Συναξάρι 10ης Μαρτίου

† Μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Κοδράτου καί τῶν σύν αὐτῷ Ἀνέκτου, Διονυσίου, Κρήσκεντος, Κυπριανοῦ καί Παύλου.

Οἱ Ἅ­γι­οι Μάρτυρες Κο­δρά­τος,  Ἄ­νε­κτος, Παῦ­λος, Δι­ο­νύ­σι­ος, Κυ­πρι­α­νός καί Κρή­σκης, ἦ­σαν φί­λοι καί ἐμαρ­τύ­ρη­σαν κα­τά τό δι­ωγ­μό τῶν αὐ­το­κρ­ατόρων Δε­κί­ου (249-251 μ.Χ.) ἤ Οὐαλεριανοῦ (253-259 μ.Χ.) στήν Κόρινθο, ὅταν ἡγεμόνας τῆς Ἑλλάδος ἦταν ὁ Ἰάσων.

Στό Μηνολόγιον τοῦ αὐτοκράτορος Βασιλείου Β΄ ἀναφέρε- ται, ὅτι ὅ­λοι οἱ Χρι­στι­α­νοί, ὅ­σοι μέν εἶ­χαν συλ­λη­φθεῖ σφα­γι­ά­ζο­νταν, ὅ­σοι ὅ­μως ἔ­φυ­γαν ἐκρύ­βσαν στά ὄ­ρη, ὅ­σο ἐχρεια­ζόταν. Ἀ­φοῦ ἔ­φυ­γε καί ἡ μη­τέ­ρα τοῦ Κο­δρά­του, πού κα­τα­γό­ταν ἀ­πό τήν πό­λη τῶν Κο­ριν­θί­ων, ἀ­νε­χώ­ρη­σε γι­ά τό ὄ­ρος καί ἐκρυ­βό­ταν. Ἐ­πει­δή ὅ­μως ἦ­ταν ἔ­γκυ­ος, ἐγέν­νη­σε υἱ­ό, πού τόν ὀ­νό­μα­σε Κο­δρά­το. Στή συ­νέ­χει­α, ἀ­φοῦ ἔ­ζη­σε γι­ά λί­γο, ἀπέ­θα­νε, ἐ­γκα­τα­λεί­πο­ντας τόν υἱ­ό της βρέ­φος. Αὐ­τός ἐτρε­φό­ταν ἀ­πό τά νέ­φη πού συ­νε­νώ­νο­νταν ἐπά­νω ἀ­πό αὐ­τόν καί τόν ἐπό­τι­ζαν. Ὁ Κοδράτος ἐμεγάλωσε καί ἐδίδασκε τή χριστιανική πίστη στόν Ἄνεκτο, τόν Κρήσκεντα, τόν Κυπριανό,   τόν Παῦλο καί τόν Διονύσιο. Ὅμως οἱ Ἅγιοι Ἄνεκτος, Κρῆσκος, Κυπριανός καί Παῦλος συνελήφθησαν, ἐπειδή ἦσαν Χριστιανοί. Ὁ ἡγεμόνας Ἰ­ά­σων προ­σπά­θη­σε μέ δι­ά­φο­ρους τρό­πους νά τούς δε­λε­ά­σει καί νά τούς πεί­σει νά ἀ­παρ­νη­θοῦν τή χρι­στι­α­νι­κή πί­στη καί νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Ἐκεῖνοι ὁμολόγησαν μέ πνευματική ἀνδρεία τόν Χριστό, ἐβασανίσθησαν καί τέλος ἀποκεφαλίσθηκαν.

