Την Τετάρτη 19 Ιουλίου το απόγευμα στα προπύλαια του πανηγυρίζοντος Ιερού Ναού του Προφήτου Ηλιού στο Άνω Ζερβοχώρι Ημαθίας πραγματοποιήθηκε η υποδοχή της Τιμίας Κάρας του Οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία, η οποία θα παραμείνει στον Ιερό Ναό μέχρι το πρωί του Σαββάτου και καθημερινά θα τελούνται Ιερές Ακολουθίες.
Την Τιμία Κάρα κόμισε ο σεβαστός Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γέροντας Γαβριήλ, ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την Αποστολική μας Μητρόπολη και την υποδέχθηκε ο Ποιμενάρχης μας, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, παρουσία πολιτικών αρχών και ευσεβών πιστών.
Στη συνέχεια τελέστηκε Πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Παντελεήμoνoς, ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο και εξέφρασε τις θερμές του ευχαριστίες προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο και προς τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ Γέροντα Γαβριήλ, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Ἰδού τοῦτο ἔγνωκα ὅτι σύ ἄνθρωπος εἶ τοῦ Θεοῦ».
Τήν ὁμολογία αὐτή τῆς χήρας γυναίκας, τόν υἱό τῆς ὁποίας ἀνέστησε ὁ προφήτης Ἠλίας, ἀκούσαμε πρό ὀλίγου στά ἱερά ἀναγνώσματα. Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ μεγάλος αὐτός προφήτης, ὁ προφήτης Ἠλίας, τόν ὁποῖο τιμοῦμε ἰδιαιτέρως στήν ἐνορία σας.
Καί ἦταν ὄντως ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, γιατί μέσα στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀπομονώσεως ἀπό τόν Θεό πού ἐπικρατοῦσε ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἐξώσεως τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν παράδεισο, λίγοι ἦταν ἐκεῖνοι πού δέν παρασύρθηκαν ἀπό τήν ἁμαρτία καί τή διαφθορά πού ὑπῆρχε γύρω τους, ἀλλά ζοῦσαν τηρώντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Σέ αὐτούς τούς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, ὅπως ὁ προφήτης Ἠλίας, ἀνέθετε κατά καιρούς ὁ Θεός τήν ἀποστολή νά ἀφυπνίσουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν λήθαργο τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀκολασίας. Προκειμένου ὅμως νά γίνει αἰσθητή ἡ παρουσία τους μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί νά ἑλκύσουν τήν προσοχή τους, ὥστε νά ἀκούσουν τόν λόγο καί τίς προτροπές τους, ὁ Θεός ἔδιδε στούς ἀνθρώπους αὐτούς τή χάρη του, ἔτσι ὥστε ὄχι μόνο νά προλέγουν ὅσα ἐπρόκειτο νά συμβοῦν, ἀλλά καί νά ἐπιτελοῦν μεγάλα καί θαυμαστά, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὁ Θεός τόν ὁποῖο ἐπικαλοῦνταν καί στό ὄνομα τοῦ ὁποίου κήρυτταν ἦταν ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ δημιουργός τοῦ κόσμου.
Τί ἦταν ὅμως αὐτό πού ἔκανε τόν προφήτη Ἠλία ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ; Ἦταν ἡ ἀπόλυτη ὑπακοή καί ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη του στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἡ ἀπόλυτη καθαρότητα καί ἁγιότητα τῆς ζωῆς του, ὥστε νά ὀνομάζεται «ἔνσαρκος ἄγγελος» καί νά παρομοιάζεται ἀπό τούς ἱερούς ὑμνογράφους μέ τόν «μείζονα ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», μέ τόν Πρόδρομο καί βαπτιστή τοῦ Κυρίου, τόν ἅγιο Ἰωάννη.
Ὁ Θεός ἦταν αὐτός πού καθοδηγοῦσε τά βήματα τοῦ προφήτου Ἠλία. Ἦταν αὐτός ὁ ὁποῖος τόν διέτρεφε θαυματουργικά στέλνοντάς του ψωμί μέ ἕνα κοράκι. Ἦταν αὐτός πού ἔκανε τό ἀλεύρι καί τό λάδι τῆς χήρας γυναικός πού φιλοξενοῦσε τόν προφήτη του νά μήν τελειώνει ποτέ. Ἦταν αὐτός πού ἔστειλε πῦρ ἀπό τόν οὐρανό, κατά τήν παράκληση τοῦ ἐκλεκτοῦ του δούλου, τοῦ προφήτου Ἠλία, γιά νά κατακαύσει τίς θυσίες στά εἴδωλα. Ἦταν αὐτός πού ἅρπαξε τόν προφήτη του σέ πύρινο ἅρμα, ζωντανό καί συνομιλοῦντα μέ τόν μαθητή του Ἐλισσαῖο, στόν οὐρανό γιά νά μή γνωρίσει τόν θάνατο, πού εἶναι συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, καθώς ὁ προφήτης Ἠλίας δέν εἶχε καμία σχέση μέ τήν ἁμαρτία, ὥστε νά βρίσκεται στόν οὐρανό αἰωνίως καί νά ἀπολαμβάνει τή δόξα τοῦ Θεοῦ.
Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἦταν ὅμως καί ὁ ὅσιος Δαβίδ ὁ ἐν Εὐβοίᾳ, τοῦ ὁποίου τήν τιμία καί χαριτόβρυτο κάρα εἴχαμε τήν εὐλογία νά ὑποδεχθοῦμε πρό ὀλίγου μέ κατάνυξη στόν πανηγυρίζοντα ἱερό αὐτό ναό καί στήν Ἱερά μας Μητρόπολη.
Γι᾽ αὐτό καί εὐχαριστοῦμε ἀπό καρδίας καί ἐκφράζουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας πρός τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ὁσίου Δαβίδ, πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη π. Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος γιά ἄλλη μία φορά ἀνταποκρίθηκε στήν παράκλησή μας καί μᾶς προσέφερε τήν εὐκαιρία νά ἔχουμε αὐτές τίς ἡμέρες κοντά μας τή θαυματουργό κάρα τοῦ ὁσίου Δαβίδ, γιά νά τήν προσκυνήσουμε καί νά λάβουμε τή χάρη της.
Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἦταν, ὅπως εἶπα, καί ὁ ὅσιος Δαβίδ, ὁ ὁποῖος ἀφιέρωσε ἀπό μικρό παιδί τή ζωή του στόν Θεό, ἔζησε μέ ὑπακοή καί ταπείνωση καί ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τή χάρη τῶν θαυμάτων.
Ἡ παρουσία του σέ μία ἐποχή πολύ δύσκολη γιά τόν Ἑλληνισμό, ὁ ὁποῖος βρισκόταν ὑπόδουλος στούς Τούρκους καί προσπαθοῦσε νά διατηρήσει τήν πίστη του στόν Χριστό καί μαζί μέ αὐτή καί τήν ἐθνική του ταυτότητα, ἦταν δῶρο Θεοῦ γιά τούς ἀνθρώπους πού ἔσπευδαν νά τόν ἀκούσουν, νά λάβουν τή συμβουλή καί τήν εὐλογία του, ἀλλά καί νά τούς στηρίξει καί νά τούς παρηγορήσει, θεραπεύοντας καί τίς σωματικές καί τίς ψυχικές τους ἀσθένειες.
Καί συνεχίζει νά τό κάνει αὐτό ὁ ὅσιος Δαβίδ καί στίς ἡμέρες μας, στίς ὁποῖες, παρότι πλεονάζει ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἁμαρτία, ὑπάρχουν πολλοί ἀδελφοί μας πού προστρέχουν στή χάρη του, ὅπως εἶναι πολλοί καί αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν τήν εὐλογία του, ζητοῦν τήν ἴαση τῶν ἀσθενειῶν τους καί τήν λαμβάνουν, καί θεραπεύονται καί ψυχικά καί σωματικά.
Ἔτσι συνεχίζει ὁ ὅσιος Δαβίδ μαζί μέ τόν προφήτη Ἠλία, τόν ὁποῖο τιμοῦμε σήμερα, νά μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀνάγκη νά γίνουμε καί ἐμεῖς ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Νά μάθουμε νά κλείνουμε τά μάτια καί τά αὐτιά μας στούς πειρασμούς τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ κόσμου, νά ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε μέ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά διατηροῦμε καί τήν ψυχή καί τό σῶμα μας καθαρά ἀπό τήν ἁμαρτία, ὥστε νά ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως τήν εἶχαν καί ἐκεῖνοι, καί νά δίδουμε καί ἐμεῖς, στό μέτρο τῶν δυνάμεών μας, τή μαρτυρία τοῦ Θεοῦ στό περιβάλλον μας καί στόν κόσμο μας.