Το μένος κατά της Εκκλησίας από τους σύγχρονους θιασώτες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Δεν θα πάψουμε να αναφερόμαστε στην πνευματική πανώλη, η οποία μαστίζει την πατρίδα μας και ολόκληρη την ανθρωπότητα τους τελευταίους δύο αιώνες και η οποία ονομάζεται άθεος Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός. Το αντίχριστο αυτό ιδεολογικό κίνημα του 18^ου αιώνος, υπήρξε το νομοτελειακό αποτέλεσμα του φραγκικού και παπικού μεσαίωνα. Ήταν το τελικό ξέσπασμα ενάντια σε μια μακροχρόνια και απάνθρωπη πνευματική και κοινωνική καταπίεση, το οποίο βρήκε την κοινωνική του έκφραση στην λεγόμενη «Γαλλική Επανάσταση», όπου χύθηκαν ποταμοί αιμάτων, όσων επέμεναν να συνταχτούν με το παλιό καθεστώς της φεουδαρχίας και του παπικού ολοκληρωτισμού. Ήταν το άλλο «άκρο», στο οποίο έσπρωξαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αφ’ ενός μεν οι θηριωδίες του Παπισμού και η αποθέωση του κληρικαλισμού και αφ’ ετέρου η φρίκη της φραγκικής φεουδαρχίας και δουλοπαροικίας, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ανύπαρκτα. Ήταν, όπως και παλαιότερα τονίσαμε, το «ξεχείλισμα του ποτηριού», το σπάσιμο του «κακού σπυριού» του εφιαλτικού δυτικού μεσαίωνα, όπου το «πύον» που χύθηκε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ξύπνησε τη λαϊκή αγανάκτηση απέναντι στα εγκλήματα και τις αυθαιρεσίες του Παπισμού και στις κοινωνικές ανισότητες της ευρωπαϊκής φραγκοκρατίας, η οποία την εποχή εκείνη, είχε φθάσει στο αποκορύφωμά της.

Περιττό  να τονιστεί ότι την εποχή αυτή, (18^ος αιώνας), ο Παπισμός έχει ήδη προ πολλού, (ήδη από τις αρχές του 11^ου αιώνα), αλλοτριωθεί και εκφυλιστεί πνευματικά όχι μόνο λόγω της αναπτύξεως και εδραιώσεως σ’ αυτόν μιας πληθώρας αιρετικών διδασκαλιών, αλλά και λόγω της πλήρους εκκοσμικεύσεως και ταυτίσεώς της με το καθεστώς της φεουδαρχίας. Η κατάληψη του σεβάσμιου Πατριαρχικού θρόνου της Ρώμης από τους Φράγκους το 1009 σηματοδότησε την αποκοπή του από τον ενιαίο κορμό της Εκκλησίας και την έκπτωσή του σε ιδία θρησκευτική κοινότητα. Στην μετέπειτα πορεία των αιώνων οι εκάστοτε Φράγκοι «Πάπες» θα επιδοθούν σε έναν αδιάκοπο αγώνα να περιβληθούν απεριόριστες εξουσίες, εκκλησιαστικές και πολιτικές, τις οποίες δήθεν «έλαβαν» από τον Θεό και θα επιδιώξουν, (στον γνωστό «περί Περιβολής Αγώνα»), να θεωρηθούν και να αναγνωριστούν ως οι αντιπρόσωποι του Θεού στη γη και διαχειριστές όλων των επί γης εξουσιών.

Δεν θα πρέπει ακόμη να μας διαφεύγει το γεγονός ότι την εποχή αυτή τόσον οι πρωτεργάτες του «Διαφωτισμού», (Βολταίρος, Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Ντιντερό, Ντ’ Αλαμπέρ), όσο και τα πρωτοπαλίκαρα της Γαλλικής Επανάστασης, (Ντεμουλέν, Δαντών, Μιραμπό, Ροβεσπιέρος, κ.α.), υπήρξαν όλοι τους Τέκτονες! Το γεγονός αυτό αναδεικνύει τη βαθειά εσωτερική και πνευματική σχέση μεταξύ του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού» και της Μασονίας και κατ’ επέκταση του σύγχρονου ιδεολογικού ρεύματος της «Νέας Εποχής».

