τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
† Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Ταβεννησιώτου, τοῦ Ἡγιασμένου.Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Ἡγιασμένος, ὁ ὁποῖος ἤκμασε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361-363 μ.Χ.), καταγόταν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί ἐγεννήθηκε ἀπό γονεῖς πλούσιους γονεῖς. Σέ νεαρά ἡλικία ἀκολούθησε τόν Ὅσιο Παχώμιο (†15 Μαῒου) στή Θηβαῒδα τῆς Αἰγύπτου καί ἐντάχθηκε ὑπό τήν πνευματική καθοδήγησή του, ἀναδειχθείς ἕνας ἀπό τούς πλέον ἀγα-πητούς μαθητές αὐτοῦ. Πιστός μιμητής τοῦ διδασκάλου του στό μοναχικό βίο, τόν διαδέχθηκε μετά τήν κοίμησή του στήν ἡγουμενία τῆς μονῆς. Γιά τήν ἁγνότητα τοῦ βίου καί τήν ἁγιωσύνη του ἐπροι-κίσθηκε ἀπό τόν Θεό μέ τήν χάρη τῆς θαυματουργίας. Γιά τήν τέ-λεια δέ ψυχική καί σωματική καθαρότητά του ἔλαβε τόν τίτλο Ἡγιασμένος.
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό ἔτος 367 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀλεξάνδρου, ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων.
(Βλ. † 12 Δεκεμβρίου).† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Περεγρίνου, τῆς Ὠξέρρης.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Περεγρίνος ἐγεννήθηκε στή Ρώμη καί ἐμαρ-τύρησε πιθανῶς τό ἔτος 261 μ.Χ., ἐπί βασιλείας Γαλλιηνοῦ, ἤ τό 304 μ.Χ. ἐπί αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ[1].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Περεγρίνου, ἐπισκόπου Τέρνι.
Ὁ Ἅγιος Περεγρίνος ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Τέρνι τῆς Ἰταλίας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 138 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Αὐδᾶ ἤ Ἀβιδᾶ, Αὐδιησοῦ, τῶν ἐπισκόπων, Βενιαμίν διακόνου καί τῶν σύν αὐτοῖς τριάκοντα ὀκτώ, ἤτοι πρεσβυτέρων δέκα ἕξ, διακόνων ὀκτώ, μοναχῶν ἕξ καί παρθένων ἑπτά, τῶν ἐν Περσίδι μαρτυρησάντων.
Ὅλοι αὐτοί οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κατάγονταν ἀπό τήν Περσία καί ἄθλησαν κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (306-337 μ.Χ.) καί τοῦ Πέρσου βασιλέως Σαπώρ Β΄ (309-379 μ.Χ.).
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Αὐδιησοῦς ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Βηθχασχάρ. Ἀφοῦ διαθλήθηκε ἀπό τόν ἀνηψιό του πρός τόν βασι-λέα, ὅτι ἐργαζόταν μαζί μέ ἄλλους Χριστιανούς ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ καί καταφρονοῦσε τά εἴδωλα, συνελήφθη καί, μαζί μέ δέκα ἕξι πρεσβυτέρους, ἐννέα διακόνους, ἕξι μοναχούς καί ἑπτά παρθένες, ὁδηγήθηκε ἐνώπιον αὐτοῦ. Ἀγοῦ ὁμολόγησε μέ τούς λοιπούς τήν πίστη του στόν Χριστό, ἀπεστάλη στήν Μβεήτ Λαβάτ, πρός τόν ἀδελφό τοῦ βασιλέως Ἀρσήθ. Αὐτός, ἀφοῦ τούς ἀνέκρινε καί ἐπιστοποίησε τήν ἐμμονή τους πρός τή Χριστιανική πίστη, διέταξε νά θέσουν ξύλα περί τά σώματά τους, ἔπειτα δέ, ἀφοῦ τούς ἔδεσαν, συνέτριψαν τά ὀστᾶ καί σέ ἄθλια κατάσταση τούς ἔριξαν στή φυλακή, ὅπου ὡς τροφή τοῦ ἐδίδονταν μόνο εἰδωλόθυτα. Αὐτοί ὅμως ἀρνοῦνταν νά φάγουν ἀπό αὐτά καί ἀρκοῦνταν σέ λίγο ψωμί καί νερό, τά ὁποῖα κρυφά τούς ἔφερε θεοσεβής Χριστιανή. Μετά ἀπό λίγο συνελήφθη καί ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Χασχάρ Αὐδᾶς, ὅλοι δέ, ἐμμένοντες μέ πνευματική ἀνδρεία στήν ὁμολογία τους, ἀποκεφαλίσθηκαν καί ἔτσι περιεβλήθησαν τόν στέφανο τοῦ μαρτυ-ρίου, τό ἔτος 375 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Βαχθσιόου, Ἰσαα-κίου καί Συμεών, τῶν ἐν Περσίᾳ τελειωθέντων.
