του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας
Κατὰ τὴν ἀνάλυση τῶν ὀνείρων ἀποκαλύπτουμε ἴχνη ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς παιδικῆς ἡλικίας ποὺ διαδραματίζουν σημαντικὸ ρόλο στὴ μετέπειτα ἡλικία. Ὁ Φρόυντ ἀποκαλεῖ τὰ ὄνειρα τῆς παιδικῆς ἡλικίας ποὺ ἐπαναλαμβάνονται καὶ κατὰ τὴν ἐνηλικίωση ὄνειρα τοῦ «ζωντανοῦ εἴδους». Κι αὐτὸ συμβαίνει ἀπὸ μιὰ σειρὰ ἀνάλυσης τῶν ὀνείρων ποὺ κάνει καταλήγοντας, «πὼς ἀκόμα καὶ ἡ ἐπιθυμία ποὺ τὰ προκάλεσε καὶ ποὺ τὴν ἐκπληρώνει τὸ ὄνειρο προέρχεται ἀπὸ τὴ παιδικὴ μας ἡλικία».
Ἐπιπλέον στὸ ὄνειρο ἡ δυνατὴ σκηνὴ μιᾶς ἐμπειρίας κατὰ τὸ παρελθόν, ὑπόκειται σὲ ἀνανέωση μέσο ἑνὸς ὀνείρου τοῦ ρόλου τῶν πρωταγωνιστῶν, ἢ ἀκόμα καὶ στὴν ἀντικατάσταση τῶν προσώπων, χωρὶς ὅμως τὴν ἀλλαγὴ τῶν συναισθημάτων ποὺ συνόδευαν τὴν ἀρχικὴ σκηνή. Ἔτσι ὁ Φρόυντ συμπεραίνει πὼς «ἡ σκηνὴ τῆς παιδικῆς μας ἡλικίας παρασταίνεται στὸ ἔκδηλο περιεχόμενο τοῦ ὀνείρου μόνο μὲ ὑπαινιγμοὺς καὶ μόνο μὲ τὴν ἑρμηνεία μποροῦμε νὰ τὴν βροῦμε». Οἱ σκηνὲς τοῦ ὀνείρου συνδέονται μὲ κάποια ἐπιθυμία στὴν ἀνάγνωση τῆς ὁποίας φθάνουμε μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάλυση ποὺ προϋποθέτει τὴν ἐπίτευξη μιᾶς συνειρμικῆς ἀλληλουχίας.
Ἀκόμη δὲ κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ Φρόυντ σκέψεις τῶν παιδικῶν χρόνων ἐμφανίζονται συχνὰ σὲ ὄνειρα ποὺ ἀρχικὰ παρουσιάζουν νοηματικὴ πληρότητα λόγω τῆς εὔκολης διάγνωσης τῶν ἐπιθυμιῶν ποὺ τὰ προκάλεσαν, ἀλλὰ ὅμως μιὰ καλλίτερη προσέγγιση τοῦ θέματος ὁδηγεῖ στὸ νὰ ἀνακαλύψουμε τὴ ἀρχικὴ πηγὴ ποὺ εἶναι ἡ παιδικὴ ἡλικία. Οἱ σκέψεις αὐτὲς θεωροῦνται ὡς τὸ οὐσιῶδες χαρακτηριστικό τοῦ ὀνείρου. Ὁ Φρόυντ ἐπίσης πιστεύει πὼς αὐτὸ ποὺ χρονικὰ τοποθετεῖται στὸ παρελθόν, γιὰ τὸ ψυχικὸ ὄργανο παραμένει ἕνα συνεχὲς παρόν ποὺ γίνεται ἀντιληπτὸ ὅταν τοποθετηθοῦν σωστὰ οἱ ψηφίδες ποὺ συνθέτουν τὸ μωσαϊκό τοῦ ὀνείρου. Τὸ ὄνειρο εἶναι ἡ προβολὴ τῆς μιᾶς δυνατῆς ἐπιθυμίας ποὺ τὴν καθιστὰ πάντα ἐπίκαιρη.