τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Ἡ ταπεινοφροσύνη δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἀρετή, ἀλλὰ τὸ πνευματικὸ ὀξυγόνο τῆς ψυχῆς, τὸ θεμέλιο ἐπάνω στὸ ὁποῖο οἰκοδομεῖται ὁλόκληρη ἡ χριστιανική μας πορεία. Ὅπως διδάσκει ὁ σοφὸς Ἀββᾶς Δωρόθεος, δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ στατικὴ κατάσταση, ἀλλὰ γιὰ μιὰ δυναμικὴ ἐσωτερικὴ στάση ζωῆς.
Ἡ ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη δὲν εἶναι αὐτοϋποτίμηση, ἀλλὰ ἡ βαθιὰ συνειδητοποίηση τῆς δικῆς μας πνευματικῆς φτώχειας καὶ τῆς ἀνεξάντλητης θείας χάριτος. Εἶναι σὰν ἕνα διάφανο παράθυρο, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ διεισδύσει ἀνεμπόδιστα στὴν ψυχή μας.
Ἡ ταπεινοφροσύνη καταστρέφει τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ ὄχι μὲ τὴ δική μας δύναμη, ἀλλὰ μὲ τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀδυναμία μας, τότε ἀκριβῶς ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται πλήρως. Κάθε πνευματικὸς ἀγῶνας – προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνία – γίνεται καρποφόρος μόνον ὅταν προσεγγίζεται μὲ ταπεινὸ φρόνημα.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔμαθε νὰ λέει εἰλικρινὰ καὶ ἀπὸ καρδιᾶς “συγνώμη” ἔχει ἤδη κατακτήσει τὸ μεγαλύτερο πνευματικὸ ὀχυρό. Διότι ἡ συγνώμη δὲν εἶναι ἁπλῶς λέξη, ἀλλὰ πράξη αὐτοκένωσης, μίμηση τοῦ Χριστοῦ ποὺ “ἐκένωσεν ἑαυτόν”.
Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι τὸ ἀντίδοτο στὴν κενοδοξία, ἐκεῖνο τὸ δηλητήριο ποὺ νεκρώνει κάθε πνευματικὴ προσπάθεια. Ὅποιος τὴν ἀποκτήσει, δὲν ὀργίζεται, δὲν παροξύνεται, δὲν διεκδικεῖ, ἀλλὰ παραδίδεται μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ θεῖο ἔλεος.
Ἂς μὴν ἀπογοητευόμαστε λοιπὸν ἐὰν δὲν κατορθώνουμε τὰ πάντα. Ὁ Θεὸς δὲν ζητᾶ τελειότητα, ἀλλὰ εἰλικρινῆ προσπάθεια. Λίγη ταπείνωση, ἔστω καὶ μὲ βραδὺ βῆμα, ἀρκεῖ γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀγκαλιά Του.