Δυστυχώς, μετά τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, κάποιοι «άκαπνοι» δυτικοσπουδαγμένοι Έλληνες, με προεξάρχοντα τον Αδαμάντιο Κοραή, θέλησαν να μεταφέρουν στην πατρίδα μας τα δήθεν «φώτα της πολιτισμένης Ευρώπης» με σκοπό να διαλύσουν, όπως νόμιζαν, την «καταχνιά του Μεσαίωνα» και να δώσουν «νέα πνοή» στο νεοελληνικό κράτος, «με το ευρωπαϊκό πνεύμα, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό». Οι προαιώνιες αξίες του Ελληνορθοδόξου πολιτισμού μας θεωρήθηκαν παρωχημένες και ασυμβίβαστες με τον «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό» και ως εκ τούτου προσπάθησαν να αλλοιώσουν την ταυτότητά μας και να μας μεταβάλουν σε «κοσμοπολίτες», δηλαδή σε ανθρωπομάζα χωρίς αξίες και ιδανικά.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «Τα Νέα» (27-9-2020), με θέμα: «Γιώργος Οικονόμου- Μηνάς Παπαγεωργίου: Εθνικό είναι μόνο το αληθές, ή μήπως όχι;». Πρόκειται για μια διπλή συνέντευξη, με την ευκαιρία ενός «πρωτότυπου διαγωνισμού», τον οποίο διοργάνωσε στις 21 Σεπτεμβρίου ε.ε. η Κ.Ε.Π.Ε.Κ. (Κίνηση Ελλήνων Πολιτών για την Εκκοσµίκευση του Κράτους). Ο διαγωνισμός αυτός αναβιώνει ένα παλαιότερο διαγωνισμό του 19^ου αιώνα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα «η αναβίωση ενός διαγωνισμού του 19ου αιώνα επαναφέρει στο προσκήνιο το θέμα χωρισμού εκκλησίας – κράτους… Πρόκειται για την αναβίωση του αντίστοιχου διαγωνισµού που είχε ξεκινήσει το ελληνικό περιοδικό ‘Μέλισσα’ στο Παρίσι το 1821 και είχε θέµα τα δεινά που επισώρευσαν οι αρχιερείς στο ‘ηµών γένος’. Ξαναζητήσαμε τον Μηνά Παπαγεωργίου, δημοσιογράφο, διευθυντή της εκδοτικής σειράς Lux Orbis και µέλος της Κ.Ε.Π.Ε.Κ., και τον Γιώργο Οικονόµου, δρα Φιλοσοφίας, οι οποίοι συμμετέχουν στην επιτροπή αξιολόγησης των εργασιών, για να συζητήσουμε τόσο για τις λεπτομέρειες του διαγωνισµού, όσο και για τη σκοταδιστική δράση της εκκλησίας στον τόπο µας….Την άνοιξη του 1821 οι συντάκτες της ‘Μέλισσας’ προκήρυξαν διαγωνισµό µε θέµα: ‘Ποια και πόσα είναι τα κακά, όσα προξένησαν και έτι προξενούσιν εις το δυστυχές ηµών γένος οι περισσότεροι των αρχιερέων, από Φωτίου του πατριάρχου µέχρι σήµερον;’».

Άνοιγμα λοιπόν παλιών πληγών στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, για να φανεί η δήθεν «σκοταδιστική δράση της εκκλησίας στον τόπο µας»! Είναι φανερό ότι τα μέλη του Κ.Ε.Π.Ε.Κ., ένθερμοι υποστηρικτές της αθεϊστικής ιδεολογίας του «Διαφωτισμού», ανέλαβαν να συνεχίσουν το άχαρο έργο που ξεκίνησαν οι συντάκτες του περιοδικού «Μέλισσα», αλλά δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν. Βάλθηκαν να αναπαράγουν το γνωστό και χιλιοειπωμένο τροπάριο περί της δήθεν «σκοταδιστικής δράσης της εκκλησίας στον τόπο µας» και περί συμφορών, που προξένησαν στο γένος μας οι αρχιερείς.

