ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ
ὁ ἀπό Ἀριανζοῦ Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως (1930-2018)
Του Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος
“Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡσεί ἡ
κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται” (Ψαλμ. 91, 13)
Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία προέπεμψεν ἐντός ὀλίγου χρόνου εἰς τήν οὐράνιον Ἱερουσαλήμ τρεῖς Ἱεράρχας της. Τόν φίλον καί συνεργάτην μακαριστόν Πριγκηποννήσων Ἰάκωβον, τόν λόγιον καί ποιητήν Πέργης Εὐάγγελον, καὶ μόλις πρό πεντήκοντα ἀκριβῶς ἡμερῶν, τό ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς τῆς 10ης Αὐγούστου, τόν ἁγνόν, τόν ὅσιον, τόν ἀμίαντον, τόν ἁπλοῦν Θεοδωρουπόλεως Γερμανόν.
Αἱ ἀκολουθοῦσαι γραμμαί γράφονται ὡς ὀφειλή καί χρέος διά τόν ἁπλοῦν καί ἄσημον διά τούς ἀνθρώπους, γνωστόν ὅμως τῷ ἐτάζοντι καρδίας καί νεφρούς Θεῷ, Γερμανόν τόν Θεοδωρουπόλεως
Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης καταλείπει εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως μαρτυρίαν ἁγιότητος, πιστῆς καί ἀφωσιωμένης ἐκκλησιαστικῆς διακονίας καί προσφορᾶς, κενωτικῆς ἀγάπης, εὐόσμου θυσίας, ἀκραιφνοῦς καί ἀνιδιοτελοῦς τιμιότητος καί δικαιοσύνης.
Διεκρίνετο διά τήν πνευματικότητα, διά τό ἦθος, διά τό ἐκκλησιαστικόν φρόνημά του, κυρίως ὅμως διά τήν ἀγάπην του πρός τήν λειτουργικήν ζωήν. Ἐμόχθησε διά βίου διά τήν Ὁμογένειαν τῆς Πόλεως, διά τόν πτωχό, τόν κατατρεγμένο, τόν πονεμένο, τόν ἀδικημένο. Ὁ ἴδιος ὅμως ἔζησε μέ μεγάλη ἁπλότητα, λιτότητα, μοναχική πτωχεία καί ἄκρα ἐγκράτεια. Ἠγωνίσθη πολυμερῶς καί πολυτρόπως δι’ ὅλων τῶν δυνάμεών του -καί ἐνίοτε καί ὑπέρ δύναμιν- διά τήν ἀνακούφισιν τῶν πενήτων καί τῶν ἀσθενῶν, διά τήν παραμυθίαν τῶν θλιβομένων, διά τήν στήριξιν τῶν ἀδυνάτων. Ἐβίωνε τά κατά καιρούς παθήματα καί τούς ποικιλωνύμους σταυρούς τῆς Ὁμογενείας μας ὡς ἰδικά του παθήματα. Ὑπῆρξε κυρίως ὅμως ὁ πνευματικός τοῦ Φαναρίου, ὁ ἄγγελος τῆς παρηγορίας, τῆς παραμυθίας καί τῆς εἰρήνης, ὁ ἀσκητής τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἀγάπης, εἰς τόν ὁποῖον κατεφεύγομεν οἱ πολλοί εἰς ὥρας δοκιμασιῶν καί θλίψεων.
Ἀσφαλῶς καί δέν θά ἦτο ὑπερβολή νά ἐπαναληφθοῦν διά τόν Θεοδωρουπόλεως Γερμανόν οἱ λόγοι τοῦ “Φωστῆρος τῆς Οἰκουμένης” Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου διά τόν Ἅγιον Μελέτιον, τόν Πατριάρχη Ἀντιοχείας: «Οὐ διδάσκων μόνον, οὐδέ φθεγγόμενος, ἀλλά καί ὁρώμενος ἁπλῶς, ἱκανός ἧν ἅπασαν ἀρετῆς διδασκαλίαν εἰς τήν τῶν ὁρώντων ψυχήν εἰσαγαγεῖν». Εἰς τόν χαρακτηρισμόν τοῦτον συνοψίζεται ἡ ὅλη βιοτή καί ἡ εὔκοσμος πολιτεία τοῦ μεταστάντος εἰς τούς οὐρανίους θαλάμους Ἱεροῦ Ἀνδρός, τοῦ Θεοδωρουπόλεως Γερμανοῦ.
