Ο π. Γεώργιος Κρητικός υπήρξε άνθρωπος βαθειάς ταπείνωσης

Πρωτ. Βασιλείου Τσιμούρη*

Ὑμεῖς ἐπίστασθε, ἀπὸ πρώτης ἡμέρας πῶς μεθ’ ὑμῶν τὸν πάντα χρόνον ἐγενόμην, δουλεύων τῷ κυρίῳ μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πολλῶν δακρύων καὶ πειρασμῶν τῶν συμβάντων μοι, ὡς οὐδὲν ὑπεστειλάμην τῶν συμφερόντων, τοῦ μὴ ἀναγγεῖλαι ὑμῖν καὶ διδάξαι ὑμᾶς δημοσίᾳ καὶ κατ’ οἴκους, διαμαρτυρόμενος, τὴν εἰς τὸν θεὸν μετάνοιαν, καὶ πίστιν τὴν εἰς τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν. Καὶ νῦν ἰδού, ἐγὼ δεδεμένος τῷ πνεύματι πορεύομαι εἰς Ἱερουσαλήμ. Ἀλλ’ οὐδενὸς λόγον ποιοῦμαι, οὐδὲ ἔχω τὴν ψυχήν μου τιμίαν ἐμαυτῷ, ὡς τελειῶσαι τὸν δρόμον μου μετὰ χαρᾶς, καὶ τὴν διακονίαν ἣν ἔλαβον παρὰ τοῦ κυρίου Ἰησοῦ, διαμαρτύρασθαι τὸ εὐαγγέλιον τῆς χάριτος τοῦ θεοῦ.

Καὶ νῦν ἰδού, ἐγὼ ο ἴδα ὅτι οὐκέτι ὄψεσθε τὸ πρόσωπόν μου ὑμεῖς πάντες, ἐν οἷς διῆλθον κηρύσσων τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ.  Οὐ γὰρ ὑπεστειλάμην τοῦ μὴ ἀναγγεῖλαι ὑμῖν πᾶσαν τὴν βουλὴν τοῦ θεοῦ. Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς, γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ, τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι, καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. Ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα. Αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσιν μετ’ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν, ὅτι οὕτως κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἴπεν, Μακάριόν ἐστιν μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν.

Καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ, σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο. Ἱκανὸς δὲ ἐγένετο κλαυθμὸς πάντων· καὶ ἐπιπεσόντες ἐπὶ τὸν τράχηλον αυτού κατεφίλουν αὐτόν, ὀδυνώμενοι μάλιστα ἐπὶ τῷ λόγῳ ᾧ εἰρήκει, ὅτι οὐκέτι μέλλουσιν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ θεωρεῖν. Προέπεμπον δὲ αὐτὸν εἰς τὸ πλοῖον.(Πρ.20, 18-38)

Ο αποχαιρετισμός αυτός του Απ. Παύλου προς τους πρεσβυτέρους της  Εφέσου αντηχεί στις καρδιές όλων μας ως ο απόηχος της φωνής του αγαπημένου μας γέροντα Γεωργίου. Όλοι όσοι με τη χάρη του Κυρίου μας ευτυχήσαμε να τον γνωρίσουμε τον ακούμε νοερά αλλά και τόσο ζωντανά να μας εμπιστεύεται από τα βάθη της πατρικής του καρδιάς αυτά τα λόγια:

 «Εσείς παιδιά μου γνωρίζετε καλά ότι από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στις ταπεινές γειτονιές της Κοκκινιάς πρίν από περίπου 60 χρόνια, στάθηκα όλη μου τη ζωή κοντά σας, εργαζόμενος για τον Κύριό μας με ταπείνωση και απλότητα, με ειλικρινή πόθο, με πολύ κόπο και δάκρυα. Δίδασκα συνεχώς δημόσια, αλλά και στον κάθε ένα από εσάς ξεχωριστά χωρίς να κρύψω τίποτα για να γευτείτε και εσείς τον γλυκύ καρπό της εν Χριστώ μετάνοιας διατρανώνοντας τη σωτήρια πίστη στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.

Τώρα αδελφοί μου αιχμαλωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα οδεύω στην ποθηνότατη πατρίδα μας, την Άνω Ιερουσαλήμ εκπληρώνοντας  τον σκοπό της Ζωής μου. Τίποτα δεν υπολογίζω σημαντικότερο απ’ αυτή τη συνάντησή μου με τον Χριστώ, ούτε θεωρώ την προσκόλληση σε αυτή τη ζωή πολύτιμη. Χαίρομαι που αξιώθηκα να ολοκληρώσω την αποστολή μου με χαρά κηρύσσοντας μέχρι τελευταία στιγμή το χαρμόσυνο μήνυμα που ο Κύριος μου εμπιστεύθηκε. Το μήνυμα της βασιλείας των ουρανών.

 Και τώρα αγαπημένα μου παιδιά γνωρίζω καλά πως δεν θα δείτε ξανά με τα αισθητά μάτια σας το πρόσωπό μου. Δεν παρέλειψα να σας κηρύξω τη βουλή του Κυρίου για τη σωτηρία μας, ελευθερωμένος από την πλάνη της ανθρωπαρέσκειας. Γι’ αυτό προσέχετε και γρηγορείτε ενθυμούμενοι ότι νύκτα και ημέρα δεν έπαψα να σας νουθετώ με δάκρυα. Τώρα πλέον σας εμπιστεύομαι αδέλφια μου στο Θεό και στο λόγο της Θείας Χάρις του, τον μόνο ικανό να σας εποικοδομήσει και να σας χαρίσει τη Βασιλεία του. Ασήμια, χρυσάφια και τιμές δεν επιθύμησα. Με κάθε τρόπο σας έδειξα στην πράξη να νοιάζεστε ο ένας για τον άλλο κατά την προτροπή του Ιησού που είπε « ότι είναι καλύτερα να δίνεις παρά να παίρνεις». Με αυτές τις παρακαταθήκες μας αποχαιρέτισε και  όλοι με κλαυθμό πέσαμε στην αγκαλιά του γνωρίζοντας ότι δεν θα τον ξαναδούμε.”

