Άρθρο του Πτολεμαΐδος Εμμανουήλ
Ἡ Ἐκκλησία δέν δικηγορεῖ ὑπέρ τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὡς τεταπεινωμένη ὑποτάσσεται στό θέλημά Του…
Καί αὐτό τό ὑποτάσσεται δέν ὑποκρύπτει δουλικότητα, ἀλλά ἐλευθερία ψυχῆς πού διψᾶ τήν Ἀλήθεια τῆς Ζωῆς, τόσο τῆς ἐνταῦθα, ὃσο καί τῆς ἐπέκεινα!…
«Εν εσχάτοις χρόνοις» τα πάντα κρίνονται με τον φακό του ορθού λόγου.
Αυτός άλλωστε ο ορθός λόγος -ο ορθολογισμός ως ρεύμα με ιδεολογικό μανδύα επενδεδυμένος, χρόνους ικανούς ταλαιπωρεί όλο τον κόσμο – την ανθρωπότητα ολόκληρη.
Έτσι, η πίστη στον Χριστό περνάει μέσα από την κρίση του ορθού λόγου. Η πίστη στην του Χριστού Εκκλησία -ως εμπιστοσύνη και υπακοή στα παραγγέλματά της, αμφισβητούνται από τον πάντοτε ορθό λόγο, από την λογοκρατεία μιας λογικής που ό,τι έχει σχέση με πίστη σε ΕΝΑΝ Θεό, αόρατο, ακατάληπτο, απερινόητο και ανέκφραστο το αποκρούει πάραυτα και το απωθεί στο περιθώριο της ζωής ως μη χρήσιμο, ως μη αναγκαίο, ως μη περιττό και ιδιαίτερα ως βασανιστικό της ζωής αυτών που θέλουν να ζουν μόνο γήινα…
Η πίστη παραθεωρείται και οι πιστοί περιθωριοποιούνται…
Έτσι, ως πιστός, ό,τι κι αν πεις μυρίζει θυμίαμα!…
Όπως κι αν αντιδράσεις είναι έτοιμο το σώμα των κάθε λογής «λογο-κρατών» να επικολλήσει την ετικέτα του συντηρητικού.
Τα βέλη τους είναι έτοιμα κάθε στιγμή να εκτοξευθούν με μεγάλη ακρίβεια προς πάσα κατεύθυνση αντιφρονούντων. Ένα «βουνό» επικαιροποιημένων επιθέτων είναι τα ακόλουθα:
Συντηρητικός
Οπισθοδρομικός
Μεσαιωνιστής
Κάθετος
Εξωγήινος
Εξωπραγματικός
Σκοταδιστής
Φανατικός στο έπακρον
και άλλα πολλά «κοσμητικά» επίθετα με τελευταίο ένα ακόμη πιο επίκαιρο και δεικτικό, αυτό του Χριστιανο-Ταλιμπάν…!!!
Όταν πιστεύεις, όταν αγωνίζεσαι για να προχωρήσει η πίστη στις ψυχές των ανθρώπων, τότε είσαι όλα αυτά τα παραπάνω και πρέπει να μπει φραγμός στα λεγόμενά σου… Τελευταία μάλιστα έχουμε -μας έχουν- τόσο πολύ μπερδέψει, θα τολμούσα να πω, που δεν ξέρεις τι να πεις, πώς να το πεις. Να σιωπήσεις, να μιλήσεις, να γράψεις, να διαμαρτυρηθείς, να καταθέσεις την άποψή σου ως άποψη όχι δική σου, αλλά της Εκκλησίας «ΕΚΕΙΝΟΥ» που είναι το ΦΩΣ του κόσμου, που ήρθε όχι να κρίνει τον κόσμο, αλλά να σώσει τον κόσμο!…
Τελικά, μήπως όλα «πρέπει» να τα κάνεις προσευχή; Και αν παραστεί ανάγκη να μιλήσεις ως προσευχόμενος και μόνο προσευχόμενος.
Κάποιοι θα βλέπουν την Εκκλησία ως ένα πολυκατάστημα στο κέντρο της ζωής!…
Ο Χριστός, δεν πρέπει ποτέ να το λησμονάμε αυτό, θα είναι πάντοτε «Εἰς πτῶσιν καί Ἀνάστασιν πολλῶν!!!».
Αυτός είναι ο Χριστός, αυτή είναι η Εκκλησία. Όποιοι ζουν τον Χριστό και κατά Χριστόν βιώνουν την χαρά, αλλά και όταν η ζωή τους γίνεται «εις λύπην περισσοτέρως», αυτοί την λύπην εις χαράν μεταποιούν!…
Ένας Χριστός που πάντοτε θα λέει «Μή καί ὑμείς θέλετε ὑπάγειν;…». Μήπως και Σεις θέλετε να φύγετε από την περιοχή της πίστης που ο οργανισμός της ψυχής σας δεν την θέλει, δεν την αντέχει, δεν την υποφέρει;
Άφετε όμως τα παιδία έρχεσθε προς Αυτόν!…
Αφήστε όμως αυτούς που από καρδιάς θέλουν να πιστεύουν και μην τους πετροβολείτε με τα εύκολα και γνωστά επίθετα.
Αδελφοί μου,
Η Εκκλησία ουδένα, κανένα, δεν κρίνει και μάλιστα επί προσωπικού όπως λέγεται.
Η Εκκλησία δεν είναι η αιωνίως κρίνουσα τις πράξεις των ανθρώπων, ακόμη και αυτών που αρνούνται την αναγκαιότητα υπάρξεώς της.
Η Εκκλησία δεν είναι η κρίνουσα, αλλά η αγκαλιάζουσα τους θέλοντας σωθήναι.
Έτσι, η Εκκλησία υβριζομένη συγχωρεί και αγκαλιάζει, παραδίδουσα όλους στην κρίση του Θεού και της ιστορίας.
Ο κρίνων την Εκκλησία -ως σώμα Του- και τον κόσμο ως προέκταση αυτού του σώματος, είναι μόνο ο ΘΕΟΣ.
Αυτού η κρίσις είναι η μόνη Δικαία.
Εμείς ως Ορθόδοξοι μάλιστα πιστοί προσπαθούμε να μην πέσουμε στην παγίδα αυτών που ως «άθεοι» ή ως άγευστοι Θεού κυκλοφορούν στον κόσμο, κρίνοντάς τους με τα ίδια κριτήρια του ορθολογισμού που μας κατακρίνουν εκείνοι.
Ο Χριστός και η Εκκλησία Του, καρτερικά και σιωπηλά αναμένουν την των πάντων επιστροφή.
Μ’ αυτό τον τρόπο θα πορεύεται πάντοτε η Εκκλησία ως σώμα προσευχομένων, σιωπηλή, τεταπεινωμένη, σταυρούμενη, έμπονα πορευομένη και την Ανάσταση κηρύττουσα.
Το ίδιο και οι όσοι πιστοί – εμφανείς και αφανείς – συσταυρούμενοι με ΑΥΤΟΝ και την Ανάσταση εν προσδοκία αναμένοντας.
Ευτυχείς όσοι και στο παρά πέντε της ζωής τους νιώσουν αυτή την άγια ανάγκη επιστροφής στην πάντοτε ανοιχτή αγκαλιά της αγάπης του Θεού!