Τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη
Ἐλπίζουμε οἱ ἀναγνῶστες μας νά ἔχουν κατανοήσει πλήρως πλέον πώς ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι μόνο μιά θρησκεία, ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες τῆς Ἀνατολῆς ἤ τῆς Δύσης, ἀλλά εἶναι ἐμπιστοσύνη καί προσωπική ἐρωτική σχέση μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ χριστιανισμός τῆς Δύσης μέσα στόν ὀρθολογισμό του καί στή δίψα του γιά ἐξουσία καί δύναμη ἔχασε τήν οὐσία τῶν ὅσων δίδαξε ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτό καί οἱ ἄνθρωποι τῆς Δύσης ἔχασαν στήν πλειοψηφία τους τό Θεό. Ἔτσι,Μουσουλμανισμός, ἀνατολικές θρησκεῖες καί σέκτες βρῆκαν χῶρο μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, τίς ὁποῖες δέν ἄργησαν νά κατακτήσουν. Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς Δύσης σήμερα νά παραπαίει καί νά ψάχνει νά ξεδιψάσει μέ τό ἁλμυρό νερό τῆς θάλασσας, μέσα ἀπό τό ὁποῖο ἀναδύεται τό θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως πού περιγράφει ὁ Ἰωάννης.
Δυστυχῶς ὅμως ὁ χριστιανισμός τῆς Δύσης δέν ἄργησε νά ἐπηρεάσει στήν ἐποχή μας καί τό χριστιανισμό τῆς Ἀνατολῆς, τή δική μας πίστη. Ἔτσι, ἀντί νά δώσουμε φῶς, λάβαμε σκότος… Ἀντί μέ στεντόρια φωνή νά διατρανώσουμε σέ Δύση καί Ἀνατολή τήν ἀλήθεια, συμβιβαστήκαμε μέ τό ψέμα… Ἀποτέλεσμα; Ἡ Ὀρθοδοξία, πού εἶναι βιωματικός ἔρωτας μέ τό Θεό σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας, πού εἶναι τρόπος καθημερινῆς ζωῆς, νά κινδυνεύει νά γίνει μιά θρησκεία σάν ὅλες τίς ἄλλες. Μιά θρησκεία τυπική, τήν ὁποία ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος μόνο στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του, γιά νά ἐπικοινωνήσει μέ ἕνα ἀνώτερο Ὄν καί νά λάβει ἐλπίδα. Ἔτσι φτάσαμε κι ἐμεῖς στό σημεῖο νά μήν ξεχωρίζουμε σάν ὀρθόδοξοι ἀπό τούς ὑπόλοιπους λαούς. Ὅλα ἔγιναν ἕνα! Ἡ παγκοσμιοποίηση σέ ὅλο της τό μεγαλεῖο…
Κι ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα καί σήμερα ψυχές πού λατρεύουν τό Χριστό! Ψυχές πού κατακλύζονται καί λούζονται ἀπό θεϊκό ἔρωτα! Κινοῦνται, περπατοῦν ἀνάμεσά μας, ζοῦν μέσα στίς πόλεις μας, ζοῦν πάνω στά βουνά μας, ζοῦν μέσα σέ σπίτια, ζοῦν σέ μοναστήρια.
Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού πάνω καί πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα ἔχουν καί θέτουν τό Χριστό στή ζωή τους. Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού μαζί μέ τόν ἀγαπημένο μαθητή Ἰωάννη καί ὅλους τούς ἁγίους ἀναφωνοῦν: “Αὐτός πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς” (Α΄ Ἰωάν. δ΄ ,19). “Αὐτός ἡμῶν ἠράσθη πρῶτος, ἡμῶν ἐχθρῶν καί πολεμίων ὑπαρχόντων… Καί οὐκ ἠράσθη μόνον, ἀλλά καί ἠτιμάσθη ὑπέρ ἡμῶν καί ἐρραπίσθη καί ἐσταυρώθη καί ἐν νεκροῖς ἐλογίσθη καί διά τούτων ἁπάντων τόν περί ἡμᾶς αὐτοῦ παρέστησεν ἔρωτα” (Μέγας Φώτιος). Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού μαζί μέ τόν ἅγιο Αὐγουστῖνο ἀναφωνοῦν: “Μή Ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου εἴδετε;”,“Ἡ καρδιά μου εἶναι ἀνήσυχη, ἕως ὅτου ἀναπαυθεῖ κοντά Σου”.
Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού ὁμολογοῦν μαζί μέ τόν ἅγιο Μάξιμο τόν ὁμολογητή ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι καί ἔρωτας καί ἐραστής. Σάν ἔρωτας κινεῖται πρός τούς ἀνθρώπους, τούς ἀγκαλιάζει μέ τήν ἀγάπη Του. Σάν ἐραστής καί ἀγαπητός “κινεῖ πρός ἑαυτόν πάντα τά τοῦ ἔρωτος καί ἀγάπης δεκτικά”.
Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού μαζί μέ τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο καί μέ τόν ἅγιο Ἰγνάτιο τό Θεοφόρο βροντοφωνοῦν: “Καί φιλῶ, καί φιλῶν οὐ παύσομαι τόν Χριστόν”, “Καλύτερα νά πεθάνω γιά τό Χριστό, παρά νά βασιλεύω στά πέρατα τῆς γῆς… Ἐκεῖνον ζητῶ, τόν ὑπέρ ἡμῶν ἀποθανόντα, Ἐκεῖνον θέλω, τόν δι᾿ ἡμᾶς ἀναστάντα… Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται…”.