Παρά κάτω γίνονται ακόμη πιο σαφείς και μας εξηγούν, ποια είναι αυτά τα μεγάλα κακά που προξένησε η Εκκλησία και ο κλήρος στο γένος μας: «Η έστω και επιδερµική ενασχόληση οποιουδήποτε µε τις πρωτότυπες πηγές της εποχής διαψεύδει κατηγορηµατικά τα µυθεύµατα που αφορούν την υποτιθέµενη θετική στάση της εκκλησίας απέναντι στις έννοιες του φωτισµού, της ελευθερίας και της δηµιουργίας ενός νέου εθνικού κράτους. Η αντιδιαφωτιστική και αντεπαναστατική στάση της ανώτατης ιεραρχίας διαφαίνεται δεκαετίες πριν από το ’21, κορυφώνεται την τριετία 1819-21 και συνεχίζεται ακόµη και στα πρώτα χρόνια δηµιουργίας του νέου ελληνικού κράτους, όταν ο πατριάρχης Αγαθάγγελος στις αρχές του 1828 αποστέλλει επιστολή προς τον Ιωάννη Καποδίστρια, ζητώντας του την επανένωση της Ελλάδας µε την Οθωµανική Αυτοκρατορία, οργανώνοντας λίγους µήνες αργότερα αποστολή τριών µητροπολιτών στην Πελοπόννησο µε σκοπό να επηρεάσει το ποίµνιο προς αυτή την κατεύθυνση».

Πραγματικά πικραίνεται κανείς διαβάζοντας τους παρά πάνω ισχυρισμούς, καθώς διαπιστώνει την σκόπιμη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας. Έχει γίνει ήδη λόγος σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία κατά την περίοδο της οθωμανικής δουλείας στην αναβίωση της παιδείας και στην διατήρηση της ελληνορθόδοξης αυτοσυνειδησίας του σκλαβωμένου γένους μας. Εδώ μνημονεύουμε επί πλέον το γεγονός, ότι αμέσως μετά την άλωση το Οικουμενικό Πατριαρχείο ίδρυσε, διηύθυνε και χρηματοδοτούσε την Μεγάλη του Γένους Σχολή και μια πλειάδα άλλων ανώτερων Σχολών σε ολόκληρη την επικράτεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μνημονεύουμε επίσης τα θρυλικά  Κρυφά Σχολειά, τα 200 σχολεία που ίδρυσε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και τις δέκα Ανώτερες Σχολές, (Ακαδημίες), για να βγάζουν στελέχη της εκπαίδευσης. Ακόμα θυμίζουμε μιά   πλειάδα λογίων κληρικών και διδασκάλων του Γένους, όπως ο Ευγένιος Αιτωλός, Ευγένιος Βούλγαρης, Νικηφόρος Θεοτόκης, Άνθιμος Γαζής, Κοσμάς ο Αιτωλός, Κωνσταντίνος Οικονόμου κ.α. πολλοί, οι οποίοι με την παιδευτική και την ιεραποστολική τους δράση, καλλιέργησαν την εθνική ιδέα, κράτησαν ζωντανή τη φλόγα και τον πόθο της λευτεριάς και απέτρεψαν τον πλήρη αφανισμό του Γένους μας.  

Επίσης αναφερθήκαμε και στον κυρίαρχο και καθοριστικό ρόλο της Εκκλησίας στον ένοπλο αγώνα για την απελευθέρωση του γένους μας, ώστε δεν χρειάζεται να επανέλθουμε πάλι. Όσοι επιμένουν στις ιδεοληψίες τους, είτε από άγνοια, είτε από προκατάληψη, είτε διότι παρασύρθηκαν, ας κάνουν τον κόπο να μελετήσουν τη διακήρυξη της Α΄ Γενικής Εθνοσυνελεύσεως της Επιδαύρου, (20 Δεκεμβρίου 1821 – 16 Ιανουαρίου 1822), όπως επίσης και τις κατά καιρούς δηλώσεις των οπλαρχηγών της Επανάστασης. Ενδεικτικά μνημονεύουμε τα λόγια του αρχιστράτηγου της Πελοποννήσου Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος ξεκαθάρισε πως «η δική μας επανάσταση δε μοιάζει με καμιά άλλη, η οποία έγινε για την πίστη και την πατρίδα».

