Χειροτονία Διακόνου στην Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας

Σε κλίμα κατανύξεως, εκκλησιαστικής λαμπρότητας αλλά και βαθειάς συγκινήσεως, τελέσθηκε την Κυριακή 5^η Φεβρουαρίου 2017 στην ιστορική και παλαίφατο Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας, η εις Διάκονο χειροτονία του μοναχού π. Φιλαρέτου Θεοδωρακοπούλου.

Ο π. Φιλάρετος κατάγεται από τα Καλάβρυτα και είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου των Αθηνών.

Βαθύτατα συγκινημένος εξεφώνησε τον ακόλουθο χειροτονητήριο λόγο, τόν οποίο καταθέτουμε αυτούσιο.

«Σεβασμιώτατε, Πάτερ και Δέσποτα, «ὄν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος, ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός». Σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, η ιερωσύνη είναι αυτή που φέρνει κοντά στον Θεό τον άνθρωπο και στον άνθρωπο τον Θεό. Την χαρακτηρίζει ως τέχνη των τεχνών, ως επιστήμη των επιστημών που στόχος της είναι η θεοποίηση του ανθρώπου.

Ο ιερέας, τονίζει ο Άγιος, πρέπει πρώτα να καθαριστεί ο ίδιος για να μπορέσει να καθαρίσει και τους άλλους, να αποκτήσει πρώτα αυτός σοφία για να κάνει και τούς άλλους σοφούς, να γίνει ο ίδιος φως για να φωτίσει, να πλησιάσει πρώτα αυτός τον Θεό για να μπορέσει να τραβήξει και τους άλλους, να αγιασθεί εκείνος για να αγιάσει και τα μέλη της Εκκλησίας.

Οι εγγίζοντες τους ιερατικούς βαθμούς κατά τον Μέγα Βασίλειο, πρέπει να είναι ταπεινοί και πράοι, να μιμούνται την ταπείνωση του Χριστού διότι η έπαρσις, η παρρησία και η αναίδεια είναι μίμηση του πονηρού. Να είναι μιμητές Θεού και όχι αντιθέου, ελεήμονος και όχι ανηλεούς, φιλανθρώπου και όχι μισανθρώπου. Να προκόβουν στις αρετές για να πλησιάσουν τους αγγέλους και να δοξολογούν τον Δεσπότη Χριστό για να μιμούνται τα Χερουβίμ. Έτσι η τεθλιμμένη οδός στην οποία ξεκίνησαν να βαδίζουν θα τούς οδηγήσει στον παράδεισο.

Σεβασμιώτατε, σήμερα με αξιώνει ο Κύριος και Θεός ημών να ζήσω την συγκλονιστικότερη στιγμή της ζωής μου, εδώ σ’ αυτόν τον Άμβωνα του Ελληνικού Έθνους που αποτελεί την Δόξα της Πίστεως και της Πατρίδος μας, σ’ αυτόν εδώ τον ιστορικό τόπο, όπου το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου είναι συνδεδεμένο μαζί του.

Σ’ αυτό το μοναστήρι, στο παρεκκλήσιο των Αγίων Πάντων βαπτίστηκα το 1990 από τα χέρια του μακαριστού προηγουμένου γέροντος Ανθίμου Δημακοπούλου και ξανασυνδέθηκα από το 2003 και εξής λόγω της κατασκηνώσεως της μητροπόλεώς μας, του δικού σας οράματος Σεβασμιώτατε, που αποτέλεσε την «Γέφυρα Φιλίας», την «Πύλη του Ουρανού», ένα «Ευλογημένο Καταφύγιο», μια «Μοναδική Πολιτεία» για τόσες παιδικές ψυχές, που ανάμεσά τους ήμουν κι εγώ και παρέμεινα ενεργό μέλος για όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας της.

Τότε ατένιζα από την κατασκήνωση το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας κι ονειρευόμουν την μοναχική ζωή και τώρα από το παράθυρο του κελιού μου, ατενίζω τις παιδικές μου αναμνήσεις, ευχόμενος, πολλά παιδιά να ανδρωθούν μέσα από αυτό το όραμα.

