Χειροτονία Πρεσβυτέρου στη Λευκωσία

Την χαρά της εισδοχής ενός νέου Κληρικού στις τάξεις της είχε, την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023, η Ιερά Μητρόπολη Κύκκου και Τηλλυρίας.

Συγκεκριμένα στον ιερό ναό Αγίου Προκοπίου, Μετόχιο της Ιεράς Μονής Κύκκου στη Λευκωσία, κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας, μέσα στην αναστάσιμα πανηγυρική και συνάμα κατανυκτική ατμόσφαιρα, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κύκκου και Τηλλυρίας κ. Νικηφόρος προέβη στην εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου Χρίστου Καράλη. Τον Πανιερώτατο περιέβαλαν, κύκλω του ιερού θυσιαστηρίου, Πατέρες και Κληρικοί της Μονής και της Μητροπόλεως Κύκκου, αλλά Κληρικοί άλλων Μητροπόλεων.

Ο π. Χρίστος Κάραλης είναι απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μύστης της πατρώας βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής, με αξιόλογη δράση και πολυετή προσφορά στον τομέα της ψαλτικής τέχνης και, πρωτίστως, διαθέτει όλα τα εχέγγυα, κατά τον Κύκκου Νικηφόρο, προκειμένου να διακονήσει με θυσιαστικό πνεύμα τον Κύριο και την Εκκλησία του.

Τον νέο Πρεσβύτερο τίμησαν με την παρουσία τους, κατά την εύσημη και πανίερη ώρα του Μυστηρίου της Ιερωσύνης, πλήθος συγγενών, φίλων, συμφοιτητών και μαθητών του, που ήλθαν από την Πάφο, για να προσευχηθούν όλοι μαζί, «εν ενί στόματι και μια καρδία», ο Κύριος να τον στερεώνει και να τον ενισχύει στη δύσκολη και πολυεύθυνη πορεία της ιερατικής του διακονίας.

Ο Πανιερώτατος, μέσα από τον μεστό θεολογικών νοημάτων και Πατερικών παραθεμάτων λόγο του, κάλεσε τον νεοχειροτονούμενο να εισέλθει στην ιερωσύνη με ταπείνωση και πνεύμα μαθητείας προς τα άγια και παραδεδομένα της Εκκλησίας μας.

«Όπως θα έχεις ήδη αντιληφθεί, η χάρη της ιερωσύνης δεν είναι μία κατάσταση στατική, μία αδράνεια και ρουτίνα και νωχελικότητα. Είναι μία εσωτερική μεταμόρφωση και κατάσταση δυναμική, ζωντανή, επαναστατική, που προκαλεί εσωτερικές αναμοχλεύσεις, ηθικές μεταβολές και πνευματικές ανανεώσεις. Ναι! Διαποτισμένος να είσαι πρέπει από την αρετή της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης, αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να διακρίνεσαι και για το ακατάβλητο θάρρος σου. Να είσαι απτόητος κήρυκας της ευαγγελικής αλήθειας και να επιδοθείς, να επιδοθούμε όλοι οι κληρικοί, στον ιερό αγώνα για τη διαφύλαξη της ιεράς παρακαταθήκης της πίστεως, της “άπαξ παραδοθείσης” (Ιούδα 3) στους Αποστόλους και διαφυλαχθείσης έκτοτε από τους θεοφόρους Πατέρες και τις άγιες Οικουμενικές Συνόδους, ανόθευτης και απαλλαγμένης από κάθε ξένο στοιχείο», τόνισε.

Κάλεσε, στη συνέχεια, τον π. Χρίστο να είναι «αδιάκοπα αγωνιζόμενος και για ένα καλύτερο κόσμο, όπου θα πρυτανεύει το δίκαιο και η δικαιοσύνη, γιατί, κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: “Πας ο μη ποιών δικαιοσύνην ουκ έστιν εκ του Θεού” (Α΄ Ιωάν. γ΄ 10).

Ο Κύκκου Νικηφόρος επεσήμανε ιδιαίτερα, ότι «οι κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Αποστόλου Βαρνάβα, της Ορθοδόξου Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου, δεν επιτρέπεται να παραγκωνίζουμε από το πεδίο της δράσεώς μας το δίκαιο και τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις άλλες ηθικές αξίες. Και τούτο, γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ, ότι το βαρύ νέφος της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής εξακολουθεί για 49 τώρα χρόνια να σκεπάζει τον γλυκύ ουρανό της πατρίδας μας. Ούτε να μας διαφεύγει πρέπει το γεγονός, ότι η απληστία του τούρκου εισβολέα θέλει να καταβροχθίσει και την Αμμόχωστο, περιφρονώντας προκλητικά κάθε έννοια ηθικής και δικαίου, αλλά και τα σχετικά ψηφίσματα 560 του 1984 και 789 του 1992, του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Αλλά ούτε και να αλληθωρίζουμε πρέπει μπροστά στην προκλητική συμπεριφορά των προαιώνιων εχθρών του γένους μας, οι οποίοι κραδαίνουν τη μάχαιρα και χαλκεύουν ήλους (καρφιά), για να σταυρώσουν και πάλι το έθνος μας. Συμμετέχομε, βεβαίως, στο πένθος και στον πόνο του τουρκικού λαού, από τους πρόσφατους καταστρεπτικούς σεισμούς, που έθαψαν κάτω από τα ερείπια των πολυκατοικιών, που κατέρρευσαν, δεκάδες χιλιάδες ανυποψίαστων ανθρώπων, ενώ οι υλικές ζημιές είναι ανυπολόγιστες.

»Εύχομαι, όμως, αυτή η ολέθρια θεομηνία να συντελέσει, ώστε να αντιληφθεί επιτέλους η τουρκική ηγεσία τα εθνικιστικά, ιμπεριαλιστικά της λάθη, και να απαλλαγεί από τις ουτοπιστικές φαντασιώσεις της για ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και πολύ περισσότερο να παύσει να δηλητηριάζει τον τουρκικό λαό με μίσος δηλητηριώδες εναντίον του ελληνικού ημών έθνους, το οποίο απειλεί με πόλεμο καταστροφικό.

»Όσον αφορά δε το κυπριακό πρόβλημα, να εγκαταλείψουν τη θεωρία περί κυριαρχικής ισότητας και δύο κρατών και να προσέλθουν, καλή τη πίστει, σε διάλογο προς εξεύρεση μιας έντιμης, δίκαιης, λειτουργικής και βιώσιμης λύσης, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις αρχές του διεθνούς δικαίου».

Όπως υπογράμμισε ο Πανιερώτατος «οι θλίψεις και οι δοκιμασίες, ατομικές, οικογενειακές και εθνικές, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα μυστηριώδες κήρυγμα μετάνοιας και επιστροφής στον Θεό της αγάπης και της συγγνώμης. Στην κρίσιμη λοιπόν αυτή εποχή, μιμούμενος τους μαθητές του Κυρίου, οι οποίοι «ήσαν προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει» (Πράξ. α΄ 14), να έρχεσαι σε πιο τακτική επικοινωνία με τον Κύριο. Να αγωνίζεσαι εντονότερα με την προσευχή. Να καταφεύγεις, να καταφεύγουμε όλοι, στον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό και να ζητούμε την παντοδύναμη επέμβασή του.

»Μέσα από τα ηθικά ερείπια της εποχής μας, εκτός από την προσευχή, ο κληρικός οφείλει να καταφεύγει και στην Αγία Γραφή, για να αντλεί, μέσα από τις σελίδες της, πολύτιμη καθοδήγηση και ενίσχυση στον αγώνα του για ηθική τελείωση και πνευματική ολοκλήρωση, αλλά και για την οικοδόμηση ενός ευτυχισμένου μέλλοντος για την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δωρεά του Θεού στον άνθρωπο από την Αγία Γραφή. Μέσα στην Αγία Γραφή ο Θεός μάς αποκαλύπτεται και μάς γνωρίζει ποιο είναι το θέλημά του. Με τη μελέτη της Αγίας Γραφής βρίσκουμε το φως της ζωής μέσα από τη γενική σύγχυση των ιδεών και ιδεολογικών ρευμάτων της εποχής».

Επιπροσθέτως, ο Κύκκου Νικηφόρος προειδοποίησε τον νέο Πρεσβύτερο, ότι τίποτα δεν είναι εύκολο και δεδομένο. «Δεν σου δίνω εύκολες συνταγές. Θέλω να γνωρίζεις, ότι συχνά θα χρειαστεί να κτυπηθείς με την απαισιοδοξία σου, με την πιθανή νωχελικότητά σου, με τον εγωϊσμό σου, για να απαλλαγείς, έτσι, από την κακή σου διάθεση και να δοθείς στους άλλους, τους συνανθρώπους σου. Πράγματι, ο ζυγός του Ευαγγελίου είναι ασήκωτος από την ανθρώπινη φύση. Αλλά παύει να είναι τέτοιος, όταν με τη θερμή και ζωντανή πίστη σου θα αισθάνεσαι δίπλα σου τον Υιό του Θεού, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό. Οφείλεις ακόμη να γνωρίζεις, ότι ο μαρτυρικός επίλογος είναι ο αναπόφευκτος κλήρος των μεγάλων δαδούχων της ευαγγελικής αλήθειας».

Κατακλείοντας τον μεστό νουθετήριο λόγο του, ο Πανιερώτατος, συνέστησε στον π. Χρίστο «να προσεύχεσαι, να ικετεύεις πάντοτε τον Κύριο να διατηρεί καθαρό και φωτεινό τον καθρέφτη της ψυχής σου, για να κατοπτρίζονται πάνω του οι ιριδισμοί της αγνότητας, η ακτινοβολία της αγάπης, η λάμψη της ταπείνωσης, το φως της πίστεως, τα δάκρυα της μετάνοιας και, προπάντων, το δικό του αιώνιο φως».

Τέλος, του ευχήθηκε να τον αξιώσει ο Θεός να γίνει «ένας ακούραστος οδοποιός, που θα ανοίγει δρόμους επιστροφής στον μόνο αληθινό Θεό, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, που είναι “η οδός, η αλήθεια και η ζωή” (Ιωάν. ιδ΄ 6)».

Στην ομιλία του ο νεοχειροτονηθείς, από την πλευρά του, εξέφρασε με τρόπο περιεκτικό τα συναισθήματά του και αναφέρθηκε, εύστοχα και κατανοητά στο ιερατικό έργο, που καλείται να αναλάβει εφεξής, επισημαίνοντας, μάλιστα, ότι: «Η Ιερωσύνη είναι μυστήριο, είναι όμως και κριτήριο, αλλά είναι και μαρτύριο. Ως μυστήριο απαιτεί πίστη και ευλάβεια. Ως κριτήριο ζητεί καθαρότητα και φόβο Θεού. Ως μαρτύριο θέλει ηρωισμό και αυταπάρνηση».

Ο π. Χρίστος απέδωσε, ακολούθως, την άπειρη ευγνωμοσύνη και δοξολογία του «προς τον εν Τριάδι προσκυνητό Θεό», γιατί τον αξίωσε «τοιαύτης τιμής και χάριτος», αλλά και «την Κυρίαν Θεοτόκον, την Ελεούσαν του Κύκκου και Κυράν απάσης της αγιοτόκου νήσου», γιατί, όπως σημείωσε, «σε κάθε δοκιμασία και σε κάθε στεναγμό της καρδίας μου, παρενέβαινε και παρεμβαίνει, στηρίζοντας και ενδυναμώνοντάς με, με τα κύματα της μητρικής της στοργής και της θείας της Παναγάπης».

Απευθυνόμενος στη συνέχεια προς τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κύκκου, υπογράμμισε, ότι «τα λόγια δεν αρκούν, για να εκφράσουν τα αισθήματά μου. Είσθε ο πατέρας που αγκαλιάζει, στηρίζει και προστατεύει τα παιδιά του. Η μεγάλη σας καρδιά ξέρει μόνο να αγαπά και να συγχωρεί, καθιστώντας σας τέλειο μιμητή του Θεανθρώπου Ιησού. Το πρόσωπό σας και το πολυσχιδές σας έργο, αποτελεί πηγή εμπνεύσεως και πρότυπο μίμησης για την ελαχιστότητά μου. Ευχηθείτε, όπως ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, κατευθύνει τις πράξεις και τα διανοήματά μου».

Εγκάρδιες ευχαριστίες εξέφρασε και προς τα άτομα, που τον επηρέασαν καθοριστικά, ώστε να λάβει την απόφαση να αφιερώσει τη ζωή του στη διακονία του Θεού, με προεξάρχοντες τους γονείς του, που τον γαλούχησαν με τα νάματα της Ορθοδοξίας, τον πνευματικό του Πατέρα, τον Έφορο και τους Πατέρες της Ιεράς Μονής Κύκκου, τα παιδιά και τη σύζυγό του, «η οποία από την πρώτη στιγμή, με ταπείνωση και ηρωική αυταπάρνηση, δέχθηκε να σηκώσει μαζί του τον Σταυρό αυτό της Ιερωσύνης».

Ολοκληρώνοντας τον λόγο του, έστρεψε το όμμα της καρδίας του και προς την γειτονιά των αγγέλων, για να εκφράσει τις ιδιαίτερες και ολόθερμες ευχαριστίες του και προς τον ενοικούντα στην άνω Ιερουσαλήμ, μακαριστό θείο του Αρχιμανδρίτη Αλέξιο Εγκλειστριώτη.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας και λίγο προ του «Δι’ ευχών» ο Κύκκου Νικηφόρος απένειμε στον νεοχειροτονηθέντα κληρικό και το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου.

Μετά την Απόλυση, ο νέος Πρεσβύτερος, δέχθηκε τα συγχαρητήρια και τις ευχές του «περιεστώτος λαού» και μοίρασε σε όλους αναμνηστικά δώρα και κέρασμα.

Λουκάς Α. Παναγιώτου