Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών συντελέστηκε ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά εγκλήματα, που διαπράχθηκαν στη Νεώτερη Ελλάδα. Είναι το έγκλημα σε βάρος της Μακεδονίας, το οποίο είχαν αρχίσει να εκτελούν στις Πρέσπες οι συναυτουργοί του Κοτζιάς και Τσίπρας και το ολοκλήρωσαν στην Αθήνα με την αρωγή των συνεργών τους. Μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο έδωσαν τη «χαριστική βολή» στο πιο ένδοξο κομμάτι της ιστορίας μας 153 «πατριώτες» Βουλευτές. Επαιρόμενοι μάλιστα για το κατόρθωμά τους με επιχειρηματολογία που θυμίζει τη λογική των τρομοκρατών. Αυτό που η κοινή γνώμη θεωρεί στυγνή δολοφονία, εκείνοι το εξαίρουν ως πράξη γενναιότητας, για να αποκατασταθεί η αληθινή κοινωνική ειρήνη, αφού θα έχουν εκλείψει τα «ζιζάνια» που την εμποδίζουν! Μαζί με τη Μακεδονία οι «πατριώτες» Βουλευτές «στραγγάλισαν» μέσα στο «Ναό της Δημοκρατίας» και τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Και την «έθαψαν» δίπλα στη Μακεδονία. Για να θυμόμαστε όλοι εμείς οι «πατριδοκάπηλοι», πού ακριβώς έγινε το διπλό «φονικό» από δράστες που εμφανίσθηκαν ως «πατριώτες». Δεν είναι δυστυχώς, λίγες, οι φορές που πολλά από εκείνα, τα οποία σκοτώσαμε σε τούτο τον έρμο τόπο, τα «πορφύρωσαν» της «αγάπης αίματα», κατά τον στίχο του ποιητή, που τον μελοποίησε ένας μεγάλος «πατριδοκάπηλος» μουσικοσυνθέτης.
Μέσα σε αυτό το κλίμα θα περίμενε κάποιος από τους «δολοφόνους» της Μακεδονίας να είναι πιο εγκρατείς στον «αιμοσταγή» πατριωτισμό τους και να μην «ακουμπούν» τουλάχιστον τις «νωπές» ακόμη «πληγές» που άφησε το έγκλημά τους, όπως άλλωστε κάνουν συνήθως όλοι οι εγκληματίες. Δεν το έπραξαν. Και έτσι είδαμε τις προάλλες τον ανεκδιήγητο Πρωθυπουργό της χώρας, κατά τη συνάντησή του με Ευρωπαίους ηγέτες, στους οποίους εξηγούσε τα γενόμενα της Συμφωνίας των Πρεσπών, να προσβάλλει και πάλι τον Ελληνικό Λαό, χαρακτηρίζοντας όσους έλαβαν μέρος στα σχετικά συλλαλητήρια «ακραίους» και «άμυαλους». Αντί να τηρήσει ο επικεφαλής της «αριστεράς του τίποτα» αιδήμονα σιγήν για το φρικτό έγκλημά του, προτίμησε να αναξέσει τις πληγές που ο ίδιος προκάλεσε, ξεπερνώντας σε κυνισμό ακόμη και τους πιο ψυχρούς και αμετανόητους εκτελεστές. Θα όφειλε όμως να γνωρίζει ο ανιστόρητος κ. Τσίπρας, πριν προβάλει ακόμη μία φορά τη θλιβερή εικόνα του, ότι το Ελληνικό Εθνος το υπερασπίστηκαν πάντα οι «άμυαλοι». Στις Θερμοπύλες. Στην Εθνεγερσία. Και στο Επος του 40. Ολοι οι ιδιοτελείς «μυαλωμένοι» έγιναν Εφιάλτες, Προσκυνημένοι ή Γερμανοτσολιάδες. Ως «μυαλωμένος» συνεπώς άνθρωπος, που εμμέσως πλην σαφώς ομολογεί ότι είναι ο Πρωθυπουργός μας, μπορεί τώρα να διαλέξει ελεύθερα, ποιο από τα προαναφερθέντα πρότυπα «μυαλωμένων» του ταιριάζει καλύτερα. Αν και αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού οι εν λόγω «μυαλωμένοι» χωράνε όλοι στο ίδιο «κάδρο»: στο «κάδρο» του προδότη.