Θεωρούμε ότι αυτός ο «πρωτότυπος διαγωνισμός» δεν είναι μια τυχαία επινόηση, αλλά εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, εν όψει των εορτασμών των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης και στοχεύει στην απόκρυψη, ή έστω απομείωση, του πρωταρχικού ρόλου της Εκκλησίας στην μεγάλη εκείνη εποποιία και στην ενατένισή της μέσα από το διαθλαστικό και παραμορφωτικό πρίσμα του άθεου «Ευρωπαϊκού Ουμανισμού και Διαφωτισμού». Είναι άλλωστε αποκαλυπτικός ο λόγος του κ. Μηνά Παπαγεωργίου: «Γνωρίζοντας ποια είναι η κατάσταση στην Ελλάδα σήµερα –µε µια διαµορφωµένη ιστορία που βρίθει από εθνικούς µύθους– θα ήταν αδύνατον µε αφορµή τη συµπλήρωση 200 ετών από την επανάσταση να µείνουµε άπραγοι µπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός»! Μάλιστα! Βρισκόμαστε ενώπιον μιας προσπάθειας «απομυθοποίησης» της εθνικής μας ιστορίας!

Στη συνέχεια ο έτερος των καλεσμένων κ. Γ. Οικονόμου είπε τα εξής για το ρόλο της Εκκλησίας στα χρόνια της δουλείας και αργότερα: «Η εκκλησία ως εξουσιαστικός θεσµός στάθηκε πάντοτε στο πλευρό της εκάστοτε εξουσίας, είτε αυτή ήταν ο αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας είτε ο σουλτάνος και ο κοτζαµπάσης επί οθωµανικής κυριαρχίας, είτε οι µονάρχες, οι δικτάτορες, η ∆εξιά και η ακροδεξιά στο νεοελληνικό κράτος. Με την έννοια αυτή υπήρξε βαθύτατα αντιδηµοκρατική και αντιλαϊκή παρά τα κηρύγµατα και τις κατηχήσεις»! Εάν ο παρά πάνω ισχυρισμός είναι αληθής και η Εκκλησία πράγματι «στάθηκε πάντοτε στο πλευρό της εκάστοτε εξουσίας», τότε πως εξηγείται το γεγονός ότι μια  πλειάδα των κληρικών, όλων των βαθμίδων, βρήκαν τραγικό θάνατο στα χρόνια της δουλείας από τον τούρκο κατακτητή; Για ποιο λόγο οι Οθωμανοί κατακτητές να οδηγήσουν στο θάνατο 11 Πατριάρχες, 100 επισκόπους και χιλιάδες κληρικούς και μοναχούς, καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνος, μερικοί εκ των οποίων, όπως ο Παπαφλέσσας, έπεσαν ηρωϊκώς μαχόμενοι υπέρ πίστεως και πατρίδος; Πέραν αυτών έχει ποτέ διερωτηθεί, ποια μπορεί να ήταν η σημασία των «προνομίων» που έλαβε το Οικουμενικό Πατριαρχείο από τον Σουλτάνο για την εθνική μας επιβίωση; Γνωρίζει μήπως, ότι αν δεν υπήρχαν τα «προνόμια», η διάσωση του Γένους, η επιβίωση της εθνικής ιδέας και η έκβαση του απελευθερωτικού αγώνος θα ήταν αβέβαιη;

Λησμονούν οι αγαπητοί, ότι στα τέσσερα 100χρονα της δουλείας όποιος εξισλαμίζετο, άμα εκτουρκίζετο και γινόταν άρχοντας. Έπαυε να καταβάλλει κεφαλικό φόρο και δεν εφοβείτο το παιδομάζωμα. Ποιος λοιπόν συγκράτησε τον σκλαβωμένο λαό μας; Ποιος ενέπνευσε τους χιλιάδες νεομάρτυρες; Ποιος ενέπνευσε τα πάμπολλα επαναστατικά κινήματα σ’ όλη τη δουλεία; Ποιος διέσωσε τη γλώσσα;