Εἶναι ὅλοι αὐτοί, γιά τούς ὁποίους θά γράψουν οἱ σύγχρονοι ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔγραψε καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γιά τόν ἱερό Αὐγουστῖνο: “Ἔρωτι φλεχθείς τοῦ Θεοῦ, Αὐγουστῖνε, φωστήρ ἐδείχθης παμφαέστατος, μάκαρ”. Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού μαζί μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Δαμασκηνό φωνάζουν στό Δεσπότη Χριστό: “Δέσποτα, ἠλλοίωσέ με ἡ ἀγάπη Σου! Δέσμιος εἰμί τῶ ἔρωτί Σου…”.
Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού συνθέτουν ὕμνους καί τραγούδια γεμάτα ἀπό ἔρωτα γιά τό Χριστό, λέγοντας πρός ὅλους τούς ἄλλους: “Ὅσο δέν Τόν βλέπω, τόσο περισσότερο πληγώνομαι ἀπό τήν ἀγάπη Του καί λιώνει ὁ νοῦς μου… Φλέγεται ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μου καί περπατῶ στενάζοντας καί καίγομαι, ἀναζητώντας ἐδῶ κι ἐκεῖ τόν Ἐραστή τῆς ψυχῆς μου… Ὅταν μοῦ φανερώνεται, λάμπει τό πρόσωπό μου ὅπως τοῦ Ἀγαπημένου μου, κι ὅλα μοῦ γίνονται φωτοφόρα. Γίνομαι τότε ὡραιότερος κι ἀπ᾿ ὅλους τούς ὡραίους…” (ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος). Εἶναι ὅλοι αὐτοί πού μαζί μέ τόν ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν, τόν πρώην διώκτη τῶν Χριστιανῶν, τόν πρῶτο μετά τόν Ἕνα, τόν Παῦλο τόν ἀπόστολο, ἀναφωνοῦν: “Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός”.
Φίλε ἀναγνώστη, ἄν ἀναζητᾶς τή γαλήνη τῆς ψυχῆς σου, τήν ἠρεμία τοῦ προσώπου σου, τήν εὐτυχία τῆς καρδιᾶς σου, δέν ἔχεις νά κάνεις τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά ἐρωτευτεῖς τό Χριστό! Αὐτή εἶναι, ἄλλωστε, ἡ πρώτη καί μεγάλη ἐντολή τοῦ Ἰησοῦ μας: “Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου• αὕτη ἐστί πρώτη καί μεγάλη ἐντολή”. (Ματθ. κβ΄, 37-38). Καί τότε θά νιώσεις κάθε ψυχικό μεγαλεῖο, γιατί ἡ Ὀρθοδοξία δέ θά εἶναι πλέον γιά σένα μιά θρησκεία, ἀλλά μιά καθημερινή ζωή γεμάτη ἀπό θεϊκό ἔρωτα! Τότε θά ζεῖς, θά μιλᾶς, θά κινεῖσαι, θά ἐργάζεσαι, θά παίζεις, θά ὁδηγεῖς, θά κοιμᾶσαι σάν ἐρωτευμένος.
Ὅπως ὁ ἐρωτευμένος ζεῖ σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο, πού μόλις ἀνακάλυψε, κι ὅλα τά βλέπει καί τά κρίνει διαφορετικά, μέσα ἀπό τήν ἐρωτική ψυχική κατάσταση πού βρίσκεται, ἔτσι κι αὐτός πού ἀγάπησε τό Χριστό καί γέμισε τήν ψυχή του ἀπό ἔρωτα θεϊκό, ζεῖ πιά σ᾿ ἕνα νέο κόσμο, πού μόλις ἀποκαλύφθηκε μπροστά του. Τόν κόσμο τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, τόν κόσμον πού ξεκινᾶ ἀπό ἐδῶ καί συνεχίζει στήν αἰώνια ζωή. Ἔχει τή δυνατότητα νά βλέπει μέ ἄλλα μάτια τόν παρόντα κόσμο καί τήν παροῦσα ζωή. Μπορεῖ νά διακρίνει γεγονότα καί πράγματα πού οἱ ἄλλοι ἀδυνατοῦν νά ἀντιληφθοῦν. Ζεῖ μέσα στόν κόσμο, ἀλλά δέ ζεῖ ὅπως ὁ κόσμος.Ὅλα τά ζεῖ καί τά ἀντιμετωπίζει διαφορετικά. Βλέπει παντοῦ τήν ἀγάπη καί τή χαρά καί κινεῖται καί ὁ ἴδιος ὡς ἀγάπη, σκορπίζοντας τή χαρά. Βλέπει ἕναν Θεό ἀγάπης, πού προνοεῖ, σκεπάζει καί ἐνεργεῖ παντοῦ ὡς ἀγάπη, καί ὄχι ἕναν Θεό τιμωρό, πού δοκιμάζει συνεχῶς καί βασανίζει τό πλάσμα Του, τό παιδί Του.
Μπορεῖ καί βλέπει τά ἐπουράνια μέσα ἀπό τά ἐγκόσμια. Ζεῖ ὄχι ὡς ἔνσαρκος ἄνθρωπος, ἀλλά ὡς ἔνσαρκος ἄγγελος ἐπί τῆς γῆς. Ἀκόμα καί στό θάνατο βλέπει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Διακρίνει πίσω ἀπό Αὐτόν τή χαρά τῆς αἰώνιας ζωῆς, στήν ὁποία ὁ Χριστός τόν καλεῖ. Αὐτό, μόνο ὅποιος τό ζεῖ μπορεῖ νά μᾶς τό βεβαιώσει. Αὐτό εἶναι ὅμως ἡ Ὀρθοδοξία, τρόπος καθημερινῆς ζωῆς καί ἀντιμετώπισης τῶν προβλημάτων μας μέσα ἀπό τό πρίσμα τῆς αἰώνιας ζωῆς.