Ο διωγμός συνεχίζεται με κύριο στόχο τη Θεία Κοινωνία

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου –Συγγραφέως

Έχουν ήδη γραφεί και δημοσιευθεί στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ πλείστα όσα άρθρα, ανακοινώσεις και συνεντεύξεις σε τηλεοπτικά κανάλια, από καταξιωμένες προσωπικότητες, κληρικούς και λαϊκούς, που επισημαίνουν ότι η Εκκλησία δέχθηκε τους τελευταίους δύο μήνες από την Πολιτεία ένα πρωτοφανή και ιδιότυπο διωγμό με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού. Τόσον οι μέχρι σήμερα κοινές Υπουργικές Αποφάσεις της Πολιτείας, όσο και τα ίδια τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, αποδεικνύουν ξεκάθαρα το τραγικό αυτό γεγονός, που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Ο διωγμός αυτός στην πρώτη του φάση εκφράστηκε με δύο τρόπους: α) Με το να αποκλειστεί με κάθε τρόπο  η προσέλευση των πιστών στους Ναούς και η συμμετοχή τους στις ιερές ακολουθίες και β) Με το να αποκλεισθεί η μετάδοση της Θείας Κοινωνίας, ως πράξη που θέτει σε κίνδυνο την δημόσια υγεία. Ωστόσο η συνεχώς διογκουμένη οργή και αγανάκτηση του πιστού λαού του Θεού που επακολούθησε σε πανελλήνιο επίπεδο, έφερε ένα θετικό αποτέλεσμα. Εξανάγκασε την Πολιτεία να κάνει ένα βήμα πίσω και να επιτρέψει, (από τις 17.5.2020), την επαναλειτουργία των Εκκλησιών με τη συμμετοχή και πιστών σε ακολουθίες και Θείες Λειτουργίες. Πολλοί πίστεψαν με αφέλεια, ότι ο διωγμός τελείωσε. Ότι η Εκκλησία μπορεί τώρα πλέον να συνεχίσει απρόσκοπτα την αποστολή της, κάτω βέβαια από νέες συνθήκες, που προέκυψαν στη λειτουργία των Ναών, λόγω της επελάσεως της πανδημίας.

Όμως η τραγική πραγματικότητα είναι ότι, δυστυχώς, ο διωγμός δεν τελείωσε, όπως θα φανεί ξεκάθαρα με όσα θα λεχθούν παρά κάτω. Απλώς πέρασε σε μια δεύτερη φάση. Στη φάση αυτή, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο κύριος στόχος των διωκτών είναι, να συκοφαντηθεί και να ενοχοποιηθεί η Θεία Κοινωνία, ως αιτία μεταδόσεως του ιού στους πιστούς. Κατ’ επέκταση, να  απαξιωθεί το ιερότερο, το κορυφαίο μυστήριο της Εκκλησίας μας  η Θεία Ευχαριστία, το οποίο συνιστά, τον πυρήνα της εκκλησιαστικής ζωής, αυτή την ίδια την ύπαρξη της Εκκλησίας, τη σύσταση και φανέρωσή της στον κόσμο. Χωρίς Θεία Ευχαριστία δεν υπάρχει Εκκλησία! Δεν αποκλείεται στο μέλλον, να αποκαλυφθούν και νέες παράμετροι αυτού του διωγμού. Πάντως επί του παρόντος ο στόχος είναι ένας και ξεκάθαρος, ορατός και διά γυμνού οφθαλμού: Να χτυπηθεί με κάθε τρόπο η Θεία Μετάληψη με σκοπό να απομακρυνθούν οι πιστοί, όσο γίνεται περισσότερο, από το Ποτήριο της Ζωής.

Υπάρχουν πολλές αποκαλυπτικές σχετικές δηλώσεις φορέων της Πολιτείας και εκπροσώπων της  αρμόδιας επιτροπής του Υπουργείου Υγείας, από τις οποίες θα μνημονεύσουμε μερικές:

α) Την θέση της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας Δημόσιας Υγείας: «‘Ο ιός μεταδίδεται και με το σάλιο και με το κουταλάκι της Θείας Κοινωνίας’, ενημέρωσε η Εθνική Επιτροπή Προστασίας Δημόσιας Υγείας, απαντώντας στην ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου ότι ο κορωνοϊός δεν μεταδίδεται όταν κάποιος κοινωνάει. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, πως δεν θα υπάρξει επίσημη τοποθέτηση περί του θέματος, αφού σύμφωνα με τις πληροφορίες δεν θέλουν να ‘θίξουν το θέμα πίστης’. Ωστόσο, το σημαντικό που θέλει να περάσει στην κοινωνία η εν λόγω επιτροπή, στην οποία συμμετέχει, μεταξύ άλλων και ο επικεφαλής λοιμωξιολόγος καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας, είναι πως οι ευπαθείς ομάδες πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγουν χώρους με πολύ κόσμο, όπως είναι οι εκκλησίες», (https://www. patris. gr/2020/03/10/ epistoli-tsiodra-metadidetai-o-ios-me -ti-theia-koinonia/).

β) Την θέση των ειδικών που συμμετέχουν, στην  αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Υγείας: «η επιστημονική άποψη των ειδικών που συμμετέχουν, [στην  αρμόδια επιτροπή], είναι σαφής: φυσικά και κολλάει από το σάλιο και βέβαια από το κουταλάκι. Το αυτονόητο αυτό επιστημονικά ζήτημα συζητήθηκε στην αρμόδια επιτροπή του Υπουργείου Υγείας, σύμφωνα με έγκυρες πηγές του ethnos.gr, και βέβαια δεν υπήρχε ούτε ένας επιστήμονας που να εκφέρει διαφορετική άποψη», (https://www.ethnos. gr/ ygeia/ 92948_koronaios-ti-ektima-i-epitropi-toy-ypoy rgei oy-ygeias-gia-tin-theia-koinonia).

γ) Την θέση της Υπουργού Παιδείας κ. Κεραμέως: «Η Υπουργός ερωτηθείσα για την Θεία Μετάληψη ανέφερε πως ‘δεν υπεισερχόμαστε σε θέματα πίστης, οι ειδικοί έχουν τοποθετηθεί για τους τρόπους μετάδοσης του ιού και αυτοί περιλαμβάνουν και το σάλιο’».

δ) Την θέση του εκπροσώπου της Ελλάδος στους Διεθνείς Οργανισμούς για τον κορωνοϊό, κ. Ηλία Μόσιαλου: «Ο καθηγητής της Πολιτικής της Υγείας του London School of Economics και σύμβουλος της κυβέρνησης μιλώντας στο   ‘Έθνος της Κυριακής’ για τον κορωνοϊό, αναφέρθηκε στο θέμα της Θείας Κοινωνίας και ζήτησε να μη δίνεται στους πιστούς, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο, με τη σημερινή της μορφή».

Στον αντίποδα των παρά πάνω θέσεων τοποθετήθηκαν μια πλειάδα ιατρών επιστημόνων, (όπως η κ. Γιαμαρέλλου, ο κ. Κουντουράς, 152 ιατροί επιστήμονες από την Κύπρο, κ.α.) και κληρικών, οι οποίοι αποδεικνύουν σαφέστατα, με επιστημονικά και πνευματικά επιχειρήματα, ότι δεν υπάρχει καμιά επιστημονική τεκμηρίωση και κανένα ιστορικό προηγούμενο, ότι η Θεία Κοινωνία διασπείρει μεταδοτικές ασθένειες. Εδώ θα προσθέσουμε ορισμένες ακόμη μαρτυρίες, οι οποίες συμφωνούν απόλυτα με τις προηγούμενες:

α) Την παρέμβαση 37, μέχρι στιγμής, (διότι η λίστα των ονομάτων συνεχώς αυξάνει), διακεκριμένων επιστημόνων, οι οποίοι σε επιστολή τους προς τον Πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη και την Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, γράφουν μεταξύ άλλων τα εξής: «Οι υπογραφόμενοι ιατροί, λαμβάνοντες υπ’ όψη και τα δεδομένα της επίπτωσης της μόλυνσης, της νόσησης και των επιπλοκών της τελευταίας ίωσης από τον κορωνοϊό COVID-19  στη χώρα μας, αλλά κυρίως και τις τεκμηριωμένες θέσεις εξεχόντων Ελλήνων Καθηγητών ιατρών του Εξωτερικού και της Ελλάδας, ομόφωνα διαπιστώνουμε, ότι πολλά από τα συνεχιζόμενα ισχύοντα μέτρα είναι δυσανάλογα, υπερβολικά, μεροληπτικά και δυνητικώς επιβλαβέστατα τόσο για την ψυχική υγεία των Ελλήνων, όσο και για τις καταστροφικές συνέπειες επί της οικονομίας της χώρας. Για τους προαναφερθέντες λόγους εισηγούμαστε προς τον Πρωθυπουργό της χώρας και προς την Σεβαστήν Σύνοδον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος το άμεσο άνοιγμα και τη λειτουργία των Ιερών Ναών υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: 

1. Tά υγεινομικά μέτρα, (μοντέλα προστασίας), τα οποία λαμβάνονται για την περιστολή της εξάπλωσης του κορωνοϊού,να είναι κοινά για όλες τις ομάδες του πληθυσμού και για όλους τους χώρους συνάθροισης του κοινού.
2. Με βάση ορισμένα από τα αποφασισθέντα αναιτιολόγητα και παράλογα μέτρα, όπως η απαγόρευση της κωδωνοκρουσίας, ακόμη και το βράδυ της Αναστάσεως, αλλά και η απαγόρευση της χρήσης μεγαφώνων,δίνεται η εντύπωση ότιη Ορθόδοξη Εκκλησία ευρίσκεται εν διωγμώ. Σημειωτέον ότι στις Ορθόδοξες χώρες στις οποίες οι Ιεροί Ναοί παρέμειναν ανοικτοί, (με τις δέουσες υγειονομικές προφυλάξεις), τα κρούσματα της ασθενείας αυτής ήταν σαφώς ολιγότερα έναντι των άλλων κρατών.
3. Η ακώλυτη και ελεύθερη προσέλευση των Ορθόδοξων Χριστιανών στις Ακολουθίες και τις Θείες Λειτουργίες της Εκκλησίας μαςεπιβάλλεται καιαπαιτείται να καταστή άμεσα δυνατή. Όσον αφορά ειδικότερα στη συμμετοχή των πιστών στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αυτό είναι θέμα καθαρώς προσωπικό, το οποίο εξαρτάται απολύτως από την πίστη και τη βούληση του προσερχομένου. Άλλωστε, από τη δισχιλιετή ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας δεν μαρτυρείται περίπτωση μετάδοσης μολυσματικής νόσου από τη Θεία Κοινωνία. Στη συνάφεια αυτή επισημαίνεται ότι ‘ειδικοί επιτροπής λοιμώξεων’ εκφράζουν μη κατοχυρωμένη επιπολής άποψη έναντι: α) επιστημονικών τεκμηρίων-δεδομένων, δημοσιευμένων, ή υποβληθέντων για δημοσίευση, σε έγκριτα διεθνή περιοδικά, τα οποία βεβαιώνουν την ασφάλεια από τη μετάδοση της Θείας κοινωνίας έναντι λοιμώξεων  (πχ. https://stalagmaties.blogspot. Com /2020/04/blog–post_18.html) και β) άλλων ειδικών διεθνούς εμβέλειας επιστημόνων, των οποίων φευ! παραβλέπουν το κύρος και ελληνικά MME με συνοδό αδιανόητη, ή παρεκκλίνουσα απουσία αντικειμενικής άποψης.
4. 4. Οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε τη βαθειά αίσθηση της εγκατάλειψης από την Ποιμαίνουσα Εκκλησία -εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων- και την άνευ όρων υποχώρησή της στα αντορθόδοξα κελεύσματα της Πολιτείας. Περαιτέρω,φαίνεται ωσάν να εξέλιπε το διαχρονικό Ομολογιακό και Μαρτυρικό φρόνημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας,το οποίο οφείλουν οι Ποιμένες να διαφυλάττουν ως κόρην οφθαλμού! Φοβούμεθα για χειρότερα επακόλουθα στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εάν ακολουθηθή από την Ποιμαίνουσα Εκκλησία η ίδια παθητική τακτική!», (http://aktines .blogspot .com/2020/05/blog-post _20 .html).

β) Την μαρτυρία του καθηγητού της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ., κ. Χατζητόλιου Απόστολου,  και Διευθυντού της Α΄  Προπαιδευτικής Παθολογικής Κλινικής του ΑΧΕΠΑ, Αντιπρόεδρου της Εταιρείας Παθολογίας Ελλάδος και Αντιπρόεδρου της Επαγγελματικής Ένωσης Παθολόγων Ελλάδος. Ο εν λόγω καθηγητής σε συνέντευξή του είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Και φτάνουμε τώρα απ’ το κακό στο χειρότερο, να απαγορευθεί και η Μετάληψις. Η Θεία Κοινωνία η οποία, το λέει και η λέξη, είναι επικοινωνία με το Θείον. Αλλά το Θείον είναι ζωή! Ακούσαμε το Πάσχα, πως μας ελευθέρωσε από τον θάνατο ο Χριστός με την Ανάστασή Του. Και εμείς απαγορεύσαμε την προσέλευση, για να μην γευθεί την ζωή ο κόσμος, φοβούμενος τον θάνατο; Εμείς απαγορεύσαμε την Θεία Κοινωνία, την Μετάληψη για να μην υπάρξει μετάδοση του ιού, με τι; Με το Σώμα και Αίμα Χριστού; Αφού πιστεύουμε ότι μεταλαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού! Με το Σώμα και Αίμα Χριστού λοιπόν, είναι δυνατόν να μεταδοθούν ασθένειες; Αυτό εξάλλου, ακόμη και τυπικά επιστημονικά να το πάρει κανείς δεν έχει παρατηρηθεί! Επί χρόνια, δεν έχει υπάρξει περιστατικό μόλυνσης του Ιερέως, ο οποίος παίρνει στο τέλος ο,τι υπολείπεται από το Άγιο Δισκοπότηρο! Κι όμως, ενώ μεταλαμβάνουμε και λέμε ότι μεταλαμβάνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού «εις ίασιν ψυχής και σώματος», φθάσαμε να ανατρέπεται όλο αυτό, να επιχειρείται η ανατροπή του με την ‘λογική’ της πιθανότητας μετάδοσης. Κι εγώ λέω, ωραία, και δεν είχαμε κορωνοϊό, δεν υπάρχουν άλλες ασθένειες; Άρα, να απαγορευθεί τελείως η Θεία Κοινωνία, διότι είναι επικίνδυνο να μεταδοθούν οι άλλες ασθένειες. Γνωρίζει κανείς όταν πηγαίνει στην Εκκλησία, ποιός διπλανός του μεταλαμβάνει και τι έχει αυτός από το ιατρικό του ιστορικό; Αν έχει μεταδοτικό νόσημα; Το γνωρίζει; Εισήχθησαν καινά δαιμόνια τώρα εδώ. Δεν είναι μόνο ότι απαγορεύθηκε, αλλά ο κόσμος οδηγείται σε μία σκέψη ανατροπής της πραγματικότητας, αυτού που πράγματι είναι η Θεία Κοινωνία! Αυτό είναι επιεικώς απαράδεκτο! Και βγάζω το ‘επιεικώς’, όσον αφορά τους Ιερείς και τους Αρχιερείς! Γι’ αυτούς είναι απολύτως απαράδεκτο! Δεν υπήρχε κανένας λόγος για την Θεία Κοινωνία να απαγορευθεί και θα έπρεπε να υπάρξει αντίδραση στο θέμα αύτό!», (https://www.pentapostagma. gr/ ekklisia/ pney matikaofelima/6938872_synentyxi-enos-lamproy-epistimonapoy-blepei-ta pra gmata).

γ) Την μαρτυρία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ, οποίος σε συνέντευξή του στο MEGA, (6.5.2020), δήλωσε μεταξύ άλλων τα εξής: «Στο πολύκροτο ζήτημα της Θείας Κοινωνίας, δεν υπάρχει καμία επιστημονική τεκμηρίωση, ότι μέσα από τα άχραντα μυστήρια μπορεί να μεταδοθεί η λοιμική ασθένεια. Είναι ύβρις και ρατσισμός για την Εκκλησία να διακοπεί η Θεία Κοινωνία. Είναι απαράδεκτο, όσοι το ισχυρίζονται δεν έχουν εμπειρία του Θεού και της χάριτός Του», (https://www. Vimaorthodoxias .gr/mitropoleis/peiraios-serafeim-yvris-gia-tin-ekklisia-na-diakopei-i-theia-koinonia/).

Σημείο αντιλεγόμενο κατέστη η στάση της ΔΙΣ απέναντι στο διωγμό που εξαπέλυσε η Πολιτεία εναντίον της Εκκλησίας. Κάποια πρόσωπα πρόβαλαν το επιχείρημα, ότι  η Εκκλησία δεν μπορούσε να πάρει πάνω της τις συνέπειες μιας πρωτόγνωρης πανδημίας και να χρεωθεί θύματα της λοιμώδους νόσου. Όποτε ορθώς έπραξε η Ιερά Σύνοδος. Ένα άλλο επιχείρημα που προβλήθηκε και που συνηγορεί με το προηγούμενο είναι, ότι η Εκκλησία αναγκάστηκε να αποδεχθεί την κυβερνητική απόφαση, για να αποφύγει συκοφαντικές κατηγορίες εις βάρος της, ότι δήθεν έγινε αιτία διασποράς της νόσου. Ας προσπαθήσουμε, να εξετάσουμε τα επιχειρήματα αυτά.

Η Εκκλησία στην δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία της δέχθηκε μέχρι σήμερα αμέτρητες συκοφαντικές κατηγορίες και θα συνεχίζει να δέχεται μέχρι συντελείας των αιώνων. Όμως όλες αυτές οι συκοφαντίες κατέρρεαν η μία μετά την άλλη. Τελικά αποκαλυπτόταν η αλήθεια και η Εκκλησία θριάμβευε απέναντι στους συκοφάντες της πανηγυρικά. Ποτέ δεν σκέφθηκε η Εκκλησία, επί 20 αιώνες μέχρι σήμερα, να αναστείλει, έστω και προσωρινά, το ποιμαντικό και αγιαστικό της έργο από φόβο και δειλία, μήπως συκοφαντηθεί, από εκείνους που αείποτε την συκοφαντούσαν, την συκοφαντούν και θα την συκοφαντούν. Πουθενά στην Εκκλησιαστική Ιστορία δεν αναφέρεται τέτοια περίπτωση. Αν η Εκκλησία σκεπτόταν έτσι, θα είχε προ πολλού χρεοκοπήσει πνευματικά, ζώντας συνεχώς και μονίμως με τον φόβο και το άγχος της συκοφαντίας. Και τελικά, εξ’ αιτίας αυτού του φόβου, θα συμβιβαζόταν και θα συμπορευόταν πάντοτε με τον κόσμο, γινόμενη ένα με τον κόσμο. Πολλές φορές στην ιστορική της πορεία βρέθηκε στη δίνη πανδημιών, τις οποίες όμως αντιμετώπιζε με τα αγιαστικά μέσα, που διέθετε. Με αγιασμούς, παρακλήσεις, λιτανείες αγίων λειψάνων και θαυματουργών εικόνων, με θαυμαστά πολλές φορές αποτελέσματα. Είναι υπερβέβαιο ότι και στην παρούσα περίπτωση οι όποιες συκοφαντικές κατηγορίες θα είχαν διατυπωθεί, από οπουδήποτε και αν αυτές προερχόταν, θα κατέρρεαν κάποια στιγμή σαν χάρτινος πύργος. Θα αποδεικνυόταν για μια ακόμη φορά πανηγυρικά η εμπειρία της Εκκλησίας, μια εμπειρία 2000 χρόνων, ότι η Θεία Κοινωνία δεν είναι δυνατόν να διασπείρει μεταδοτικές ασθένειες. Και η Εκκλησία θα έβγαινε από όλη αυτή την περιπέτεια ακόμη πιο δυνατή και ακόμη πιο αήττητη. Νικήτρια του κόσμου και των σκοτεινών δυνάμεων.

Για να καταλάβουμε καλύτερα πόση πλάνη κρύβεται πίσω από το επιχείρημα αυτό, (του φόβου της συκοφαντίας), ας κάνουμε μια υπόθεση. Μπορούμε να φαντασθούμε τον απόστολο Παύλο να αναστέλλει το ιεραποστολικό του έργο, για να αποφύγει τις συκοφαντίες των διωκτών του, των Ιουδαίων; Αν μελετήσουμε το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, θα διαπιστώσουμε ότι οι πρώτοι διώκτες και οι πρώτοι συκοφάντες της Εκκλησίας ήταν οι Ιουδαίοι. Ο απόστολος Παύλος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το ιεραποστολικό του έργο και σε κάθε του βήμα συνάντησε την λυσσώδη πολεμική, αλλά και πάμπολλες συκοφαντίες από τους «απειθούντες Ιουδαίους», (Πραξ.14,2), όπως τους χαρακτηρίζει. Τον κατηγόρησαν στις ρωμαϊκές αρχές, ότι εισάγει καινά δαιμόνια, ότι είναι ένας λαοπλάνος, ένας επαναστάτης που αντιστρατεύεται τη ρωμαϊκή εξουσία, διότι κηρύσσει έναν άλλο βασιλέα, τον Χριστό κλπ. Ο απόστολος ποτέ δεν φοβήθηκε τις συκοφαντίες των Ιουδαίων, ούτε ποτέ υποχώρησε απέναντι στους διωγμούς, που εξαπέλυσαν εναντίον του. Ούτε επίσης σκέφθηκε ποτέ, μήπως τους σκανδαλίσει, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο, επειδή, όπως μας πληροφορεί, το ευαγγελικό κήρυγμα ήταν γι’ αυτούς σκάνδαλο: «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, έλλησι δε μωρία», (Α΄ Κορ.1,23). Η Εκκλησία στην εποχή του αποστόλου είχε ως διώκτες και συκοφάντες της τους Ιουδαίους. Σήμερα έχει την Πολιτεία. Ε, λοιπόν, όπως ακριβώς ο απόστολος δεν λογάριασε τις συκοφαντίες των Ιουδαίων και δεν ανέστειλε, ούτε για ένα λεπτό, το ιεραποστολικό του έργο, έτσι όφειλε να πράξει και τώρα η διοικούσα Εκκλησία. Αυτή είναι η μαρτυρική και σταυρική πορεία την οποία καλείται σήμερα να βαδίσει η διοικούσα Εκκλησία! Κάθε άλλη δικαιολογία είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Εσφαλμένος επίσης νομίζουμε ότι είναι και ο ισχυρισμός, που διατύπωσαν κάποιοι, ακόμη και Επίσκοποι, ότι η στάση που τήρησε η ΔΙΣ απέναντι στην Πολιτεία αποτελεί δήθεν μία «κένωση». Από όσα παραθέσαμε παρά πάνω είναι ολοφάνερο ότι η περιδεής στάση της ΔΙΣ δεν αποτελεί «κένωση» αλλά άρνηση της αποστολής της.

Πέραν αυτών: Ο διωγμός που εξαπέλυσε η Πολιτεία εναντίον της Εκκλησίας είχε και το εξής οδυνηρό αποτέλεσμα. Να στερηθούν επί δύο μήνες, (από 16.3.2020 έως 17.5.2020), τα εκατομμύρια των πιστών της ελλαδικής Εκκλησίας την αναγκαία και άκρως απαραίτητη για την πνευματική τους τροφοδοσία και ζωή Θεία Κοινωνία και να καταδικαστούν σε πνευματική λιμοκτονία. Ισχυρίστηκε η διοικούσα Εκκλησία ότι «δεν μπορούσε να πάρει πάνω της τις συνέπειες μιας πρωτόγνωρης πανδημίας». Πολύ ωραία! Ερωτούμε: Τις συνέπειες από την πνευματική λιμοκτονία ενός ολόκληρου λαού, ποίος θα τις πάρει επάνω του; Ποιος θα απολογηθεί γι’ αυτή την τρομακτικών διαστάσεων πνευματική ζημιά; Ο καθένας ας βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσουμε, ότι οι υποτιθέμενες «συνέπειες» είναι κατ’ ουσίαν ανύπαρκτες. Εάν η Εκκλησία τηρούσε τα υγειονομικά μέτρα που τηρούνται στις Υπεραγορές και τις Τράπεζες, δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ούτε για ένα κρούσμα. Τρανταχτό παράδειγμα οι βαλκανικές χώρες και η Γεωργία, όπου, ενώ δεν κλείστηκαν οι ναοί, τα θύματα από τον ιό, ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε χώρας, είναι πολύ λιγότερα απ’ ότι στην Ελλάδα!