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Βαχθισόης, Ἰσαάκαιος καί Συμεών ἐτελει-ώθησαν διά πυρός. Στό Συναξάριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀνα-φέρεται ὅτι ἄθλησαν κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Κων-σταντίνου τοῦ Μεγάλου (306-337 μ.Χ.) καί τοῦ Πέρσου βασιλέως Σαπώρ Β΄ (309-379 μ.Χ.), ἀφοῦ προσήχθησαν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καί ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Δομνόλου.
Ὁ Ἅγιος Δομνόλος ἦταν μοναχός στή μονή τοῦ Ἁγίου Λαυ-ρεντίου, κοντά στό Παρίσι τῆς Γαλλίας, καί τό ἔτος 543 μ.Χ. ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Λέ Μάν[2]. Ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 581 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Καραδοκίου, πρίγκηπος τῆς Οὐαλλίας.
Ὁ Ἅγιος Καραδόκιος ἦταν Οὐαλλός πρίγκηπας καί ἔζησε τόν 5ο αἰώνα μ.Χ. Ἐβοήθησε τόν Ἅγιο Πατρίκιο, Φωτιστή τῆς Ἰρλαν-δίας, στό ἱεραποστολικό του ἔργο καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Φιδωλοῦ, τοῦ ἐκ Γαλλίας.
Ὁ Ὅσιος Φιδωλός ἔζησε στή Γαλλία καί ἦταν υἱός ἀνώτερου Ρωμαίου κρατικοῦ ἀξιωματούχου. Αἰχμαλωτίσθηκε ἀπό τό βασιλέα Κλόβις καί ἐλευθερώθηκε ἀπό τόν ἡγούμενο τῆς μονῆς Αumont, κοντά στό Τroyes, Ἀβεντίνο. Ἐκεῖ ἐξελέγη ἀργότερα ἡγούμενος καί ἀσκήτεψε, ἀφοῦ διέπρεψε στήν ἀρετή καί τήν κατά Θεόν πολιτεία. Ἐκοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη[3].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Βρενδανοῦ τοῦ Ἀναχωρητοῦ, τοῦ ἐξ Ἰρλανδίας.Ὁ Ὅσιος Βρενδανός ἐγεννήθηκε στήν Ἰρλανδία περί τό ἔτος 489 μ.Χ. Ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά στή χώρα του καί ἐκοιμήθηκε στήν πόλη Ἄνναγκχνταουν μεταξύ τῶν ἐτῶν 577 καί 583 μ.Χ.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Καραδοκίου, τοῦ ἐξ Οὐαλλίας.
Ὁ Ὅσιος Καραδόκιος καταγόταν ἀπό τήν Οὐαλλία καί ἔζησε τόν 6ο αἰώνα μ.Χ. Ἔγινε μοναχός καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία τῆς περιοχῆς Λανγκράννογκ καί τή μονή τοῦ Κέρναχ στήν ὁποία ἔγινε ἡγούμενος. Ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά στήν Ἰρλανδία καί τή Βρεττάνη καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Ὀνωράτου, ἐπισκόπου Ἀμιένης.Ὁ Ἅγιος Ὀνωρᾶτος ἐγεννήθηκε στό Πόρτ λά Γκράντ τῆς Γαλλίας κοντά στήν Ἀμιένη. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς Ἀμιένης[4] καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη[5].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ἀββάδων, τῶν ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀναιρεθέντων.(Βλ. † 20 Μαρτίου).
