Προσευχή στον Εσταυρωμένο Κύριο μας

Τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Mr. Th.

Ἐσταυρωμένε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου,

Σά διψασμένη γῆ ἔμοιαζε ὁ κόσμος πρίν ἔλθεις. Ὁ ἄνθρωπος ἔνιωθε μόνος μέσα σέ μιάν ἀπέραντη ἔρημο. Διαβάτης δίχως προορισμό. Ζοῦσε μέσα στή νύχτα τῆς ἀγνωσίας. Ἔψαχνε νἄβρει μιά πηγή νά πιεῖ ἀπ’ τό καθάριο νερό της νά δροσισθεῖ νά ξεδιψάσει. Ἔψαχνε νἄβρει τό Θεό του. Μάταια ὅμως. Σέ ἀναζητοῦσε στά ὄρη, στούς αἰθέρες, στίς θάλασσες, στή σκέψη. Μά δέν «ὑπῆρχες» πουθενά!… Ἡ διανόηση κι ὁ στοχασμός δέν τοῦ γέμιζαν τό κενό. Οἱ θρησκεῖες μέ τά μυστήριά τους δέν τόν λύτρωναν. Ὁ δρόμος του δέν ἦταν ἐκεῖνος πού ὁδηγοῦσε σέ Σένα, ἀλλά στήν πλάνη, στό ἀδιέξοδο.

Γι’ αὐτό καί ἦλθες. Κι ὁ ἐρχομός Σου ἦταν ὅ,τι ἡ βροχή γιά τό ξερό χῶμα. Ὅ,τι ἡ αὔρα πού χαϊδεύει τά μαραμένα φύλλα. Ὅτι ἡ ὄαση στήν ἔρημο. Δέν ἦλθες ὅμως σά Θεός, γιατί τότε ποιό μάτι ἀνθρώπινο θά μποροῦσε νά Σ’ ἀντικρύσει. Ποιά σάρκα γήϊνη θά στέκονταν μπροστά Σου χωρίς νά ἀλλοιωθεῖ. Ποιά βέβηλη ψυχή θ’ ἄντεχε στήν ἁγιότητά Σου;

Ἦλθες σάν ἄνθρωπος!… Γεννήθηκες καί Σύ, μεγάλωσες, μόχθησες, ἵδρωσες, πόνεσες!… Θεός Ἐσύ δέν εἶχες ποῦ νά γείρεις τό κεφάλι. Ἔγινες ἕνα μέ τούς ἀνθρώπους. Αὐτή ἡ ἀγάπη Σου γιά τόν ἄνθρωπο μόνο ἕνας Θεός εἶχε τή δύναμη νά τήν πρσφέρει. Τόν βλέπεις ν’ ἀσωτεύει καί τοῦ ἀνοίγεις τά χέρια. Τόν δέχεσαι, τόν ντύνεις μέ τή στολή τήν «πρώτη». Τόν κάνεις παιδί Σου. Βλέπεις τήν πόρνη κι ἁπλώνεις τό θεϊκό Σου χέρι νά τή στηρίξεις, νά τή σηκώσεις ἀπό τήν πτώση της. «Ποιός εἶναι καθαρός ἀπ’ τούς ἀνθρώπους, ἐκεῖνος νά ρίξει πέτρα στή γυναίκα τούτη». Αὐτά τά λόγια!.. Ποιό στόμα ἀνθρώπινο θἄχε τή δύναμη νά τά προφέρει!… Καί ‘κεῖ στήν ἀγωνία Σου, πάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ Σου, ἀγάπη σκορποῦσες. Ἀγάπη γιά τό ληστή. Ἀγάπη γιά τούς σταυρωτές Σου. «Πατέρα, ἔλεγες, κλεῖσε τά μάτια, μή βλέπεις τί κάνουν οἱ ἄνθρωποι σέ μένα, συγχώρεσέ τους».

Ἀλλά τό μαρτύριό Σου Πλάστη καί Σωτήρα μας δέν τέλειωσε ‘κείνη τήν ὥρα. Ἀπ’ τούς συγχρόνους Σου μέχρι τήν ἐποχή μας δέν ἔλειψαν οἱ σταυρωτές Σου. Νέρωνες καί Διοκλητιανοί Σέ μάχονται. Κέλσοι καί Παραβάτες Σέ πολεμοῦν. Ρενάν καί Βολταῖροι Σέ εἰρωνεύονται!… Πανεπιστήμια ἀθεΐας ἱδρύονται στήν ἐποχή μας, γιά νά σταυρώσουν Ἐσένα. Ἐσένα πού τόσο ἀγάπησες τόν ἄνθρωπο.

