Ὁ Ὅσιος ΑΝΘΙΜΟΣ τῆς Χίου

Eγεννήθη τήν 1η Ἰουλίου 1869  στή Βορειοανατολική περιοχή τῆς Χίου, στά λεγόμενα Λειβάδια, ἐνορία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Οἱ γονεῖς του, ὁ Κωνσταντῖνος καί ἡ Ἀγγεριώ, ἦταν θεοσεβεῖς ἄνθρωποι, κατάγονταν ἀπό τά Καρδάμυλα,  καί πρός τιμήν τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων τοῦ ἔδωσαν τό ὄνομα Ἀργύριος.

Στά πρώτα του χρόνια ἐργάσθηκε σάν ὑποδηματοποιός. Τό 1887 προσελκύεται στήν μοναχική ζωή, μέ τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ Ὁσιωτάτου Ἡγουμένου τῆς Σκήτης τῶν Ἁγίων Πατέρων Γέροντα Παχωμίου. Ἀργότερα, τό 1898, γίνεται μοναχός καί λαμβάνει τό ὄνομα Ἄνθιμος.

Πλημμυρισμένη ἡ καρδιά του ἀπό θεῖο ἔρωτα πρός τόν Πανάγαθο Θεό καί ἀφοσιωμένος στή λατρεία του νυχθημερόν προσεύχεται καί ὑμνεῖ τήν Δόξα του Παναγίου Θεοῦ. Πρῶτος στούς κόπους, πρῶτος στίς προσευχές, πρῶτος στήν ἄσκηση. Ὅμως, κλονίζεται ἡ ὑγεία του καί ὁ Γέροντας τοῦ ἐπιτρέπει νά μένη στήν πόλη γιά ἰατρική περίθαλψη.

Ἐκεῖ, στό πατρικό του κτῆμα, στά Λειβάδια, κτίζει κελλί, ἀσκητεύει ἐργαζόμενος στήν τέχνη τοῦ ὑποδηματοποιοῦ βοηθώντας τούς γονεῖς του καί προσφέροντας τόν ὀβολόν του στούς ἀναξιοπαθοῦντες Χριστιανούς. Τό 1909 γίνεται Μεγαλόσχημος ἀπό τόν διάδοχο τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τῆς Σκήτης τῶν Ἁγίων Πατέρων Ἱερομόναχον Ἀνδρόνικον Καραβάναν καί τό 1910  μεταβαίνει στό Ἀδραμύττιο τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου  χειροτονεῖται Διάκονος στό Κορδελλιό τῆς Σμύρνης, στίς 7 Νοεμβρίου, ἀπό τόν Μητροπολίτη Ἐφέσου Ἰωακείμ καί, τήν ἑπομένη ἡμέρα, Πρεσβύτερος, ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Μυρίνης Ἀλέξανδρο, μέ ἐπιδοκιμασία τοῦ Θεοῦ διά σεισμικῆς δονήσεως.

Σέ λίγο,  γίνεται πνευματικός  στή Σμύρνη. Οἱ Ἀδραμυττινοί διηγοῦνται πολλά γιά τήν ἁγία ζωή του, τίς θεραπεῖες ἀρρώστων καί δοκιμαζομένων καί γενικά τή χάρη τοῦ Θεοῦ, πού κατοικοῦσε πλουσιοπάροχα στόν Ἅγιο Ἄνθιμο.

Τό 1911 ἐπισκέπτεται τό Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἀποκτήσει ἐμπειρίες ἀπό τήν Ἁγία ζωή τῶν Μοναχῶν.

Τό 1912 ἔρχεται στή Χίο καί ὁ Μητροπολίτης Χίου Ἱερώνυμος (Γοργίας) τόν διορίζει Ἐφημέριο στό Λεπροκομεῖο τῆς Χίου. Ἀπό τότε  ἀρχίζει  ἡ μεγάλη δράση του. Μέ τή χάρη τῆς «Παναγίας Ὑπακοῆς», μιᾶς θαυματουργοῦ Ἱ. Εἰκόνος, καί μέ τή  δυνατή πίστη, τήν φλογερή προσευχή καί τή σκληρή ἄσκηση τοῦ Ἁγίου ἐπιτελοῦνται θαύματα.

Ὁ λεπρός μοναχός Νικηφόρος Τζανακάκης, πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου, ἀναφέρει, πώς ὁ μοναχός Γεράσιμος Μίχαλος κατέγραψε 38 θεραπεῖες δαιμονισμένων, ἐκτός τῶν ἄλλων ἰάσεων, ὁ ἴδιος δέ ἔγινε μάρτυρας πολλῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου, ἀπό τά ὁποῖα 18 καταγράφει ἐπώνυμα. Ἀκόμη, πιστοποιοῦνται καί ἄλλα, τουλάχιστον 20, πού ἐπιτελέσθηκαν μετά τήν κοίμησή του.

