Στην αγιοτόκο Λέσβο βρέθηκε εκτάκτως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών, προκειμένου να χοροστατήσει και να ομιλήσει στην εξόδιο Ακολουθία του μακαριστού Πρωθιερέως π. Παναγιώτη Ιωακείμ, κατόπιν ευγενούς παραχωρήσεως και κανονικής ευλογίας τόσο του επιχωρίου πολιού Ποιμενάρχου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μηθύμνης κ. Χρυσοστόμου όσο και του συγχοροστατούντος, του ετέρου πολιού Ιεράρχου της νήσου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μυτιλήνης, Ερεσσού και Πλωμαρίου κ. Ιακώβου.
Η εξόδιος Ακολουθία εψάλη στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Καλλονής, ενώ ο κ. Συμεών απηύθυνε λόγους παρακλήσεως και παρηγορίας, εκ μέρους των Ιεραρχών, παρουσία των τοπικών αρχών, πλήθους κληρικών, ιεροψαλτών, μαθητών του εκλιπόντος, των οικείων του και του πιστού λαού.
Με την ευκαιρία αυτή ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών πραγματοποίησε και το κατ’ έτος καθιερωμένο προσκυνημά του στο Ιερό Προσκύνημα του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο, όπου και ιερούργησε πλαισιούμενος από τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου Αρχιμ. π. Άγγελο Ανθόπουλο.
Ο κ. Συμεών ιδιαιτέρως ευχήθηκε και ανέπεμψε ικετήριο δέηση και για τον άγοντα σήμερα τα σεπτά του ονομαστήρια Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο.
Στον λόγο του ο κ. Συμεών αναφέρθηκε στην παρηγορία και παράκληση την οποία κομίζει στους πιστούς η γλυκειά παρουσία του Ταξιάρχη, η οποία είναι μια όχι απλώς νοητή αλλά σαρκωμένη και αισθητή αγκαλιά, ιδιαίτερα για τους πονεμένους, θλιμμένους και ταλαιπωρημένους αδελφούς αυτού του κόσμου.
Στην εξόδιο Ακολουθία στην Καλλονή παραβρέθηκαν και πολλοί κληρικοί και λαϊκοί, καθηγητές, μαθητές και απόφοιτοι του Ωδείου της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος «Γερμανός ο Μελωδός», προκειμένου να συμπαρασταθούν προσευχητικώς και αδελφικώς στον πενθούντα Διευθυντή του Ωδείου κ. Ανδρέα Ιωακείμ, κατά σάρκα υιό του μακαριστού π. Παναγιώτη.
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών είχε την ευκαιρία, κατά την σύντομη παραμονή του στην νήσο να έχει ωφέλιμη πνευματική επικοινωνία με τους δύο πολυσεβάστους Μητροπολίτες, Μηθύμνης κ. Χρυσόστομο και Μυτιλήνης κ. Ιάκωβο, τους οποίους χαρακτήρισε στον λόγο του στην Καλλονή ως «τεράστια και εμβληματικά αναστήματα της Σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος».
