Η ομιλία που δεν έγινε ποτέ για το ουκρανικό

Οπότε ο π. Αναστάσιος πήρε την απόφαση να την δημοσιεύσει τουλάχιστον γραπτώς προς πνευματική ωφέλεια. Η ομιλία του Πατρός Αναστασίου ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του αειμνήστου π. Γεωργίου Μεταλληνού.

Σεβαστοί πατέρες, σεβαστὲ καὶ ἀγαπητὲ κ. Πρόεδρε τῆς Διακιδείου Σχολῆς, ἀγαπητοί,

Ἐκ βάθους καρδίας εὔχομαι νὰ εἶναι καλὴ καὶ εὐλογημένη ἡ νέα χρονιά, νὰ ἀναδειχθεῖ πράγματι σωτήριο τό ἔτος 2020.

Εὐχαριστῶ κ. Πρόεδρε τῆς Διακιδείου γιὰ τὴν πρόσκληση νὰ ὁμιλήσω ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ βῆμα γιὰ τὸ τόσο κρίσιμο καὶ εὐαίσθητο θέμα τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου μὲ τὸν τίτλο «Πρόσκληση γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα ἢ πρόκληση στὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας;» Εὐχαριστῶ, ἐπίσης, καὶ ὅλους ἐσᾶς γιὰ τὴν ἀποψινὴ παρουσία σας.

Καθηκόντως καὶ ὀφειλετικῶς ἡ παροῦσα ὁμιλία ἀφιερώνεται στὴ μνήμη τοῦ προσφάτως μεταστάντος σεβαστοῦ μας π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, γιὰ δύο λόγους:

α) Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ π. Γεώργιος ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τὴ Διακίδειο καὶ, ἐσᾶς κ. Πρόεδρε καὶ τὸν ἀείμνηστο προκάτοχό σας Κων. Τριανταφύλλου. Πάντοτε, παρὰ τὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες στὴν ὑγεία του, ἀνταποκρινόταν στὴν πρόσκληση καὶ λάμπρυνε τὸ βῆμα τῆς Σχολῆς. Εἶναι, ἄλλωστε, ἡ πρώτη ὁμιλία ἐδῶ, στὴ Σχολή, μετὰ τὴν ἐκδημία τοῦ π. Γεωργίου, καί

β) Ἀρχὲς Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες πρὶν μπεῖ στὸ νοσοκομεῖο, μοῦ τηλεφώνησε γιὰ νὰ μὲ ρωτήσει ἂν τελικὰ ἡ Σύνοδος (ΔΙΣ τέλος Αὐγούστου) ἐνέκρινε τὴν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας, διότι, ὅπως μοῦ εἶπε, ἡ Σύνοδος τοῦ ἀνέθεσε τὴν προεδρία τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν συνεδρίων γιὰ τὸ 1821 μετὰ τὸ θάνατο τοῦ καθηγητοῦ Σβολοπούλου, καὶ σκεφτόταν νὰ τὴν ἀρνηθεῖ σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας. Ἐγὼ τοῦ εἶπα ὅτι «τὸ Οὐκρανικὸ παραπέμφθηκε στὴν Ἱεραρχία ἀλλὰ μήπως θὰ ἦταν καλύτερα, πάτερ, νὰ μὴν παραιτηθεῖτε ὥστε νὰ ἐπηρεάζετε κατὰ τὸ δυνατὸν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο στὴ σωστὴ κατεύθυνση;». Ἡ ἀπάντηση τοῦ π. Γεωργίου: «Δὲν ὑπολογίζουν τίποτα, πάτερ, θὰ τὸ ἐγκρίνουν, διότι δέχονται ἐντολὲς καὶ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολές!». Δυστυχῶς, ὁ ἀείμνηστος π. Γεώργιος εἶχε καὶ σὲ αὐτὸ δίκιο. Μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες μπῆκε στὸ νοσοκομεῖο καὶ μέσα ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο προσυπέγραψε τὴν ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱεραρχία γιὰ τὸ Οὐκρανικὸ μὲ mail ποὺ ἔστειλε:

«Ἀγαπητή Σύναξη. Διάβασα τὰ περὶ Οὐκρανίας καὶ συγχαίρω.

Ὅ,τι δημοσιεύετε γιὰ τὴν Πίστη παρακαλῶ νὰ φέρει καὶ τὸ ὄνομά μου.

Συνεχίζεται ἡ περιπέτειά μου βελτιωτικά. Προσεύχεστε.

π. Γεώργιος Μεταλληνός».

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνοῦ, εἴη αἰωνία ἡ μνήμη!

Ἂς ἔρθουμε στὸ θέμα τῆς ὁμιλίας «Πρόσκληση γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα ἢ πρόκληση στὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας;».

Ἕνα ἐρώτημα: Ἦρθε στὴν ἐνορία σας νέος ἐφημέριος μὲ πολὺ καλὲς περγαμηνὲς καὶ γνωριμίες μὲ καθηγητές, ἀρχιεπισκόπους καὶ πατριάρχες. Τὸν καλεῖτε, λοιπόν, στὸ σπίτι γιὰ νά τελέσει τό μυστήριο τοῦ εὐχελαίου καὶ νὰ ἐξομολογήσει τὸν γέροντα πατέρα σας ποὺ δὲν ἔχει ἐξομολογηθεῖ ποτέ. Στὴ συζήτηση μαζί του πέφτετε ἀπὸ τὰ σύννεφα ὅταν πληροφορεῖσθε ὅτι εἶναι οὐσιατικὰ ἀχειροτόνητος, διότι ἔχει χειροτονηθεῖ ἀπὸ ἕναν ψευδοεπίσκοπο, Βίκτωρα ὀνόματι, μέ πολὺ βεβαρημένο παρελθόν: ἦταν διάκονος στὴν κανονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ καθαιρέθηκε διότι καταδικάστηκε καὶ φυλακίστηκε γιὰ παιδεραστία. Ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴ φυλακὴ ἐντάχθηκε σὲ μία σχισματικὴ ὁμάδα στὴν ὁποία παρουσιάστηκε ὡς ἐπίσκοπος, χωρὶς νὰ ἔχει χειροτονηθεῖ ποτὲ καὶ ἀπὸ κανένα, οὔτε κἄν ὡς ἱερέας, καὶ ἄρχισε νὰ χειροτονεῖ ἄλλους ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς. Ἀργότερα, ἔφυγε ἀπὸ τὴ σχισματικὴ ὁμάδα καὶ ἔγινε ἐπίσκοπος στοὺς Οὐνίτες. Τὸν πῆραν εἴδηση ὅμως ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἀχειροτόνητος, καὶ τὸν ἔδιωξαν. Μάλιστα ὁ πάπας τιμώτησε καὶ τὸν Οὐνίτη Ἀρχιεπίσκοπο ποὺ τὸν εἶχε δεχθεῖ. Στὴ συνέχεια ὁ ψευδοεπίσκοπος Βίκτωρας ἔγινε προτεστάντης-Ἀγγλικανὸς πάστορας. Τελικὰ, μετὰ τὴν “ἐκκλησιαστικὴ” του πορεία κατέληξε στὴν Αὐστραλία καὶ παρουσιαζόταν ὡς «ψυχίατρος τοῦ μυστικοῦ σχολείου τῆς KGB»! Ὅμως, μετὰ ἀπὸ λίγο τὸν συνέλαβαν καὶ καταδικάστηκε σὲ 4 χρόνια καὶ 3 μῆνες γιὰ ἀπάτη καὶ πλαστογραφία, διότι ἐμφανιζόταν ὡς ψυχίατρος μὲ πλαστὰ διπλώματα.