Ἀγνοοῦμε, λόγῳ ἐλλείψεως ὑπομνήματος, ἄν πρόκειται περί τῆς σφαγῆς τῶν Σαββαϊτῶν Πατέρων πού ἐτελειώθησαν μαρτυρικά ὑπό τῶν Βλεμμύων, Ἀράβων ληστῶν, καί ἑορτάζονται στίς 20 Μαρτίου ἤ περί ἄλλης σφαγῆς σέ ἄλλη ἐποχή.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Παπυλίνου.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Παυλῖνος ἐτελειώθηκε διά ξίφους.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Φήλικος καί Γενναδίου.Οἱ Ἅγιος Μάρτυρες Φῆλιξ καί Γεννάδιος ἐμαρτύρησαν στήν Ἀφρική[6].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Πέτρου, τοῦ ἐν Βλαχέρναις.
Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Πέτρος ἤθλησε ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων τό ἔτος 761 μ.Χ. Ὡς φαίνεται αὐτός εἶναι ὁ ἀοίδιμος στυλίτης ἀπό πέτρας, πού ἀναφέρει ὁ Θεοφάνης, ὅπου ἡ λέξη «πέτρα» ἀναφέρε-ται στό ναό τῆς Θεομήτορος ἤ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου στήν Πέ-τρα, ὅπου ἐμόναζε ὁ Ὅσιος Πέτρος.
Ὁ Ὅσιος Πέτρος ἐνταφιάσθηκε στό ναό τῶν Βλαχερνῶν[7].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Νεαδίου.
Ὁ Ὅσιος Νεάδιος ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χρι-στοῦ, πλήρης ἀρετῶν καί κεκοσμημένος ἀπό τόν Θεό μέ τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Διακρινόταν γιά τήν πραότητα καί τήν καλω-σύνη, τή φιλάνθρωπη διάθεση καί τόν ἀσκητικό του βίο.
Ὁ Ὅσιος Νεάδιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη[8].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Νικολάου Α΄ τοῦ Μυστικοῦ, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.Ὁ Ἅγιος Νικόλαος καταγόταν ἀπό εὔπορη καί ἀριστοκρατική οἰκογένεια τῆς Κάτω Ἰταλίας καί ἤκμασε περί τό τέλος τοῦ 9ου καί πρῶτο ἥμισυ τοῦ 10ου αἰῶνος μ.Χ. Σέ νεαρή σχετικά ἡλικία ἔλαβε τό ἀξίωμα τοῦ συγκλητικοῦ καί ἐχρημάτισε σύμβουλος ἐξ ἀπορρήτων τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ΄ τοῦ Σοφοῦ. Γι’ αὐτό καί ἐπονομάσθηκε «Μυστικός». Ὅμως ὁ Νικόλαος, ἀπό ἀγάπη πρός τό μοναχικό βίο, ἔγινε μοναχός στή μονή τῶν Γαλακρηνῶν[9] καί ἀργότερα, γιά τίς πολλές ἀρετές καί τή μόρφωσή του, ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καί ἐχειροτονήθηκε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ἔτους 895 μ.Χ., διαδεχόμενος τόν ἀποθανόντα Πατριάρχη Ἀντώνιο Β΄ τόν Καυλέα.
Πρῶτο μέλημά του μέ τήν ἐγκατάστασή του στόν πατριαρχικό θρόνο ἦταν ἡ ἀκριβής τήρηση τῶν δογμάτων της Ἐκκλησίας, γεγονός τό ὀποῖο τόν ἔφερε σέ ἀντίθεση μέ τόν αὐτοκράτορα Λέοντα καί τοῦ ἐστοίχισε προσωρινά τόν πατριαρχικό Θρόνο. Ὁ λόγος ἦταν ὅτι ὁ αὐτοκράτορας, παρά τήν ἀπαγόρευση τῆς Ἐκκλησίας, ἐτέλεσε τέταρτο γάμο μετά τῆς Ζωῆς τῆς Καρβονοψίνας. Μόλις ὁ Πατριάρχης Νικόλαος ἐπληροφορήθηκε τό γεγονός, καθήρεσε τόν ἱερέα Θωμᾶ, πού ἐτέλεσε το μυστήριο καί ἀφόρισε τόν αὐτοκράτορα. Ὁ Λέων, γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ, κατόρθωσε νά τόν ἐκθρονίσει καί ὅρισε ὡς διάδοχό του τόν Εὐθύμιο τόν Α΄, ὁ ὁποῖος γιά «λόγους οἰκονομίας», ἀναγνώρισε τό γάμο τοῦ Λέοντος. Τό γεγονός ἐπέφερε σάλο στήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διότι τό μεγαλύ-τερο μέρος τῶν ἀρχιερέων καί τῶν κληρικῶν ἐξακολουθοῦσε νά θεωρεῖ τόν Νικόλαο ὡς νόμιμο Πατριάρχη . Πρός κατάπαυσιν τοῦ σάλου καί γιά τήν εἰρήνευση τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἀδελφός τοῦ Λέο-ντος Ἀλέξανδρος, τό ἔτος 911 μ.Χ., καθαίρεσε ἀπό τόν πατριαρχικό θρόνο τόν Εὐθύμιο καί ἀποκατέστησε σέ αὐτόν τόν Νικόλαο.
