του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου Δρ. Θ.
Η Κυριακή των Αγίων Πάντων αποτελεί προέκταση της Μεγάλης Εορτής της Πεντηκοστής, της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτή η κάθοδος συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού και καθιστά κάθε πιστό μέλος της κοινωνό της πνευματικής οικογένειας με προσανατολισμό την Βασιλεία των ουρανών.
Η πληθώρα των προσώπων της εορτής των Αγίων Πάντων, ενέργεια της θείας Χάριτος, κινείται μέσα σε διάφορους τόπους, χρόνους, αξιώματα, θέσεις και επαγγέλματα, που όλα μαζί μας φανερώνουν την βίωση της εν Χριστώ ζωής. Οι Άγιοι Πάντες, γνωστοί και άγνωστοι, δεν μας προσφέρουν μια σελίδα από την επί της γης παρουσία τους ή μια καλή συμπεριφορά και μόνον, αλλά όλη την εν γένει ζωή τους.
Οι Άγιοι μας καλούν στην μετοχή της αγιότητας του Χριστού, που ως παραδείγματα, μέσα από τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια, τις στερήσεις και τις κακουχίες, την άσκηση και τα ασκητικά παλαίσματα, μας λένε ότι δεν έχει σημασία το κόστος. Το κόστος αυτό, είναι μικρό, είναι περιορισμένο, είναι πρόσκαιρο. Γι’ αυτό βλέπουμε με χαρά να προσέρχονται στο μαρτύριο, χιλιάδες πιστοί, μοναχοί, ιερείς, και άλλοι πολλοί μη υπολογίζοντας στο πρόσκαιρο, αλλά στο αιώνιο.
Κοινά γνωρίσματα των Αγίων Πάντων είναι, η ομολογία του Χριστού, η πτωχεία του πνεύματος, η ταπείνωση, ο πλούσιος βίος με αρετές και η ταπεινοφροσύνη. Οι Άγιοι Πάντες ομολόγησαν τον Χριστό, όχι με τα χείλη, αλλά και με τις πράξεις τους, όχι με την ηθική άλλα με τον τρόπο που ζούσαν την εν Χριστώ καινή Κτίση και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Επιπροσθέτως ομολόγησαν τον Χριστό, όχι νομικίστικα, με κραυγαλέες ανούσιες φωνές, αλλά με νέο ήθος, αυτό της αγιότητας. Πολλές φορές αποκτούμε ανοσία μεταξύ της ομολογίας και των έργων μας, διχοτομούμε την πίστη από την πράξη, πράγμα που σε κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν συναντάμε. Πίστη άλλωστε χωρίς έργα είναι νεκρή. Τα κατορθώματα των Αγίων Πάντων, που μνημονεύει ο Απόστολος Παύλος σε μια από τις επιστολές του, έγιναν γιατί οι Άγιοι είχαν πίστη ακράδαντη, ελπίδα βέβαια στον Χριστό, αποτυπωμένη στην ζωή τους.
Να μερικές πράξεις ομολογίας του σήμερα!
Ζούμε σε μια κοινωνία με συνεχείς θέσεις και αντιθέσεις, με προβλήματα και κοινωνικές καταστάσεις, στην καθημερινή μας βόλτα στην αγορά, με διχογνωμίες συζητήσεων μεταξύ μας και μελλοντικά σε φυλετικό διχασμό. Φοβόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας, άλλοι ίσως ντρέπονται να το κάνουν, όταν χρειάζεται και πρέπει. Στο χώρο εργασίας μας μπορεί να μας χλευάσουν και περιγελάσουν, ακόμη και αυτοί οι εν χριστώ αδελφοί μας. Η ομολογία μας όμως δεν πρέπει να είναι χλιαρή και ανούσια, ούτε να είναι περισσότερο αντίδραση αρνητική για τους άλλους, αλλά μια έκφραση αγάπης. Αυτές οι περιπτώσεις είναι που μας οδηγούν στην προσευχετική διάθεση παρακλήσεως στους Αγίους Πάντες για να μας ενισχύσουν. Οι Άγιοι πλημμυρισμένοι από την χάρη του Αγίου Πνεύματος ήταν ήρεμοι και γαλήνιοι, δεν προσπαθούσαν να πείσουν κανέναν και για τίποτα, ήθελαν να μεταδώσουν αυτό που ζούσαν. Αυτό το νέφος των μαρτύρων, υπέμειναν καρτερικά τους βασανισμούς και τα μαρτύρια, φανερώνοντας τους πραγματικούς τους αγώνες, καθότι οι δοκιμασίες ήταν δύσκολες και σκληρές.
Ο Θεός σήμερα μας προσφέρει μια υπενθύμιση, μια μνήμη, όχι ιστορική αλλά διαχρονική. Το νέφος των μαρτύρων, αναμένει και εμάς, προσμένοντας και την δική μας είσοδο στην Βασιλεία του Θεού. Το νέφος των μαρτύρων μας, υπέμεινε μέχρι τέλους. Να ένα ενθαρρυντικό σημείο. Ήταν και αυτοί άνθρωποι, όπως είμαστε και εμείς. Υπέστησαν και αυτοί πολλά. Είχαν πειρασμούς και δοκιμασίες, δυσκολίες και πάλη ανάμεσα στην αγιότητα και την αμαρτία. Όπως οι Άγιοι πέτυχαν, έτσι μπορούμε και εμείς να πετύχουμε αν το επιζητήσουμε.
Τους Άγιους Πάντες, τους γνωστούς και τους αγνώστους πρέπει να τους έχουμε συνοδοιπόρους, φίλους και οικείους, ως φίλους του Θεού. Έχουμε και φίλους που δεν τους γνωρίζουμε και αυτοί όμως είναι δίπλα μας. Τέτοια φιλία, ίσως με τα κοσμικά δεδομένα ανύπαρκτη, απίστευτης οικειότητας και αλληλοβοηθείας, έχουμε μόνο μέσα στην Εκκλησία. Ας μην τους λησμονούμε. Δεν θα χάσουμε.