Τελειώνοντας την συνέντευξή τους αναφέρθηκαν και στην πρόσφατη στάση της Εκκλησίας στην «επιδημία» του κορωνοϊού: «Η στάση της εκκλησίας ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Όσον αφορά την υγειονοµική κρίση, φανέρωσε όλο τον σκοταδισµό της µε τη µη αποδοχή των επιστηµονικών απόψεων, την έλλειψη σεβασµού στους συνανθρώπους µας, την έλλειψη ευθύνης για την υγεία των ανθρώπων. Όλα αυτά οφείλονται όχι µόνο στον σκοταδισµό και στην ανευθυνότητά της, αλλά και στο οικονοµικό συµφέρον, διότι κύρια πηγή του πλούτου της εκκλησίας είναι ο οβολός των πιστών, που τον προσφέρουν στις λειτουργίες και τις άλλες θρησκευτικές τελετές. Και είναι πολλά τα χρήµατα, χωρίς απόδειξη και αφορολόγητα. Εδώ θα πρέπει να πούµε κάτι που σπανίως λέγεται – και έχει επισταµένως συγκαλυφθεί: η εκκλησία ανήκει στην οικονοµική ελίτ, αφού η ηγεσία της διαχειρίζεται µεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία – οικόπεδα, διαµερίσµατα, κτίρια, επιχειρήσεις, τραπεζικές καταθέσεις, οµόλογα. Συνεπώς αποτελεί αναπόσπαστο µέρος του καπιταλιστικού συστήµατος»! Φαίνεται ότι ο κ. Οικονόμου ζει εκτός τόπου και χρόνου. Δεν γνωρίζει άραγε, ότι η Διοικούσα Εκκλησία έλαβε τα εύσημα από την Πολιτεία για την «υπεύθυνη στάση της», απέναντι στην επιδημία και για την πλήρη συνταύτισή της με το επιστημονικό επιτελείο και τα υγειονομικά μέτρα της Πολιτείας; Ο ισχυρισμός του ότι δήθεν «η εκκλησία ανήκει στην οικονοµική ελίτ αφού η ηγεσία της διαχειρίζεται µεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία – οικόπεδα, διαµερίσµατα, κτίρια, επιχειρήσεις, τραπεζικές καταθέσεις, οµόλογα», είναι ανεδαφικός. Που είδε αυτή την «µεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία»;  Η Εκκλησία κάποτε στο παρελθόν όντως είχε μεγάλη περιουσία, αλλά σταδιακά την σφετερίστηκε η Πολιτεία σχεδόν εξ’ ολοκλήρου, έτσι ώστε σήμερα να έχει απομείνει ένα ελάχιστο ποσοστό, 4%, της αρχικής της περιουσίας, εκ του οποίου το 3% είναι δεσμευμένο από την Πολιτεία. Και κατά  την δεκαετή οικονομική κρίση και την κρίση της επιδημίας δεν έπαυσε να επιτελεί το φιλανθρωπικό της έργο, τρέφοντας και περιθάλποντας χιλιάδες ενδεείς συνανθρώπους μας!

Κλείνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε για πολλοστή φορά τη λύπη μας και την απογοήτευσή μας, βλέποντας Έλληνες και μάλιστα προερχόμενους από το χώρο της διανόησης, να διακατέχονται από τέτοιου είδους ιδεολογήματα, από τέτοιου μεγέθους αντιεκκλησιαστική και αντικληρική μανία. Έρχονται να φέρουν στην επιφάνεια ισχυρισμούς, που δεν αντέχουν στην αντικειμενική ιστορική έρευνα και δεν κατόρθωσαν ποτέ, εδώ και δύο αιώνες, να πείσουν για την ορθότητά τους. Και όλα αυτά σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία, όπου η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται από τεράστια εσωτερικά και οικονομικά προβλήματα, ενώ η εθνική μας ακεραιότητα απειλείται εξ’ Ανατολών και επομένως η ανάγκη για εθνική ενότητα και ομοψυχία είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε. Έρχονται σε μια σημαντική ιστορική στιγμή, όπου το Έθνος μας θα εορτάσει τα 200 χρόνια της Εθνικής μας παλιγγενεσίας, με σκοπό να αμαυρώσουν πρόσωπα, θεσμούς και γεγονότα, προς χαρά και τέρψη των εχθρών της πατρίδος μας! Παρ’ όλα αυτά δεν ανησυχούμε ιδιαίτερα, διότι τα φαινόμενα εφιαλτών υπήρχαν πάντα στην εθνική μας ιστορία και δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν σε αδιέξοδα την πορεία του Γένους μας!