Τό 1914, μετά τόν πρῶτο μικρασιατικό διωγμό, πολλές μοναχές  τῆς Μ. Ἀσίας εὑρῆκαν ἄσυλο καί προστασία κοντά στόν Ἅγιο – Γέροντα. Τό γεγονός αὐτό ἐνίσχυσε καί ἕνα παλιό κρυφό πόθο του νά ἱδρύση Μοναστήρι καί μάλιστα πρός τιμήν τῆς Παναγίας «Βοηθείας», παλαιᾶς εἰκόνας, πού εἶχε σάν οἰκογενειακό του κειμήλιο.

Ὅμως, συνάντησε πάρα πολλές δυσκολίες,εἰρωνεῖες, βρισιές καί συκοφαντίες ἀπό πολλούς. Ὅμως, ὁ Γέροντας, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί «τῇ συνεργείᾳ τῶν μεγάλων εὐπατρίδων καί εὐεργετῶν Ζαννῆ καί Καλλιόπης Μιχάλου», ἔλαβε τήν περιπόθητη ἄδεια στίς 5 Νοεμβρίου 1927. Στίς 19 Φεβρουαρίου 1928, Κυριακή τῆς Ἀπόκρεῳ,  γίνεται ὁ Ἁγιασμός τῶν θεμελίων καί ἀρχίζει ἡ  ἀνοικοδόμηση, ἡ ὁποία, μέσα σέ μιά διετία, ὁλοκληρώνεται, καί, λόγῳ τῆς τότε οἰκονομικῆς κρίσεως καί τῶν φοβερῶν ἐμποδίων πού συναντοῦσε διαρκῶς, μόνον σέ θαῦμα μπορεῖ νά ἀποδοθεῖ.

Τό 1930 τό Μοναστήρι, πού ὀνομάστηκε Ἱερός Παρθενών Παναγίας «Βοηθείας», ἄρχισε νά λειτουργεῖ ὑποδειγματικά. Ἡ δραστηριότητα τοῦ Ἁγίου Ἀνθίμου δέν ἐξαντλήθηκε μόνον στήν ἄσκηση, στίς προσευχές καί τήν ἵδρυση τῆς Μονῆς. Ἐξαπλώθηκε, πρωταρχικά, στή πνευματική καθοδήγηση τῶν ψυχῶν, χαρίζοντας τό ξαλάφρωμα καί τήν πνευματική ἀνακούφιση, σ’ ὅσους ἐναπόθεταν σ’ αὐτόν τά προβλήματά τους, καί, στή συνέχεια, σέ ὅλους τούς τομεῖς τῶν ἀνθρώπινων ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων του, ὅπως, τήν φιλανθρωπία καί τήν φιλοξενία. Ἀκόμη, καί ὡς ἐμπειρικός γιατρός, θεράπευε πολλές ἀρρώστιες, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσφορά του ἦταν ἀνεκτίμητη καί στόν ἐθνικό τομέα, ἰδιαίτερα  κατά τήν περίοδο τῆς Κατοχῆς. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, πού τόν ἔζησε καί γιά πολλά χρόνια ἀπόλαυσε τήν εὐεργετική ἐπίδραση τῆς ἁγιότητός του, τόν δέχθηκε καί τόν τίμησε ἀμέσως μετά τήν ὁσιακή του κόιμηση, στίς 15 Φεβρουαρίου 1960, σάν Ἅγιο, ἐπικαλούμενος τίς, πρός τόν Δεσπότη Χριστό, πρεσβεῖες του.

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Χίου κ.κ.ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ἱκανοποιώντας τό αἴτημα τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος, ἐκίνησε τήν προβλεπόμενη διαδικασία γιά τήν, ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐπίσημη ἀναγνώρισί του.  Ἔτσι, τήν 7ην Ὀκτωβρίου 1991, ὑποβάλλει πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν, ἐπί τούτῳ, εἰσήγησή του. Στή συνέχεια, ἡ Ἱερά Σύνοδος, μέ τό ὑπ’ἀριθ. 3517/20-12-1991 ἔγγραφό της πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἀποστέλλει τόν σχετικό φάκελλο καί παρακαλεῖ γιά τήν ἔκδοση Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως τῆς ἀναγνωρίσεως ὡς Ἁγίου τοῦ Ἱερομονάχου Ἀνθίμου Βαγιάνου. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, μέ τήν ὑπ’ἀριθ. 1148/14-8-1992 Πατριαρχική καί Συνοδική Πράξη, συναριθμεῖ στούς Ὁσίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τόν Ὅσιο Ἄνθιμο. Ἔτσι, τήν 15η Φεβρουαρίου 1993, στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς «Βοηθείας», τελεῖται ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ.κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟ  ἡ πρώτη ἐπίσημη Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στήν ἱερά μνήμη του.

Ἀπολυτίκιον.  Ἦχος γ΄

Νέον στήριγμα Ὀρθοδοξίας, νεοκόσμητον ἄνθος ἁγνείας,
Νικομηδείας Ἀνθίμου συνώνυμος τῶν ἀρετῶν τε ἐκείνου ὁμότροπος,
νέων Ὁσίων σφραγίς, καί ἀγλάισμα, Πάτερ Ἄνθιμε,
τῆς Χίου πάσης τό καύχημα, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε,
δωρήσασθε ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.