Μά δέ Σέ μάχονται μόνο οἱ ἐχθροί Σου. Σέ πολεμοῦν κι οἱ φίλοι Σου, ἐκεῖνοι πού φέρουν τὄνομά Σου. Σέ πολεμᾶμε ἐμεῖς μέ τή ζωή μας. Μέ τή ζωή μας πού πορεύεται ἀντίθετα ἀπ’ τό λόγο Σου, ἀπ’ τό μίλημά Σου. Κι ἐτοῦτος ὁ πόνος εἶναι τρανότερος ἀπό τόν πόνο πού ἔνιωθες σάν Σοῦ φοροῦσαν τό στεφάνι τ’ ἀκάνθινο. Σάν Σέ καρφώνανε στό ξύλο. Σάν Σέ ποτίζανε χολή καί ὄξος. Κι ὅμως Μεγάλε Μυσταγωγή τῆς σωτηρίας μας εἴμαστε παιδιά Σου!… Ἁμαρτωλοί μέν, ἀλλ’ ὄχι καί κακοί πού δέ μποροῦμε νά μποῦμε στό νόημα τῶν παθημάτων Σου. Εἴμαστε ἄνθρωποι μέ σάρκα ἀδύνατη πού πέφτει, πού λυγίζει, πού γονατίζει. Ναί, εἴμαστε φίλοι Σου. Ρίξε ἕνα βλέμμα κάτω ἀπ’ τό Σταυρό Σου καί ἰδές! Ὅλα δακρύζουν. Φύση καί ἄνθρωποι!… Γι’ αὐτό Χριστέ τοῦ Σταυροῦ μεῖνε μαζί μας.

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ἀνάγκη Σου. Τό ἄσωτο παιδί Σου θέλει ξανά νά πέσει στήν ἀγκαλιά Σου. Νά κλάψει. Να λυτρωθεῖ. Θέλει νά αἰσθανθεῖ τό ἄρωμα τῶν λόγων Σου. Νά νιώσει τήν ἀνάσα Σου. Νά καταλάβει τί θά πεῖ θεϊκή-πατρική παρουσία. Τό φίδι πού μᾶς ἔδηξε, Μεγάλε Πελεκάνε, στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ, μᾶς μόλυνε τό αἷμα τῆς καρδιᾶς μας. Κι ἦρθες Ἐσύ μέ τό Σταυρό Σου κι ἔκανες τή σωτήρια «μετάγγιση». «Ὥσπερ πελεκάν…» μᾶς πρόσφερες τό ἀντίδοτο «τοῦ μή ἀποθανεῖν». Διψοῦμε κι ἐμεῖς, διψοῦμε οἱ ἁμαρτωλοί γιά Σένα. Πνιγόμαστε μέσα στά κύματα τῶν πειρασμῶν σάν τόν Πέτρο. Κάνε νά ἠρεμήσει ἡ θάλασσα ξανά σάν τότε. Κάνε νά ‘ρθεῖ ἡ εἰρήνη Σου μές τούς ἀνθρώπους. Νά γαληνέψουν οἱ λαοί. Νά ἠρεμήσει ἡ ταραγμένη ἐποχή μας. Καί ὁ Σταυρός Σου νἄναι τό σύμβολο καί ἡ σημαία τῆς ἑνότητάς μας.

Χριστέ τοῦ Σταυροῦ, μπῆκες στόν Τάφο. Μπόρεσε ὅμως ὁ θάνατος νά κρατήσει τή Ζωή; Ἀναστήθηκες… Ἀνάσταση ζητοῦμε κι ἐμεῖς Κύριε… Μέσα μας ἔχουμε ἕναν τάφο. Εἶναι θαμμένη ἡ ψυχή μας κάτω ἀπό τόν ὄγκο τῆς πολυποίκιλης ἁμαρτίας. Ἀνάστησέ μας Κύριε… Κάνε νά κυλιστεῖ ὁ λίθος μέσα μας. Ν’ ἀνοίξει ὁ τάφος. Νά βγεῖ ἡ ψυχή μας ἀναστημένη. Ν’ ἀνοίξει τά φτερά της καί νά πετάξει στά οὐράνια. Νά συναντήσει Ἐσένα. Ν’ ἀγκαλιαστεῖ μαζί Σου. Νά μείνει αἰώνια κοντά Σου γιά πάντα. Μέ τό Σταυρό Σου κλεισμένο μέσα της. Αὐτό εἶναι τό αἴτημά μας Ἐσταυρωμένε Κύριέ μας Ἰησοῦ Χριστέ. Δέξου το κι ἀνάστησέ μας…