Ἀλήθεια, ἂν μαθαίνατε ὅτι ὁ νέος σας ἐφημέριος, λαμπρὸς κατὰ τὰ ἄλλα, εἶναι οὐσιαστικὰ ἀχειροτόνητος, γιατί ἔχει χειροτονηθεῖ ἀπὸ τὸν Βίκτωρα τὸν τσαρλατάνο καὶ ἀπατεώνα θὰ τὸν ἀφήνατε νὰ ἐξομολογήσει τὸν γέροντα πατέρα σας; Θὰ παίρνατε τὴν εὐχή του; Θὰ βαπτίζατε τὸ παιδί σας; Θὰ πηγαίνατε στὴ Θ. Λειτουργία πού τελοῦσε; Θὰ κοινωνούσατε ἀπὸ τόν ἀχειροτόνητο;

Θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι δὲν γίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ ὅτι εἶναι ἐπινόηση τῆς φαντασίας μου! Δυστυχῶς, ἀγαπητοί μου, ὅσα σᾶς ἀνέφερα εἶναι πραγματικότητα, εἶναι ἀπολύτως ἀληθινὰ μέχρι καὶ στὶς λεπτομέρειες. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔγινε στὴ νέα Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, ποὺ δημιούργησε πέρσι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὴν Οὐκρανία. Μία σειρὰ “ἐπισκόπων” ποὺ δὲν ἔχουν ἴχνος Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, διότι ἕλκουν τὴν καταγωγὴ τῆς χειροτονίας ἀπὸ τὸν ψευδοεπίσκοπο τσαρλατάνο, παιδεραστή, οὐνίτη, ἀγγλικανὸ πάστορα, ψυχίατρο τῆς KGB, καὶ τώρα καταδικασθέντα γιὰ ἀπάτη καὶ πλαστογραφία, Βίκτωρα Τσεκάλιν!

Αὐτοὺς ἀναγνώρισε, ναὶ ἀγαπητοί μου, τέτοιους ἀναγνώρισε ὡς κανονικοὺς “ἐπισκόπους” καὶ τοὺς τίμησε μὲ τό ὕψιστο ἐκκλησιαστικὸ status τῆς αὐτοκεφαλίας τὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, αὐτοὺς ἀναγνώρισε, δυστυχῶς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας!

Νὰ γιατί, ἀγαπητοί μου, στενοχωρούμαστε, πονᾶμε καὶ φωνάζουμε ἀπὸ τὸν πόνο μας, διότι παρὰ τὶς πολλές μας ἁμαρτίες δὲν θέλουμε νὰ λειτουργηθοῦμε ἀπὸ ψευδοεπισκόπους, ἀχειροτόνητους καὶ τσαρλατάνους. Ὁ Χριστὸς μας μᾶς ἀνέχεται ὡς ἁμαρτωλοὺς νὰ βρισκόμαστε στὸ θυσιαστήριο, ἀλλὰ νομίζω ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ ἀχειροτόνητους νὰ παρουσιάζονται ὡς ἐπίσκοποι καὶ νὰ ἐξαπατοῦν τὸ Λαό Του. Ὁ Χριστὸς μας καταδέχεται ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἁμαρτωλὸ ἱερέα καὶ ἐπίσκοπο νὰ τελεῖ τὴ Θ. Εὐχαριστία, καὶ νὰ μεταβάλει τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Του! Ὅμως, ἀπὸ ἀχειροτόνητο πότε! Δὲν μπορεῖ ὁ ἀχειροτόνητος νὰ τελέσει κανένα ἔγκυρο Μυστήριο. Ἐξαπατᾶ καὶ κοροϊδεύει τὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ! Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, δὲν εἶναι δυνατὸν μιὰ χούφτα ἀχειροτόνητων σχισματικῶν χωρὶς Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ νὰ μολύνουν, ὄχι τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὸ σῶμα τῶν ἀνὰ τόν κόσμον Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων.

Γι’ αὐτὸ φωνάζουμε καὶ θὰ συνεχίζουμε νὰ φωνάζουμε ὅλο καὶ δυνατότερα καὶ ἄς λένε ὅ,τι θέλουν τὰ φερέφωνα καὶ τὰ παπαγαλάκια, ντόπια καὶ ξένα. Οὔτε ρωσόφιλοι καὶ ρωσολάγνοι εἴμαστε, οὔτε ἐντολὲς παίρνουμε ἀπὸ ρωσικὰ κέντρα, οὔτε ρούβλια εἰσπράττουμε, οὔτε προδότες τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἴμαστε. Αὐτοὶ οἱ συκοφαντικοὶ χαρακτηρισμοὶ δὲν μᾶς ἀγγίζουν, καὶ τοὺς ἐπιστρέφουμε… Αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ ποὺ μᾶς προσάπτουν χαλιβδώνουν ἔτι πλέον τὴν πεποίθησή μας ὅτι δὲν σφάλλουμε ἐν τοῖς καιρίοις στὸ ζήτημα τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου. Ἂν εἶχαν θεολογικὰ ἀντεπιχειρήματα δὲν θὰ προσέτρεχαν νὰ μᾶς ἀντιμετωπίσουν μὲ συκοφαντίες. Μήπως ἀκούσατε σοβαρὸ θεολογικὸ ἀντίλογο;

Ὁ Κύριός μας λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Σταυρικό του Θάνατο, στὴν Ἀρχιερατική Του προσευχὴ ἔκανε ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ στὴ συνέχεια οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ σύνολη ἡ ἐκκλησιστικὴ μας παράδοση διαφύλαξε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τὴν ἐν ἀληθείᾳ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁλόκληρη ἡ κανονικὴ παράδοση σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἔχει ὀργανωθεῖ, γι’ αὐτό καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ θεσμοὶ δὲν εἶναι αὐτονομημένοι, ἀλλὰ ἀποβλέπουν στὸ σκοπὸ τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ἐν ἀληθείᾳ κοινωνίας μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸ θεσμὸ τῆς Αὐτοκεφαλίας. Εἶναι καὶ αὐτὸς ὑπηρετικός τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος. Προσδιορίζοντας πολύ επιγραμματικά τήν ἔννοια τοῦ αὐτοκεφάλου μποροῦμε νά ποῦμε ὃτι ἒχει διπλή διάσταση: α) σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο καὶ β) σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο.

α) Σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο ἐκδηλώνεται μέ τήν πληρότητα στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς καμία ἐξάρτηση ἀπὸ ἄλλο ἐκκλησιαστικὸ κέντρο, γι΄αὐτὸ καὶ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐκχώρησή του ἡ σύμφωνη γνώμη τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας (ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσπᾶται ἡ νέα Ἐκκλησία), καὶ

β) Σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο ἐκδηλώνεται μέ τήν ἄμεση κοινωνία τῆς αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας μὲ τὴν οἰκογένεια τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀναγκαία ἐπ’ αὐτοῦ ἡ πανορθόδοξη συμφωνία.

Δηλαδή, ἡ αὐτοκεφαλία ὁλοκληρώνεται μέ τήν ἒνταξη τῆς νέας Ἐκκλησίας στήν κοινωνία τῶν λοιπῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς ἱσότιμη ἀδελφή-Ἐκκλησία. Τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα κρίσιμο, διότι ἀφορᾶ στὴν ἑνότητα τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ὄχι σὲ ἕνα τμῆμα αὐτῆς. Συνεπῶς, ὅπως μία ἐλλιπής-κουτσουρεμένη δικαιοδοσία δὲν συνιστᾶ αὐτοκεφαλία, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ μία αὐτοκεφαλία ποὺ προσβάλει τὴν πανορθόδοξη-οἰκουμενικὴ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ὄντως κακοκεφαλία…

Στό σοβαρότατο ζήτημα τῆς ἀπόδοσης αὐτοκεφαλίας στήν Οὐκρανία ἔχουν τεθεῖ, μεταξὺ ἄλλων, τρία βασικὰ ζητήματα, ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν ὁποίων κρίνεται ἐν πολλοῖς ἡ κανονικότητα ἢ μὴ τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου:

1. Ἡ Οὐκρανία ὑπάγεται κανονικὰ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἢ στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας;

2. Δικαιοῦται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ χορηγεῖ τὸ Αὐτοκέφαλο; καὶ

3. Σέ ποιούς δόθηκε ἡ αὐτοκεφαλία;

Α΄

Ὑπάγεται ἡ Οὐκρανία στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου;

Τὸ ζήτημα ἐὰν ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπάγεται στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι κομβικῆς σημασίας, διότι σὲ ἀντίθετη περίπτωση τό Πατριαρχεῖο δὲν ἔχει κανονικὸ δικαίωμα νὰ παρεμβαίνει σὲ δικαιοδοσία ἄλλης τοπικῆς Ἐκκλησίας, διότι τότε διαπράττει σοβαρὰ κανονικὰ ἀδικήματα (εἰσπήδηση κ.ἂ. ) πού καταδικάζονται ἀπὸ πολλοὺς ἱεροὺς κανόνες (Β-2, Γ-8, Πενθέκτης-39, Ἀντιοχείας-13, -22, Σαρδικῆς-3 κ.ἄ.) καὶ σύνολη τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση.

Ἀσφαλῶς, ἀρχικὰ ἀπὸ τοῦ βαπτίσματος τῶν Ρώς στὸ Κίεβο στὸν ποταμὸ Δνείπερο, τὸ 988 μ.Χ., ἡ περιοχὴ τῆς Οὐκρανίας, ἡ «Μητρόπολη Κιέβου», ἡ λεγομένη «Μικρὰ Ρωσία», ὅπως καὶ ὅλη ἡ Ρωσία, ὑπαγόταν στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἀργότερα, τὸν 17ο αἰ. ὁ Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄ κατόπιν αἰτήματος τῶν Ρώσων ἡγεμόνων καὶ, ἀκολουθώντας τὴν ἀρχὴ τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἑνότητος τῶν ρωσικῶν λαῶν, τὴν ὁποία ἀρχὴ τήρησαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες Κωνσταντινου-πόλεως, ἐκχώρησε τὴν Οὐκρανία στὴ δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Εἶναι ἄξιο ἐπισημάνσεως ὅτι οἱ πρῶτοι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως ποὺ προσπάθησαν νὰ διασπάσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα Μικρᾶς καὶ Μεγάλης Ρωσίας ἦταν οἱ λατινόφρονες Ἰωάννης Καλέκας καί Γρηγόριος Μάμας τὸν 14-15ο αἰ . Τελικὰ τὰ κατάφεραν (;) τὸν 21ο αἰ…

Ὅπως ἔχουμε καταδείξει σὲ πρόσφατη ἐργασία μας, σύμφωνα μέ τά ἐπίσημα στοιχεῖα, ἔγγραφα καὶ ἐκδόσεις, ἀκόμα καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πού ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπὸ τὸ δικό Του ἐν Κωνσταντινουπόλει «Πατριαρχικὸν Τυπογραφεῖον», σύμφωνα με μελέτες στελεχῶν καὶ συνεργατῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Ἀρχειοφύλακας τοῦ Οἰκ. Θρόνου Κ. Δελλικάνης, π. Θ. Ζήσης, Β. Σταυρίδης, Βλ. Φειδᾶς, Γρ. Λαρεντζάκης), καθὼς καὶ ἐπίσημα διατυπωμένες θέσεις τοῦ ἰδίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου (ἐπιστολές, ὁμιλίες) , προκύπτει ὅτι ἡ ἴδια ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ κανονικὴ συνείδηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τοὺς τελευταίους τρεισήμισι αἰῶνες μέχρι καὶ τὸ 2018, δὲν θεωροῦσε ὡς κανονικό του ἔδαφος τὴν Οὐκρανία, τὴν ὁποία ἀναγνώριζε μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο καὶ σαφῆ τρόπο ὅτι ὑπάγεται στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας, τὸ ὁποῖο ἀσκοῦσε τὴν πλήρη κανονικὴ δικαιοδοσία του σὲ ὅλα τὰ ζητήματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς .

Ἐπίσης, οἱ ἴδιοι οἱ κάτοικοι τῆς Οὐκρανίας συμμετεῖχαν ἐνεργά σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας (ἐνοριακὴ ζωή, διωγμούς, μοναχισμὸς, θεολογικὲς σπουδές, διοίκηση).

Τελευταῖο, ἀλλά καί τό πλέον καθοριστικό: Στὸ ἐρώτημα ἂν ὑπάγεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας ἔχει ἀποφανθεῖ ἡ πανορθόδοξη ἐκκλησια-στικὴ συνείδηση. Ὅλες, χωρὶς καμία ἐξαίρεση, οἱ κατὰ τόπους Αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ τὰ Πατριαρχεῖα ἀναγνωρίζουν ὅτι ἡ Αὐτόνομη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπάγεται στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τῆς Μόσχας. Ὅλες, χωρὶς καμία ἐξαίρεση, οἱ Ἐκκλησίες θεωροῦν ὡς μοναδικὸ κανονικὸ Μητροπολίτη Κιέβου τὸν Ὀνούφριο. Μὲ αὐτὸν καὶ τὴν περὶ αὐτὸν Σύνοδο καὶ μόνο, εἶχαν κοινωνία στὰ διορθόδοξα καὶ πανορθόδοξα συλλείτουργα καὶ στὶς Ἐπιτροπὲς ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Αὐτὴ ἡ ὁμοφωνία ἐκφράζει τὴν πανορθόδοξη-οἰκουμενικὴ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν ὁποία κανένας δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ περιφρονήσει χωρὶς σοβαρὲς συνέπειες.

Ἂς μὴν ξεχνᾶμε: ὅταν στὶς 26-28 Ἰουλίου 2013 πολυπληθὴς συνοδεία κληρικῶν ὑπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας μετέφεραν τὸν Σταυρὸ τοῦ Πρωτοκλήτου ἀπὸ τὴν πόλη μας, τὴν πόλη τῶν Πατρῶν, στὸ Κίεβο, ποιὸν μνημόνευσαν; Μήπως τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη; Ἀσφαλῶς ὄχι! Μνημόνευσαν τὸν Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο, διότι ἡ Οὐκρανία ὑπάγεται στὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Πατρῶν, ὅπως σύνολη ἡ Ὀρθοδοξία, ἀναγνώριζαν ὡς μοναδικὸ καὶ κανονικὸ Μητροπολίτη Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας τὸν Ὀνούφριο!

Αὐτὴ ἡ ὁμόφωνη, ἀδιάκοπη καὶ ἀστασίαστη ἐπὶ τρεισήμισι αἰῶνες ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία καὶ ζωὴ δημιούργησε αὐτὸ τὸ ὁποῖο στὴν κανονικὴ παράδοση ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «ἐκκλησιαστικό ἔθιμο», τὸ ὁποῖο εἶναι σεβαστὸ ὡς κανόνας δικαίου καὶ, συνεπῶς, ἔχει ἐφαρμογὴ ἀκόμα καὶ σὲ ζητήματα κανονικῆς δικαιοδοσίας. Παραδείγματος χάριν στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔθιμο θεμελιώθηκε τὸ αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου πού ἐπικύρωσε η Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος μὲ τὸν κανόνα Γ-8.

Ἄλλωστε, καὶ ἡ ὑπαγωγή τοῦ Ἀν. Ἰλλυρικοῦ (Κρήτη, Ἀχαΐα, Θεσσαλία, Ἤπειρος, Ἀλβανία, Μακεδονία) ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ρώμης στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δὲν ἔγινε μὲ τὴν ἔκδοση Τόμου, ὅπως συνηθίζεται, ἀλλὰ βάσει τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐθίμου. Τό Ἀνατολικὸ Ἰλλυρικὸ μέχρι τὸ 731 ὑπαγόταν κανονικῶς στὴ δικαιοδοσία τοῦ Ὀρθοδόξου, τότε, Πατριαρχείου τῆς Ρώμης. Τὸ 731 ὁ εἰκονομάχος αὐτοκράτορας Λέων Γ΄ Ἴσαυρος, παρὰ τὶς ἔντονες ἀντιρρήσεις τοῦ Ὀρθοδόξου πάπα Γρηγορίου Γ΄ ἀπέσπασε μὲ αὐτοκρατορικὴ ἀπόφαση τὸ Ἀνατολικὸ Ἰλλυρικὸ, καὶ τὸ ὑπήγαγε στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως μὲ σκοπὸ νὰ τιμωρήσει τὸν πάπα τῆς Ρώμης ποὺ ἦταν Ὀρθόδοξος καὶ δὲν συμφωνοῦσε μαζί του στὴν καταστροφὴ τῶν ἱερῶν εἰκόνων!

Κατὰ συνέπεια, ὅπως τὸ Ἀνατολικὸ Ἰλλυρικὸ λόγῳ ἐκκλησιαστικοῦ ἐθίμου ὑπάγεται στὴν Κωνσταντινούπολη, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὴ πράξη («Τόμος») ἐκχωρήσεως τῆς δικαιοδοσίας ἀπὸ τὴ Ρώμη, πολλῷ μᾶλλον ἡ Μητρόπολις Κιέβου ὑπάγεται στὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχα, τὴ στιγμὴ ποὺ ὑπάρχει καὶ ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική ἀπόφαση τοῦ 1686, τὴν ὁποία ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τόσο στήν Κωνσταντινούπολη ἀλλά καί σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἑρμήνευσε, δημιουργώντας πλέον ἐκκλησιαστικὸ ἔθιμο ἐπὶ 332 συναπτὰ χρόνια.

Συνεπῶς, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο σεβόμενο τὴν ἐκκλησιαστικὴ κανονικὴ τάξη δὲν εἶχε κανένα δικαίωμα ἐπὶ τῆς Οὐκρανίας χωρὶς τὴ σύμφωνη γνώμη τῆς κυριάρχου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Μόνο Οἰκουμενικὴ ἢ Πανορθόδοξη Σύνοδος μποροῦσε νὰ ἐξουσιοδοτήσει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ παρέμβει. Τώρα ὅμως συνέβη τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ζήτησαν νὰ μὴν παρέμβει.

Μὲ ποιὸ κανονικὸ δικαίωμα περιφρονεῖται αὐτὴ ἡ “πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως” ἐκπεφρασμένη πανορθόδοξη συνείδηση καὶ ἐμπειρία;

Μὲ ποιὸ κανονικὸ δικαίωμα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἵσταται ὑπεράνω τῆς πανορθόδοξης συνείδησης;

Β΄

Δικαιοῦται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ χορηγεῖ τὸ Αὐτοκέφαλο

κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο;

Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξουν παρεξηγήσεις καὶ παρερμηνεῖες:

Ἀσφαλῶς, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δικαιοῦται νὰ χορηγεῖ τὸ Αὐτοκέφαλο, πλήν ὅμως ὑπὸ προϋποθέσεις1!

Ἀσφαλῶς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας δικαιοῦται τὴν αὐτοκεφαλία, ἀλλὰ καὶ πάλι ὑπὸ προϋποθέσεις.

Τα πάντα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γίνονται ὑπὸ προϋποθέσεις, τὶς ὁποῖες ἔχει θεσμοθετήσει ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση και κανονική τάξη. Αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἐκχώρηση Αὐτοκεφαλίας.

Στὴν περίπτωση τῆς Οὐκρανίας δὲν ἔγιναν σεβαστὲς οἱ βασικὲς προϋποθέσεις ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ τάξη. Δυστυχῶς, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὄχι μόνο δὲν τήρησε τὶς προϋποθέσεις, ἀλλὰ καὶ αὐτοαναιρέθηκε! Ἄλλα ἔλεγε καὶ μὲ θέρμη ὑποστήριζε ἐπὶ δεκαετίες στὶς Πανορθόδοξες Διασκέψεις, καὶ τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα ἔκανε στὴν Οὐκρανία.

Ὅλες οἱ Πανορθόδοξες Διασκέψεις, ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ καὶ κανονολόγοι ποὺ εἶναι συνεργάτες καὶ στελέχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀκόμα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος μέχρι τὸν Ἀπρίλιο 2018 ὁμογνώμως καὶ ὁμοφώνως διεκήρυτταν ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ τάξη γιὰ τὴν ἀνακήρυξη τοῦ «αὐτοκεφάλου» μιᾶς Ἐκκλησίας προβλέπει τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα συνοψίζει ἀπὸ τὸ ἐπίσημο βῆμα τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Διάσκεψης (Γενεύη, 9-17.12.2009), ὡς πρόεδρός της ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Μητρ. Περγάμου Ἰωάννης (Ζηζιούλας):

«Ἐφ’ ὅσον ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐξασφαλίζει τήν συναίνεσιν τῶν κατά Τόπους Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διά τῆς λήψεως ἐγγράφου συναινέσεώς τους, δύναται νά ὑπογράψῃ μόνος του τόν Πατριαρχικόν Τόμον … ἄν ὑπογράψῃ μόνον ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τόν Τόμον τοῦ Αὐτοκεφάλου οὐδόλως ὑποβαθμίζεται ἡ πανορθόδοξος συναίνεσις, ἀφοῦ κατά τά ἤδη ἀποφασισθέντα θά πρέπει ἐκ τῶν προτέρων νά ἔχῃ δοθῇ ἡ συναίνεσις πάντων τῶν προκαθημένων‧ καί φυσικά καί τοῦ προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας-Μητρός… Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔχει συντονιστικόν ἔργον καί δύναται νά ἐκφράζῃ τήν γνώμην ὅλης τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί τό κάνει ἀφοῦ συνεννοηθῇ μέ τούς ἄλλους Προκαθημένους. Αὐτό δέν ἔχει καμμία σχέση μέ παπικά πρωτεῖα. Ὁ Πάπας ἐκφράζει τήν γνώμην του, δέν ἐρωτάει τούς ἄλλους. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ζητεῖ νά ἐξασφαλίσῃ τήν γνώμην τῶν ἄλλων καί αὐτήν ἐκφράζει» ..

Τάδε ἔφη ὁ Μητρ. Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καὶ Πρόεδρος τῆς Διορθόδοξης Ἐπιτροπῆς!

Δυστυχῶς τίποτα ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω δὲν τηρήθηκε στὸ Οὐκρανικὸ! Εἶναι προφανὲς ὅτι καμία ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις ποὺ τὸ ἴδιο τό Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀναγνώριζε ὡς ἐκκλησιαστικὴ τάξη καὶ παράδοση δὲν τηρήθηκαν:

1. Δὲν ὑπῆρξε ὑποβολὴ αἰτήματος ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία ποὺ θέλει τὴν αὐτοκεφαλία, διότι ἡ κανονικὴ Αὐτόνομη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ποὺ εἶναι ἀναγνωρισμένη ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιο τό Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὶς 53 ἐπαρχίες, τοὺς 90 ἐπισκόπους, τὶς 12.000 ἐνορίες καὶ ἱερεῖς, τὶς 250 Ἱ. Μονές, τοὺς 5.000 μοναχοὺς καὶ μοναχὲς δὲν τὸ ζήτησε, ἀλλὰ κατηγορηματικά το ἀρνήθηκε καὶ δὲν συνέπραξε. Μάλιστα, συγκεντρώθηκαν καὶ ἐστάλησαν στὸ Πατριαρχεῖο περίπου 400.000 ὑπογραφὲς Οὐκρανῶν πολιτῶν ποὺ ἀρνοῦνταν τὴν αὐτοκεφαλία!

2. Δὲν ὑπῆρξε ἡ ἀπαραίτητη σύμφωνη γνώμη τῆς μητέρας-Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσπᾶται ἡ αἰτοῦσα τὸ αὐτοκέφαλο Ἐκκλησία, ἀντιθέτως ἦταν κατηγορηματικὰ ἀντίθετη στὴν ἀπόδοση αὐτοκεφαλίας.

3. Δὲν ὑπῆρξαν ἐπαφὲς καὶ διαβούλευση μὲ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες καὶ, κυρίως, καμία Τοπικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν συνηγόρησε στὴν ἀπονομὴ τοῦ αὐτοκεφάλου. Οἱ πιέσεις ποὺ ἀσκοῦνται ἀπὸ τὸν Ἀμερικανικὸ παράγοντα στὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες γιὰ ἀναγνώριση τῆς Αὐτοκεφαλίας δὲν τιμοῦν ὅσους σχεδίασαν καὶ συνέπραξαν στὴν Οὐκρανικὴ αὐτοκεφαλία, ἀποτελοῦν δὲ ὄνειδος γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ποιμένες της…

4. Ἔτσι, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν περίπτωση τῆς Οὐκρανίας δὲν ἐνήργησε ὡς ἐκφραστής τῆς πανορθόδοξης συμφωνίας καὶ ἀποδοχῆς, ἀλλὰ ἐντελῶς ἀντίθετα πρὸς αὐτή.

Δυστυχῶς, μὲ θλίψη διαπιστώνουμε ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο περιφρόνησε τὴν κραυγὴ τῆς Κανονικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Οὐκρανικοῦ λαοῦ, περιφρόνησε τὴ γνώμη τῆς μητρὸς Ἐκκλησίας, περιφρόνησε τὴν ὁμόφωνη ἄρνηση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καὶ ὑπάκουσε σὲ ποιούς; Σὲ δύο ὁμάδες Οὐκρανῶν: α) Στὴν πολιτικὴ ἡγεσία ὑπὸ τὸν τέως πρόεδρο (τοῦ 17%!) Ποροσένκο, καὶ τὸν πρόεδρο τῆς Βουλῆς, ποὺ καὶ οἱ δύο εἶναι Οὐνίτες καὶ β) σέ δυὸ ὁμάδες καθηρημένων, ἀφορισμένων καὶ αὐτοχειροτόνητων ψευδοκληρικῶν. Οἱ ψευδοκληρικοὶ αὐτοί, εἶχαν συστήσει σχισματικὲς ὁμάδες, ἀλλά, παρὰ τὴν κρατικὴ καὶ παρακρατικὴ συμπαράσταση καὶ βοήθεια, εἶχαν μικρὴ ἀπήχηση στὸ λαό.

Εἶναι προφανὴς ἡ περιφρόνηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καὶ τάξεως γιὰ τὴν ἀπόδοση τῆς Οὐκρανικῆς αὐτοκεφαλίας.

Εἶναι δυνατὸν μιὰ αὐτοκεφαλία ἡ οποία στηρίχθηκε σὲ τέτοιες βάσεις, νὰ ἔχει πνευματικοὺς καρποὺς καὶ νὰ προκόψει; Συνεχῶς, μόνο προβλήματα θὰ δημιουργεῖ.

Γ΄

Σὲ ποιοὺς δόθηκε ἡ αὐτοκεφαλία;

Ἂν στὶς προηγούμενες δύο ἑνότητες ἔχουμε περιφρόνηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καὶ τάξεως, καὶ σοβαρὲς κανονικὲς παραβάσεις, ἡ κατάσταση εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρὴ ἂν ἐξετάσουμε σὲ ποιοὺς ἀποδόθηκε ἡ αὐτοκεφαλία!

Ἐδῶ ἔχουμε περιφρόνηση αὐτοῦ τοῦ ἐσώτατου πυρήνα τῆς Χριστιανικῆς Ἱερωσύνης, τοῦ ἴδιου τοῦ μυστηρίου τῆς μεταδόσεως τῆς Θ. Χάριτος μέσῳ τῆς ἀδιάκοπης Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἀρχιερωσύνης. Οὐσιαστικὰ ἔχουμε προσβολὴ ὄχι κάποιου ἐκκλησιαστικοῦ κανόνα, ἀλλὰ τῆς περὶ ἱερωσύνης δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς ἀδιάκοπης συνέχειας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους μέχρι σήμερα.

Μὲ μία πρωτοφανῆ καὶ πρωτάκουστη πράξη τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀναγνώρισε καὶ ἀποκατέστησε στὴν ἀρχιερωσύνη,

1) Τόν Φιλάρετο Ντενισένκο, καθηρημένο καὶ ἀναθεματισμένο πρώην ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Ἡ καθαίρεση καὶ ὁ ἀναθεματισμὸς τοῦ Φιλαρέτου ἀναγνωρίστηκε καὶ ἔγινε ἀποδεκτὸς χωρὶς ἀντίρρηση ἐπὶ 26 χρόνια ἀπὸ τὴν πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Μάλιστα, ὁ Φιλάρετος ἀμέσως μόλις καθαιρέθηκε, τὸν Ἰούνιο 1992, προσέφυγε στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο κάνοντας χρήση τοῦ ἐκκλήτου, τὸ Πατριαρχεῖο ἔστειλε ἀντιπροσωπεία στὴ Μόσχα γιὰ νὰ ἐξετάσει τὰ δεδομένα τῆς καθαιρέσεως, ἀπέρριψε τὴν ἔκκλητο προσφυγὴ καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τὸν Αὔγουστο 1992 σὲ ἐπιστολή του στὸν Πατριάρχη Μόσχας ἀποδέχθηκε ὡς κανονικὴ τὴν καθαίρεση τοῦ Φιλαρέτου.

2) Τὸν Μακάριο Μαλέτιτς, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε καθαιρέθηκε, διότι οὐδέποτε ἔλαβε κανονικὴ εἰς ἐπίσκοπο χειροτονία! Οὐσιαστικὰ ὁ Μακάριος εἶναι ἐντελῶς ἀχειροτόνητος, διότι αὐτοὶ ποὺ τὸν χειροτόνησαν εἶχαν χειροτονηθεῖ ἀπὸ ἕνα καθηρημένο καὶ οὐδέποτε ἀποκατασταθέντα ἐπίσκοπο, καὶ ἀπὸ τὸν Βίκτωρα Τσεκάλιν, ἕνα πρώην διάκονο, τσαρλατάνο ἀπατεώνα τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε χειροτονηθεῖ οὔτε κἄν ὡς ἱερέας.

Ἡ νέα αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ἔχει περίπου 50 ἐπισκόπους. Δυστυχῶς, σήμερα, τὰ 2/3 τῆς ἱεραρχίας της εἶναι χειροτονίες καθηρημένων σχισματικῶν, ἐνῶ τὸ 1/3 (περίπου 15 ἐπίσκοποι) ἕλκουν τὴν ἱερωσύνη τους ἀπὸ τὸν ἀπατεώνα ψευδοεπίσκοπο Τσεκάλιν!

Ὅμως, γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν καθηρημένων, ἀφορισμένων καὶ αὐτοχειροτόνητών τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἀκολούθησε τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ὅπως εὔστοχα ἔχει ἐπισημανθεῖ ἀκόμα καὶ ἀπὸ Ἀρχιερεῖς καὶ Προκαθημένους πολλῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν:

α) Δὲν ὑπῆρξε μετάνοια ἐκ μέρους τῶν σχισματικῶν. Είναι, λοιπόν, φυσικὸ ὁ Φιλάρετος νὰ ξανακάνει τὰ ἴδια. Ἂς προσέξουμε ὃτι ἡ ἔνταξη αἱρετικῶν ἢ σχισματικῶν στὴν Ἐκκλησία εἶναι πρωτίστως καθαρὰ πνευματικὴ-Ἁγιοπνευματικὴ διαδικασία. Δὲν συντελεῖται μὲ μιὰ διοικητικὴ πράξη ἑνὸς θεσμικοῦ ὀργάνου, ὅπως ἡ ἔνταξη σὲ ἕνα σωματεῖο! Πολὺ εὔστοχα ὁ καθηγητὴς Τσελλεγγίδης ἐπισημαίνει ὅτι ἡ μετάνοια εἶναι ἡ βασικὴ, θεμελιώδης ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ προϋπόθεση γιὰ νὰ ἐνεργήσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί δὲν μπορεῖ νὰ ὑποκατασταθεῖ ἀπὸ καμία πράξη κανενὸς θεσμικοῦ ὀργάνου. Ἂν δὲν ὑπάρξει μετάνοια δὲν μπορεῖ νὰ ἐνεργήσει καὶ, ἑπομένως, δὲν ἔχει ἰσχὺ καμία συνοδικὴ ἀπόφαση. Καὶ ἐδῶ δὲν ὑπῆρχε οὔτε κἄν μεταμέλεια ἢ ἔστω ἐξωτερική, τυπικὴ μετάνοια.

β) Οἱ σχισματικοὶ δὲν εἶχαν καμία πρόθεση, καὶ δὲν ἐπανῆλθαν στὴν κοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσχίσθηκαν. Ἔτσι, περιφρονεῖται ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία καὶ ἀθετεῖται ἡ βασικὴ καὶ θεμελιώδης ἀρχὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ κοινωνία μὲ τὴν καθ’ ὅλου Ἐκκλησία γίνεται διά τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, καί ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ ἐκκλησιαστικὰ ἐγκλήματα μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας ἰσχύει σὲ ὅλη τὴν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Ἐκκλησία (Ἀποστ-12, -32, Ἀντιοχ-6, Καρθ-9).

Ἡ θεμελιώδης αὐτὴ κανονικὴ ἀρχὴ εἶναι καθοριστικῆς σημασίας γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν σχισματικῶν κοινοτήτων. Ἡ ἀποκατάστασή τους δὲν συντελεῖται ἀπροϋπόθετα μὲ τὴν ἁπλὴ κοινωνία καὶ ἀναγνώριση ἀπὸ κάποιους “φίλους” ποὺ ἀνήκουν στὴν κανονικὴ Ἐκκλησία. Ἡ κοινωνία μὲ τὸ σχίσμα δὲν διορθώνει τὸ σχίσμα, ἀλλὰ καθιστᾶ ὑποδίκους ἐνώπιον τῶν Ἱ. Κανόνων τοὺς κοινωνοῦντας μὲ αὐτὸ! Ἡ κανονικὴ παράδοση εἶναι σαφής: «Μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις μηδὲ ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τοὺς ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ μὴ συναγομένους. Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν Ἐπισκόπων ἢ πρεσβυτέρων ἢ Διακόνων ἢ τις τοῦ Κανόνος, τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας» (Ἀντιοχ-2). Ἐπίσης, «εἰ τις ἀκοινωνήτῳ, κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω» (Ἀποστ-10), καὶ «οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι» (Λαοδ-33).

Ἔτσι, στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ ἀποκατάσταση τῶν σχισματικῶν γίνεται πάντοτε εἴτε διὰ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσχίσθηκαν, εἴτε διὰ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (π.χ. Μελιτιανὸ Σχίσμα ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενική). Ποτὲ μία τοπική Ἐκκλησία δὲν ἀποκατέστησε σχισματικὴ ὁμάδα ποὺ εἶχε ἀποσχισθεῖ ἀπὸ ἄλλη ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία. Κάτι τέτοιο θὰ σήμαινε «σύγχηση τοῦ κανόνα τῆς ἐκκλησίας» (Ἀντιοχ-2).

γ) Δὲν ὑπῆρξε καμία ὑπεύθυνη μέριμνα καὶ φροντίδα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀπουσίας Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς στοὺς ἀχειροτόνητους “ἐπισκόπους” τῆς νέας Ἐκκλησίας, δηλαδὴ:

• Δέν ἀναχειροτονήθηκαν ὅσοι ἔλαβαν ψευδο-χειροτονία στὸ σχίσμα

• Δὲν ἀναχειροτονήθηκαν ὅσοι ἔλαβαν ψευδο-χειροτονία ἀπὸ καθηρημένους καὶ ἀναθεματισμένους.

• Δὲν ἀναχειροτονήθηκαν ὅσοι ἔλαβαν ψευδο-χειροτονία ἀπὸ αὐτοχειροτό-νητους καὶ ἀχειροτόνητους,

ὅπως διελάμβανε ἡ σχετικὴ ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιὰ τὸ Μελιτιανὸ Σχίσμα καὶ ὅπως ἔπραξε πρόσφατα τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὅταν δύο «ἐπίσκοποι» παλαιοημερολογῖτες ἐντάχθηκαν στὴ δικαιοδοσία Του στὶς ΗΠΑ. Τοὺς χειροτόνησε ὡς ἀχειροτόνητους!

Οἱ 35 περίπου ἐκ τῶν 50 “ἀρχιερέων” τῆς νέας ἐκκλησίας εἶναι τῆς ὁμάδας τοῦ Φιλαρέτου, ὁ ὁποῖος εἶχε δεχθεῖ κανονικὴ χειροτονία στὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ στὴ συνέχεια, ἂν καὶ καθαιρέθηκε καὶ ἀναθεματίστηκε, συνέχιζε νὰ “χειροτονεῖ”. Οἱ ὑπόλοιποι “ἀρχιερεῖς” (περίπου 15) εἶναι τῆς ὁμάδας Μακαρίου, ποὺ ἕλκουν τὴν “ἀρχιερωσύνη” ἀπὸ τὸν ἀχειροτόνητο τσαρλατάνο καὶ ἀπατεώνα Βίκτωρα Τσεκάλιν.

Κάποιοι, δυστυχῶς καί θεσμικά πρόσωπα, γιά νά φημώσουν τή δική τους συνείδηση καί νά δικαιολογήσουν τήν ἀπραξία καί σιωπή τους, χαρακτηρίζουν ὡς ἐμμονὴ τὴν ἐπιμονή μας στὸ ζήτημα τῶν ἀχειροτονήτων. Ὅμως, μέχρι νὰ μᾶς ἀπαντήσουν σοβαρὰ καὶ ὑπεύθυνα, ἐμεῖς θὰ ἐπιμένουμε νὰ φωνάζουμε γιὰ τὸ ζήτημα αὐτὸ μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ἀναλάβει τὸ ἔργο μας ἡ συνείδησή τους… Εἰλικρινά, ἀνησυχοῦμε ἰδιαίτερα διότι οὔτε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο οὔτε ἡ νέα Ἐκκλησία ἔχουν ἀπαντήσει στὸ κρίσιμο ἐρώτημα: «πόθεν ἔχουν λάβει τὴν Ἀρχιερωσύνη καὶ τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ οἱ “ἐπίσκοποι” τῆς “ὁμάδας” τοῦ Μακαρίου»; Γιατί δὲν ἀπαντοῦν ὑπεύθυνα οἱ ἁρμόδιοι; Μήπως τὸ ζήτημα εἶναι λεπτομέρεια ἀνάξια λόγου; Δὲν εἶναι κρίσιμο τό ζήτημα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων; Κυκλοφοροῦν στὸ διαδίκτυο ἀνεπίσημα 4-5 ἐκδοχὲς ποὺ προσπαθοῦν νὰ στηρίξουν τὴν “κανονικότητα” τῆς χειροτονίας. Πετυχαίνουν ὅμως ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο, διότι α) τὰ στοιχεῖα ποὺ παραθέτουν δὲν συμφωνοῦν μεταξύ τους. Κάθε ἐκδοχὴ εἶναι τελείως διαφορετικὴ, καὶ ἀναιρεῖ τὶς ἄλλες, καὶ β) δὲν προέρχονται ἀπὸ ἐπίσημες ἀνακοινώσεις ἁρμοδίων ἐκκλησιαστικῶν φορέων, ἀλλὰ ἀπὸ οὐκρανοὺς δημοσιογράφους, ἢ ἀκόμα καὶ ἀπὸ ἀνώνυμο (!)… μελετητή πού δημοσίευσε ἀνυπόγραφο κείμενο! Εἶναι δυνατὸν σὲ τόσο σοβαρὰ θέματα νὰ σιωποῦν τὰ ἁρμόδια θεσμικὰ ὄργανα καὶ νὰ ἀπαντοῦν… δημοσιογράφοι;

• Ἡ νέα Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία σιωπᾶ, ὡς νὰ μὴν ὑπάρχει τὸ παραμικρὸ πρόβλημα!

• Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ αὐτὸ σιωπᾶ ὡς νὰ μὴν ὑπάρχει πρόβλημα!

• Τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καὶ αὐτὸ σιωπᾶ γιὰ τὸ ζήτημα!

• Ὁ εἰδικὸς εἰσηγητὴς τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν, καθηγητὴς Βλ. Φειδᾶς, στὴν εἰσήγησή του καὶ αὐτὸς σιωπᾶ!

• Ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Δογματικῶν καὶ Νομοκανονικῶν ζητημάτων καὶ αὐτὴ σιωπᾶ στὸ ὑπόμνημά της πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο!

• Ἡ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων καὶ αὐτὴ σιωπᾶ στὸ ὑπόμνημά της πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο!

• Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στήν εἰσήγησή Του ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σιωπᾶ γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό!

• Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἱεραρχίας στὶς 7.11.19 οὐδεὶς τῶν Ἀρχιερέων ποὺ ὑποστήριξαν τὴν αὐτοκεφαλία ἀναφέρθηκε στὸ ζήτημα τῆς θεραπείας τῶν ἀχειροτο-νήτων τοῦ Μακαρίου. Καὶ αὐτοὶ σιωποῦν!

• Τέλος, ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σιωπᾶ ἐντελῶς…

Ὅλοι οἱ ἀνωτέρω δὲν ἄκουσαν ποτὲ καὶ πουθενὰ νὰ ὑπάρχει κάποιο πρόβλημα μὲ τήν ἀπουσία Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς στοὺς ἀχειροτόνητους! Καὶ φταῖμε ἐμεῖς ποὺ διερωτώμαστε καὶ ρωτᾶμε… Κρίμα…

Τελικά, ἐμεῖς ποὺ σκεπτόμαστε καὶ μιλᾶμε σκανδαλίζουμε τὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἢ ὅσοι ἂν καί θεσμικὰ ἁρμόδιοι καὶ ὑπεύθυνοι σιωποῦν; Δείχνει ἐκκλησιολογικὸ ἦθος ἡ ἀπαίτηση ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ μὴν διερωτᾶται καὶ νὰ μὴν ἐρωτᾶ ἁρμοδίως; Ἂν δὲν μᾶς ἀπαντήσουν οἱ ἁρμόδιοι Ποιμένες, ποιὸς θὰ μᾶς ἀπαντήσει;

Καὶ τὸ πλέον σημαντικό! Τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ γιὰ τὸν τρόπο ἀποδοχῆς τῆς “ἱερωσύνης” τῶν ἀχειροτονήτων, δὲν τὰ θέτουμε ἐμεῖς μὲ τὶς… ἐμμονές μας, ἀλλὰ Ἀρχιερεῖς καὶ Προκαθήμενοι καὶ Σύνοδοι Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.

Μπορεῖ κάποιος νὰ κατηγορήσει Ἀρχιερεῖς καὶ Προκαθήμενους ὅτι σκανδαλίζουν τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀρνοῦνται τὴν ἀρχιερωσύνη στοὺς ἀχειροτόνητους;

Μπορεῖ κάποιος νὰ κατηγορήσει τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας Ἀναστάσιο ὅτι σκανδαλίζει τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν μὲ ἀδιάσειστα θεολογικὰ ἐπιχειρήματα ἀπαντᾶ στὸν Οἰκουμενικὸ, καὶ ἀρνεῖται τὴν κανονικότητα τῆς “ἀρχιερωσύνης”, ἀκόμα καὶ τοῦ Φιλαρέτου; Πόσο μᾶλλον τοῦ ἐντελῶς ἀχειροτόνητου Μακαρίου!

Τὶς ἴδιες ἀνησυχίες ἔχει, τά ἴδια ἐρωτήματα θέτει, καὶ ὁ ὑπέρμαχος τῶν δικαίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καὶ ὑποστηρικτὴς τῆς αὐτοκεφαλίας, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου. Ὡς ἔγκριτος θεολόγος καὶ γνώστης τῆς δογματικῆς διδασκαλίας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κανονικῆς τάξεως δὲν “ἀναπαύεται” μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔγινε ἡ “ἀποκατάταση”. Ἔτσι, σημειώνει στὴν ἀπὸ 30.3.2019 ἐπιστολή του πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος:

«Ὡς πρὸς τὸ θέμα τοῦ πῶς ἔγινε ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἡ Ἀρχιερωσύνη» τῶν Ἐπισκόπων πού «χειροτονήθηκαν» ἀπὸ τοὺς καθηρημένους Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς σχισματικοὺς ἢ «αὐτοχειροτονήτους», ἡ Ἐκκλησία μας πρὶν λάβη κάποια ἀπόφαση,

θὰ πρέπει νὰ ἐρωτήσῃ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ἀποκατέστησε τοὺς «Ἀρχιερεῖς» αὐτοὺς» .

Ἀλήθεια, τί ἀπάντησε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὶς εὔλογες ἀνησυχίες τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου; Ἀπόλυτη σιωπή! Περιφρόνηση στὴ δικαιολογημένη ἀγωνία ἑνὸς ἐγκρίτου ἐπισκόπου γιὰ τὴν οὐσία τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀρχιερωσύνης, καὶ τὴν ἁγιοπνευματικὴ ἐγκυρότητά του!

Ἄξιο πολλῆς προσοχῆς εἶναι ὅτι ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου θέτει ἐντὸς εἰσαγωγι-κῶν τὶς λέξεις «Ἀρχιερωσύνη», «χειροτονήθηκαν», «αὐτοχειροτονήτους», «Ἀρχιερεῖς» πού ἀφοροῦν στοὺς «ἐπισκόπους» τῆς αὐτοκέφαλης, διότι, προφανῶς, διατηρεῖ σοβαρότατες ἀμφιβολίες γιὰ τὸ ἂν «χειροτονήθηκαν», γιὰ τὸν ἂν ἔχουν «Ἀρχιερωσύνη» καὶ, ἐν τέλει ἂν εἶναι «Ἀρχιερεῖς»! Μήπως ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου σκανδάλισε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ὅταν ἔδωσε στὴ δημοσιότητα τὴν ἐπιστολή του;

Μήπως καὶ ὁ Μητροπολίτης Κηθύρων σκανδαλίζει τὸν Λαὸ, ὅταν στὴν πρωτοχρο-νιάτικη ἐγκύκλιό του λέει μὲ ἐξαιρετικὴ σαφήνεια:

«Τὸ ἄλλο πιὸ ἐπικίνδυνο καὶ ἀνησυχητικό πρόβλημα εἶναι τὸ διογκωμένο γνωστὸ οὐκρανικὸ ζήτημα τῆς ἀντικανονικῶς δοθείσης «Αὐτοκεφαλίας». Αὐτός εἶναι ὁ ἀνυπολογίστων διαστάσεων πνευματικός κίνδυνος ἐμβαθύνσεως καί παγιώσεως τοῦ διαφαινομένου σχίσματος εἰς τάς κατά τόπους Αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἐάν μὴ ἐγκαίρως, κανονικῶς καὶ ἀποφασιστικῶς δέν λυθῇ πανορθοδόξως τὸ περίπλοκον αὐτὸ καὶ ἐκ τῆς φύσεώς του δυσεπίλυτον κανονικὸ καὶ ἐκκλησιολογικό ζήτημα. Δέν θά κουρασθοῦμε νὰ τὸ τονίζωμε αὐτὸ. Πανταχόθεν ἀκούονται φωνές ἀνησυχητικές, ἔμπονες καί ἀγωνιώδεις διὰ τήν παρατεινομένη ἀντικανονική πορεία καὶ ἐξέλιξιν τοῦ φλέγοντος αὐτοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος»;

δ) Οἱ πρώην σχισματικοὶ “ἐπίσκοποι”, δὲν ὑποτάχθηκαν στοὺς κανονικοὺς ἐπισκόπους, ὅπως προβλέπει ὁ Α-8 ποὺ ἀντιμετώπισε τὸ ζήτημα τῆς ἐπιστροφῆς σχισματικῶν κληρικῶν (τῶν Καθαρῶν) στὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ὅπου διαλαμβὰνεται: «ὁ μέν ἐπίσκοπος τῆς (κανονικῆς) ἐκκλησίας ἕξει τό ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου· ὁ δέ ὀνομαζόμενος παρά τοῖς λεγομένοις Καθαροῖς ἐπίσκοπος (δηλ. ὁ πρώην σχισματικός ἐπίσκοπος), τήν τοῦ πρεσβυτέρου τιμήν ἕξει· πλήν εἰ μή ἄρα δοκοίῃ (= ἐάν φανεῖ καλό) τῷ (κυριάρχῃ) ἐπισκόπῳ, τῆς τιμῆς τοῦ ὀνόματος αὐτόν μετέχειν… ἵνα μή ἐν τῇ πόλει δύο ἐπίσκοποι ὦσιν».

Ἀντίθετα παραμένουν ὡς “παράλληλοι” ἐπίσκοποι μὲ τοὺς κανονικοὺς ἐπισκόπους στὴν ἴδια ἐπισκοπή. Μάλιστα, δὲν ἔχουμε μόνο παράλληλη ὕπαρξη δύο ἐπισκόπων κατὰ παράβαση τοῦ Α-8 ποὺ ἐπιτάσσει «ἳνα μὴ ἐν τῇ πόλει δύο ἐπίσκοποι ὦσιν», ἀλλὰ ἔχουμε καὶ τὴ δημιουργία παράλληλης Ἐκκλησίας καὶ παράλληλης Συνόδου στὸ ἔδαφος ἄλλης Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας…

Ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς δὲν μποροῦμε νὰ μὴν βλέπουμε ὅτι ἡ παρέμβαση τοῦ Φαναρίου στὴν Οὐκρανία ὁδήγησε σὲ τραγελαφικὲς καταστάσεις: Ἦταν τόσο “ἐπιτυχής” ποὺ κατόρθωσε τὸ ἀκατόρθωτο σὲ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία: σὲ μία πόλη νὰ ὑπάρχουν 4 ἐπίσκοποι τῆς αὐτῆς ἐθνότητος γιὰ τὸν ἴδιο λαὸ. Ὁ κανονικὸς ἐπίσκοπος ποὺ ἀνήκει στὴν Αὐτόνομη Ἐκκλη-σία ὑπὸ τὸν Ὀνούφριο, δύο ἀπὸ τὶς παλαιὲς σχισματικὲς δομὲς τοῦ Φιλαρέτου καὶ τοῦ Μακαρίου ποὺ προϋπῆρχαν τοῦ Τόμου, καὶ ὁ νέος ποὺ χειροτόνησε τελευταία ὁ Φιλάρετος ὅταν ἀποσχίστηκε ἀπὸ τὸ σχίσμα! Καὶ τὸ πιὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι τὸ Φανάρι καὶ τὰ παπαγαλάκια του ὁμιλοῦν χωρὶς κανένα ἐνδοιασμὸ ἀλλὰ μὲ πολὺ ἄνεση περὶ ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας…

Δὲν ὑπάρχει ἱστορικὸ καὶ κανονικὸ προηγούμενο ἕνα συνονθύλευμα καθηρημένων, ἀφορισμένων, αὐτοχειροτόνητων, σχισματικῶν μὲ μία πράξη νὰ “ἀποκαθίσταται”, νὰ συγκροτεῖται σὲ «ἑνωτικὴ σύνοδο» καὶ, ταυτόχρονα, νὰ λαμβάνει «αὐτοκεφαλία» — ἀξιοζήλευτη ὡς fast track διαδικασία! Καὶ αὐτὸ περιφρονώντας τὴν ἀποστολικὴ ἀλλὰ καὶ κανονικὴ ἐπιταγὴ ποὺ προβλέπει τὸν «νεόφυτον» ἢ τὸν «ἐκ φαύλης διαγωγῆς, οὐ δίκαιόν ἐστι πάραυτα προχειρίζεσθαι ἐπίσκοπον· ἄδικον γάρ, τὸν μηδέπω πεῖραν ἐπιδειξάμενον, ἑτέρων εἶναι διδάσκαλον», βλ. Ἀποστ-80 καί Α-2, Λαοδικείας-3, Ἁγ. Κυρίλλου-4)! Ἐδῶ, τὸ Πατριαρχεῖο ἔσπευσε ἀμέσως νὰ χορηγήσει τὴν ὕψιστη ἐκκλησιαστικὴ βαθμίδα τῆς Αὐτοκεφαλίας σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν γεννηθεῖ καὶ ἀνδρωθεῖ πνευματικὰ στὸ 25ετές σχίσμα καὶ τώρα Αὐτό ἀπολαμβάνει τὰ τῶν ἐπιλογῶν Του ντροπιάζοντας ὅμως τὴν Ἐκκλησία.

Ἐφ’ ὅσον ὁ ἀναγνωριζόμενος ἀπὸ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες κανονικὸς Μητροπολίτης Κιέβου Ὀνούφριος καὶ οἱ λοιποὶ κανονικοὶ ἐπίσκοποι δὲν ἐκοιμήθησαν, δὲν παραιτήθηκαν, δὲν ἀπουσίασαν ἀδικαιολόγητα ἀπὸ τὴν ἐπαρχία τους, δὲν καταδικάστηκαν γιὰ κανονικὸ παράπτωμα, πῶς ἐκλέγεται ὡς «Μητροπολίτης Κιέβου» κάποιος ἄλλος ἐπίσκοπος; Δὲν ἀπαγορεύεται αὐτὸ ἀπὸ τὸν ΑΒ-16 ποὺ διακελεύει «Διὰ τὰς φιλονεικίας τε καὶ ταραχάς, τὰς ἐν τῇ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίᾳ συμβαινούσας, καὶ τοῦτο ὁρίσαι ἀναγκαῖόν ἐστι· τό, μηδενὶ τρόπῳ ἐπίσκοπον καταστῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, ἧς ἔτι ὁ προεστὼς ζῇ καὶ ἐν τῇ ἰδίᾳ συνίσταται τιμῇ, εἰμὴ αὐτὸς ἑκὼν τὴν ἐπισκοπὴν παραιτήσεται. Χρὴ γὰρ πρότερον τὴν αἰτίαν τοῦ μέλλοντος τῆς ἐπισκοπῆς ἐκδιώκεσθαι, κανονικῶς ἐξεταζομένην, εἰς πέρας ἄγεσθαι, εἶθ᾿ οὕτω, μετὰ τὴν αὐτοῦ καθαίρεσιν, ἕτερον ἀντ᾽ αὐτοῦ εἰς τὴν ἐπισκοπὴν προβιβάζεσθαι»;

Ἐντελῶς ἀντικανονικὰ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν ἀναγνωριζόμενο ἀπὸ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία ὡς κανονικὸ «Μητροπολίτη Κιέβου» νὰ πάψει νὰ ἀποκαλεῖται μὲ τὸν κανονικό του τίτλο, τὸν ὁποῖο ἀναγνωρίζουν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Εἶναι ἀντίθετη μέ τούς ἱεροὺς κανόνες ἡ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νὰ δεχθεῖ ἀρχιερεῖς ἄλλης Ἐκκλησίας ἄνευ ἀπολυτηρίου γράμματος καὶ χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ κυριάρχου-κανονικοῦ Πατριάρχου τους; Οἱ κανόνες Ἀποστολικὸς-14, -15, Α-16, Σαρδικῆς-15, Καρθαγένης -63(54) τὸ ἀπαγορεύουν κατηγορηματικά.

Βάσει ποίου ἐκκλησιαστικοῦ κανόνα μία Αὐτόνομη Ἐκκλησία, μὲ ἰδιαίτερα ἔντονη ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ (χιλιάδες ἐνορίες, χιλιάδες μοναχοὺς καὶ ἑκατομμύρια πιστῶν), ποὺ μέχρι σήμερα ἀναγνωριζόταν ἀπὸ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὅτι αὐτὴ καὶ μόνο αὐτὴ ἐκφράζει τὸ σύνολο τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Οὐκρανίας, «ἐξαφανίζεται» ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χάρτη γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ χῶρος νὰ ἱδρυθεῖ μία «νέα» Ἐκκλησία;