Ὅλοι ὅσοι εἴχομεν τό προνόμιον καί τήν εὐλογίαν νά γνωρίσωμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τόν μακαριστόν Ἱεράρχην, ἐθαυμάζαμε τήν ἁγιότητα τοῦ βίου, τόν ἐν πτωχείᾳ πλοῦτον του, τήν ἐν νηστείᾳ τρυφήν του, τήν ἐν σιωπῇ καί προσευχῇ εὐγλωττίαν του. Πρᾶος, σεμνός, ταπεινός καί εἰρηνικός, ἀνεδείχθη ὑπόδειγμα βίου δι᾽ ὅλους μας. Προσπαθούσαμε ήμεῖς οἱ κάπως νεώτεροι νά κατοπτριζώμεθα, κατά τό δυνατόν, εἰς τό φωτεινόν παράδειγμά του. Καί πάντοτε ἐλαμβάνομεν τήν διαβεβαίωσιν ἐκ τῆς συναναστροφῆς μας μαζί του, ὅτι ὁ Κύριος ἀληθῶς ἐπέβλεψε «ἐπί τόν πρᾶον καί ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους Αὐτοῦ» (Ἡσ. 66, 2) Μητροπολίτην Γερμανόν καί τόν ἐκόσμησε μέ πολλά χαρίσματα καί τάλαντα καί τόν κατέστησε πηγήν ἁγιασμοῦ καί εὐλογίας.
Ἡ ἀφοσίωσίς του εἰς τήν λειτουργικήν ζωήν καί ἡ συχνή -σχεδόν καθ’ ἡμέραν μέχρι πρό ὀλίγων ἐτῶν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Στεφάνου- τέλεσις τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἦταν τό χαρακτηριστικόν τοῦ ἐν ὁσιότητι βίου του. Τοῦτο ἦτο τό πραγματικόν κόσμημά του.
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καυχᾶται καί σεμνύνεται διά τό πνευματικόν της ἀνάστημα, τόν μακαριστόν Γερμανόν τόν Ἀθανασιάδην, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε τό ἐγκαλλώπισμα τῆς Ἱεραρχίας μας, μέ διορθόδοξον φήμην. Ϋπῆρξεν ὄντως ὁ Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, εὐλογία Θεοῦ διά τό πολύπαθον Σῶμα τοῦ ἀεί ἐστσυρωμένου Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, τοῦ μαρτυρικοῦ Φαναρίου, εἰς τό ὁποῖον ἀφιέρωσε ὁλόκληρον τήν ζωήν του ἐν αὐταπαρνήσει καί ἀνιδιοτελείᾳ. Γαλήνιος, νήφων, ἱλαρός, προσευχόμενος, καί ἀποβλέπων πάντοτε μετ’ ἐλπίδος εἰς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀντιμετώπισε μετά χριστιανικῆς ἀξιοπρεπείας, ὑπομονῆς καί καρτερίας τό τελικόν στάδιον τῆς ἀσθενείας του καί παρέδωσε τήν πλήρη χάριτος ψυχήν του εἰς τόν Χριστόν, τόν Ὁποῖον ἐκ νεότητος ἠγάπησε καί διηκόνησε ἐν τῷ προσώπῳ τῶν ἀδελφῶν του, περιστοιχούμενος προσευχητικῶς κατά τήν ὑστάτην ἐκείνην ὥραν τῆς ἑσπέρας τῆς 10ης Αὐγούστου, μνήμης τοῦ Ἀρχιδιακόνου Λαυρεντίου, ὑπό πνευματικῶν του τέκνων, στελεχῶν τὴς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς.
Τόν ἐβλέπαμε τόν Θεοδωρουπόλεως Γερμανό κάθε Σάββατο νά ἐπισκέπτεται, μέχρι πρό ὀλίγων ἐτῶν, ὅλους τούς νοσηλευομένους καί τούς γηροκομουμένους τῶν Ἐθνικῶν Φιλανθρωπικῶν Καταστημάτων τοῦ Γένους μας ἐδῶ στήν Πόλι καί νά προσφέρῃ εἰς τούς πονεμένους ἀδελφούς μας ἀγάπην, στοργήν, παραμυθίαν καί βεβαίως ποικιλότροπον ἀνακούφισιν τοῦ πόνου των.