Αυτός όμως ο πόνος αδελφοί μου δεν είναι απογοήτευση αλλά προϊόν πρόσκαιρου αποχωρισμού. Σήμερα ο γέροντάς μας γίνεται προπομπός μας στη βασιλεία των ουρανών, όπου μαζί με τον γέροντά του τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη που τόσο πολύ τον αγάπησε και την Αγία πρεσβυτέρα Ελένη  ζούν στον Νυμφώνα του Κυρίου όπου «Ήχος καθαρός εορταζόντων και η απέραντος ηδονή των καθορώντων του προσώπου Του το κάλος»  και εύχονται για όλους μας.

Ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε μία ακόμα αγιασμένη μορφή, έναν γνήσιο εργάτη του ευαγγελίου ο οποίος με τον δυναμικό και εν Χριστώ εκρηκτικό και ένθεο χαρακτήρα του αποτελούσε μια διαρκώς ανοικτή αγκαλιά που αγκάλιαζε τους πάντες αδιακρίτως προκρίνοντας την αγάπη στηριγμένη στην  αλήθεια. Υπήρξε άνθρωπος βαθειάς ταπείνωσης που μετά την περάτωση των θεολογικών του σπουδών και επιστρέφοντας από τις Ηνωμένες πολιτείες εργάστηκε με ζήλο σε μια από της δυσκολότερες περιοχές του λεκανοπεδίου και κατέστησε τους Αγίους Αναργύρους- τους οποίους και ανοικοδόμησε- παγκόσμιο πνευματικό κέντρο. Μένοντας κάπου στα Ταμπούρια και ερχόμενος πεζή στους Αγίους Αναργύρους συνοδευόταν από πλήθος πιστών ανθρώπων που διδάσκονταν με το παράδειγμά του και τον λόγο του. Στάθηκε πνευματικός οδηγός δεκάδων χιλιάδων πιστών, επισκόπων, ιερέων, μοναχών, καθηγητών πανεπιστημίου αλλά και απλών ανθρώπων του κόπου και του μόχθου.

Μας δίδαξε με το παράδειγμά του το δυσεύρετο εκκλησιαστικό ήθος, φροντίζοντας αόκνως για τη ενότητα της εκκλησιαστικής κοινότητας και για την εν Χριστώ οικοδομή των αδυνάτων. Με τον χαρισματικά δυναμικό και ζωντανό του λόγο κήρυττε σχεδόν καθημερινά μη φειδόμενος κόπων μέχρι πραγματικά την τελευταία στιγμή της ζωής του.

Στο τελευταίο του κήρυγμα, την προηγούμενη μόλις Κυριακή, μας άφησε την πνευματική του παρακαταθήκη σχολιάζοντας το αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Ρωμαίους Επιστολή εμμένοντας στην προτεραιότητα της Αγάπης. Μιας αγάπης αδιάκριτης που δεν ξεχωρίζει κανέναν και τίποτε, επισημαίνοντας πως το μοναδικό χρέος του Χριστιανού είναι να ευχαριστεί και να ευλογεί τον Θεό για όλα, για τα καλά και τα άσχημα, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου. «Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε».

Ο πατήρ Γεώργιος μέχρι το τέλος της ζωής του δεν έλλειψε ούτε μια μέρα από την λειτουργική και ευχαριστιακή ζωή της ενορίας του. Ήταν πάντοτε παρών σε ένα ναό που με την έμπνευσή του δεν ανέχτηκε ιερατικές εφημερίες. Μας έμαθε πως η Θεία ευχαριστία είναι  η μόνη ουσιαστική τροφή του χριστιανού, φάρμακο αθανασίας και όχι βραβείο αναμαρτησίας.

 Τώρα που βρίσκεται στην αγκαλιά του Κυρίου μας μπορώ ταπεινά να καταθέσω το εξής. Όταν κάποια φορά ρώτησα τον άγιο Πορφύριο πώς ο παπα-Γιώργης καταφέρνει να έχει τέτοια πνευματική συνέπεια και τόσο ένθερμο ζήλο Χριστού, εκείνος πολύ απλά, όπως το συνήθιζε μού απάντησε: «Μωρέ ο παπα-Γιώργης είναι Άγιος».

Η λύπη μας κατά τον ευαγγελικό λόγο «εις χαράν γενήσεται». Χαρά για τα ευλογημένα σαρκικά παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, για τα πολυάριθμα πνευματικά του τέκνα και για όλους τους γνωστούς και φίλους του. Χαρά διότι ό γέροντάς μας αγάλλεται «εις την χαράν του Κυρίου του». Θανάτου εορτάζει νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν και μετέχει στην άλλη βιοτή την απαρχή της αιωνιότητας. Υπενθυμίζει σε όλους μας να έχουμε θάρρος , γενναιότητα και εμπιστοσύνη στην μόνη πραγματικότητα της ζωής μας την Ανάσταση και μεγαλοφώνως μας μεταφέρει τον  Κυριακό Λόγο. «θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον». Ας Έχουμε την ευχή του.

* Οι σκέψεις του Πρωτ. Βασιλείου Τσιμούρη, Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Αγίων Αναργύρων Καραβά, εκ μέρους της Ενορίας, στην εξόδιο ακολουθία του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Κρητικού.