Το πνευματικό διαμάντι ολάκερης της Ορθοδοξίας

Ιωάννου Αν. Γκιάφη, Θεολόγου-Πολιτικού Επιστήμονος

Επισκεπτόμενος κάποιος ένα κοσμηματοπωλείο, θα εντυπωσιαστεί  από το πλήθος των κοσμημάτων. Χρυσαφικά, ασημικά, ακόμη και μπρούτζινα δημιουργήματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον του αγοραστή. Μεταξύ όμως των ακριβών κοσμημάτων μένει έκθαμβος κανείς μπροστά στην δυνατή ακτινοβολία ενός διαμαντιού. Πρόκειται για έναν πολύτιμο λίθο που έλκει την καταγωγή του από την αρχαιότητα. Ήδη από τον τέταρτο αιώνα π. Χ. μαρτυρείται η ύπαρξη διαμαντιών στην Ινδία. Το διαμάντι είναι ένα πλούσιο κοίτασμα της φύσης με διαφανή κρυσταλλική μορφή. Ξεχωρίζει για την σκληρότητά του, την μεγάλη λάμψη του και την ανεκτίμητη αξία του. Αποτελείται δε από καθαρό άνθρακα. Δεν είναι τυχαίο που τα πιο ακριβά περιδέραια και δακτυλίδια συνθέτονται από διαμαντόπετρες.

Ίσως όμως αναρωτηθούμε τι σχέση ενυπάρχει μεταξύ των διαμαντιών και της σημερινής εκκλησιαστικής εορτής. Μα η Αγία μας Εκκλησία μας προσκαλεί να τιμήσουμε την ιερά μνήμη ενός όχι υλικού, αλλά πνευματικού διαμαντιού. Ποιός άραγε άγιος αναδείχθηκε το »υπερπολύτιμο διαμάντι» της Εκκλησίας του Χριστού; Ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, ο Τροπαιοφόρος. Και ως διαμάντι έρχεται να τον χαρακτηρίσει η ιερά υμνογραφία της ημέρας. Συγκεκριμένα το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού της 23ης Απριλίου, ποίημα του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτη, θα διακηρύξει τα εξής: » Τὸν νοερὸν ἀδάμαντα, τῆς καρτερίας ἀδελφοί, πνευματικῶς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τὸν ἀοίδιμον μάρτυρα….». Ο άγιος Θεόδωρος αποδίδει στον άγιο Γεώργιο τον χαρακτηρισμό του »νοερού αδάμαντος». Μια από τις ιδιότητες του διαμαντιού είναι η σκληρότητά του. Εξάλλου και η λέξη διαμάντι προέρχεται από τους αρχαίους αδάμαντες, σκληρές πέτρες οι οποίες δεν κατεργάζονταν εύκολα. Πράγματι κι ο άγιος μεγαλομάρτυρας Γεώργιος διδάσκει με τον συγκλονιστικό βίο του αφενός τον αδαμάντινο-αδιάσειστο χαρακτήρα του, αφετέρου την αδαμάντινη χριστιανική του πολιτεία. Μια περιδιάβασή μας και μόνο στο συναξάρι της ημέρας, αρκεί για την επιβεβαίωσή μας ως προς τα πολυποίκιλα κατορθώματά του.

Οπλισμένος ως χριστιανός με την πανοπλία του Θεού, υπομένει με γενναία καρτερία και ισχυρό θάρρος τα πολυώδυνα βάσανα των ειδωλολατρών, με πρωτεργάτη αυτών τον αδίστακτο χριστιανομάχο αυτοκράτορα Διοκλητιανό. Κατορθώνει εξαιτίας της ευφυΐας του να φθάσει σε ύπατο στρατιωτικό αξίωμα, διακρινόμενος ως άριστος στρατηλάτης, όμως μέσα του φλέγεται από την αστείρευτη αγάπη του για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστού. Τρανή απόδειξη είναι το ότι δεν διστάζει να θυσιάσει τιμές, δόξες και εξουσίες προκειμένου ούτε λεπτό να μην εκπέσει από την αταλάντευτη πίστη του προς τον Σταυρωθέντα Κύριο. Εν αντιθέσει βεβαίως με μας τους σημερινούς χριστιανούς που προβαίνουμε ακόμη και σε πνευματικές υποχωρήσεις, όταν απειλούνται τα προσωπικά μας συμφέροντα.

Ο μεγαλομάρτυρας Γεώργιος για το αμετακίνητο χριστιανικό του φρόνημα υπέστη μια σειρά από απάνθρωπα βασανιστήρια. Όπως και το θαυμάσιο δοξαστικό τονίζει, τις ποικίλες ανθρώπινες κολάσεις τις αντιμετώπισε με υποδειγματική αντοχή, χωρίς να παρασυρθεί από την φθορά του σώματός του. Νίκησε την ανθρώπινη αδυναμία με τον ένθερμο πόθο του προς τον αγαπημένο του, τον Νυμφίο της Εκκλησίας. Κατάφερε μέσω του μαρτυρικού του θανάτου να περάσει από την γήινη χώρα στην επουράνια πατρίδα. Κατάφερε να πραγματοποιήσει το δικό του »Πάσχα», την δική του διάβαση από τα πρόσκαιρα της παρούσας ζωής, στα αιώνια της ατέρμονης Βασιλείας των Ουρανών. Ούτε η λόγχη, ούτε ο τροχός με τα προσαρμοσμένα σε αυτόν μαχαίρια, ούτε ο λάκκος με τον ασβέστη που κόχλαζε και ούτε τα σιδερένια παπούτσια με τα πυρακτωμένα καρφιά στο εσωτερικό τους στάθηκαν εμπόδια στην σθεναρή χριστιανή του ομολογία. Το θαυμαστό μάλιστα ήταν ότι το προσωπικό του μαρτύριο έγινε πόλος έλξης πολλών ειδωλολατρών στην χριστιανική πίστη. Μέχρι το επίγειο τέλος του επέδειξε την ακαμψία του ως προς το χριστιανό του ιδεώδες. Προτού κλίσει τον αυχένα του στον δήμιο και του αποκόψει την τίμια κεφαλή του, ευχαρίστησε τον Δωρεοδότη Κύριο για τις απροσμέτρητες δωρεές προς το πρόσωπό του. Έτσι με τον αποκεφαλισμό του επισφράγισε την αγία του βιωτή και πλέον συγκαταλέγεται στους αγίους της Εκκλησίας μας, στις έμψυχες εικόνες του Δημιουργού, στο »εφαρμοσμένο ευαγγέλιο του Θεανθρώπου», κατά τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς.

Η μνήμη του κάθε χρόνο συμπίπτει με την πασχάλια περίοδο. Πανηγυρίζοντας τον θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου κατά του πιο αδυσώπητου εχθρού, του θανάτου, εορτάζουμε και τον καρπό της Αναστάσεως, τον ακόλουθο σε όλα του Αναστημένου Χριστού, τον άγιο Γεώργιο. Όπως ένα διαμάντι ακτινοβολεί με την θεσπέσια λάμψη του, το ίδιο και ο άγιος λάμπει με την αναστάσιμη ζωή του και με το αναστάσιμο φως του φωτίζει πολυάριθμες ψυχές ανθρώπων. Δικαιολογημένα ο άγιος Γεώργιος συγκαταριθμείται μεταξύ των πολυφίλητων αγίων του ελληνικού λαού. Και αυτό συμβαίνει διότι εμπνέει, καθοδηγεί και ενδυναμώνει με το γνήσιο παράδειγμά του όλο το χριστιανικό πλήρωμα. Υποδεικνύει την ευαγγελική οδό ως την μόνη ασφαλή για την ανθρώπινη απολύτρωση.

Ας προβληματιστούμε όμως λίγο κι εμείς, οι σύγχρονοι χριστιανοί, συγκρίνοντας τη ζωή μας με την ζωή του αγίου. Σήμερα είμαστε πνευματικά αδαμάντινοι ως προς τις αποφάσεις μας, προτιμώντας την αρετή από την κακία; Αγωνιζόμαστε με υπομονή και ακράδαντη πίστη, ώστε νικηφόρα να αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές μας δοκιμασίες; Παλεύουμε με σκληρότητα κατά των παθών μας και μας διακρίνει η αδιαλλαξία μας, όταν διακυβεύονται θέματα πίστης; Είναι αλήθεια πως κρίσεις, επικρίσεις και κατακρίσεις πυρπολούν τον πνευματικό βίο. Πως ο χριστιανός αντιπαρέρχεται όλες αυτές τις αρνητικές και πειρασμικές καταστάσεις; Μήπως ενδίδουμε; Ο σύγχρονος χριστιανός καλείται να υποστεί όχι το δι’ αίματος, αλλά το δι’ συνειδήσεως μαρτύριο. Καλείται να παραμείνει εδραίος στην χριστιανική αλήθεια, παρά τις σειρήνες του κόσμου που επιθυμούν διακαώς να τον αποπροσανατολίσουν από την ορθόδοξη τροχιά. Έχοντας στραμμένο το νου του ο καθένας μας στα όσα έπαθε ο άγιος μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, δεν θα φοβάται επιδημίες, επιδρομές, πολέμους, ακόμη και τον θάνατο. Ας το πιστέψουμε ότι μόνον ο Χριστός μπορεί να μας ελευθερώσει από τις οποιεσδήποτε απειλές και συμφορές. Έλεγε ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: » Αν δώσουμε στον Χριστό χώρο μέσα στη καρδιά μας, δεν θα μείνουν περιθώρια για τα άλλα. Αγαπήστε Τον απλά και ταπεινά, χωρίς απαίτηση και θα σας απαλλάξει ο ίδιος από καθετί κακό!» Γένοιτο!