Τὴν κατ᾽ ἄνθρωπον ὀδύνη καὶ θλίψη μου γιὰ τὴν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Καστορίας κυροῦ Σεραφείμ μετά ἀπὸ μία γενναία μάχη μὲ τὸν φονικὸ κορωνοϊό, ἡ ὁποία τοῦ χάρισε ἕνα μαρτυρικὸ ἄνοιγμα πρὸς τὴν αἰωνιότητα, δὲν μπορῶ νὰ τὴν περιγράψω μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς γραμμές.
Τὴν ἐσωτερική μου ὅμως βεβαιότητα ὅτι πορεύεται τὴν ὄντως «μακαρίαν ὁδὸν πρὸς τὴν ποθεινὴν πατρίδα» μπορῶ δημόσια νὰ τὴν καταθέσω καὶ νὰ τὴν ὑπογράψω μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς μου.
Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μου ἀνεχώρησε γιὰ τὴν οὐράνια πατρίδα.
Μᾶς συνέδεσαν καὶ μᾶς ἕνωσαν δεσμοὶ πολλοί.
Τὸν γνώρισα τὴν πρώτη μέρα, ποὺ ἔφτασε στὴν πλατεία Ὁμονοίας στὴν Καστοριά, μπροστὰ ἀπὸ τὴν βυζαντινὴ Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ἄλλωστε καὶ οἱ δύο μας εἴχαμε τὸ βαπτιστικὸ ὄνομα Ἰωάννης. Ἦταν 16 Νοεμβρίου 1996. Ἡ ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεως του. Τέτοια μέρα, στὶς 16 Νοεμβρίου 2019, ἀξιώθηκα νὰ γίνει καὶ ἡ δική μου ἐνθρόνιση στὴν Λαμία. Τὸ θεωροῦσε καὶ ὁ ἴδιος ἰδιαίτερο «σημεῖο» αὐτὸ τῆς μεταξύ μας ἑνότητας.
Συνδεόμαστε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Λίγο καιρὸ μετὰ τὴν ἐνθρόνισή του καὶ τὴν ἐγκατάστασή του, στὶς 7 Ἰανουαρίου 1997, μία ἀνέλπιστη εὐλογία καὶ ἔκπληξη γιὰ τὸ πατρικό μου σπιτικὸ στὴν ὁδὸ Μητροπόλεως 28, στὸ «Τσαρσί», ὅπως λέμε στὴν Καστοριά. Ὁ νέος Δεσπότης ἐπισκέπτεται μὲ τὴν συνοδεία του, γιὰ τὰ Χρόνια Πολλά, ἕνα νεαρό δευτεροετή φοιτητή τῆς Νομικής, ποὺ ἔχει τὴν ὀνομαστική του ἑορτή! Τὴν ἀναξιότητά μου. Ὁποία ἔκπληξη! Ὁποία εὐλογία! Πόσο καταλαβαίνω τὸ πῶς αἰσθάνονται τὰ εὐλογημένα μου παιδιὰ στὴν Φθιώτιδα, ὅταν κτυπάω ξαφνικὰ τὸ κουδούνι τοῦ σπιτιοῦ τους γιὰ μία ἔστω καὶ σύντομη ἐπίσκεψη… Στὴ συνοδεία του ἐκείνη τὴν ἡμέρα, μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐκλεκτῶν ἀδελφῶν, καὶ ὁ τότε διάκονός του, νῦν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Ἀθανάσιος, ὁ τόσο πονεμένος σήμερα ἀδελφός μου Ἀθανάσιος.
Οἱ δεσμοί μας μέσα στὸ χρόνο σφραγίζονται μὲ ἔντονες καὶ ἀνεξίτηλες πνευματικὲς στιγμές. Μὲ χειροθετεῖ ἀναγνώστη, τελεῖ τὴν μοναχική μου κουρά, μοῦ δίνει κατ᾽ ἐπιθυμία μου τὸ μοναχικὸ ὄνομα Συμεών, εὐλογεῖ ἀργότερα τὴν ἔνταξή μου στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν, μὲ ἐντολὴ τοῦ πνευματικοῦ μου πατέρα καὶ εὐεργέτη μου Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου μὲ χειροτονεῖ Διάκονο, πλαισιώνει τὸν Μακαριώτατο στὴν εἰς Πρεσβύτερο χειροτονία μου καὶ τελεῖ πάλι ὁ ἴδιος τὶς χειροθεσίες μου σὲ Πνευματικὸ καὶ Ἀρχιμανδρίτη, ἐνῶ στὴν εἰς Ἐπίσκοπο χειροτονία μου σὲ αὐτὸν δίνει τὴν ἐπισκοπικὴ μίτρα ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος καὶ Πατέρας μου γιὰ νὰ τὴν τοποθετήσει ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μου.
Πάνω ἀπὸ ὅλα ὅμως μᾶς ἔφεραν καρδιακὰ κοντὰ οἱ δοκιμασίες καὶ οἱ δυσκολίες σὲ αὐτὴν τὴν ἐπὶ 25 περίπου ἔτη πνευματικὴ συνάφεια καὶ σχέση. Περάσαμε καὶ ζήσαμε μέσα στὸ διάβα τοῦ χρόνου πάρα πολλὰ ἔντονα καὶ δύσκολα. Διακυμάνσεις καὶ ἐπώδυνες ἀναβάσεις. Οἱ σχέσεις ὅμως ποὺ ὠριμάζουν μέσα καὶ ἀπὸ ἐντάσεις, συγκρούσεις, θλίψεις, ταλαιπωρίες, δάκρυα καὶ πόνο πολλὲς φορὲς ἀποδεικνύονται πιὸ δυνατές, καθὼς τὶς καταξιώνει τὸ χωνευτήριο τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν δοκιμασιῶν.
Δοξάζω τὸν Θεό, ποὺ ὁ Μητροπολίτης Καστορίας κυρὸς Σεραφεὶμ δικαιώθηκε καὶ κατ᾽ ἄνθρωπον κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μακρᾶς ἀρχιερατείας του. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ ὁσιομαρτυρικός τρόπος τῆς τελειώσεως του θὰ παρηγορήσει τὶς καρδιὲς ποὺ πονοῦν καὶ βαθυαλγοῦν σήμερα καὶ εἶναι οἱ καρδιὲς τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ Λαοῦ τῆς ἀρχόντισσας Καστοριᾶς καὶ ὄχι μόνο, ἀλλά καὶ θὰ ἐπουλώσει κάθε πληγή.
Ἡ προσευχητικὴ καὶ ταπεινή του ἐγκαταβίωση στὸ τελευταῖο ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ κελλίον του, στὸ 424 Στρατιωτικὸ Νοσοκομεῖο, ἰδίως στὴν Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας, ἀποτελεῖ, ἰδιαίτερα γιὰ ὅσους ἀπὸ ἐμᾶς εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ ἐπικοινωνοῦμε μαζί του, μέχρι καὶ λίγο πρὶν διασωληνωθεῖ, μία φωτεινὴ πνευματικὴ ἐμπειρία, ποὺ θὰ σφραγίσει τὴν περαιτέρω ζωή μας.
Τὸν εὐχαριστῶ, ποὺ μέσα στὸν πόνο του, στὴν δοκιμασία καὶ τὴν δυσκολία του, εἶχε τὴν βασιλικὴ ἀρχοντιὰ καὶ τὴν δύναμη καὶ τὸ κουράγιο, πρὶν λίγες ἡμέρες, στὶς 15 Δεκεμβρίου, νὰ τηλεφωνήσει στὴν μητέρα μου, μέσα ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο, καὶ μὲ σβησμένη φωνὴ νὰ τὶς δώσει τὶς εὐχὲς καὶ εὐλογίες του γιὰ τὴν ἑορτή της καὶ νὰ εὐχηθεῖ γι᾽αὐτὴν καὶ σὲ μένα.
Εὔχομαι ἡ εὐχή του νὰ παρηγορεῖ τὴν μικρή ἀδελφότητα τοῦ Ἱεροῦ Ἐπισκοπείου τῆς Καστοριᾶς, ὅπως ὁ ἴδιος τὴν ὀνόμαζε, καὶ νὰ χαρίσει ἡρεμία καὶ γαλήνη στὴν τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Καστοριᾶς, γιὰ νὰ διαχειριστεῖ αὐτὴν τὴν ὀδυνηρὴ ἀπώλεια μέχρι τὴν ἑπόμενη μέρα…
Μοῦ φαίνεται ἀσύλληπτο ὅτι στὴν πρώτη μου συμμετοχὴ στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ συμμετάσχω, ὅποτε αὐτὴ συγκληθεῖ, ὅτι θὰ κληθῶ νὰ λάβω μέρος στὶς ἐκλογὲς τοῦ νέου Λαγκαδᾶ καὶ τοῦ νέου Καστορίας…
ΥΓ. Εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδίας καὶ ὀφείλω εὐγνωμοσύνη στὸν ἀγαπητό μου καὶ ἐκλεκτὸ Ὑφυπουργὸ Ἐθνικῆς Ἄμυνας, κ. Ἀλκιβιάδη Στεφανή, ἐπίτιμο Ἀρχηγὸ ΓΕΣ, ποὺ σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς νοσηλείας τοῦ μακαριστοῦ Δεσπότη μας κυροῦ Σεραφείμ, πορευθήκαμε μαζί, συνοδοιπορήσαμε λεπτό λεπτό μοιραζόμενοι ἀγωνία καὶ προσευχή καὶ ἰατρικὴ πληροφόρηση ἀπὸ ἐξέχοντες ἰατρούς, ποὺ ἔπραξαν ἀνθρωπίνως τὰ πάντα, γιὰ τὸν μακαριστὸ Σεραφείμ, ποὺ ὑπῆρξε γιὰ τοὺς δυό μας μία κοινὴ ἀγάπη.
