«Ο Ευαγγελισμός του 1821»

Του Επισκόπου Κερνίτσης Χρυσάνθου, Βοηθού Επισκόπου της Ι.Μ. Πατρών

Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την 25ηΜαρτίου, ημέρα του Ευαγγελισμού και της κήρυξης της ελληνικής επανάστασης, βιώνοντας σήμερα μια πολύ δύσκολη περίοδο σε όλα τα επίπεδα. Εν μέσω πανδημίας, με τον πόλεμο να μαίνεται στην Ουκρανία, με τις διεθνείς σχέσεις να βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο, με το φόβο ενός πυρηνικού ατυχήματος, με την παγκόσμια οικονομία να καταρρέει, με τα προσφυγικά κύματα να πολλαπλασιάζονται. Σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό ποιος μπορεί να γιορτάσει; Και ποια η σημασία μιας εθνικής εορτής; Τι σημαίνει για εμάς μια εθνική επέτειος; Είναι απλώς μια μέρα αργίας; Είναι μια μέρα εκδηλώσεων με βαρύγδουπα λόγια και παρελάσεις; Είναι μια μέρα εθνικιστικού παραληρήματος; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι μια μέρα μνήμης, είναι μια μέρα αναστοχασμού, μια μέρα που μας υπενθυμίζει όλα όσα ξεχνάμε καθημερινά μες στη βοή του κόσμου, είναι η μέρα να αφουγκραστούμε τα μηνύματα των προγόνων μας.

Είναι πράγματι θαυμάσιο ότι διαχρονικά στις εθνικές επετείους δεν γιορτάζουμε την ημέρα της απελευθέρωσής μας ή της «νίκης» αλλά τη στιγμή που η ελληνική ψυχή όρθωσε το ανάστημά της. 25η Μαρτίου 1821, ημέρα κήρυξης της ελληνικής επανάστασης «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», ημέρα του Ευαγγελισμού. Μια επιλογή διόλου τυχαία καθώς η έννοια της πατρίδος ήταν απολύτως ταυτισμένη με τον Χριστιανισμό και καθώς οι Έλληνες αγωνιστές γνώριζαν καλά πως η μοναδική εγγύηση της επιτυχούς έκβασης του αγώνα τους  ήταν η βοήθεια του Τριαδικού Θεού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων. Επέλεξαν λοιπόν αυτή την ημέρα, τη μέρα της πιο χαρμόσυνης είδησης, της επικείμενης γέννησης του Σωτήρα μας, παρακαλώντας τον Θεό να τους χαρίσει και την σωτηρία του γένους.

Οι Έλληνες αγωνιστές αλλά και οι «ραγιάδες» των τετρακοσίων χρόνων σκλαβιάς μέσω της βιωματικής τους πίστης και του Χριστιανικού τρόπου ζωής οδηγήθηκαν στην πραγματική ελευθερία. Τα γήινα δεσμά δεν τους υπέταξαν και αυτό εξασφάλισε την επιβίωση αλλά και την «ανάσταση του γένους μας. Ακολουθώντας τη Χριστιανική διδασκαλία ουσιαστικά και όχι τυπολατρικά, με πλήρη συνείδηση πως είναι ο μόνος δρόμος σωτηρίας και όχι ένας «καταπιεστικός νόμος», πάλεψαν για τις αξίες και τα ιδανικά και αναδείχθηκαν άγιοι, μάρτυρες και ήρωες, νικητές του κοσμικού και «αόρατου» πολέμου.

Στην αγκαλιά του Θεού οι Έλληνες βρήκαν παρηγοριά, πήραν κουράγιο, κατάφεραν να ορίσουν τη δράση τους σε σταθερούς άξονες και να πετύχουν την υπέρβαση και το θαύμα. Γιατί ο Θεός ευλόγησε τον αγώνα τους, γιατί ήταν ένας αγώνας δίκαιος. Γιατί δεν αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση μιας χώρας γεωγραφικά προσδιορισμένης, για την εδαφική κυριαρχία, αλλά για τα ιερά και τα όσια αποτινάσσοντας τον Οθωμανικό ζυγό. Για τη δικαιοσύνη, για την ελευθερία, για τις ηθικές αξίες, για μια ζωή χωρίς τη βία και τον αυταρχισμό, με πολιτισμό και όχι τη βαρβαρότητα. Για μια Ελλάδα που θα εξασφάλιζε στα παιδιά της μια ποιοτική ζωή. Για όλα αυτά θυσιάστηκαν με αυταπάρνηση και πότισαν με το αίμα τους τη γη. «Καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν, ἀγαλλιάσθωσαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τερφθήτωσαν ἐν εὐφροσύνῃ» καθώς «καθεῖλε δυνάστας ἀπὸ θρόνων, καὶ ὕψωσε ταπεινούς».

25η Μαρτίου 2022. Οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα μεταδίδοντας το «αναστάσιμο» μήνυμα.

Ας το ακούσουμε με καθαρή καρδιά.

Ας σταματήσουμε αυτή τη στείρα αμφισβήτηση και τον μηδενισμό.

Ζήσαμε και δυστυχώς ζούμε την απογοήτευση από την χρεωκοπία των ιδεολογιών και των συστημάτων. Σχετικοποιήσαμε το απόλυτο και απολυτοποιήσαμε τα σχετικά. Αλλοτριωθήκαμε  από την ίδια μας την χώρα, την ιστορία, την παράδοση, την ψυχή μας και καταντήσαμε ανέστιοι, πλάνητες και πένητες, βιώνοντας όπως ο Φάουστ την τραγικότητά μας. Τόση γνώση, τόση πρόοδος, μα ακόμα αδυνατούμε να συλλάβουμε την μόνη Αλήθεια, την μόνη Οδό. Αυτή που άνθρωποι «αγράμματοι και απλοϊκοί» όπως ο Μακρυγιάννης είχαν ανακαλύψει και είχαν θέσει ως λάβαρο της ζωής τους. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμά τους και με ταπείνωση και συντριβή να επιστρέψουμε ως απολωλότα πρόβατα στην στοργική αγκαλιά του Ποιμένα μας.