Ἔτσι εἰσῆλθαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες στή χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί Κυρίου μας.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Δι­ο­νύ­σι­ος κα­τη­γο­ρή­θη­κε στόν ἡγεμόνα τῆς Κο­ρίν­θου, ὅ­τι δέν ὑ­πα­κού­ει στή δι­α­τα­γή τῶν βα­σι­λέ­ων καί ὅ­τι πε­ρι­φρο­νεῖ τούς θε­ούς, κη­ρύτ­τοντας κά­ποι­ον ἄλ­λο Θε­ό Ἐσταυ­ρω­μέ­νο καί λέ­γο­ντας ὅ­τι Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ Δη­μι­ουρ­γός τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί τῆς γῆς καί τῆς θά­λασ­σας καί ὅ­λων ὅ­σων ὑ­πάρ­χουν μέ­σα σέ αὐ­τά, Αὐ­τός πού πρό­κει­ται νά ἔλ­θει ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό καί νά κρί­νει μέ δό­ξα ζω­ντα­νούς καί νε­κρούς καί νά ἀ­ντα­πο­δώ­σει στόν κα­θέ­να σύμ­φω­να μέ τά ἔρ­γα του. Γι­’ αὐ­τό, ἀ­φοῦ συ­νε­λή­φθη καί ἐδέ­θη­κε μέ ἁ­λυ­σί­δες, ἐπα­ρου­σι­ά­σθη­κε στόν ἄρ­χο­ντα, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε νά τόν ἐξαναγκάσει πό­τε μέ κο­λα­κεῖ­ες καί πό­τε μέ ἀ­πει­λές νά ἀ­παρ­νη­θεῖ τόν Χρι­στό καί νά θυ­σι­ά­σει στά εἴ­δω­λα. Ὅμως ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Διονύσιος ὁ­μο­λο­γοῦ­σε τόν Χρι­στό μέ με­γά­λη φω­νή. Ἔτσι  ἐσφα­γι­ά­σθη­κε μέ μα­χαί­ρι καί ἐτε­λει­ώ­θη­κε ὁ πρόσκαιρος βί­ος του.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Πατρικίας.

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἔζησε στήν Κωνσταντινούπολη κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ τοῦ Μεγάλου (527-565 μ.Χ.) καί καταγόταν ἀπό πλούσιους καί εὐγενεῖς γονεῖς. Ἦταν πρώτη πατρικία[1] τοῦ βαισλέως καί φοβούμενη τόν Θεό. Οἱ ἀρετές της ἐκίνησαν σέ φθόνο τή βασίλισσα καί ἔτσι ἡ Ἁγία ἀναγκάσθηκε νά παραλάβει μέρος τῆς περιουσίας της καί νά καταφύγει στήν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου ἔκτισε στή θέση πού καλεῖται Πέμπτον τή μονή τῆς Πατρικίας καί ἐζοῦσε ἀσκητικά. Ὅταν ἐπληροφορήθηκε, ὅτι ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστινιανός τήν ἀναζητεῖ, ἐγκατέλειψε τή μονή καί προσῆλθε στή σκήτη τοῦ ἀββᾶ Δανιήλ, στόν ὁποῖο ἐμπιστεύθηκε τά κατ’ αὐτήν. Ὁ ἀββᾶς τήν ἐνέδυσε μέ ἀνδρικά ἐνδύματα καί μετονό-μασε αὐτή σέ Ἀναστάσιο, ὅρισε δέ καί ἕναν ἀπό τούς ὑποτακτικούς τῆς σκήτης, γιά νά προσκομίζει σέ αὐτή τά ἀπαραίτητα, ἔτσι ὥστε νά μήν ἐξέρχεται ἀπό τό σπήλαιο μέσα στό ὁποῖο ἀσκήτευε.

Ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἀναστασία παρέμεινε κλεισμένη ἐπί εἴκοσι ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Ὅταν προεῖδε τό τέλος της, προσεκάλεσε τόν ἀββᾶ Δανιήλ καί ἀφοῦ ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Μαρκιανοῦ.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μαρκιανός ἐτελειώθηκε ἀφοῦ τόν ἐκτύ-πησαν μέχρι θανάτου μέ ξῦλα. 

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀγάθωνος.

Ὁ Ὅσιος Ἀγάθων ἀσκήτεψε στή μονή τοῦ Ἁγίου Συμεών κοντά στό Χαλέπιον τῆς Συρίας καί ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

† Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, τοῦ ἐκ Γεωργίας.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἔζησε καί ἀσκήτεψε στή Γεωργία κατά τό δεύτερο ἥμισυ τοῦ 10ου αἰῶνος καί τόν 11ο αἰώνα μ.Χ. Ἐκοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν!

[1] Πατρίκιος ἦταν ὁ εὐπατρίδης, ὁ πολίτης πού ἀνῆκε σέ ἐπιφανή οἰκογένεια, ὁ εὐγε-νής, σέ ἀντίθεση μέ τούς πληβείους. Ὁ τιμητικός τίτλος ἀπονεμόταν ἀπό τόν αὐτοκρά-τορα καί ἦταν ἰσόβιος, ἀλλά ὄχι κληρονομικός.