Ποτέ Χριστιανός να μη εορτάσει Πάσχα όπως εμείς εφέτος

Πάσχα … 2020!!!

Διαφορετικό από τα προηγούμενα που εμείς μέχρι σήμερα έχουμε ζήσει.

Αλήθεια! Έφυγαν οι προηγούμενες γενιές να μας πουν πως έκαναν Πάσχα στα τέσσερα μαύρα χρόνια της Γερμανικής κατοχής; Τότε που ο λιμός (πείνα), εκτός των άλλων κακουχιών, «θέριζε» τους ανθρώπους όπως ο λοιμός (μολυσματική και θανατηφόρος νόσος) σήμερα; Πως έκαναν Πάσχα οι Πρόσφυγες από τις αλησμόνητες πατρίδες της Μικράς Ασίας και της Ανατολίας, όταν τον Σεπτέμβριο του 1922 ξερριζώθηκαν από τις πατρογονικές εστίες τους με τρισάθλιες συνθήκες και το 1923 έρχονταν πεινασμένοι, εξουθενωμένοι, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, να εγκατασταθούν στην Μητροπολιτική Ελλάδα; Πως έκαναν Πάσχα οι πρόγονοί μας στα τετρακόσια χρόνια της Οθωμανικής σκλαβιάς; Η «λήθη» ανήκει στην «μοίρα» του μεταπτωτικού ανθρώπου. Ξεχνάμε γρήγορα και εύκολα! Και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να μην ταράξει τίποτε την «νιρβάνα» μας, έστω και την «πνευματική»! Ο,τιδήποτε μας καλεί στην εκκοπή του θελήματός μας και σε πραγματική άσκηση –όχι αυτή που κάνουμε εμείς ευχαρίστως και τις περισσότερες φορές για το «θεαθήναι»- το «ξορκίζουμε» μακρυά.

Έκλεισαν οι Εκκλησίες, έπαψε ή καλύτερα περιορίστηκε η Λατρεία, δεν κοινωνούν οι πιστοί των Αχράντων Μυστηρίων…. «εάλω η Εκκλησία»! και να οι «Ιερεμιάδες»… Και από κοντά οι «υποψίες», οι «συνωμοσίες», …. η «προδοσία»! Σχεδόν όλοι οι Αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας γίναμε αποδέκτες τέτοιων μηνυμάτων και εχθροπραξιών ότι, δηλαδή, θα βρεθούμε στην «μερίδα» του Ιούδα για την «προδοσία»! Και ενώ «περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου» (Ματθ. κστ΄,38), αυθόρμητα έρχονται στα χείλη μου τα λόγια του Μαθητή της αγάπης: «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφούς» (Α΄ Ιω. γ΄14). «Η ανάσταση στον Χριστιανισμό – άλλωστε για Πάσχα μιλάμε – δεν είναι μόνο προσδοκία, αλλά και βιωματική εμπειρία. Και η εμπειρία αυτή είναι ουσιαστικά εμπειρία αγάπης. Η εμπειρία της αγάπης προσφέρει στον άνθρωπο την εμπειρία της υπερβάσεως του θανάτου» (Γ. Μαντζαρίδη «Χριστιανική Ηθική», σελ. 389) . Και η Εκκλησίας μας «Συνοδικώς» απεδέχθη τα μέτρα αυτά, τα οποία της επέβαλε η Πολιτεία, γιατί αγαπά το Ποίμνιό της και επιθυμεί να το προστατεύσει από τον «ενεστώτα λοιμό και τον άωρο και αιφνίδιο θάνατο», διότι εξ αυτού «τιτρωσκόμενοι οι άνθρωποι, ού μόνον της σωματικής υγείας υστερούνται αλλά και αυτής της ψυχικής σωτηρίας, δια το μη έχειν αυτούς εκ της οξύτητος του πάθους, τον προσήκοντα και αρμόδιον καιρόν, το οφειλόμενον ποιήσαι, και τα της σωτηρίας εικότως οικονομήσασθαι».

Φιλάνθρωπη Μητέρα η Εκκλησία! Για μία ακόμη φορά αποδεικνύει τούτο!

