Τό μυστήριο τής Θείας Κοινωνίας, είναι ανεκτίμητη δωρεά καί ανεκλάλητη ευεργεσία πρός τό ανθρώπινο γένος. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, αφού μάς ελευθέρωσε από τήν αμαρτία, έκρυψε τή θεία ουσία Του στό ψωμί καί τό κρασί, πού μεταβάλλονται σέ Σώμα καί Αίμα Του. Είναι αδύνατο νά κοινωνήσουμε αλλιώς μαζί Του «γιατί κανένας άνθρωπος δέν μπορεί νά τόν αντικρύσει σ” όλη Του τή δόξα καί νά ζήσει» (Εξ. 33:20).
Πώς νά ευχαριστήσουμε τόν Κύριο, πού μάς προσφέρει τό Σώμα καί τό Αίμα Του γιά τήν άφεση τών αμαρτιών μας καί τήν κληρονομία τής αιώνιας ζωής. Άφωνοι καί εκστατικοί στεκόμαστε μπροστά στήν άκρα ταπείνωση καί τή φιλάνθρωπη συγκατάβασή Του. Καί γιά νά Τού δείξουμε τήν ευγνωμοσύνη μας, δέν έχουμε άλλο τρόπο, παρά νά προετοιμαζόμαστε όπως πρέπει πρίν τραφούμε μέ τόν ουράνιο Άρτο. Γιατί o Χριστός, o χορηγός όλων τών αγαθών καί τών χαρισμάτων, δίνει τή χάρη Του σ” εκείνον πού κοινωνεί ανάλογα μέ τήν πνευματική προετοιμασία του καί τήν ψυχική κατάστασή του. Όσο μεγάλη βοήθεια καί χάρη δίνει σ” αυτούς πού τρέφονται άξια μέ τό Σώμα καί Αίμα Του, τόσο, απεναντίας, αποστρέφεται καί εγκαταλείπει εκείνους πού τρέφονται ανάξια. Στούς ευσεβείς καί εναρέτους, πού προσέρχονται στά άχραντα Μυστήρια μετανοημένοι, γίνεται ζωή αληθινή καί αιώνια. Στούς ασεβείς καί αμαρτωλούς, πού προσέρχονται αμετανόητοι, γίνεται φωτιά καί κόλαση αιώνια – «πύρ γάρ υπάρχει τούς αναξίους φλέγον» όπως διαβάζουμε στήν Ακολουθία τής Θείας Μεταλήψεως. Καί ανάξιοι είναι όσοι δέν καθαρίστηκαν από τίς αμαρτίες τους μέ τήν ιερή εξομολόγηση. Γι” αυτούς λέει o απόστολος Παύλος: «Όποιος τρώει τόν άρτο καί πίνει τό ποτήριο τού Κυρίου ανάξια, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στό σώμα καί στό αίμα τού Κυρίου. Γι” αυτό πρέπει νά εξετάζει κανείς προσεκτικά τόν εαυτό του, καί τότε νά τρώει από τόν άρτο καί νά πίνει από τό ποτήριο» (Α” Κορ. 11:27-28).
Η Θεία Ευχαριστία είναι μυστήριο αγάπης καί ενότητος τών πιστών εν Χριστώ. Πώς θά συμμετέχουμε στό μυστήριο, άν μισούμε τόν αδελφό μας; Ο Κύριός μας λέγει στούς Ιουδαίους: «Όταν προσφέρεις τό δώρο σου στό ναό καί εκεί θυμηθείς ότι o αδελφός του έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί μπροστά στό θυσιαστήριο, τό δώρο σου, πήγαινε νά συμφιλιωθείς πρώτα μέ τόν αδελφό σου, καί ύστερα έλα νά προσφέρεις τό δώρο σου» (Ματθ. 5:23-24).
Άν αυτό έπρεπε νά κάνουν οι Ιουδαίοι, όταν πήγαιναν στό ναό τού Σολομώντος, τί πρέπει νά κάνουμε εμείς, οι Χριστιανοί όταν πρόκειται νά κοινωνήσουμε τό πανάχραντο Σώμα τού Χριστού; Πώς θά λάβουμε μέρος στό γαμήλιο γεύμα τού Ουράνιου Βασιλιά χωρίς τή φορεσιά τού γάμου, τήν αγάπη, πού καλύπτει πολλές αμαρτίες (Ματθ. 22:12). Καί καθώς δέν θά έχουμε τί νά αποκριθούμε, θ” ακούσουμε τή φοβερή φωνή Του: «Πάρτε τον, δέστε τον χειροπόδαρα καί βγάλτε τον έξω στό σκοτάδι» (Ματθ. 22:13).
Μετά τό μίσος, εμποδίζουν από τή Θεία Κοινωνία οι διάφοροι σαρκικοί μολυσμοί. Όποιος θά κοινωνήσει, πρέπει νά είναι καθαρός καί αμόλυντος τόσο στήν ψυχή όσο καί στό σώμα, αφού θά δεχτεί μέσα του τήν πανάγια καί πανάσπιλη Σάρκα τού Ιησού Χριστού, πού γέννησε η αειπάρθενη καί παναμώμητη Μαριάμ.
