«Αἰσιοδοξία…»

Ἀρκετὲς φορὲς στέκομαι στὴν ἄκρη ἑνὸς ψηλοῦ σημείου… καί, χωρὶς λιποψυχία, κοιτάζω κατάματα τὸ χάος• ἡ ψυχή μου προσπαθῇ νὰ μὴν τρέμῃ… δὲν ξέρω ἂν φοβᾶμαι, δὲν ξέρω ἂν εἶμαι αἰσιόδοξος ἢ ἀπαισιόδοξος… δὲν γνωρίζω γιὰ τὸ τί εἶμαι ἱκανός… ἕνα, ὅμως, γνωρίζω, φίλοι μου, πὼς στὸ τέλος καὶ ἡ ἄβυσσος θὰ κοιτάξῃ ἐμένα• πὼς γιὰ νὰ μάθω γιὰ τί εἶμαι ἱκανός, πρέπει νὰ ἀγκαλιάσω τὸ ἄγνωστο!!!
Τὸ τί ψυχικὴ δύναμη ἔχουμε, δὲν τὸ ξέρει κανείς, παρὰ μόνο ὁ ἑαυτός μας!
Νὰ ἔχουμε συνεχῶς δύναμη, ἀκόμη καὶ ἂν ἡ ἐλπίδα ξεθωριάζῃ καὶ αὐτὴ τὴ δύναμη, ἡ ψυχή μας νὰ τὴν κρατᾶ σφιχτά, σφιχτὰ στὴν ἀγκαλιά της, νὰ τὴν κρατᾶ πάντα ζωντανή!
Καὶ παρ’ ὅλο ποὺ κανεὶς δὲ µπορεῖ νὰ γυρίσῃ πίσω καὶ νὰ κάνῃ μία νέα ἀρχή, μπορεῖ, ὅμως, νὰ ξεκινήσῃ ἀπὸ τώρα καὶ νὰ δώσῃ ἕνα νέο τέλος, νὰ γράψῃ ἕνα νέο ἐπίλογο…
Αὐτὸ εἶναι αἰσιοδοξία, φίλε μου! νὰ μὴ σταματᾶμε στὰ ἐμπόδια… οὔτε στὰ δυσάρεστα, οὔτε στὶς δυσκολίες, οὔτε στὰ ἀναπάντεχα καὶ θλιβερά, οὔτε στὶς κακοτοπιὲς καὶ στὶς φουρτοῦνες…
Χρειάζεται ἐκείνη ἡ ψύχραιμη ματιά, πού, βλέποντας τὸ πλοῖο νὰ φεύγῃ, θὰ μᾶς κάνῃ νὰ ποῦμε: “καὶ ὅμως, δὲν τελείωσαν ὅλα, ἀκόμη ὑπάρχει ἐλπίδα, διορθώνεται τὸ πρᾶγμα”…
Ἕνας αἰσιόδοξος, βλέπει μιὰ εὐκαιρία σὲ κάθε καταστροφή… ἕνας ἀπαισιόδοξος, βλέπει μιὰ καταστροφὴ σὲ κάθε εὐκαιρία…!
Ἡ διαφορὰ μεταξὺ αἰσιόδοξου καὶ ἀπαισιόδοξου, εἶναι ὅτι, ὁ μὲν πρῶτος χαμογελάει γιὰ νὰ ξεχάσῃ, ὁ δὲ δεύτερος ξεχνάει νὰ χαμογελάσῃ!
Ἡ ζωή εἶναι τόσο ὡραία, τόσο ἁρμονική!
Μιὰ ἀνατροπὴ χρειάζεται στὴν ψυχή μας, νὰ διασκορπίσουμε τὸ χάος καὶ νὰ ἀποβάλουμε τὸ φόβο ἀπὸ μέσα μας, νὰ ἀφήσουμε τὴ σκοτεινὴ ἄβυσσο καὶ νὰ ζήσουμε τὴ φωτεινὴ ζωή• ἔτσι ὁ κόσμος θὰ μᾶς φαίνεται ὀμορφότερος… ἔτσι ὁ κόσμος θὰ εἶναι ὡραιότερος!
Τελικά, ἡ αἰσιοδοξία, φίλοι μου, εἶναι μονόδρομος…
Ὁ ἄνθρωπος, πρέπει νὰ χαρακτηρίζεται γιὰ τὴν αἰσιοδοξία του, νὰ μὴν ἀπελπίζεται, νὰ χαίρεται γιὰ τὰ παθήματά του…!
Αἰσιόδοξος δὲν εἶναι μόνο ὅποιος ἔχει ἐμπιστοσύνη στὸ μέλλον, ὄχι, φίλοι μου! Αἰσιόδοξος, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μπορεῖ νὰ δῇ ὅσα συμβαίνουν στὴ ζωή του μὲ θετικό τρόπο, ἀκόμα καὶ ὅταν οἱ καταστάσεις εἶναι δύσκολες καὶ ἀντίξοες.
Ἡ ἀσθένεια, ἡ δυσκολία, δὲν εἶναι μεγάλο κακό, ἀκόμη καὶ ὁ θάνατος δὲν εἶναι οὔτε μεγάλο, οὔτε μικρὸ κακό… ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ πόνου, εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν πόνο.
Ὅταν περνοῦμε μιὰ δυσκολία καὶ ἀναρωτιέμαστε “ποῦ εἶναι ὁ Θεός;” Ἂς θυμηθοῦμε πὼς ὁ δάσκαλος, εἶναι πάντα σιωπηλὸς κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ τέστ!!!
Αἰσιοδοξία, λοιπόν, μέσα ἀπὸ ὅποιο πόνο, ἀφιέμενοι στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ πιστεύοντες σ’ Αὐτόν!

Στοχαστής