Ἡ ὑπέρβαση τῆς μοναξιᾶς μας

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ μοναξιά ὡς λέξη εἶναι πολύ οἰκεία στό λεξιλόγιο τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Καί ὡς κατάσταση καί κλίμα ζωῆς ἀποτελεῖ τόν σύντροφο ἀναρίθμητων συνανθρώπων μας. Κι ἄς κατοικοῦν σέ μεγαλουπόλεις. Κι ἄς συναναστρέφονται καθημερινά πλῆθος ἀνθρώπων. Ἡ μοναξιά ἔχει εἰσβάλει μέσα τους καί ἔχει κάνει κατοχή στήν καρδιά τους. Ζοῦν καί κινοῦνται μέ τόν πιό θορυβώδη τρόπο, πού ἐπιβάλλει ὁ σύγχρονος ρυθμός ζωῆς. Ὅμως, ἐσωτερικά αἰσθάνονται μόνοι. Κι αὐτή ἡ μοναξιά δηλητηριάζει τή ζωή τους καί συνήθως ἀλλοιώνει καί τή συμπεριφορά τους.

Χριστός γεννᾶται σήμερον! Ἕνα μοναδικό ἱστορικό γεγονός πού σπάζει τόν πνιγηρό κλοιό τῆς μοναξιᾶς μας. Ὁ Θεός κλίνει τούς οὐρανούς καί ἔρχεται στή γῆ. Κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπων· οὐρανοῦ καί γῆς. «Ὁ Λόγος», γράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ἔγινε ἄνθρωπος κι ἔστησε τή σκηνή του ἀνάμεσά μας» (Ἰω. 1,14).

* * *

Χριστούγεννα καί πάλι! Ἡ πανίερη ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας. Μετοχή στήν κοινή χαρά. Μετάληψη στή σώζουσα ἐλπίδα. Θρίαμβος τῆς ἀγάπης. «Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν…» (Ἰω. 3,16). Ἔτσι καταργεῖται ἡ καταδίκη μας στήν ἀποξένωση καί τή μοναξιά. Ὁ Θεός γίνεται ὁ Πατέρας μας. Καί οἱ ἄλλοι, τά παιδιά τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀδελφοί μας.

Ὅλοι μαζί οἱ βαπτισμένοι συγκροτοῦμε ἕνα σῶμα, τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μέ κεφαλή τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ὅλοι μαζί ἀποτελοῦμε μία οἰκογένεια, τήν οἰκογένεια τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Ὅλοι μαζί πλέον ζοῦμε ἐν Χριστῷ, πού σημαίνει ὅτι ὑπερβαίνουμε τήν ἀτομικότητα καί τή μοναξιά μας καί βιώνουμε μέσα στήν Ἐκκλησία τήν κοινωνία τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφότητας.

* * *

Στήν πνευματοκίνητη γραφίδα τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ὀφείλουμε μιά θαυμάσια εἰκόνα πού κατέγραψε στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. «Ἰδού, στέκομαι μπροστά στήν πόρτα καί χτυπῶ. Ἄν κάποιος ἀκούσει τή φωνή μου καί μ᾽ ἀνοίξει τήν πόρτα, θά μπῶ μέσα καί θά δειπνήσω μαζί του, κι αὐτός μαζί μου» (Ἀποκ. 3,20).

Οἱ ἄνθρωποι αἰσθανόμαστε μόνοι γιατί λησμονήσαμε —ἄν δέν ἔχουμε ἠθελημένα ἀρνηθεῖ— τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός εἶναι παρών στόν κόσμο«ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β’ Κορ. 4,6). Εἶναι κοντά μας. Εἶναι μαζί μας. Εἶναι δίπλα μας. Χτυπᾶ τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας  καί μᾶς ζητᾶ νά Τοῦ ἀνοίξουμε γιά νά εἰσέλθει. Νά γίνει ὁ ὑψηλός ἔνοικός της —«Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. 23,26).

Μόνο ὁ Χριστός δίνει νόημα καί σκοπό στή ζωή μας. Μόνο ἡ παρουσία Του διαλύει τήν ἀπελπισία τῆς μοναξιᾶς μας. Μόνο ἡ δική Του δύναμη μᾶς καθιστᾶ ἱκανούς νά βηματίζουμε μ᾽ ἐλπίδα καί χαρά στό ἀνηφορικό μονοπάτι τῆς ζωῆς.

* * *

Ἡ μοναξιά μας δέν σημαίνει μόνο ἄγνοια ἤ καί ἄρνηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Κατά κανόνα ἐκφράζεται καί ὡς ἀποξένωση ἀπό τούς ἄλλους, τούς συνανθρώπους μας. Ἡ μοναξιά ἐν τέλει εἶναι ἄρνηση τῆς ἀγάπης καί ἐγκλεισμός στό σκοτεινό ὑπόγειο τοῦ ἐγώ μας. Δέν βλέπουμε τούς ἄλλους. Δέν συμπονοῦμε τούς ἄλλους. Δέν ἀγαπᾶμε τούς ἄλλους.

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου ἔρχεται νά διαλύσει τά μαῦρα σύννεφα τῆς μοναξιᾶς πού σκεπάζουν τήν καρδιά μας καί νά ἁπλώσει τό ἱλαρό φῶς τῆς θείας Παρουσίας. Ἔρχεται νά γκρεμίσει τό ὀχυρό πού μᾶς ἀποξενώνει ἀπό τούς ἄλλους καί νά ἐμπνεύσει μέσα μας ἀγάπη, κατανόηση, στοργή καί καλωσύνη γιά κάθε ἄνθρωπο. Οἱ ἄλλοι δέν εἶναι ἡ κόλασή μας, ἀλλά ζωντανές εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ἀδέλφια μας.

* * *

 Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,

Χριστούγεννα σήμερα! Ὁ Χριστός χτυπᾶ τήν πόρτα μας. Τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας. Τήν πόρτα τῆς οἰκογενείας μας. Τήν πόρτα τῆς κοινωνίας μας. Τήν πόρτα τοῦ κόσμου τούτου. Καί περιμένει νά Τοῦ ἀνοίξουμε. Γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν καταχνιά τῆς μοναξιᾶς μας. Γιά νά προσφέρει στόν καθένα μας ἐλπίδα καί νόημα ζωῆς.

Ἡ θεία ἐνανθρώπησή Του μᾶς ἀποκαλύπτει τόν ἄρρητο πλοῦτο τῆς θείας ἀγάπης Του. Καί μᾶς προσκαλεῖ νά Τόν ἀγαπήσουμε κι ἐμεῖς. Καί στό ὄνομά Του νά ἀγαπήσουμε καί τούς συνανθρώπους μας.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί μόνο θά σώσει τόν κόσμο.

Εὐφρόσυνα Χριστούγεννα!

Μέ πολλή ἐν Χριστῷ πατρική ἀγάπη

ὁ Ἐπίσκοπός σας

† Ο ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