Σας ευχαριστώ λοιπόν Σεβασμιώτατε γιατί ως παιδί μου προσφέρατε μερικές από τις πιο όμορφες παιδικές μου αναμνήσεις και τώρα ως ενήλικας σας ευχαριστώ για την πατρική σας αγάπη και την συγκατάθεσή σας στην μεγάλη απόφαση της ζωής μου να ανταποκριθώ στο θείο κάλεσμα και να μονάσω σ’ ένα από τα μοναστήρια της μητροπόλεως που ποιμάνατε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και στο μεγάλο αυτό βήμα να εισέλθω σήμερα στο Άγιο Θυσιαστήριο.

Έτσι, ως κατασκηνωτής, βρέθηκα κάτω από το πετραχήλι του μακαριστού ηγουμένου πατρός Φιλαρέτου Κωνσταντακοπούλου για να βρεθώ, ως ενήλικας, οικεία τη θελήσει πια, κάτω από το πετραχήλι του νυν ηγουμένου πατρός Ευσεβίου Σπανού και δίπλα του να μπορέσω να εκπληρώσω τον μεγάλο μου πόθο για αυτή την εσωτερική φωτιά, όπου ονόμαζε την μοναχική κλίση ο γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης, την οποία ανάβει ο Θεός στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι υπόθεση του Θεού έλεγε και όχι του ανθρώπου.

Ώστε δίπλα του κι από τα χέρια σας να λαμβάνω σήμερα τον πρώτο βαθμό της ιερωσύνης, αυτόν του διακόνου, που ό Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, πως πρέπει όπως κι ο πρεσβύτερος να χαρακτηρίζεται από σωφροσύνη, σεμνότητα και να έχει το μυστήριο της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει.

Όμως Σεβασμιώτατε ότι βρίσκομαι σήμερα εδώ, το οφείλω και σε τρεις ανθρώπους πού διαδοχικά αποτέλεσαν τους δείκτες για να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Έτσι θέλω να τους εκφράσω της ευγνωμοσύνη μου, ευχαριστώντας τους. Το πρώτο αυτό ευχαριστώ το οφείλω στην μακαριστή γιαγιά μου Ευτυχία Τριπολιτσιώτη, που από παιδί φρόντισε με τον τρόπο της ζωής της να σπείρει μέσα μου την αγάπη για τον Χριστό, τον εκκλησιασμό, την προσευχή, τον συνάνθρωπο αλλά και την ιερωσύνη.

Πιστεύω σήμερα εκεί που είναι, να αγάλλεται η ψυχή της, αφού ήταν μεγάλη η επιθυμία της να με δει ιερωμένο. Το δεύτερο ευχαριστώ το οφείλω στον Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο πατήρ Κωνσταντίνο Μητρόπουλο, στον άνθρωπο που αποτέλεσε το παιδικό μου πρότυπο ιερέως με την αγάπη του για το Άγιο Θυσιαστήριο, με την υπομονή και την ανάγκη του για ολοκλήρωση μέσα από την προσφορά του στους συνανθρώπου του.

Τέλος, στον πνευματικό μου πατέρα, γέροντά μου πια, τον Καθηγούμενο Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη πατήρ Ευσέβιο Σπανό, οφείλοντάς του και το μεγαλύτερο ευχαριστώ, διότι με στήριξε και με στηρίζει σ’ αυτήν την μεγάλη απόφαση της ζωής μου. Παρακινώντας με να προχωρήσω αφού επέλεξα έναν δρόμο αρεστό κι ευλογημένο από τον ίδιο τον Κύριό μας και όχι μια άσωτη, υλιστική ζωή.

Διδάσκοντάς με ότι ο ορθός μοναχισμός λαμβάνει χώρα μόνο μέσα σ’ ένα κοινόβιο, αγωνιζόμενος διαρκώς στην υπακοή και στην αποταγή του προσωπικού θελήματος. Περπατώντας δίπλα μου, συνοδοιπόρος στην οδό της μοναχικής ζωής, αποτελώντας για μένα παράδειγμα προς μίμηση, συναγωνιστής και καθοδηγητής, πατέρας αλλά και αδελφός ταυτόχρονα, στο στάδιο των αρετών.

