Ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης – Κυριακή Α’ Λουκά

Τοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες  οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου  χαλάσω τὸ δίκτυον»  (Λουκᾶ 5,5)

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἀγαπητοί Ἀδελφοί, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ κεντρικὰ πρόσωπα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς μας περικοπῆς. Ἕνα πρόσωπο ἐξίσου κεντρικό τῆς Ἱστορίας τοῦ Εὐαγγελίου μας, τὸ ὁποῖο μὲ τὴν ζωὴν του, τήν συμπεριφορά του κυρίως, πολλὰ καὶ ὠφέλιμα διδάγματα ἔχει νὰ μᾶς δώση. Ἰδιαίτερα στοὺς οἰκογενειάρχες ἀδελφούς μας, διότι ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζομε ἀπό τά Εύαγγέλια μας, ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος ἦτο ἔγγαμος. Δὲν μᾶς ἐξιστοροῦν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς, τὸ πῶς ὁ Κύριος, ὅταν βρέθηκε στὸ σπίτι τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ἐθεράπευσε τὴν πεθερά του, ἡ ὁποία ὑπέφερε ἀπὸ ὑψηλὸ πυρετὸ;

Κάλλιστα, λοιπόν, θὰ μπορούσαμε νὰ χαρακτηρίσωμε τὸν φλογερὸ Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ ὡς ἕνα ὑποδειγματικὸ χριστιανὸ οἰκογενειάρχη. Μὲ ὁδηγὸ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ διαβάσθηκε στὴ Θεία Λειτουργία, ἄς περιγράψωμε τὶς ἀξιοθαύμαστες ἀρετές, ποὺ ἐστόλιζαν τὴν ἁγία ψυχή του, πρὶν ἀκόμη καταταγῆ ἐπίσημα στὴν ὁμάδα τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων.

Κατ’ ἀρχὰς ἦτο κοινωνικώτατος μὲ τὴν καλύτερη ἔννοια. Ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ἐζήτησε «ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον», νὰ προχωρήση λίγα μέτρα ἀπὸ τὴν ἀκτὴ τῆς λίμνης, ὥστε νὰ καθήση στὸ πλοῖο του καὶ ἀπὸ ἐκεῖ κυττάζοντας πρὸς τὰ πλήθη στὴν παραλία νὰ τούς ἀπευθύνη τὸ κήρυγμά του, δὲν ἔφερε τὴν παραμικρὴ ἀντίρρηση. Δὲν ἐνοχλήθηκε στὸ παραμικρό. Δὲν προέβαλε σάν εὔλογη δικαιολογία τὴν ὁλονύκτια ταλαιπωρία του στὴ λίμνη, ἀλλὰ εὐχαρίστως, εὐγενέστατα, παρέδωσε τὸ πλοῖο του στὸ θεῖο Διδάσκαλο γιὰ νὰ διδάξη τοὺς συμπατριῶτες του. Προκειμένου νὰ ὠφεληθοῦν οἱ ἀδελφοί του λησμόνησε καὶ τὴν κούραση καὶ τὴν ταλαιπωρία του καὶ ὅλος προσοχὴ παρηκολούθησε καὶ ὁ ἴδιος τὸ κήρυγμα τοῦ θείου καὶ ἀπαράμιλλου Διδασκάλου. Ἂν δὲν μαρτυρεῖ ἡ πράξη αὐτὴ τοῦ Πέτρου πνεῦμα κοινωνικὸν καὶ φιλάλληλον, τότε τί εἶναι;

Δεύτερον ὁ Ἀπ. Πέτρος, ὁ Σίμων ἀκόμη τότε, ἦτο ἕνας εὐγενὴς καὶ ὑπομονητικὸς ἄνθρωπος. Σκεφθεῖτε τον ὅλη τὴν νύχτα νὰ ρίχνη ἐπανειλημμένα τὰ δίχτυα, νὰ λούζεται στὸν ἱδρώτα, νὰ κοπιάζη ἀνώφελα, νὰ τά βλέπη κάθε φορὰ ποὺ τά ἀνέσυρε μὲ ἀπαγοήτευση ἄδεια, καί συμπεράνατε ποιὰ θὰ ἦτο, ὅπως λέμε, ἡ ψυχολογία του. Καὶ ὅμως ὅταν ὁ θεῖος Διδάσκαλος γιὰ δεύτερη φορά τοῦ συνιστᾶ νὰ μετακινήση τὸ πλοιάριο του λίγο πιὸ βαθειὰ στὴ λίμνη καὶ νὰ ἐπιχειρήση δεύτερη προσπάθεια νὰ πιάση ψάρια, μὲ πόση εὐγένεια καὶ μὲ πόση ὑπομονὴ ἡ εὐλογημένη ἐκείνη ψυχὴ ἀποκρίνεται στὸν Κύριο. «Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης της νυκτὸς κοπιάσαντες (δὲν τοῦ κρύβει τὴν ἀλήθεια, τὸ παράπονό του) οὐδὲν ἐλάβομεν…».

Καὶ μαζὶ μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς εὐγένειας ἑνὸς ἁπλοῦ καὶ ταπεινοῦ ψαρὰ ἐμφανίζεται σιγά-σιγά περίλαμπρη καὶ ἡ κατόπιν γρανιτένια καὶ ὑποδειγματικὴ πίστη του στὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου του. «Ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον…». Παρ’ ὅλα αὐτά, τὴν ὁλονύκτια ἄκαρπη ἁλιεία, θὰ κάμω, Χριστέ μου, ὑπακοὴ στὸ λόγο Σου τὸν πανσθενουργὸ καὶ θὰ ξαναρίξω τὰ δίκτυά μου..

Ἀκόμη μαζὶ μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς κοινωνικότητας, τήν ἀρετή τῆς εὐγένειας, τῆς ὑπομονῆς, προπάντων τῆς πίστεως, ἀκτινοβολεῖ μπροστὰ στὰ μάτια μας καὶ ἡ ἀρετὴ τοῦ Ἀπ. Πέτρου, ποὺ θὰ τὴν χαρακτηρίζαμε ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία. Δὲν ἦτο πλεονέκτης ὁ Ἀπόστολος, οὔτε φίλαυτος, θέλοντας ἐγωιστικὰ τὰ πάντα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅταν εἶδε τὸ πλοῖο του φορτωμένο μὲ ψάρια, ἀμέσως αὐτὸς καὶ ὁ ἀδελφὸς του ὁ Ἀνδρέας ἔρριξαν τὸ βλέμμα πέρα, μὲ ἀγάπη, στὸ διπλανὸ πλοῖο τῶν ἀγαπητῶν τους συνεταίρων, τοῦ Ἰωάννου καὶ τοῦ Ἰακώβου. Ἀμέσως τοὺς ἔκαμαν νόημα, – ὦ νόημα εὐλογημένο !, ποὺ θὰ κατηύφρανε τὴ ψυχὴ τοῦ παρισταμένου θείου Διδασκάλου. Νόημα νὰ ἔλθουν καὶ νὰ πάρουν ἀπὸ τὰ ψάρια, ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ τὸ ἴδιο ὄχι εὐχάριστο ἀποτέλεσμα θὰ εἶχαν ἀπὸ τὴν νυκτερινὴ ἐργασία τους στὴ λίμνη.

Καὶ τέλος ἄς θαυμάσωμε μαζί καὶ τὴν σπάνια ἀρετὴ τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς βαθειᾶς ταπείνωσης καὶ συντριβῆς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Μὲ βαθύτατη συναίσθηση ὁ μέγας Ἀπόστολος, τὸ καύχημα καὶ ἡ δόξα τῆς Χριστιανωσύνης, ἡ Πέτρα τῆς πίστεως, ἀμέσως μέσα στὸ πλοῖο του ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐξουθενωμένος ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς θείας μεγαλωσύνης καὶ Ἀγάπης εἶπε τὰ ἀξιοθαύμαστα ἐκεῖνα λόγια: «ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλὸς εἰμί, Κύριε».

Εἶναι, λοιπόν, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, ὁ Ἀπ. Πέτρος, ἤ δεν εἶναι, ἕνας ὄντως ὑποδειγματικὸς οἰκογενειάρχης;Παράδειγμα φωτεινό, φάρος ἀρετῆς, γιά νά φωτίζη μέ τό καθοδηγητικό του φῶς τά νέα ἀνδρόγυνα στόν δύσβατο δρόμο τῆς ζωῆς; Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δέν εἶναι μία ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, στολισμένη μέ τόσες ἀρετές, ἱκανές νά ὁδηγήσουν στήν πραγματική εὐτυχία ἕνα χριστιανικό ἀνδρόγυνο μέ γερές βάσεις καί προυποθέσεις; Ἀνεπιφύλακτα, ναί! Γένοιτο!