Άν λοιπόν, έχομε αμαρτήσει καί δέν μετανοούμε, άς μήν τολμήσομε νά μεταλάβομε τόν Άρτο τής Ζωής, γιατί φωτιά καί θάνατο βάζομε στήν ψυχή μας. Άν, όμως μετανοήσαμε γιά τήν πτώση μας, άν εξομολογηθήκαμε καί καθαρίσαμε τή συνείδησή μας από κάθε αμαρτία, άς κοινωνήσομε μέ αληθινή ευλάβεια. Θά ρωτήσετε αγαπητοί αδελφοί «καί τί είναι αυτή η ευλάβεια;» Η ευλάβεια είναι μιά σύνθετη αρετή καί κατάσταση τής ψυχής, ένα μίγμα από πίστη, φόβο Θεού, ταπείνωση, αγάπη καί πόθο μεγάλο γιά κοινωνία μέ τό Χριστό.
Γιά νά καλλιεργήσομε, λοιπόν, αυτή τήν ευλάβεια, άς αναλογιστούμε Ποιός θά καταδεχθεί νά μπεί μέσα μας. Ποιός θά ενωθεί μαζί μέ μάς τούς θνητούς καί αμαρτωλούς: o αθάνατος καί αναμάρτητος Κύριος. Ο Άρτος καί o Οίνος πού θά μεταλάβομε είναι αληθινά η πανάχραντη Σάρκα καί τό πάντιμο Αίμα τού θεανθρώπου. Νά ταπεινωθούμε, λοιπόν, καί νά λέμε μέ συντριβή «Πώς θά τολμήσω, o ανάξιος, o τιποτένιος, πού έκανα τόσες αμαρτίες νά δεχθώ μέσα μου τόν Πλάστη καί Κύριο τού παντός; Πώς θά κατοικήσει o Ύψιστος στήν καρδιά μου, τή μολυσμένη από κάθε κακία καί αμαρτία;».
Τό Σώμα καί τό Αίμα τού Κυρίου μας εξαλείφει τίς αμαρτίες, καθαρίζει τή συνείδηση, αυξάνει τήν πίστη, θερμαίνει τήν αγάπη, στερεώνει τήν ελπίδα, στηρίζει τούς oλιγοψύχους, χαροποιεί τούς θλιμμένους, προθυμοποιεί τούς αμελείς, θεραπεύει τούς ασθενείς, πλουτίζει τούς φτωχούς, χορταίνει τούς πεινασμένους, ντύνει τούς γυμνούς, αναπαύει τούς κουρασμένους. Μέ λίγα λόγια όποιο αγαθό χρειάζεται o άνθρωπος, τό βρίσκει σ” αυτό τό ουράνιο καί γλυκύτατο Μάννα. Καί τό σπουδαιότερο απ” όλα μέ τήν άξια προσέλευση στή Θεία Κοινωνία o Χριστιανός δέχεται τόν αρραβώνα τής αιώνιας ζωής, ενώνεται μέ τό Θεό καί γίνεται κι” αυτός θεός «κατά χάριν», όπως τό σίδερο, όταν ενώνεται μέ τή φωτιά, γίνεται κι” αυτό φωτιά.
Τόν καιρό τών Αποστόλων οι πιστοί κοινωνούσαν πολύ συχνά, ακόμα καί καθημερινά, μ” ευλάβεια, βέβαια, καί επίγνωση καί φόβο Θεού. Στίς μέρες μας, όμως, οι περισσότεροι Χριστιανοί πλησιάζουν στό Άγιο Ποτήριο μιά – δυό φορές τό χρόνο καί μάλιστα χωρίς πνευματική προετοιμασία. Λένε πολλοί απ” αυτούς: «Σήμερα o κόσμος, γέμισε αμαρτίες. Δέν εμαστε άξιοι νά κοινωνούμε συχνά είναι αρκετό τό νά κοινωνάει κανείς Χριστούγεννα καί Πάσχα». Ξεχνούν, όμως, πώς η εξομολόγηση καί η Θεία Κοινωνία αποτελούν τά δραστικότερα φάρμακα ψυχικής θεραπείας. Τώρα, λοιπόν, πού η αμαρτία πλεόνασε, έχουμε ανάγκη από συχνότερη επαφή μέ τό θεουργό Σώμα καί Αίμα τού Κυρίου μας.
Αξιοπρόσεκτα είναι αυτά πού μάς τονίζει καί o ιερός Χρυσόστομος: «Καιρός γιά τή Θεία Κοινωνία δέν είναι οι γιορτές καί οι πανηγύρεις, αλλά η καθαρή συνείδηση καί η ανεπίληπτη ζωή. Καί όπως ακριβώς εκείνος πού δέν ελέγχεται από τή συνείδησή του γιά κανένα κακό, πρέπει καθημερινά νά κοινωνεί, έτσι κι” εκείνος πού είναι γεμάτος αμαρτίες καί δέν μετανοεί, δέν πρέπει νά κοινωνεί ούτε στίς γιορτές, μέχρι νά μετανοήσει καί νά εξομολογηθεί».
Έχοντας, λοιπόν, υπ” όψιν μας όλα αυτά, άς ξανασυνδεθούμε μέ τήν Πηγή τής Ζωής καί τής αθανασίας μέσω τής συχνής Θείας Μεταλήψεως. Φτάνει αυτό νά γίνεται κάθε φορά μέ τήν πρέπουσα προετοιμασία.