Και οι «αγωνιστές»; Οι «ζηλωτές»; Όλοι αυτοί Κληρικοί και Λαϊκοί, που αντέδρασαν και αντιδρούν ποικιλότροπα εναντίον των αποφάσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, τι γίνεται με αυτούς και τον υπέρμετρο και «ου κατ᾿ επίγνωσι» ζήλο τους;

Η απαντήση γι᾿ αυτούς υπάρχει στα Άγια Ευαγγέλια της Ι. Ακολουθίας των Αγίων Παθών. «Γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου» (Φιλπ. β΄, 8) ο Ιησούς, απεδέχθη πλήρως το θέλημα του Θεού και Πατρός «πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως σύ, γενηθήτω το θέλημά σου» (Ματθ. κστ΄,40 & 42), έκτοτε «εσιώπα» ((Ματθ. κστ΄, 63), «οὐδὲν ἀπεκρίνατο» (Ματθ. κζ΄, 12) «καὶ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ πρὸς οὐδὲ ἓν ῥῆμα» (Ματθ. κζ΄, 14) και όταν εκρέματο επί του Σταυρού «οι παραπορευόμενοι … ομοίως δε και οι αρχιερείς … μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων και Φαρισαίων έλεγον… καταβάτω νυν από του σταυρού και πιστεύσομεν επ᾿ αυτώ» (Ματθ. κζ΄, 39,41,42). Πονούν αυτοί για τα «μέτρα», η Εκκλησία ολόκληρος δεν συμπάσχει; Οι Ποιμένες ευχαρίστως αποδεχθήκαμε τα τεκταινόμενα; Συμμερίσθηκαν άραγε τις αγωνίες μας και τα διλήμματα για υπακοή στις αποφάσεις της Ι. Συνόδου; Πως μας προκαλούν ή μας καλούν σε ανυπακοή; Πότε θα «πιστεύσουν» σε μας και στο έργο μας; Όταν θα κατέβουμε από τον «σταυρό» μας! Μη γένοιτο. Ποιός άραγε μας έδωσε το δικαίωμα να κατέβουμε από τον «σταυρό» μας;

Τα μέτρα ελήφθησαν από αγάπη. Και αυτήν διακονούμε και σ᾿ αυτές τις δύσκολες ημέρες. Η Τοπική μας Αποστολική (όσο κι αν αυτός ο τίτλος ενοχλεί κάποιους) Εκκλησία της Αναστάσεως έδωσε και δίδει το «παρόν» με διάφορους τρόπους. Ο Μητροπολίτης σας ετέλεσε από την αρχή της εφαρμογής των μέτρων προστασίας όλες τις Ι. Ακολουθίες και Θ. Λειτουργίες και θα συνεχίσει να τις τελεί στον Καθεδρικό Ι. Ναό του Αποστόλου Παύλου στην Κόρινθο, επισυνάπτοντας τις εκ του Μ. Ευχολογίου ευχές και δεήσεις «εις πάσαν ασθένειαν». Το αυτό πράττει εις την Μονή, της οποίας τυγχάνει Ηγούμενος, ο Θεοφιλέστατος βοηθός του Επισκόπος ο άγιος Κεγχρεών κ. Αγάπιος και άπας ο Ι. Κλήρος. Οι Δομές Φιλανθρωπίας συνεχίζουν να λειτουργούν. Αλήθεια! οι «ζηλωτές» νοιάζονται ελεύθερα να συναθροίζονται στους Ι. Ναούς, να επισκέπτονται όμως τα Γηροκομεία μας π.χ., εις τα οποία ισχύουν τα «προστατευτικά μέτρα», εκεί και δεν δύνανται να πραγματοποιήσουν επισκέψεις. Όντως! Δύνανται όμως να προσφέρουν εκ του υστερήματός τους για την λειτουργία τους, ώστε οι τρόφιμοι να μη «τελειωθούν εν λιμώ» στην προσπάθεια μας να τους προστατεύσουμε από τον λοιμό! Η Τράπεζα τροφίμων και ενδυμάτων της Ι. Μητροπόλεως μας με τον τίτλο «ΘΕΟΠΡΟΣΦΟΡΑ» προσέφερε 1,5 τόννο νωπού κρέατος και κοτόπουλων και 3 τόννους τρόφιμα σε 2.500 άτομα μου χρήζουν βοηθείας, εκτός των συσσιτίων και των λοιπών φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων. Οι υπεύθυνοι των Ιδρυμάτων της Ι. Μητροπόλεως μας με αυτοθυσία, υπερβαίνοντες εαυτούς, διακονούν και φροντίζουν τους τροφίμους καθημερινώς. Κοντολογίς, η Τοπική Εκκλησία της Κορίνθου, με πρώτον τον Μητροπολίτη της, δηλώνει παρούσα στον παρόντα αγώνα για την ζωή.

