Οι του κόσμου Ηρώδεις, η Ελλάδα και ο Χριστός

Στὴν ταπεινὴ φάτνη τῆς πατρίδος μας ἀναμέναμε, ἀδελφοί μου, τὰ φετινὰ Χριστούγεννα νὰ γεννηθῇ τὸ θαῦμα. Ὅμως Ἡρώδεις μανιώδεις σφάξανε τὶς νεογέννητες ἐλπίδες ἑνὸς λαοῦ περήφανου. Θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμός! Καὶ μιὰ Ἑλλάδα «κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί». Βοσκοὶ τῆς ἐνημέρωσης κατηύθυναν τὴν κοινὴ γνώμη τῶν λογικῶν προβάτων στὶς στάνες τῶν συμφερόντων τους καὶ ἄγγελοι ἀμερικάνοι φρόντισαν νὰ προπαγανδίσουν παντοῦ τὴν δική τους ἐπὶ γῆς εἰρήνη, τὴν πὰξ ἀμερικάνα. Τὰ ἄλογα τὰ ζωηρὰ τῆς νέας τάξης πραγμάτων κατέστειλαν τὴν ἀγανάκτησηὅσων ἀντιδροῦσαν στὰ σχέδια μιᾶς ἀποχριστιανισμένης παγκοσμιοποίησης. Καινούριοι ἀπεγράφησαν κατὰ τὸ δόγμα Καίσαρος μὲ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα.Ἀστέρια τοῦ συστήματος, τοῦ λεγομένου στὰρ σύστεμ, φώτισαν τὴν πορεία τῶν μαγεμένων καὶ ἀποχαυνωμένων νέων καὶ τὰ ὡδήγησαν μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστό. Μάγοι τῆς πολιτικῆς, λαοπλάνοι, προσέφεραν τὰ πονηρά τους δῶρα,ἀνταλλάγματα στὴν ἐμπιστοσύνη ἑνὸς εὐγενοῦς χριστιανικοῦ λαοῦ. Ὄνειρα εἶδαν ὁλοζώντανα οἱ ἄνεργοι μνήστορες τῆς ζωῆς, περιμένοντας ἀκόμη νὰἀκούσουν τὴν εἴδηση, ὅτι «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν» αὐτοῦ τοῦ λαοῦ.

Βουλιάξαμε, ἀδελφοί μου, στὸ τέλμα. Προσπεράσαμε τὴν Βηθλεέμ,ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸν Χριστό, πήραμε λάθος δρόμο καὶ περιπλανηθήκαμε στὴνἔρημο τῆς διαφθορᾶς. Ἀδελφοί, ὁ διάβολος μαίνεται, τὸ βιός μας χάνεται, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ σὲ μετάνοια. Ἔχουμε μεγάλο πόλεμο μὲ τὸν ἄρχοντα τοῦκόσμου τούτου, τὰ περιθώρια τῆς ζωῆς μας στενεύουν μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, οἱἀντοχὲς λιγοστεύουν, ἡ ἀπελπισία ἔχει κτυπήσει τὴν πόρτα ὅλων μας, χιλιάδες τὰ θύματα τῆς ἡρώδειας κακίας, ὅμως πρέπει νὰ ἀναθαῤῥήσουμε. Καὶ αὐτὸ θὰτὸ καταφέρουμε, ἂν ἀποφασίσουμε νὰ ἀνακατευθύνουμε τὴν ὕπαρξή μας πρὸς τὴν πορεία ποὺ φωτίζει ὁ ἀστέρας τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἀνοίγει μὲ τὴ γέννησή Του τὶς πύλες τῆς σωτηρίας. Ἐν Αὐτῷ ὅλα μας τὰπροβλήματα βρίσκουν λύση, τακτοποιοῦνται οἱ ὑποθέσεις τῆς καθημερινότητος,ἀναγεννᾶται κάθε ἐλπίδα, ἀρκεῖ νὰ στρέψουμε τὸ  βλέμμα στὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἐκεῖ ὅπου ἀνέτειλε ὁ Ἤλιος τῆς δικαιοσύνης.

Δὲν ἦταν ὅλα καλὰ καὶ εὔκολα γιὰ τὸν τεχθέντα νέο Βασιλέα. Δὲν γεννήθηκε μέσα σὲ πορφυρὰ ὑφάσματα, ἀπειλήθηκε ἡ ζωή Του, ἔγινε μωρὸ παιδὶμετανάστης, ταλαιπωρήθηκαν σὲ ξένη γῆ ἡ μητέρα Του καὶ ὁ φροντιστής Του μνηστήρας της. Τὸ σχέδιό Του προχώρησε μέσα ἀπὸ φτώχεια, στερήσεις, διώξεις, φόνους ἀθώων, κακουχίες, καταστάσεις θλιβερὲς ποὺ βιώνουμε κι ἐμεῖς σήμερα, μέχρι νὰ βρεθοῦμε στὴν ἀσφαλῆ Ναζαρὲτ τῆς ἐπιστροφῆς μας πρὸς τὸν Θεό.

Εἰσοδεύουμε ἐντὸς ὀλίγου σὲ ἕνα καινούριο ἔτος. Δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺπροβληματίζονται γιὰ τὸ τί μέλλει γενέσθαι, ἐκεῖνοι ποὺ φοβοῦνται πὼς τὰπράγματα θὰ χειροτερεύσουν, ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι πλέον πεπεισμένοι ὅτι «κάθε πέρυσι καὶ καλύτερα». Ἡ ἀπογοήτευση δὲν πρέπει νὰ μᾶς καταβάλῃ. Ὑπάρχει λύση σὲ ὅλα. Ὑπάρχει Χριστός, «ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳθέμενος». Ἀλλὰ δὲν θὰ Τὸν συναντήσουμε στὰ πρωτοχρονιάτικα ῥεβεγιὸν καὶ τὰξεφαντώματα, οὔτε θὰ Τὸν δοῦμε ἀναπαυόμενο στὴν πολυτέλεια. Θὰ Τὸν συναντήσουμε ἐν σπαργάνοις πτωχείας μέσα στὴν Ἐκκλησία, εὐχαρίστωςἀποδεχόμενο τὰ δῶρα τῶν μετανοημένων, τὸν χρυσὸ τῆς ἀγάπης, τὴν σμύρνα τῆς ἐξομολογήσεως, τὸν λίβανο τῆς προσευχῆς, θὰ Τὸν συναντήσουμε κυνηγημένο, διωκώμενο στὰ πρόσωπα τῶν ἀδικουμένων ἀδελφῶν μας.

Μὴ νομίσετε ὅτι, ὅσα συμβαίνουν τὸν τελευταῖο καιρό, γίνονται ἐρήμην τῆς θείας προνοίας, ἐρήμην τοῦ Κυριάρχου τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστὸς ἐπιτρέπει μέχρις ἑνὸς σημείου τὶς θλίψεις στὴ ζωή μας, ὅταν αὐτὲς μποροῦν νὰ γίνουν διὰ τῆςὑπομονῆς πρόξενοι στεφάνων. Ἄλλωστε ὁ Ἴδιος ἔχει τὴν πεῖρα τοῦ ἀνθρώπινου βίου, γνωρίζει καὶ ἀπὸ πεῖνα καὶ ἀπὸ διώξεις καὶ ἀπὸ πειρασμοὺς καὶ ἀπὸ πόνο καὶ ἀπὸ θάνατο. Ὅσα βίωσε στὸν κόσμο μας τὰ βίωσε ἐξολοκλήρου καὶἀποκλειστικῶς μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, γι’ αὐτὸ καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς νιώσῃ, νὰ καταλάβῃ τὶς δικές μας θλίψεις. Μᾶς προειδοποίησε ἄλλωστε γι’ αὐτές, ἀλλὰταυτόχρονα μᾶς ἐκάλεσε κοντά Του, ὅλους τοὺς «κοπιῶντας καὶπεφορτισμένους», γιὰ νὰ μᾶς ξεκουράσῃ. Γιὰ μᾶς γεννήθηκε καὶ εἶναι κοντά μας,ὅσο ἐμεῖς δὲν ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ Αὐτόν. Κι ἂν ἀκόμη μᾶς ἀπειλοῦν οἱ τοῦκόσμου Ἡρώδεις, ὁ Χριστὸς πάντα θὰ μᾶς καλῇ νὰ προσβλέπουμε πρὸς τὴν φάτνη τῆς Βηθλεὲμ καὶ νὰ προστρέχουμε πρὸς τὴν Ναζαρέτ, ὅπου Ἐκεῖνος ὡς νεογέννητος, ὡς βρέφος, ὡς νήπιο, ταπείνωσε τὴν ἰσχὺ τοῦ ὁρατοῦ καὶ τὴνἀλαζονεία τοῦ ἀοράτου ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου.

Οἱ εὐχὲς τῆς Ἐκκλησίας ἂς μᾶς συνοδεύουν κατὰ τὴ νέα χρονιά.

π.Σπυρίδων Μακρής