Οἱ 4 μεγάλες κατηγορίες πού χωρίζονται οἱ σύγχρονοι σατανιστὲς

του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας 

Οἱ τάσεις

Οἱ σύγχρονοι σατανιστὲς χωρίζονται σὲ 4 μεγάλες κατηγορίες.

α. Παραδοσιακὸς ἀντιχριστιανικὸς Σατανισμός.

Λατρεύουν τόν Σατανά, δοξάζουν τὶς μαύρες δυνάμεις, βλασφημοῦν τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, βεβηλώνουν ναοὺς καί νεκροταφεῖα καί πιστεύουν πὼς ὁ Διάβολος θὰ θριαμβεύσει τελικὰ στήμάχη μέ τόν Θεό τῶν χριστιανῶν.

β. Ἐκκοσμικευμένος ἀνθρωπιστικὸς Σατανισμός.

Ἀπορρίπτουν τήν ὕπαρξη ἑνὸς προσωπικοῦ Θεοῦ ἄλφα καί ἑνὸς προσωπικοῦ Σατανᾶ (διαβόλου). Ἐναντιώνονται στούς περιορισμούς καί τὶς ἀπαγορεύσεις πού ἔχει ἐπιβάλει ἡ χριστιανικὴ θρησκεία στούς πιστούς της. Ἔχουν ἔντεκα κανόνες ζωῆς καί συμπεριφορᾶς καί ἀγωνίζονται γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τὶς ἠθικὲς ἀναστολές του.

γ. Παγανιστικός Σατανισμός.

Οἱ ὀπαδοί τῆς τάσης αὐτῆς εἶναι σύμμαχοι τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, στή μάχη μέ τὶς δυνάμεις τοῦ φωτός. Ἔχουν υἱοθετήσει ὀνόματα καί τελετὲς ἀπό τὶς ἀρχαίες θρησκείες, κινοῦνται στό πλαίσιο τῆς μαγείας καί τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, χρησιμοποιώντας ἀνάλογες τεχνικὲς καί ἔρχονται σὲ ἄμεση ρήξη μέ τὶς σύγχρονες θρησκείες.

δ. Ἡδονιστικός Σατανισμός.

Μοναδικὴ βλέψη αὐτῆς τῆς ὁμάδας εἶναι ἡ σεξουαλική ἱκανοποίηση τῶν μελῶν της. Ἡ ἠθικὴ πού διακηρύσσουν ἔχει κεντρικὴ της ἐπιδίωξη τήν εὐχαρίστηση. Σπάνια ὀργανώνονται, σπανιότερα ἐκφράζονται ἀνοιχτά, ἐνῶ θεωροῦν τήν πορνογραφία μέσον αὔξησης τῆς ἐπιρροῆς των.

Ὁ συμβολισμός τῶν δαιμόνων ἐδημιούργησε μία φιλολογική παράδοση αἰώνων μέ τερατόμορφες καί καταστροφικές μορφές προκειμένου νά ἐξυπηρετήσει τήν ἰδέα τῆς αἰώνιας πάλης κακοῦ – καλοῦ.

Κλειστός ἤ ἀνοικτός σατανισμός ἀποτελοῦν δυστυχῶς κοινωνικό ρεῦμα καί μάλιστα σέ προηγμένες κοινωνίες, ἔτσι στρεφόμαστε στήν ἀναζήτησή του ἤ τήν συνάντησή του μέσα ἀπ’ τή ματιά τοῦ κακοῦ καί «ὁρισμενων ἀπ’ τίς ἐκφράσεις του, ὅπως εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ἀντίχριστος καί ἡ μορφή τοῦ θηρίου 666». Ὁ σατανισμός ἀποτελεῖ σήμερα ἐνδοανθρώπινη κατάσταση καί τοῦτο γιατί ἔλειψε «ἡ διάσταση τῆς ἀγάπης»: «ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καί τῶν ἀγγέλων ἀγάπην δέ μή ἔχω, … οὐδέν εἰμί»¹.

Ὁ διάβολος ἔχει ἀρνητική ἐπίδραση στήν ἀνθρώπινη ψυχή. Ἡ γνώση, λοιπόν, τοῦ καλοῦ καί κακοῦ καί ἡ ἀναγνώριση τῶν κανόνων τῆς λειτουργίας τους εἶναι αὐτά πού ἀποτελοῦν τό θεματικό κύτταρο τῆς θρησκευτικῆς μας παράδοσης.

Ὅσοι κι ἄν εἶναι οἱ διάβολοι καί οἱ ἀντίχριστοι καί τό πολύπλοκο ἔργο τους δέν παύουν νά εἶναι τά γεννήματα τοῦ κόσμου, ὑποκείμενοι καί αὐτοί ὅπως καί τό κάθε τι στήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ.

Τό κακό πάντα γοήτευε τούς ἀνθρώπους: «σατανιστικές λατρεῖες», σκοτεινές σέκτες, ἀπόκρυφοι διδάσκαλοι, ὁ διάβολος, καί οἱ σκοτεινοί ἀκόλουθοί του, ἀνθρώπινοι καί μή, προσελκύουν τό ἐνδιαφέρον τῶν μαζῶν πού νομίζουν ὅτι ἐκεῖ θά βροῦν τήν ἀπάντηση καί τό νόημα τῆς ζωῆς τους.

Δομικά ἡ ἐκκλησία τοῦ σατανᾶ, ὡς πρός τή διοίκηση, τό δόγμα καί τή σύσταση, ἐμφανίζει πλῆθος ἀντιφάσεων. Πρόκειται γιά μία κατ’ ἐξοχήν «ἐλιτίστικη» ὀργάνωση πού προάγει τό δόγμα, «ὅτι κάθε μέλος εἶναι μία ἀνώτερη μορφή ὕπαρξης».