Αποτελεί καταστάλαγμα της κοινής πείρας ότι οι πληγές που αφήνουν πίσω τους όλα ανεξαιρέτως τα εγκλήματα επουλώνονται συνήθως με την πάροδο του χρόνου. Αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα οι πληγές κλείνουν και στη θέση τους μένουν τα σημάδια τους. Ακόμη και ο πόνος εκείνων που μάτωσαν από τις σχετικές πληγές μετριάζεται. Δεν φεύγει βέβαια εντελώς ο καημός. Λιγοστεύει όμως και αυτός με τον καιρό. Αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σήμερα στο γεγονός ότι η σύγχρονη δικαιοκρατούμενη κοινωνία έχει εκχωρήσει την ποινική της αξίωση για τη δίωξη των εγκλημάτων στην οργανωμένη πολιτεία, η οποία την ασκεί για λογαριασμό των πολιτών με τα ανεξάρτητα και αμερόληπτα όργανα της Δικαιοσύνης. Γι’ αυτό απαγορεύεται η προσφυγή στην αυτοδικία ή στη βεντέτα. Ολοι ανεξαιρέτως οι κατηγορούμενοι λογοδοτούν για τις πράξεις τους ενώπιον των Δικαστηρίων. Και όσοι από αυτούς κριθούν ένοχοι, καταδικάζονται, αλλιώς αθωώνονται. Οι αποφάσεις των Δικαστηρίων, εφ’ όσον εξεδόθησαν ύστερα από αδιάβλητη διαδικασία από ανεπίληπτους δικαστές, γίνονται αποδεκτές από όλους τους κοινωνούς, άσχετα αν είναι χαμένοι ή κερδισμένοι της υπόθεσης. Οι επιφυλάξεις τους για την ορθότητα της απόφασης δεν επηρεάζει τη νομιμότητα της δικαστικής κρίσης. Με την αμετάκλητη απόφαση του Δικαστηρίου αποκαθίσταται η κοινωνική ειρήνη, που διαταράχθηκε από την τέλεση του εγκλήματος και αρχίζουν να επουλώνονται οι πληγές.
Τα εθνικά εγκλήματα υπόκεινται και αυτά κατά βάση στις ίδιες διεργασίες όλων των άλλων εγκλημάτων. Επομένως και των εγκλημάτων αυτών επουλώνονται οι πληγές. Με, ή χωρίς δίκη και καταδίκη των υπαιτίων. Ασχετα, αν υπήρξε ή όχι κάποιο «Γουδί» για αυτούς. Το είδαμε στο έγκλημα της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922. Το ξαναζήσαμε στο έγκλημα της Προδοσίας της Κύπρου το 1974. Μπορεί ύστερα από τα εγκλήματα αυτά να μιλάμε για χαμένες, όχι όμως και για ξεχασμένες πατρίδες, αφού τη σκέψη μας «αυλακώνουν» οι βαθιές «ουλές» που μας άφησαν οι «πληγές» τους. Το έγκλημα της Μακεδονίας όμως έχει κάτι το ξεχωριστό, που δεν το συναντούμε σε άλλα εθνικά εγκλήματα. Η απώλεια της Μακεδονίας δεν είναι αποτέλεσμα εσφαλμένων στρατιωτικών χειρισμών σε επιχειρησιακό επίπεδο. Είναι συνέπεια μιας προδοτικής συμφωνίας, που υπέγραψε ερήμην του Λαού η σημερινή Κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας. Και αυτό δεν πρόκειται να το δεχθεί ποτέ ο Ελληνικός Λαός. Θα αγωνιστεί, για να ακυρώσει στην πράξη την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, έστω κι αν δεν μπορεί νομικά να επιφέρει την ανατροπή της. Μόλις που χρειάζεται βέβαια να τονιστεί εδώ ότι ο αγώνας αυτός του Λαού, όχι μόνο δεν θα «επουλώσει» τις «πληγές», που δημιούργησε στον εθνικό «κορμό» το έγκλημα των Πρεσπών, αλλά θα προσθέσει σε αυτόν και άλλες. Αυτή είναι η εκτίμησή μου. Και εύχομαι να διαψευστεί η σχετική πρόβλεψή μου.
Οσο λοιπόν οι Σκοπιανοί θα βγάζουν με κάθε ευκαιρία τα αλυτρωτικά «ανακλαστικά» τους, όπως τα είδαμε να εκδηλώνονται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, παρά τη σχετική Συμφωνία που τους το απαγορεύει, και όσο η Κυβέρνηση των εθνομηδενιστών θα επιχειρεί να δικαιολογήσει ή να προσπεράσει τις «μακεδονικές» εξάρσεις των Σκοπιανών, απαξιώνοντας τις σχετικές αντιδράσεις εκείνων που εξακολουθούν να αντιστέκονται στην προδοτική συμφωνία της, τόσο πιο πολύ θα «αιμορραγούν» οι «πληγές του εγκλήματος των Πρεσπών. Και τόσο πιο «τσουχτερά» θα «μαστιγώνει» την σκέψη μας η ανάμνηση της απερισκεψίας να δώσουμε το «πηδάλιο» της εξουσίας στους Καρανίκες, στους Πολάκηδες, στις Τασούλες και στο συνάφι τους. Εγγίζει ειλικρινά τα όρια της εθνικής μικρόνοιας η αφέλεια να πιστεύει κάποιος ότι είναι ποτέ δυνατόν να προστατεύσουν την Πατρίδα, που τους εμπιστεύεσαι, άνθρωποι διακηρυγμένης εθνομηδενιστικής ιδεολογίας.
Ας ελπίσουμε τα παθήματα να γίνουν κάποτε μαθήματα, για να μη θρηνήσουμε άλλες εθνικές απώλειες. Για να μη μικρύνουμε άλλο την Πατρίδα μας ή να μην την «υποθηκεύσουμε» σε εκείνους που επιδιώκουν να την πάρουν από τους «πραματευτάδες» που μας κυβερνούν.
Εφημερίδα «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»