Εκκλησιασμός: πνευματική ανάγκη ή κοσμική συνήθεια;

της Μαρίας Χατζησταμάτη

Κάθε Κυριακή αλλά και σε όλες τις μεγάλες εορτές η εκκλησία μας προσκαλεί να συμμετάσχουμε στις ιερές ακολουθίες κι εμείς ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της πηγαίνουμε να λειτουργηθούμε. Μπορεί στο μυαλό του απλού χριστιανού η κυριακάτικη θεία λειτουργία να είναι μία απλή συνήθεια είτε γιατί έτσι έμαθε από μικρός είτε γιατί το επιβάλει η οικογένεια και ο κοινωνικός περίγυρος. Στο μυαλό όμως του πιστού χριστιανού ο εκκλησιασμός δεν αποτελεί μια απλή συνήθεια, ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον ή μια διέξοδος από τις δυσκολίες της καθημερινότητας αλλά μία βαθύτερη ανάγκη, την ανάγκη συνάντησης με τον δημιουργό Θεό.

Οι πρώτοι χριστιανοί παρά τους διωγμούς που υφίσταντο δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς τη Θεία Λειτουργία. Συγκεντρώνονταν όλοι μαζί στις κατακόμβες όπου ρίσκαραν ακόμη και τη ζωή τους για να συμμετάσχουν στο ιερό μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας Στις μέρες μας, που το ψεύτικο και η αμαρτία κυριαρχούν και οι ανθρώπινες ελπίδες από παντού διαψεύδονται οι περισσότεροι αδελφοί μας απουσιάζουν από τις εκκλησίες. Οικογενειακές υποχρεώσεις, περισσότερες ώρες εργασίας για την εξασφάλιση χρημάτων, πολλοί εργάζονται ακόμη και τις Κυριακές, άλλοι πάλι το Σάββατο το βράδυ γυρνάν αργά στο σπίτι από τις νυκτερινές διασκεδάσεις με αποτέλεσμα οι μέριμνες τους αυτές να τους βάζουν εμπόδια στο δρόμο τους για την κυριακάτικη λειτουργία. H μητέρα εκκλησία γνωρίζοντας τις ανάγκες των παιδιών της, έχει θεσπίσει σε πολλές ενορίες των μεγάλων κυρίως πόλεων να τελείται και δεύτερη Θεία Λειτουργία για όσους δεν θέλουν να στερηθούν αυτή τη μεγάλη ευλογία.

Για τον αληθινό χριστιανό η κυριακάτικη θεία λειτουργία αποτελεί μία βαθύτερη του ανάγκη και όχι απλώς μία κοσμική συνήθεια. «Ἐν τῷ Ναῶ ἐστῶτες τῆς δόξης σου, ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν». Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαινόμαστε ως μια ανομοιογενής μάζα ανθρώπων όμως όλοι συνδεόμαστε μεταξύ μας, καθώς μας ενώνει το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού «ἵνα πάντες ἓν ὦσι». Ο αναστημένος Κύριος, είναι ανάμεσά μας στη Θεία Λειτουργία, κι εμείς τα παιδιά του που συνδεόμαστε μαζί του και  παρευρισκόμαστε στο ιερό αυτό μυστήριο επρόκειτο σε λίγο να μεταλάβουμε από το σώμα και το αίμα του που αποτελεί και την ιερότερη στιγμή. Αντίθετα, με τη συνεχή αποχή από τη θεία λατρεία, ο πιστός στερεί τον εαυτό του από τη χάρη των μυστηρίων και κατ΄ επέκταση από τη χάρη του Θεού. Πολλοί είναι και εκείνοι βέβαια που υποστηρίζουν πως προτιμούν να προσευχηθούν στον Θεό Πατέρα του από το σπίτι χωρίς να συμμετάσχουν στην θεια λειτουργιά. Όταν προσευχόμαστε ο καθένας χωριστά, είμαστε ανίσχυροι. όταν όμως συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, τότε γινόμαστε ισχυρότεροι και ελκύουμε σε μεγαλύτερο βαθμό το έλεος και την αγάπη του Θεού.

Ο αληθινός χριστιανός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη θεία Λειτουργία.. Ο πιστός χριστιανός δεχόμενος το κάλεσμα του θεού εισέρχεται στον άγιο οίκο του. Εκεί μαζί με τους πνευματικούς του αδελφούς σαν μια οικογένεια όλοι μαζί εκφράζουν την ευχαριστία και την δοξολογία τους τόσο στο Θεό Πατερά όσο και στην Παναγία και τους Αγίους. Έτσι «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» με αποτέλεσμα να προγευόμαστε την αιωνιότητα.