Εμείς, θα πουν κάποιοι, θέλουμε να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο, να ανάψουμε τις λαμπάδες μας με το Άγιο Φώς από τον Τάφο του Χριστού …να συμψάλλουμε τα Εγκώμια κ.τ.ό..

Η απάντηση στ’ ανωτέρω βρίσκεται σ’ ένα κείμενο του αοιδίμου Θεοκλήτου Διονυσιάτη: «Αλλά στο Άγιον Όρος του Άθω υπάρχει και μια άλλη μορφή εορτασμών χωρίς την βυζαντινή λειτουργική λαμπρότητα των Μοναστηρίων και των Σκητών. Είναι ο σχεδόν αποφατικός – αν επιτρέπεται ο θεολογικός όρος – ο σιωπηλός, ο μυστικός εορτασμός των Ησυχαστών, που τελείται μέσα στα θεόκτιστα σπήλαιά τους, χωρίς μουσικά βιβλία και ψαλμωδίες θεολογικών Τροπαρίων και Ωδών, χωρίς φαιδρές φωταγωγίες, αλλά μόνο με το αμυδρό και αλαμπές μελιχρό και γλυκύτατα υποβλητικό φέγγος της ιερής κανδήλας, κλίνουν τα γόνατα «προς τον πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», υψώνουν «οσίας χείρας άνευ οργής και διαλογισμών» και μέσα στην απόλυτη και ακουομένη σιωπή και το κατανυκτικόν ημίφως προσεύχονται «αλαλήτως», νοερά, θεωρητικά, πενθικά, «εν αισθήσει ψυχής», «εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία τω Κυρίω». Και οι προσευχές τους σαν πύρινες φλόγες, φωτίζουν τα πάντα». (Χριστούγεννα, εκδ. «ΑΚΡΙΤΑΣ», σελ. 55-56). Ας το δοκιμάσουμε εφέτος στα σπίτια μας … !

Αυτές τις δύσκολες ώρες, πολυαγαπημένα μου πνευματικά παιδιά, προσεύχομαι με τα λόγια του Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, που μας παρέδωσε ο προκάτοχός μου κυρός Μιχαήλ Κωνσταντινίδης στο κατά μετάφραση από το Αγγλικό βιβλίο του Πρωθιερέως «Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ, ΖΩΗ»: «Κύριε, δέξου την προσευχή μου, την οποία μετά δακρύων αναπέμπω δια τα πνευματικά μου τέκνα και δι’ όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι οποίοι προσπαθούν να Σοι ευαρεστήσουν, δέξου αυτή την φροντίδα μου δια την σωτηρία των, ως ποιμαντορικήν μέριμνάν μου …. Κύριε, αντί εμού, ο Ποιμήν και Διδάσκαλος των προβάτων Σου, τα οποία εις εμέ ενεπιστεύθης οδήγησον αυτά Συ εις νομάς πλουσίας…. Γίνε εις αυτά αντί εμού φως, οφθαλμοί, σώμα, χείρες και σοφία· αλλά προ πάντων, γίνε δι’ αυτά η αγάπη, της οποίας εγώ ο αμαρτωλός είμαι τόσο ελλιπής!

Καλή Ανάσταση, αγαπητά μου παιδιά, και ο Αναστάς Ιησούς γρήγορα να φέρει σ᾿ όλο τον κόσμο την υγεία, την ειρήνη, τον φωτισμό … και ποτέ Χριστιανός να μη εορτάσει Πάσχα όπως εμείς εφέτος …. Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού, «εί τ᾿ αγαθά έδεξάμεθα έκ χειρός Κυρίου, τα κακά ούχ υποίσομεν;» (Ιώβ β΄,9).

Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριο ευχέτης Σας

και πάντοτε με Πατρική αγάπη, στοργή και ευλογίες

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Κορίνθου, Σικυώνος, Ζεμενού, Ταρσού και Πολυφέγγους

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