Τά ὀνόματα τοῦ Σατανᾶ

του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας 

Οἱ δαίμονες¹ ἀπετέλεσαν ἴδιον καθεστὼς ἔχοντας ὡς ἀρχὴ τήν ἀντιπαλότητα κατὰ «παντὸς ἀγαθοῦ» καί μέ μιὰ ἄμεσα ἀντιληπτὴ δραστηριότητα, μέ προσβάσεις στὰ πάθη τῆς ἀνθρωπότητος. Ἐδῶ θά παραθέσουμε μερικά ἀπό τά καθοδηγητικὰ ὄργανα τοῦ κακοῦ τά ὁποῖα ἀποδέχεται καί ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, πού δοξολογοῦν τόν διάβολο καί ἐκτελοῦν τὶς ἐντολές του. Ἒτσι ὁ διάβολος μέ ὁποιοδήποτε ὄνομα καί ἂν εἶναι γνωστός, εἶναι ὁ καταστροφέας μέσα ἀπό τόν ὁποῖο τά πάντα ὁδηγοῦνται στό μηδέν.

Ἑωσφόρος (Lucifer) ἑβραϊκὰ χελάλ. Ὁ πλανήτης Ἀφροδίτη σάν λαμπρὸ ἄστρο τοῦ πρωϊνοῦ. Πρὶν ἀπό τήν Μίλτον ἡ λέξη Lucifer δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ὡς ὄνομα τοῦ διαβόλου². Ἡ ἀδελφότητα τῶν Μασόνων στό παρελθὸν καί ἰδιαίτερα στὴν Ἰταλία, ταυτίστηκε μέ τοὺς Λουσιφεριανοὺς καί ἀποβλήθηκε τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Σὲ γενικὲς γραμμὲς μποροῦμε νά ποῦμε πὼς οἱ Λουσιφεριανοὶ εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ Μανιχαϊσμοῦ. τό προσευχητάριό τους περιέχει φόρμουλες σατανιστικὴς ἐπίκλησης καί μιὰ σειρὰ σατανιστικῶν διθυράμβων σπάνιας βλακείας³. Εἶναι ὁ φωτοδότης καί ἀρχηγὸς τῶν ἔκπτωτων ἀγγέλων πού μεταμορφώθηκε σὲ δαίμονα τοῦ σκότους. Ἀλλά ὀνόματα πού τοῦ ἀποδίδονται εἶναι τά ἑξῆς: «Διάβολος, Ὄφις ἀρχαῖος, Πλάνος τῆς οἰκουμένης, Ἄρχοντας αὐτοῦ τοῦ κόσμου, Πονηρός, Πειράζων, Ἀπολλύων, Ἀβαδδῶν, Βελλίαλ, Βεελζεβούλ» κ. ἄ. Εἶναι αὐτός πού ἐξωθεῖ τούς ἀνθρώπους στήν ἁμαρτία καί στήν ἀποστασία ἀπό τόν Θεό.

Βεελζεβούλ: Ὁ πρῶτος ἄγγελος τῶν Σεραφείμ. Ἀρχικά χαανατικῆς καταγωγῆς. Ὁ Κύριος τῶν μυγῶν καί τῆς κοπριᾶς. Παρασύρει τούς ἀνθρώπους στό ἁμάρτημα τῆς ὑπερηφάνειας.

Λεβιάθαν: Ἔκπτωτος ἄγγελος τῆς τάξεως τῶν Σεραφείμ. Σχετίζεται μέ τή Φοινικική μυθολογία καί τό θηρίο Λόταν τῶν κειμένων τῆς Οὐγκαρίτ. Εἶναι ὁ θαλάσσιος δράκοντας τῆς Παλαιάς Διαθήκης. Δαίμονας τοῦ χάους καί ἀρχηγός τῶν αἱρετικῶν.

Ἀσμοδαῖος: Περσικῆς καταγωγῆς. Ὁ Ἀσμεντάϊ τοῦ Ταλμούδ. Διαφθορέας δαίμονας τῶν ἀνόσιων ἐρώτων καί προσωποποίηση τῆς ἡδυπάθειας. Στά χρόνια τοῦ διωγμοῦ τῶν μαγισσῶν ἐπροστάτευε τίς πόρνες.

Ἀσταρώθ: Ἔκπτωτος ἄγγελος τῆς τάξεως τῶν θρόνων μέ μορφή δαίμονα ἐπάνω σέ δράκο. Τό ὄνομά του σημαίνει «κατήγορος». Ἀντιπροσωπεύει τόν πειρασμό τῆς ἀπραξίας.

Μαμωνᾶς: Βρίσκεται στό ἀνατολικό τμῆμα τῆς κολάσεως καί σχετίζεται μέ τή φιλαργυρία.

Ἀζαζέλ: Δαίμονας τῆς λαϊκῆς ἑβραϊκῆς παράδοσης. Ὁ δαίμονας τῆς ἐρήμου μέ μορφή ἀποδιοπομπαίου τράγου⁴.

Λιλίθ: Γυναικεῖο δαιμόνιο τῆς νύκτας, πού ἀποπλανεῖ σκοτώνει καί τρώγει τά ἀρσενικά θύματά του. Κατάγεται ἀπό τή γυναῖκα – δαίμονα Λίλιτον τῆς Μεσοποταμίας.

Σονέϊλον: Ἔκπτωτος ἄγγελος τῆς τάξεως τῶν Θρόνων μέ τρεῖς κεφαλές· λέοντος, γάτας καί κάπρου.

Ἄρατρον: Πρίγκηπας τῶν δαιμόνων. Κατέχει τή γνώση τῆς θαυματουργικῆς μεταμορφώσεως καί σχετίζεται μέ τήν ἀλχημεία.

Ἀβαδδών: Καταστροφέας. Ἀναφέρεται στήν Ἀποκάλυψη (9,11). Ὁ ἄγγελος τῆς ἀβύσσου.

Ἀζραέλ: Καταγράφει τίς κακές πράξεις τῶν ἀνθρώπων γιά νά κριθοῦν ἀνάλογα μετά τό θάνατο.

Ἀμπιγκόρ: Δαίμονας τοῦ μίσους καί τῶν πολέμων.

Ἀγαταρέπτ: Πολύ σκληρός δαίμονας, βασανιστής τῶν καταδικασμένων στή κόλαση.

Βελίαλ: Ἔκπτωτος ἄγγελος τῆς τάξεως τῶν χερουβείμ. Σημαίνει κακία, πονηρία.

Στήν ἐξωβιβλική γραμματεία καί ἰδιαίτερα στή Θεολογία τῶν χειρογράφων τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης, κυριαρχεῖ ἡ μορφή του ὡς ἀρχηγοῦ τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, τῆς ἀσέβειας καί τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Βελίαλ φέρει ἀκόμη τά ὀνόματα μελχιρεσά (= βασιλιᾶς τοῦ κακοῦ) καί Μαστεμά =ἐνάντιος ἐχθρός, ἀντίπαλος καί ἀποτελεῖ παραλλαγή τοῦ ὅρου Σατανάς. Ὁ Βελίαλ ἀναφαίνεται καί στή Καινή Δαιθήκη⁵. Ἐπίσης γιά τά Χερουβείμ καί Σεραφείμ ὑπάρχουν πολλές ἀναφορές⁶.

Ὁ Σατανάς πρίν ξεπέσει, ἦταν ἕνα Χερουβείμ τοῦ Θεοῦ. Μιά περιγραφή του ἔχουμε στήν Παλαιά Διαθήκη στό βιβλίο τοῦ Ἠσαΐα⁷, πού μεταφορικά γράφεται γιά τό βασιλιά τῶν Βαβυλωνίων, καί ἔχει τά ἑξῆς λόγια: «… Πῶς ἔπεσες ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, Ἑωσφόρε, υἱέ τῆς Αὐγῆς! Συνετρίφθης κατά γῆς, σύ ὁ καταπατῶν τά ἔθνη! Σύ, δέ, ἔλεγες ἐν τῇ καρδία σου. ‘‘Θέλω ἀναβεῖ εἰς τόν οὐρανόν, θέλω ὑψώσει τό θρόνο μου ὑπεράνω τῶν ἄστρων τοῦ Θεοῦ, καί θέλω καθίσει ἐπί τό ὅρος τῆς συνάξεως, πρός τά μέρη τοῦ βορρᾶ, θέλω ἀναβεῖ ἐπί τά ὕψη τῶν νεφελῶν, θέλω εἶσθαι ὅμοιος τοῦ Ὑψίστου’’. Εἰς τόν Ἅδη ὅμως θέλεις καταβεῖ, εἰς τά βάθη τοῦ λάκκου». Γιά νά δεῖ κάποιος τό ρόλο τοῦ Σατανᾶ, ἀρκεῖ νά διαβάσει τό πρῶτο καί τό δεύτερο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ Ἰώβ, στήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ Σατανάς εἶναι ἕνας ψευτοποιμένας, σέ ἀντίθεση μέ τόν ἀληθινό Ποιμένα τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀναφέρεται καί ὡς μάταιος ποιμένας, στά ἑβραϊκά «Χαελίλ» ὅπου το οὐσιαστικό «ἐλίλ» (ἀπό τή ρίζα «ἀλάλ», δηλαδή, εἶμαι ἀδύνατος, ἀνεπαρκής), σημαίνει: «ἀνεπάρκεια, ἀναξιότητα». Αὐτό εἶναι λοιπόν καί ὁ Σατανάς. Ἀνάξιος καί ἀνεπαρκής. Τό ἔργο του εἶναι ἡ καταστροφή τῶν ψυχῶν. Προσπάθησε νά ματαιώσει τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ δίχως ἀποτέλεσμα. Ἀπό ἀρχῆς ἐπιτέθηκε στήν ἀνθρώπινη φυλή γιά  νά τή διαφθείρει καί νά μήν ἔρθει τό «Σπέρμα» ὁ Ἰησοῦς⁸. Αὐτό φαίνεται στήν σαρκική ἐπαφή τῶν δαιμόνων μέ τίς γυναῖκες τῶν ἀνθρώπων⁹, ὅπου προσπάθησε ὁ Σατανάς νά δημιουργήσει μιά γενιά δαιμονικῶν ἀνθρώπων γιά νά ἀποκλείσει μέσω τῆς διεφθαρμένης αὐτῆς γενιᾶς τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γι’ αὐτό ὁ Θεός κατέστρεψε μέ κατακλυσμό ὅλη τήν ἀνθρώπινη φυλή, σώζοντας μόνο το Νῶε καί τήν οἰκογένειά του.