Ἄς ἐπιτραπῇ δέ καί ἡ ἀναφορά τῆς γνωστῆς καί παροιμιώδους ἀγάπης τοῦ ἀειμνήστου διά τό Ἁγιώνυμον Ὄρος, τό ὁποῖον ἐπεσκέπτετο μέχρι πρό τινος κατ’ ἔτος καί παρέμενεν ἐπί μακρόν ἐκεῖ προσευχόμενος καί τελῶν πολλάκις ὡς ἱερεύς τήν Θείαν Λειτουργίαν. Εἶναι πολύ συγκινητικόν τό γεγονός, ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν ἡγουμένων εἰς ἐκεῖνον ἀνέθετον τήν χειροτονίαν εἰς τήν ἱερωσύνην πολλῶν μοναχῶν.
Ἰδιαιτέρως δέ, ἠγάπα καί ηὐλαβεῖτο, κατά τήν πάγκοινον ὁμολογίαν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τήν Ἱεράν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, τό “Ἄξιόν Ἐστιν” καί έκείνην τῆς “Πορταϊτίσσης”, τῆς φύλακος τοῦ Ἱεροῦ Ἄθω. Οἱ Ἁγιορεῖται πατέρες διηγοῦνται, ὅτι «τήν ἡμέρα πού θά εἰσήρχετο στό Ἅγιον Ὄρος καί μέχρι τήν στιγμή πού θά προσκυνοῦσε τήν εἰκόνα τοῦ “Ἄξιόν Ἐστιν”, δηλαδή μέχρι μεσημβρίας, δέν ἔβαζε ἀπολύτως τίποτε στό στόμα του, οὔτε νερό». Δι’ αὐτῆς τῆς εἰδικῆς νηστείας ἐξεδήλωνε τήν ἰδιαιτέραν ἀγάπην του διά τήν Ἔφορον τοῦ Ἀγίου Ὄρους καί τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν Παναγίαν μας. Διηγεῖται ἀρχοντάρης τότε, γνωστῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὅτι κατά ἕν προσκύνημά του εἰς αύτή τοῦ ἔδειξαν μιά ρεματιά καί τοῦ εἶπαν ὅτι «ἡ ρεματιά αὐτή εἶναι τό ὅριο πού χωρίζει τήν Μονή μας ἀπό τήν γειτονική Μονή τάδε». Ὁ Θεοδωρουπόλεως Γερμανός ἐν ἀφελότητι καρδίας παρετήρησε: «δέν σᾶς χωρίζει ἡ ρεματιά αὐτή, ἀλλά σᾶς ἑνώνει. Μᾶς ἑνώνει ὄλους ὁ Χριστός, τοῦ Σώματος τοῦ Ὁποίου εἴμεθα μέλη».
Ὁ Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, ὁ γαλήνιος καί ἡσύχιος, ὁ πρᾶος καί ἁγνός, ὁ δίκαιος, “ἤνθισε ἀληθῶς ὡς φοῖνιξ” εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου καί ἐπλήθυνε τά γεννήματα τῆς χάριτος. Καί νῦν, μεταστάς ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα, συνεχίζει συμψάλλων μετά τῶν ἀπ’ αίῶνος μακαρίων, ὁσίων καί δικαίων προγόνων μας τήν τρισάγιον ᾠδήν ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Ἀρνίου, αὐλιζόμενος εἰς τήν αἰωνίαν πόλιν, ὅπου «Κύριος ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ ναός αὐτῆς ἐστι, καί τό ἀρνίον» (Ἀποκ. 21, 22). Ἤδη εὑρίσκεται «ἐν Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ καί μυριάσιν ἀγγέλων» (Ἑβρ. 12, 22), «βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ παριστάμενος καί τοῦ ἐκεῖθεν φωτός πληρούμενος».
Ἡμεῖς οἱ ζῶντες καί περιλειπόμενοι ἐγεύθημεν καί εἴδομεν τόν Θεοδωρουπόλεως Γερμανόν ἀληθῶς ὡς Θεοῦ δῶρον πρός τήν Μεγάλη Ἐκκλησία, πρός τό εὐσεβές Γένος μας, πρός ὅλους μας τούς διακονοῦντας κατά τούς ἐσχάτους καί ἀποκαλυπτικούς τούτους χρόνους, τά ὅσια καί τά ἱερά ἐδῶ εἰς τήν Πόλιν, τήν παρακαταθήκην τῶν Πατέρων μας.
Γερμανός ὁ Θεοδωρουπόλεως κεκοίμηται, μυριώνυνον εὖχος εὐχαριστίας καί τιμῆς. Αἰωνία ἠ μνήμη του. Ἀμήν.
+ Φ.Μ.