Σεβασμιώτατε «πόθος Χριστοῦ ἀπέσβεσεν πόθο γονέων» αυτό αναγράφεται στο ειλητάριο του Αγίου Αλεξίου κι όντως ο πόθος των γονέων μου, Βασιλείου και Μαρίας, μπορεί να ήταν διαφορετικός, όπως των περισσοτέρων γονέων που τα παιδιά τους ακολουθούν την μοναχική ζωή, όμως κατάλαβαν ότι πρόκειται για μια ζωή, για μια οδό, που συνοδοιπόρος είναι ο ίδιος ο Χριστός, η Πηγή της Ζωής.

Έτσι από την αρχή στάθηκαν δίπλα μου, δίνοντάς μου την ευχή τους, που είναι το απαραίτητο εφόδιο για κάποιον που ξεκινάει να μονάσει. Σας ευχαριστώ γιατί ήσασταν, είστε και ξέρω πως θα είστε δίπλα μου. Κατ’ επέκταση ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου και τις κατά σάρκα αδελφές μου, Ουρανία και Ευτυχία, διότι με στήριξαν και βρίσκονται διαρκώς στο πλάι μου.

Ειδικές ευχαριστίες θα ήθελα να εκφράσω προς την Αδελφότητα, τους πατέρες της Ιεράς και Ιστορικής Μονής της Αγίας Λαύρας, που ο Κύριος οικονόμησε έτσι ώστε να συναντηθούν τα βήματά μας σ’ αυτό το στάδιο των αρετών και να συναθληθούμε για τις Άνω Μονές. Σας ευχαριστώ για την πατρική σας αποδοχή, την αγάπη, την υπομονή, αλλά και την ανοχή σας. Και τέλος όλους εσάς, τους πατέρες και αδελφούς, που είστε σήμερα παρόντες, ζητώντας σας να εύχεστε και να προσεύχεστε να έχω καλή διακονία.

Σεβασμιώτατε, κλείνοντας ζητώ τις πρεσβείες της Παναγίας μας, της κυράς της Λαυριωτίσσης, της Οδηγήτριας, το σπίτι της οποίας ήρθα να διακονήσω, των Οσίων Θεοφόρων Πατέρων, Αλεξίου, ανθρώπου του Θεού, που είναι το καύχημα, το μοναχικό πρότυπο και η παρηγοριά κάθε Λαυριώτου μοναχού, Φιλαρέτου του Ελεήμονος, που πια φέρω το όνομά του, Γεωργίου του Καρσλίδου, που ευλαβούμαι ιδιαιτέρως, καθώς και της Άγιας Μεγαλομάρτυρος Αγάθης, που η Αγία Εκκλησία μας τιμά σήμερα την μνήμη της, να πρεσβεύουν να έχω την ταπείνωση και την μετάνοια του Τελώνου στην μοναχική και ιερατική ζωή μου και όχι την έπαρση και την υποκρισία του Φαρισαίου, ώστε να έχω και καλή απολογία ενώπιον του Δεσπότου Χριστού.

Κύριε, οἶδας τά τραύματά μου, ἀλλά καί τήν προθυμία βλέπεις».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας αντιφωνών συνεχάρη τον π. Φιλάρετο για τις επιλογές του, της μοναχικής και ιερατικής ζωής και τον προέτρεψε να διατηρήσει την φλόγα και των δύο αυτών επιλογών δια βίου, καθώς επίσης να εφαρμόζει πάντοτε το θέλημα του Θεού και να είναι αρεστός στον Κύριο και όχι στο θέλημα των ανθρώπων. Συνεχάρη τους γονείς του δια την μεγάλη προσφορά τους στην Εκκλησία, να προσφέρουν το παιδί τους στην Εκκλησία.

 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος

Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου