«Οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες»

τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πτολεμαϊδος κ. Ἐμμανουήλ 

(Ἐπιστολή προς Φιλιππησίους Κεφάλαιο Δ΄ στίχοι 12 – 13)

Ίσως να είναι τολμηρό οι ώρες αυτές της παγκόσμιας κρίσης να μπορούν ἤ και να πρέπει να χαρακτηρισθούν ως ώρες «αἰχμαλωσίας!» ευχαριστούντες Θεώ δι’ όσα «οἰκονομεῖ»

Οἱ πιστοί όλων τών εποχών πέρασαν μέσα από δρόμους πολλών καί ποικίλων δοκιμασιών. «Ἐπειράσθησαν» ποικιλοτρόπα «ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίω». Κάποιοι δε καί «ἐν φόνω μαχαίρας ἀπέθανον…»

Αυτή ἡ επιστολή, ἡ πρός τους Χριστιανούς των  Φιλίππων απευθυνόμενη από τον μεγάλο επιστολογράφο Παῦλο, είναι μία από τις πλέον αποκαλυπτικές επιστολές που χαρακτηρίζει τους πιστούς όλων των εποχών ως ανθρώπους της καρτερίας και της υπομονής.

Κάθε Παύλεια επιστολή έχει τη δική της επιστολική χάρι χάρι καί το δικό της λόγο «εἰς ἔπαινον Θεοῦ».

Αυτή η επιστολή προς Φιλιππησίους έχει ένα ακόμη ξεχωριστό μεγαλείο λόγου σωτήριου.

Σ’ αυτές τις ώρες του πόνου και της αγωνίας για το μέλλον της ίδιας της ζωής και της ακεραιότητας του ανθρωπίνου προσώπου, «εκτενέστερον» ἡ  πιστεύουσα ψυχή κάνει το προβληματισμό προσευχή μέσα στη Γεσθημανή της μόνωσης και του «εκούσιου» εγκλεισμού.

Ότι γράφει ο πιστός μόνο ως προσευχή μπορεί να καταγράφεται κι αυτή όχι πάντοτε καθ’ ολοκληρίαν αλλά τα υπόλοιπα «ἐν κρυπτῶ» κατατίθενται από το «ταμιεῖο» της ψυχής στον τα πάντα «βλέποντα» Θεό και στον τα πάντα ακούοντα Θεό! Εκεί άλλωστε, σ’αυτό το ταμιεῖο της ψυχής γίνονται οι μεγαλύτερες μάχες!…

«Οὐ γάρ ἠμεῖς ἐστέ οἱ λαλοῦντες» και οι γράφοντες αλλά το Πνεύμα του Θεου που ως πιστοί αγωνιούμαι νά κατοικεί μέσα μας καί ΕΚΕΙΝΟ να εκφράζεται!… σε ώρες που «ἐν τῶ κόσμω» θλίψιν ἔχομεν και από θλίψεως εις θλίψιν πορευόμεθα πιστεύοντες σταθερά σε Αυτόν που νίκησε τον κόσμο.

Παρακαλώ όλους  όσοι παίρνουν στα χέρια τους τη Γραφή τούτες τις ώρες που ως «δέσμιοι ἐν Κυρίω» ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες και μοναδικές, δι’ ΑΥΤΟΝ και διαβάσατε αυτήν την επιστολή λέξη προς λέξη και θα διαπιστώσετε ότι η καρδιά σας θ’ ανοίξει σε ορίζοντες ουράνιους, μάλλον δε ουρανό θα γεμίσει!…

Δεν θ’ αναλύσω κηρυγματικά τις Παύλειες αυτές προτάσεις. Από μόνα τους τούτα τα λόγια είναι ικανά να μιλήσουν στους ειλικρινώς και ταπεινά πιστεύοντας.

Φρονώ ότι δεν είναι η ώρα των απολύτων –μάλιστα διαπιστώσεων-  και όλως ιδιαιτέρως σε αντιπαράθεση προς τους «ἄγευστους» Θεού…

Ο κόσμος «οἱ τά ἐπίγεια φρονούντες» δεν μπορούν να κατανοήσουν τα της πίστεως μυστήρια ή τους στερεωθέντας επί την «Πέτραν» της Πίστεως.

Ο κόσμος της αποθεωποιημένης λογικής πάντα θα λέει το «μη μιλάς στο Θεό δεν σ’ ακούει!!!». Στο σημείο αυτό θα ήθελα να υπενθυμίσω τα λόγια του Κυρίου Ιησού που είπε «Σύ δέ μένε ἐν τῶ ταμιείω σου…» και ο Πατήρ σου «ὁ βλέπων ἐν τῶ κρυπτῶ Αὐτός ἀποδώσει σοι ἐν τῶ φανερῶ»

Οι τα του Θεού φρονούντες δυναμικά «έτι και έτι»  περισσότερο θα πιστεύουν και θα συνομολογούν Δαυϊδικά  «Προς Κύριον ἐν τῶ θλίβεσθαί με εκέκραξα καί εἰσηκουσέ μου… ὁ Θεός της σωτηρίας μου…»

Αδελφοί μου φιλόθεοι, φιλάγιοι, φιλακόλουθοι και του Χριστού φίλοι. Κρατήστε παρακαλώ τη φράσι την τελευταία αυτή του Παύλου «πάντα ἰσχύω δε ἐν τῶ ἐνδυναμούντι με Χριστῶ…» Τα πάντα μπορώ να πετύχω ή να κατορθώσω μέσα από τη Χάρι και τη δύναμι της χάριτος του Χριστού.

Στη μοναξιά μου να έχω τον Μόνον

Στην αγωνία μου Εκείνον που η προσευχή Του «ώσεί θρόμβοι αἴματος» πότισαν τη Γη!

Στην εγκατάλειψι των «πομφόλυγων» κατά τον Ι. Χρυσόστομο άφιλων – φίλων έχω τον Ένα και αιώνιο ΦΙΛΟ.

Την ίδια δε στιγμή της εγκατάλειψης ένας του Θεού γνήσιος φίλος, να’ στε σίγουροι, θα σας πάρει τηλέφωνο ως συγκοινωνός της θλίψεως, που καταιγιστικά πλημμύριζει την ψυχή μας.

Στην ανάγκη και πάλι ο Χριστός του Γολγοθά θα στείλη το συγκηρηναίο Σίμωνα!… Ευχαριστώ το Θεό για τους της ζωής μου κηρηναίους.

Ισχύσατε αδελφοί «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν Οὑρανοίς ὑπάρχει!…» θα πη στην ίδια επιστολή ο του Θεού Παύλος. «Μή ταρασσέσθω ἡμῶν ἡ καρδία, μηδέ δειλιάτω» λέει η φωνή του Θεού.

Πρέπει αυτά να γίνουν ἀλλα «οὐ τό τέλος»

Συγχωρήστε μου τον κηρυγματισμό, που δεν τον απέφυγα τελικά.

Ο εμός λόγος ελάχιστος και ανθρώπινος. Ο Παύλειος Ουράνιος και θεϊκός.

Αυτόν διαβάσετε παρακαλώ και αυτόν τον λόγο βάλτε στις καρδιές σας. Το της  ανομίας «μυστήριον» θα ενεργείται πάντοτε ως μισόκαλον.

Το της πίστεως επίσης πάντοτε «εν ημίν» θα προάγεται.

«Ἔχετε πίστιν» λέει ο ευαγγελιστής Μάρκος. «Στήκετε ἐν τῆ πίστει αδελφοί. Και ἡμέρα τῆ ἡμέρα «ἀπό πίστεως εἰς πίστην προάγεσθε» άνευ μίσους προς τους ψευδομένους και δεδηλωμένους ως εχθρούς «του σταυρού του Χριστού».

Πιστεύοντες πορευόμεθα την Ανάστασιν Του Δοξάζοντες.

Συνεύχεσθε μοι αδελφοί δι εμέ το γράψαντα ταύτα πάντα ίνα ισχύω και ελπιώ επ’ Αυτόν.

Φέτος αδελφοί μου το «σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία…» προ του μυστηρίου του Σταυρού, του Τάφου και της Τριημέρου Αναστάσεώς Του. Παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις στο είναι του κόσμου.

Συγχωρούμενοι μέσα σε αυτό το ξενοδοχούμενο ἐν Τάφω Θεϊκό Σώμα –την εκκλησία Του – ας συναναστηθούμε μέσα στο ΦΩΣ της Αναστάσεως Του – το μοναδικό Φώς που μπορεί να διαλύση τα σκοτάδια του κόσμου.