Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Τό νόημα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821

Τό Σάββατο 2 Ἰανουαρίου 2021, πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου πρός τούς φοιτητές, μέ θέμα «Τό νόημα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821».

Ἡ ὁμιλία αὐτή ἐντάσσεται στήν καθιερωμένη κατ’ ἔτος ἐκδήλωση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου γιά τούς φοιτητές τῆς Ἐπαρχίας, μέ τόν γενικό τίτλο «Φοιτητικό τοῦ νέου ἔτους».

Ἐφέτος ἡ ἐκδήλωση τελοῦσε ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἦταν ἐντεταγμένη στά πλαίσια τοῦ Ἑορτασμοῦ τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, καί ἦταν ἡ πρώτη χρονολογικά στόν κατάλογο τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων.

Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος εἶπε ὅτι «τό νόημα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 εἶναι ὅτι ἡ Ἐπανάσταση ξεκίνησε ὡς ὄντως Ἐθνεγερσία, δηλαδή Ἐθνεγερσία τῶν Ρωμηῶν, καί κατέληξε σέ προσανατολισμό πρός τήν Εὐρώπη, πού διακρινόταν ἀπό ἀρχές ἐντελῶς ξένες ἀπό τίς ἀρχές τῆς Ρωμηοσύνης. Αὐτόν τόν διπλό σκοπό ἀποβλέπει νά παρουσιάση ἡ σημερινή ὁμιλία».

Ἔτσι, διάρθρωσε τό θέμα του σέ δύο κεφάλαια, ἤτοι «1. Ἡ ἐσωτερική πολιτιστική ταυτότητα τῶν Ἐπαναστατῶν» (Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία, Μοναστήρια, Παιδεία, Νεομάρτυρες, Φιλοκαλική κίνηση καί παράδοση, Ἱεράρχες) καί «2. Ἡ ἀλλοίωση τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητος τοῦ νέου Κράτους» (σύνδεση μέ τήν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἀποσύνδεση ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, προσανατολισμός πρός τήν Εὐρώπη).

Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος κατέληξε συμπεραίνοντας ὅτι, κατά τήν γνώμη του, «τό νόημα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 εἶναι τριπλό.

Πρῶτον, πρέπει νά δοῦμε τήν ἐσωτερική δύναμη τοῦ ἡφαιστείου πού ξέσπασε τό 1821, καί αὐτό εἶναι τό πνεῦμα τῆς Ρωμηοσύνης πού κυριαρχοῦσε ἀπό τόν 4^ο αἰώνα μέχρι τόν 19^ο αἰώνα μ.Χ. καί κράτησε τόν πληθυσμό σέ αὐτές τίς παραδόσεις, κατά τήν διάρκεια τῆς φοβερᾶς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας.

Δεύτερον, πρέπει νά δοῦμε τό πῶς ἀποπροσανατολίσθηκε ὁ βαθύτερος σκοπός τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, παρά τήν ἐξωτερική ἐλευθερία πού ἀπολαμβάνουμε καί δοξάζουμε τόν Θεό γι’ αὐτό.

Καί τρίτον, πρέπει νά παραμείνουμε σταθεροί στήν ζωή τῆς Ρωμηοσύνης μας, μέ τό φιλόθεο καί φιλάνθρωπο πνεῦμα της, καί νά δοῦμε τίς ἄλλες ρωμαίϊκες δυνάμεις πού ἀκόμη ὑπάρχουν στήν Εὐρώπη, τό παλαιό δυτικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Καί ἐάν αὐτό δέν μποροῦμε νά τό ἐπιτύχουμε, τοὐλάχιστον νά μή ἀποστοῦμε ἀπό τήν κληρονομιά τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῶν Ρωμηῶν προγόνων μας, πού ἀντιστάθηκαν κατά τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας καί ἀγωνίσθηκαν γιά τήν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821.

Αὐτό, κατά τήν γνώμη μου, εἶναι τό τριπλό νόημα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἐθνεγερσίας αὐτῆς».