θα είναι τελικά οι κληρονόμοι της γης, από τους «πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην» που θα χορτασθούν από τον Δικαιοκρίτη, από τους «ελεήμονες» που θα ελεηθούν από τον Παντελεήμονα, από τους «καθαρούς τη καρδία» που θα δουν τον Θεόν, από τους «ειρηνοποιούς» που θα εξονομασθούν «υιοί Θεού», από τους «δεδιωγμένους ένεκεν δικαιοσύνης», από αυτούς για τους οποίους ο Κύριος είπε το «μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ ὑμῶν ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Μθ. 5 , 3-12).

Δεν έπαυσες ποτέ να εργάζεσαι για την οικοδομή και τον πνευματικό επιστηριγμό των πνευματικών σου παιδιών, μοναχούς και μοναχές, να ιερουργείς, να διδάσκεις, να νουθετείς. Δεν έπαυσες ποτέ να αγαπάς και να αναλώνεσαι για τους μοναχούς, που ήταν για εσένα ο πολύτιμος θησαυρός σου. Ζούσες γι’ αυτό και για την σωτηρία των.

 Όταν χτυπούσες την ράβδο σου βλέπαμε μπροστά μας τον σεβάσμιο Γέροντα, όταν επαναλάμβανες δύο και τρεις φορές εμφαντικά τις συμβουλές δεν ήταν μόνο για να τις κατανοήσομε, αλλά και για να μην λέμε πως δεν τις ακούσαμε. Φανέρωνες, με ένα ιδιαίτερο τρόπο, ότι ήσουν αυστηρός, στον εαυτό σου βέβαια, δυναμικός και ασυμβίβαστος, Ηγούμενος κύρους, που προμαχούσες για τα δίκαια του μοναχικού βίου και κατ’ επέκταση της Εκκλησίας.

Μας δίδαξες πως να αισθανόμαστε την παρουσία του Χριστού στη ζωή μας,   όπως εσύ, τη μητρική στοργή της Παναγίας μας, που υπέρ αγαπούσες. Παντού και πάντα μαζί Της.

Καλέ μας Γέροντα,

Στο Ιερό σου Μνημόσυνο σήμερα που όλα τα πνευματικά σου παιδιά τελούν ομολογούμε πως με ένα μοναδικό τρόπο αγάπησες και αγαπήθηκες, τίμησες και τιμήθηκες. Σεβάστηκες και γι’ αυτό απολαμβάνεις τον απέραντο σεβασμό. Σήμερα που με ένα αλλιώτικο από τους συνήθεις τρόπους σου βρίσκεσαι ανάμεσά μας ένα άρωμα θεϊκό  συνθέτη το παν εύοσμο θυμίαμα, γεμίζοντας και ευφραίνοντας την ύπαρξή μας, όπως τότε κατά την φυσική παρουσία στα Μοναστήρια σου.

Συγχώρησέ μας που δεν μπορούμε να συμβιβασθούμε με το γεγονός πως έφυγες από κοντά μας, που δυσκολευόμαστε να δεχθούμε ότι κοιμήθηκες. Το λέμε απίστευτο, αλλά είναι αληθινό. Η κοίμησή σου ήταν μία πραγματικότητα. Στο πένθος μας, μας παρηγοράει μόνο η αίσθηση ότι σε έχομε κοντά μας. Είσαι αθάνατος και για εμάς, που ευλογηθήκαμε από τα άγια χέρια σου λαμβάνοντας τη μεγάλη δωρεά να σε έχομε Πατέρα και ποδηγέτη, είσαι η αγία μας χαρά.

Το γνωρίζομε και το πιστεύομε πως πάντα μας μνημονεύεις ενώπιον του βήματος του Βασιλέως Χριστού. Να εύχεσαι για όλους εμάς, που σε γνωρίσαμε και μας γνώρισες για όσους και όσα αγάπησες και σε αγάπησαν. Να χαίρεσαι την Ανάσταση και να αποκριθείς παρακλητικά από εκεί που είσαι στη φωνή μας που σου φωνάζει: «μη εάσης ημάς ορφανούς».

Συγχωρέσε με, αν σε αδίκησα με όσα άτεχνα σκιαγράφησε η αδύναμος γραφή μου. Ήθελα όμως με όση δύναμη είχα να σου πω απλά, με βαθιά ευγνωμοσύνη, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όσα έχεις κάνει για εμένα από την πρώτη στιγμή έως και αυτήν.

Ένα «ευχαριστώ» για όσα έμαθα στο Πανεπιστήμιο του Πετραχιλίου σου, και να μαρτυρήσω, τώρα που δεν με εμποδίζεις πια, κάποιες ανταύγειες της χάριτος του Θεού που χαρίτωνε την ολοκληρωτική αφοσίωση της ύπαρξής σου στο θείο Του Θέλημα. Με αυτούς τους σπόρους της αιώνιας μνήμης σου, που «όπου και αν την αγγίξεις πονάει», όπως θα έγραφε ένας μεγάλος ποιητής, θα μιλούμε όλοι που σε αγαπούμε ειλικρινά, Πατέρα και Πνευματικέ μας.

Αιωνία σου η μνήμη! Την ευχή σου!