Ἐπί τῆς πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔγινε καί ἡ πρώτη διάταξη τοῦ Μηνολογίου τῶν Ἁγίων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί ἀπαγορεύθηκε ρητά ὁ τέταρτος γάμος διά τοῦ λεγομένου «Τό-μου τῆς Ἑνώσεως».
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 925 μ.Χ. καί ἐνταφιάσθηκε στή μονή τῶν Γαλακρηνῶν.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Εὐφημίας, τῆς πλησίον τοῦ Νεωρίου, λιμένος εἰς τήν Ἁγίαν Δύναμιν.
Κατά τήν ἡμέρα αὐτή ἑορταζόταν ἡ γενεθλιακή ἑορτή τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, πού ἔκειτο στή θέση Μπαγτζέ-καπί τῆς Κωνσταντινουπόλεως[10].
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γεωργίου, ἐπισκόπου Μυτιλήνης, τοῦ Ὁμολογητοῦ.
(Βλ. † 7 Ἀπριλίου).
Ἴσως κατά τήν ἡμέρα αὐτή πρέπει νά ἀναγνωρισθεῖ ἡ ἀνά-μνηση τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἐφραίμ, τοῦ ἐκ Ρωσίας.
(Βλ. † 26 Σεπτεμβρίου).
† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἡμῶν Κασσιανοῦ καί Λαυρεντίου, τῶν ἐκ Ρωσίας.
Ὁ Ὅσιος Κασσιανός τοῦ Κομέλ ἦταν μαθητής τοῦ Ἁγίου Κορνηλίου τοῦ Κομέλ († 19 Μαΐου) καί ἀσκήτευσε στή μονή τοῦ Κομέλ. Καθημερινά ἐμοχθοῦσε νά μιμηθεῖ τόν πνευματικό του διδάσκαλο σέ ὅλα καί ἀκολουθοῦσε πιστά τό μοναχικό του κανό-να.
Ὁ Ὅσιος Κασσιανός συμβούλευε τούς μοναχούς νά διάγουν τό βίο τους μέ φόβο Θεοῦ, νά προσεύχονται ἀδιάλειπτα, νά ἀσχο-λοῦνται μέ τήν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ τους κόσμου καί νά ἀποβάλλουν ὅλες τίς κοσμικές σκέψεις, νά εἶναι νηφάλιοι στή σκέ-ψη, ἄγρυπνοι στή ψυχή καί νά ζοῦν μέ μετάνοια[11].
Μετά τήν ἐπιστροφή τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου στό μοναστήρι, ὁ Ὅσιος Κασσιανός μέ πνευματική χαρά συνάντησε τόν γέροντά του καί παραιτήθηκε ἀπό τήν ἡγουμενεία τῆς μονῆς, θέλοντας νά εἶναι ὑποτακτικὸς στό γέροντά του, ὅπως πρίν.
Ὁ Ὅσιος Κασσιανός ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό ἔτος 1537.
Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος τοῦ Κομέλ καί αὐτός μαθητής τοῦ Ὁσί-ου Κορνηλίου τοῦ Κομέλ. Τό ἔτος 1538, μέ τή σύσταση τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου, ὁμοφώνως ἐξελέγη ἡγούμενος ἀπό τούς ἀδελφούς τῆς μονῆς καί ἐπορεύθηκε μέ βάση τίς πνευματικές νουθεσίες καί ὁδη-γίες τοῦ διδασκάλου του.
Παρ’ ὅλες τίς μοναχικές ἀσχολίες του, ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος δέν ἐγκατέλειψε τήν προσφιλῆ σέ αὐτόν ἐργασία, πού ἦταν ἡ ἀντι-γραφή ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων.
Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη, τό ἔτος 1548.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν!