Δὲν μπορῶ νὰ γευτῶ τὰ δῶρα αὐτοῦ του κόσμου… ψελλίζω μὲ λόγια συμπαθείας, ἂχ καλέ μου Κύριε, πόσο μοῦ ἀρέσει νὰ εὐεργετοῦμαι!!!
Καὶ ὁ χρόνος συνεχῶς κυλάει… διότι ὁ χρόνος νοεῖται, ὡς ἡ ἀέναη ἐπανάληψη ἑνὸς κλειστοῦ καὶ αὐτάρκους ὀντολογικά κόσμου. Ἡ ἀντίληψη αὐτή, ὁδηγεῖ σὲ ἕναν κόσμο δίχως μεταβολή, δίχως καινοτομία, δίχως ἱστορικὴ προοπτική… σὲ ἕναν κόσμο ποὺ τὸ ἀνικανοποίητο τῶν ἐλαχίστων ἢ τῶν πολλῶν ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς ἀχαριστίας…
Ἕνα ἀπ’ τὰ σοβαρότερα καὶ μεγαλύτερα ἐλαττώματα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, φίλοι μου, εἶναι αὐτὸ τῆς ἀχαριστίας, διότι, μέσα ἀπ’ αὐτή, φανερώνεται ὁ ἀρρωστημένος ψυχικὸς κόσμος ἐκείνου ποὺ τὴν ἔχει…
Οἱ ἀχάριστοι ἄνθρωποι, εἶναι ἀληθινοὶ χαμαιλέοντες, προσαρμόζονται πάντα στὸ καινούργιο τους περιβάλλον καὶ κοιτᾶνε μόνο ὅ,τι τοὺς συμφέρει… ἡ συμπεριφορά τους ἐγωιστικὴ καὶ ἀποφεύγουν καθετὶ ποὺ τοὺς φέρνει σὲ δύσκολη θέση!!!
Δὲν εἶναι ἱκανοποιημένοι μὲ τίποτα…
Ἐπιλέγουν ἐνσυνείδητα τὸ ρόλο τοῦ θύματος, ὥστε νὰ τοὺς λυπᾶσαι…
Πάντα τοὺς φταῖνε ὅλοι καὶ ὅλα…
Δὲ βρίσκουν κανένα καλὸ σὲ ὅ,τι κι ἂν κάνεις γι’ αὐτούς…
Ἀντιθέτως, προσπαθοῦν νὰ σοῦ δημιουργήσουν ἐνοχὲς λέγοντάς σου γιὰ τὸ πόσο δύσκολα περνοῦν…
Ἡ δὲ αὐτοκριτικὴ εἶναι ξεχασμένη ἔννοια… τὴν ἀποφεύγουν, ὅπως ὁ διάολος τὸ λιβάνι!!!
Συναισθηματικὰ εἶναι ἄδειοι… δὲ νιώθουν, δὲν ἀντιλαμβάνονται καὶ δὲν κατανοοῦν τὸ συνάνθρωπό τους!!!
Καὶ ξέρετε ποιό εἶναι τὸ πιὸ ὡραῖο;
Χμμμμ! νὰ βαφτίζουν, τὴν ὅποια βοήθειά σου, ὡς χρέος… ξεχνοῦν τὸ καλὸ ποὺ τοὺς ἔκανες καὶ σὲ βασανίζουν ψυχικά, χωρὶς ἴχνος τύψης!!!
Ὑπάρχουν πολλοὶ λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους ἐπιδεικνύουν αὐτὴ τὴ συμπεριφορά, μᾶλλον ἀναζητοῦν ἕνα βάλσαμο γιὰ τὸ θλιβερὸ συναισθηματικό τους κόσμο!
Συχνὰ γίνονται κυνικοὶ καὶ ἀδιάφοροι… μένουν ἐξαρτημένοι ἀπὸ τὸ ναρκισσισμό τους ἁπλὰ καὶ μόνο γιὰ νὰ ἱκανοποιηθοῦν οἱ δικές τους ἀνάγκες, οἱ δικές τους ἐπιθυμίες!
Ὑπάρχει μόνο ἕνα τρόπος ἂν θέλεις νὰ τοὺς βοηθήσεις… νὰ τοὺς δείξεις πὼς ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη πλευρὰ τοῦ νομίσματος… αὐτὴ τῆς εὐγνωμοσύνης!!!
Δύσκολο, βέβαια, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ κοιτοῦν μόνο τὸν ἑαυτό τους καὶ τίποτα ἄλλο, νὰ ἀλλάξουν… ἀκόμη καὶ μὲ τὸ φιλότιμο, σχεδόν, δὲν καταφέρνεις τίποτα!
“Ὁ ἀχάριστος ἄνθρωπος μοιάζει μὲ ἕνα σπασμένο πιθάρι, στὸ ὁποῖο ὅ,τι καλὸ κι ἂν ρίξῃς θὰ πέσῃ στὸ κενό”. Κλεόβουλος.
“Καὶ ἂν τὸν καθήσῃς στὸν ὦμο σου, θὰ προσπαθήσῃ νὰ ἀνέβῃ στο κεφάλι σου”. Σαίξπηρ
Στοχαστής
