Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Ολοι γνωρίζουμε, τι βρήκε και τι μας παρέδωσε η Εθνεγερσία. Βρήκε μια Ελλάδα καθημαγμένη από τη δουλεία τεσσάρων αιώνων στους Οθωμανούς. Μια Ελλάδα που όλοι πίστευαν ότι είχε χαθεί σαν τη σπίθα που αργοσβήνει κάτω από τη στάχτη. Για να αναστήσουν αυτή την Ελλάδα οι προπάτορές μας, όταν σήμανε η ώρα, έγιναν ένα «στόμα» και μια δυνατή «πνοή». Ηταν αυτή που με το ορμητικό της «φύσημα» έδιωξε μακριά τη «στάχτη» της εξαφάνισης και μετέτρεψε πάλι την Ελλάδα από «σπίθα» σε «φλόγα». Μια «φλόγα» που όπως πάντα, έτσι και τότε «έκαιγε» εκείνους που ακουμπούσε και φώτιζε το «δρόμο» όσων ήθελαν να πορευθούν στην κατεύθυνση των ιδανικών της. Με ένα τσαρούχι, μια φουστανέλα και ένα καριοφίλι που το γέμιζαν με το «πύρωμα» της καρδιάς τους, οι ήρωες του Εικοσιένα έκαναν την Ελλάδα «λάβαρο» των αγώνων τους και μας την παρέδωσαν πάλι ανεξάρτητη και ελεύθερη. Μια Ελλάδα που ανήκε μόνο στους Ελληνες. Αυτή ήταν η κληρονομιά που μας άφησε η Εθνεγερσία.
Δεν είχε υλικό πλούτο να μας δώσει η Ελλάδα της φουστανέλας. Ούτε απέκτησε ποτέ τέτοιον πλούτο από τότε μέχρι σήμερα. Ηταν ανέκαθεν φτωχή η πατρίδα μας. Γνώρισε μάλιστα τρεις χρεωκοπίες, χωρίς να λογαριάζεται η σημερινή, άσχετα αν προσπαθούν κάποιοι να την κρύψουν κάτω από ταμπέλες που την φκιασιδώνουν. Αυτή όμως η Ελλάδα της φτώχιας δεν χάθηκε ποτέ. Ούτε κινδύνεψε ποτέ να χαθεί εξαιτίας της οικονομικής της ένδειας, διότι τη συντηρούσε ο ανεκτίμητος εσωτερικός πλούτος που διέθετε: Οι αξίες που κουβαλούσε μέσα της. Η ελευθεροφροσύνη και η ευψυχία των Ελλήνων. Και πολλές άλλες ακόμη μερικότερες αξίες. Ολες συνυφασμένες με την πίστη στον Χριστό και την αγάπη στην Πατρίδα. Είναι ο «πλούτος» που συνθέτει την εθνική ιδιοπροσωπία της Ελλάδος και τον έχουν βάλει στο μάτι οι «χρυσοθήρες» της παγκοσμιοποίησης, για να πάρουν την πολιτισμική ταυτότητα των Ελλήνων.
Ολες οι μετέπειτα γενιές, από την Εθνεγερσία και εντεύθεν, «βάδισαν» στα «ίχνη» που αυτή «χάραξε». Για αυτό η Ελλάδα ανέβαινε σιγά-σιγά αλλά σταθερά, με την πάροδο του χρόνου. Μεγάλωνε διαρκώς το γεωγραφικό της στίγμα στο χάρτη ξαναφέρνοντας βαθμιαία στους κόλπους της, πατρίδες που της είχαν κλέψει. Οχι μόνον οι Οθωμανοί, αλλά και άλλοι κατακτητές. Ενσωμάτωσε διαδοχικά στον Εθνικό Κορμό: Τα Επτάνησα το 1864. Την Κρήτη το 1908. Την Ηπειρο και τη Μακεδονία με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1911-1913. Τη Θράκη το 1920. Τα Δωδεκάνησα το 1948. Ηταν τότε που η Ελλάδα «αγόραζε» μόνο. Με «τίμημα» μάλιστα πολύ ακριβό, αφού ήταν πληρωμένο με αίμα. Θα είχε γίνει μάλιστα σήμερα η χώρα μας Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, σύμφωνα με το όραμα του Βενιζέλου, εάν η αφροσύνη και ο εθνικός διχασμός δεν συνασπίζονταν, για να γράψουν το 1922 την εθνική τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Λένε κάποιοι ότι για αυτό φταίνε οι σύμμαχοι. Δεν συμμερίζομαι πλήρως τις απόψεις αυτές. Είναι βέβαια αληθές ότι οι ξένοι ήθελαν πάντα να έχουν λόγο στα ελληνικά πράγματα. Και δεν έπαψαν ποτέ να παρεμβαίνουν με διάφορους τρόπους στις εσωτερικές μας υποθέσεις, ιδίως όταν αυτές έχουν διεθνείς προεκτάσεις. Είναι όμως εξίσου αληθές, ότι οι ξένοι δεν μας πολέμησαν ποτέ, κατά κανόνα. Εψαχναν απλά να βρουν βολικούς ανθρώπους που θα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι την ανακήρυξη της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας το 1828 τη χρωστάμε στους ξένους, που έλαβαν έναν χρόνο νωρίτερα μέρος στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου καταστρέφοντας προς όφελός μας το στόλο του Σουλτάνου. Επομένως, για να ξαναγυρίσουμε στη Μικρασιατική Καταστροφή, τι φταίνε οι σύμμαχοι, όταν εμείς με έναν παιδαριώδη στρατηγικό σχεδιασμό αποφασίσαμε να κάνουμε την αυτοχειριαστική προέλαση στην Ανατολία; Εάν μέναμε στα προαιώνια ελληνικά εδάφη της Ιωνίας, δεν θα μας πείραζε κανείς. Οι σύμμαχοι, διότι αυτοί μας έδωσαν την εντολή να πάμε να τα καταλάβουμε. Και οι Νεότουρκοι, διότι ήσαν ανίσχυροι να μας νικήσουν. Η αποτυχία λοιπόν της άφρονος προέλασης προς την Αγκυρα ήταν αυτή που μας ανάγκασε να πέσουμε στη θάλασσα για να σωθούμε. Οχι η στρατιωτική υπεροχή των Τούρκων, που καυχώνται ότι μας έριξαν εκείνοι σε αυτήν. Τον πόλεμο στη Μικρασία τον χάσαμε απλά εμείς, από δικά μας λάθη. Δεν τον κέρδισαν οι Τούρκοι. Ανάλογα ισχύουν και για τους επιπόλαιους χειρισμούς μας στο Κυπριακό, που διευκόλυναν την εισβολή των Τούρκων στη Μεγαλόνησο.
Είπαμε πιο πάνω ότι όλες οι γενιές τίμησαν την κληρονομιά του Εικοσιένα. Ναι, ήσαν όλες, εκτός από τις δύο τελευταίες. Αυτές δηλ. που πήραν τη «σκυτάλη» από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν. Διότι από τότε αρχίσαμε να ξεπουλάμε ένα-ένα τα στοιχεία της κληρονομιάς που μας άφησε η Εθνεγερσία. Τα «βγάλαμε όλα στο σφυρί». Ετσι, πήραμε τον «κατήφορο» και κάθε τόσο κατεβαίναμε και από ένα «σκαλί» μικραίνοντας τον «πλούτο» της Ελλάδος, που τον καμάρωναν όλες οι προηγούμενες γενιές. Πρώτα βάλαμε χέρι στην πίστη. Πήραμε το «τσεκούρι» και «χτυπούσαμε» αλύπητα αυτό το αιωνόβιο «δένδρο» της Ορθοδοξίας, για να το κόψουμε, διότι δεν είχε θέση στη νέα πολιτισμική μας «χωροταξία». Υστερα βάλαμε μπροστά τη «μπουλντόζα» της προόδου, για να «γκρεμίσουμε» την οικογένεια, παραβλέποντας ότι μέσα από αυτήν περνούσε η «φλέβα» της πολυτεκνίας που συντηρούσε την Ελλάδα. Αναγκαία συνέπεια της δομικής «αναδιάταξης» του «τοπίου» ήταν η δημογραφική «καθίζηση» της Ελλάδος, που επιδεινώθηκε από δύο παράγοντες: Αφ’ ενός μεν τη μαζική φυγή στο εξωτερικό εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ελλήνων επιστημόνων. Και αφ’ ετέρου από την αθρόα και ακατάπαυστη έλευση στην Ελλάδα εκατομμυρίων αλλοθρήσκων και αλλογενών μεταναστών, σε πολλούς από τους οποίους μοιράζουμε μάλιστα αφειδώς την ελληνική υπηκοότητα. Μόλις που χρειάζεται να λεχθεί ότι το φαινόμενο αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα δημογραφικής «αφαιμαξομετάγγισης». Για να ολοκληρωθεί βέβαια η εθνική «αναδόμηση» της χώρας, έπρεπε να απαλλοτριωθούν προς «εθνικήν ωφέλειαν» και κάποια «αμπελοχώραφα», όπως είναι λ.χ. η Μακεδονία. Και είναι ευτύχημα που βρέθηκε το κράτος των Σκοπίων να την πάρει με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τα υπόλοιπα εκκρεμή εθνικά θέματα με τους Τούρκους και τους Αλβανούς θα τακτοποιηθούν και αυτά στη βάση της δίκαιης μοιρασιάς, αφού δεν πρέπει να είμαστε «μοναχοφάηδες», κατά τη σπουδαία ρήση του αιθεροβάμονος πρώην πτεράρχου της εξωτερικής μας πολιτικής κ. Κοτζιά.
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να παραθέσει κάποιος άλλα στοιχεία, για να εξηγήσει γιατί η Ελλάδα βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στην «εντατική». Μπροστά στην αξιοθρήνητη αυτή εικόνα της Ελλάδος, εύλογα διερωτάται πάντως κάθε βαρυαλγούσα εθνική συνείδηση, τι ακριβώς γιορτάζουμε κάθε χρόνο την 25η Μαρτίου. Την αξιοσύνη εκείνων που έγραψαν το έπος της Εθνεγερσίας και δόξασαν την Ελλάδα ή την αχρειοσύνη τη δική μας που φέραμε την Ελλάδα σε τέτοια κατάσταση, ώστε να δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή; Εάν δεν μπορούν οι κυβερνώντες να δώσουν στην Ελλάδα το «φάρμακο» που θα τη βγάλει από την «εντατική», ας πάψουν τουλάχιστον να προκαλούν. Διότι συνιστά το άκρον άωτον του θράσους και της αναίδειας, να βλέπει κάποιος δεδηλωμένους άθεους και εθνομηδενιστές της «αριστεράς του τίποτα» να καταθέτουν στεφάνι στη μνήμη εκείνων που έπεσαν «υπέρ της πίστεως και της πατρίδος» ή να δηλώνουν χωρίς ίχνος ντροπής ότι «τους εμπνέουν τα ιδανικά των αγωνιστών του Εικοσιένα»!
Εφημερίδα «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»
Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση. Στείλτε στο info@poimin.gr άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους αναγνώστες μας.