Πέραν αυτών: Ακούμε και διαβάζουμε ένα καταιγισμό δηλώσεων, τόσο από την ΔΙΣ, όσο και από Ιεράρχες, ότι «το ζήτημα της Θείας Ευχαριστίας είναι αδιαπραγμάτευτο». Αλλά εδώ τίθεται το εξής καίριο ερώτημα: Ποια είναι η πρακτική σημασία των δηλώσεων αυτών; Όντως «αδιαπραγμάτευτο» θα ήταν το ζήτημα της Θείας Ευχαριστίας, μόνο στην περίπτωση εκείνη που η Διοικούσα Εκκλησία είχε το σθένος, να προβάλει ισχυρή αντίσταση απέναντι στο διωγμό της Πολιτείας και κατόπιν πολλών αγώνων κατόρθωνε τελικά να εξαναγκάσει την Πολιτεία να υποχωρήσει και να δεχθεί την ελεύθερη μετάδοση της Θείας Κοινωνίας στους πιστούς της, τηρουμένων των υγειονομικών μέτρων, που τηρούνται στις Υπεραγορές και τις Τράπεζες. Τώρα όμως η τραγική πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο. Το δήθεν «αδιαπραγμάτευτο» της Εκκλησίας ακυρώθηκε στην πράξη από την απαγόρευση της Πολιτείας! Ας μη λησμονούμε τις διοικητικές και ποινικές διώξεις κατά κληρικών, οι οποίοι τόλμησαν να κοινωνήσουν ελάχιστους πιστούς. Ο λαός του Θεού ήταν και εξακολουθεί να είναι, τουλάχιστον μέχρι τις 17 Μαΐου ε. ε., αποδιωγμένος και αποκομμένος από το Ιερό Μυστήριο και δεν μπορεί να κοινωνήσει.

Το δήθεν «αδιαπραγμάτευτο» της Εκκλησίας ελέγχεται ως λόγος κενός περιεχομένου και από άλλη άποψη: Αν πραγματικά πίστευε σ’ αυτό το «αδιαπραγμάτευτο» η ΔΙΣ, θα είχε προτείνει στην Πολιτεία διάφορες εναλλακτικές λύσεις και συγκεκριμένους τρόπους μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας, χωρίς να παραβιάζονται τα υγειονομικά μέτρα. Για παράδειγμα εκτός από την φροντίδα για την είσοδο ελεγχομένου αριθμού πιστών στους Ναούς, θα μπορούσε να φροντίσει για την πραγματοποίηση δύο, ή και τριών ακόμη, Θείων Λειτουργιών την ίδια ημέρα, αλλά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, σε Ναούς παρεκκλήσια, ή και σε υπαίθριους χώρους. Και όλα αυτά κατόπιν διαλόγου και με τη σύμφωνη γνώμη της Πολιτείας. Και σε περίπτωση που η Πολιτεία δεν δεχόταν κανένα διάλογο και καμία «διαπραγμάτευση», τότε η διοικούσα Εκκλησία θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αφ’ ενός μεν να επιβάλει επιτίμιο ακοινωνησίας στους διώκτες και αφ’ ετέρου, με διάγγελμά της «Προς τον Λαό», να καταγγείλει δημοσίως στους πιστούς της, ότι Αυτή μεν έπραξε το καθήκον της και έκανε, ό,τι μπορούσε, για να απαιτήσει και να κατοχυρώσει το «αδιαπραγμάτευτο» της Θείας Κοινωνίας, αλλά η Πολιτεία δεν δέχθηκε καμία «διαπραγμάτευση»!

Κλείνοντας, επισημαίνω με πολλή λύπη και οδύνη ψυχής αυτό που και πολλοί άλλοι αδελφοί εν Χριστώ, κληρικοί και λαϊκοί, διαπιστώνουν, ότι σήμερα η τοπική μας Εκκλησία έχει, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ανάγκη από αληθινούς εκκλησιαστικούς ηγέτες, από αληθινούς Επισκόπους, θαρραλέους και αγωνιστές, μιμητές των αγίων Πατέρων. Ας προσευχηθούμε θερμά, να μας χαρίσει ο Θεός μια τέτοια πολύτιμη πνευματική δωρεά, αν και δεν την αξίζουμε, εξ’ αιτίας των αμαρτιών μας.