του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας
- Ὁ Σατανάς ἀντιπροσωπεύει τήν ἔκλυση καί ὄχι τήν ἐγκράτεια.
- Ὁ Σατανάς ἀντιπροσωπεύει τή ζωτική ὕπαρξη καί ὄχι τά ψευδο-πνευματιστικά ὄνειρα.
- Ὁ Σατανάς ἀντιπροσωπεύει τήν ἀπόλυτη σοφία καί ὄχι τήν ὑποκριτική αὐτο-ψευδαίσθηση.
- Ὁ Σατανάς ἀντιπροσωπεύει τήν καλοσύνη πρός ὅσους τήν ἀξίζουν καί ὄχι τήν ἀγάπη πού σπαταλιέται στούς ἀχαρίστους.
- Ὁ Σατανάς ἀντιπροσωπεύει τήν ἐκδίκηση καί ὄχι τή θεωρία τοῦ «στρέψε καί τό ἄλλο μάγουλο».
- Ὁ Σατανάς ἀντιπροσωπεύει τήν ὑπευθηνότητα πρός τούς ὑπεύθυνους καί ὄχι τά βαμπίρ τῆς μεταφυσικῆς.
- Ὁ Σατανάς ἀντιπροσωπεύει τόν ἄνθρωπο σάν ἕνα ζῶον, ὅπως ὅλα τά ἄλλα, μερικές φορές καλύτερο ἀλλά συνήθως χειρότερο ἀπό ὅλα ὅσα περπατοῦν μέ τά τέσσαρα, τό ὁποῖο λόγω τῆς «Θεϊκῆς, πνευματικῆς καί νοητικῆς του ἀνάπτυξης» ἔχει γίνει πιό σαδιστικό ζῶο ἀπ’ ὅλα.
- Ὁ Σατανάς ἀντιπροσωπεύει ὅλες τίς ἀποκαλούμενες ἁμαρτίες, καθώς ὅλες ὁδηγοῦν στήν πνευματική, σωματική καί συναισθηματική ἱκανοποίηση.
- Ὁ Σατανάς εἶναι ὁ καλύτερος φίλος πού εἴχε ποτέ ἡ Ἐκκλησία, καθώς τῆς δίνει λόγο ὕπαρξης ὅλα αὐτά τά χρόνια1.
Εἶναι φανερό ὅτι πέρα ἀπό τή γενικολογία του, τό δόγμα αὐτό δέν εἶναι στήν πραγματικότητα παρά ἕνας θεωρητικός ἀντίλογος –«βρεφονηματικοῦ ἐπιπέδου» – στίς διδαχές τοῦ χριστιανισμοῦ.
Στόν ἴδιο ἰδεολογικό ἄξονα κινοῦνται ἐξάλλου καί τά ἐννέα σατανικά ἁμαρτήματα: α! τῆς ἡλιθιότητας, β! ἀλαζονείας, γ! ἐγκράτειας, δ! αὐταπάτης, ε! ὑπακοής, στ! ἔλλειψης προοπτικῆς, ζ! λήθης τῶν παλαιῶν δοξασιῶν, η! ἀντιπαραγωγικής ὑπερηφάνειας, θ! ἔλλειψης αἰσθητικῆς.
Ὅποιος βγάζει ἄκρη ἀπό ὅλα αὐτά, παρατηρεῖ, ἡ Μαρία Δεδούση, ἄς μᾶς πεῖ καί ἐμᾶς νά κατανοήσουμε τά ἀκατανόητα.
Οἱ ἀντιφάσεις τοῦ δόγματος αὐτοῦ ξεκινοῦν ἀπό τίς «ἐντολές» καί συνεχίζονται φυσικά στή μέθοδο ἐπιλογῆς τῶν μελῶν πού δέν εἶναι παρά ἄνθρωποι προβληματικοί μέ βαριά ψυχικά τραύματα στή παιδική τους ἡλικία, ἀλκοολικούς γονεῖς, διαλυμένα σπίτια. Ὅλοι αὐτοί ὁδηγήθηκαν στήν ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ γιά νά ἀπαλλαγοῦν δῆθεν ἀπό τίς ἐνοχές πού κουβαλοῦσαν.
Ἀπό αὐτούς τούς βρυκόλακες τοῦ σκότους λείπει ἡ ἀγάπη πού «κολλᾶ ἡμᾶς τῶ Θεῶ», πού δέν «στασιάζει», πού «πάντα ποιεῖ ἐν ὁμονοία». Λείπει σέ τελική ἀνάλυση, ἡ χρηστή ἐλπίδα πού μαζί μέ τή γνώση θεμελιώνουν τίς αἰώνιες καί πανανθρώπινες ἀξίες, τίς ἀλήθειες τῆς ἀμώμητης πίστης μας καί τήν ἠθική πού στηρίζεται ἐπάνω στίς ἀκατάλυτες πνευματικές ἀξίες καί στίς ἀλήθειες πού μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ ἔνσαρκος Λόγος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής Νίκος Ματσούκας, στό πολύ ἀξιόλογο πόνημά του (Ο ΣΑΤΑΝΑΣ, Θεσσαλονίκη 2005) μᾶς δίνει μιά συλλογική εἰκόνα τοῦ Διαβόλου ἀπό τή σκοπιά τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας γράφει: «Μπορεῖ κανείς ν’ ἀναγνώσει μόνο τό 18ο κεφάλαιο τῆς «ἐκδόσεως ἀκριβοῦς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως» τοῦ Ἰωάννη Δαμασκηνοῦ, «περί Διαβόλου καί δαιμόνων», καί διαπιστώνει πολύ εὔκολα πόσο φωτεινή καί συγκεκριμένη εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς παράδοσης. Ὁ Ἰωάννης Δαμασκηνός μέ ἄκρα συντομία, μέ περισσή περιεκτικότητα καί μέ συναρπαστική ἁπλότητα μᾶς λέγει «ποιός εἶναι ὁ Διάβολος, ποίοι οἱ δαίμονες, ποιά ἡ σχέση τους μέ τήν ἱστορία τῆς θείας οἰκονομίας καί πῶς κατανοοῦνται στό φῶς τῆς θεολογίας», (σ. 27). Κάμνοντας δέ παρακάτω λόγο γιά τήν κυριαρχία τοῦ Θεοῦ καί τή καταστροφική δύναμη τοῦ κακοῦ παρατηρεῖ: «ὅσο πιό καθαρά βλέπει ὁ ἄνθωπος τό σύμπαν κι’ ὅσο πιό ὁρατή γίνεται στά μάτια του ἡ ἀπόλυτη κυριαρχία τοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ, τόσο περισσότερο περιορίζεται ἡ καταστροφική δύναμη τοῦ Σατανᾶ αὐτοῦ τοῦ ἐλεύθερου δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἀπό ἀλαζονεία, φόβο, φθόνο καί ἐγωπάθεια ξεπέρασε τά κτιστά ὅριά του καί ἔγινε ὁ μεγάλος ἀποστάτης ἐγκαταλείποντας τό Θεῖο οἰκητήριο», (σ. 41).
1 Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Τσιάκα, Ἐκλυκλοπαιδικό … Κύπρος 2002, Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ/Church of Satan, Ναζιστική ἠθική, σελ. 265.
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο [email protected] άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.