Με όλη τη δύναμη της αδύναμης φωνής μου κράζω , Κύριε ,κι΄ εγώ το ίδιο εναγώνια και έναγχα .Δεν μου χρειάζεται τίποτα πιο βαθειά και πιο άμεσα από Το έλεός σου .
Μια απροσμέτρη ντροπή με αναγκάζει να χαμηλώνω το βλέμμα . Καθώς βλέπω το ίδιό μου το βλέμμα μέσα μου ,αντικρύζω τον προδότη εαυτό μου.
Τίποτα δεν μου κοστίζει τόσο πολύ , όσο το ότι προσέβαλα και πλήγωσα την αγάπη Σου .
Αν ντρέπομαι βαθειά για τους αδελφούς μου , που με τον ένα τρόπο ή τον άλλο πλήγωσα , ή απογοήτευσα στην εμπιστοσύνη τους για μένα , πόσο πολύ πρέπει να νοιώθω το ίδιο απέναντί Σου .
Λέω ” πρέπει ” , γιατί για να μιλήσω ειλικρινά , δεν το νοιώθω στον ίδιο βαθμό . Δεν κλαίω τόσο συγκλονιστικά , δεν πονώ τόσο πολύ , προκειμένου για τη δική μας προδομένη σχέση .
Και όμως έχω ανάγκη Του Ελέους Σου , γι΄ αυτή κυρίως την διαταραχή .
Τι μπορώ να κάνω γι΄ αυτό ; … Ένα μονάχα μου απομένει , να ζητήσω γονατιστός , με όλη τη συντριβή που νοιώθω τη στιγμή αυτή Το Έλεός Σου . ” Ο Θεός , ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ ” ! , κράζει η καρδιά μου . ” Ο Θεός , ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ ” ! , κράζει το κουρασμένο από το μαστίγωμα της αμαρτίας σώμα μου. Ο Θεός , ιλάσθητί μοι ! ” , ” Ο Θεός , ιλάσθητί μοι ” , κράζει κάθε ίνα της ύπαρξής μου . Κύριε , Το Έλεός Σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου !
