Συνταξιδιῶτες μου δύο παιδιά…
Ἀπολαμβάνω τὴν ἀγαθότητα, τὴν καθαρότητα, τὴν ἀκακία, καὶ προσπαθῶ νὰ κάνω ἐκτίμηση διαφορῶν ἐγωισμοῦ, μεταξὺ παίδων καὶ ἡλικιωμένων… σκοντάβω, γιατὶ ἆραγε;
Τὰ παιδιὰ εἶναι ἡ ἔνσαρκη ἐνθύμηση σὲ ὅλους μας γιὰ τὸ πῶς θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε.
Ὀ κόσμος τῶν παιδιῶν, εἶναι ὁ κόσμος τοῦ Θεοῦ…
Ἡ ζωὴ τῶν «μεγάλων» ἀπομακρύνεται ὅλο καὶ πιὸ πολύ, ἀπ’ αὐτὸ τὸ παιδικὸ αἴσθημα τῆς ἀνεμελιᾶς. Οἱ πολλὲς ὑποχρεώσεις, οἱ μέριμνες μέσα στὶς ὁποῖες ἔχουμε μπλεχτεῖ, σβήνουν τὴν «παιδικότητα» τῶν ἐνηλίκων. Καταντοῦμε «καθώς πρέπει» ἐγκλωβισμένοι σὲ «τύπους ὡριμότητος». Θέλουμε νὰ φαινόμαστε σκληροί, σπουδαῖοι, πετυχημένοι.
Ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε παιδιά, γιατὶ αὐτὰ ὁμοιάζουν μαζί Του. Μᾶς καλεῖ νὰ σπάσουμε τοὺς δεσμούς μας μὲ τὴν ὑπεροψία, τὸν ἐγωισμὸ καὶ τἠν ἐμπάθεια καὶ νὰ εἰσέλθουμε στὸ θεάρεστο κόσμο τῶν παιδιῶν, χωρὶς ἀγωνία γιὰ τὴν βιτρίνα μας καὶ τὴν δῆθεν “μεγαλωσύνη” μας!!!
Ὁ Κύριός μας ἀπαιτεῖ καὶ τὰ τρία αὐτὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ πίστη, ὑπακοὴ καὶ συγχωρητικότητα. Ἐπιθυμεῖ οἱ ἄνθρωποι νὰ πιστεύουν σ’ απροϋπόθετα, χωρὶς ὅρους, ὅπως ἕνα παιδὶ πιστεύει στὸ γονιὸ τοῦ· καὶ νὰ εἶναι συγχωρητικοὶ ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, ἀμνησίκακοι, χωρὶς νὰ ἀπαντοῦν στὸ κακὸ μὲ κακό.
Αὐτὰ τὰ παιδιὰ κοιτῶ στὰ μάτια…
αὐτὰ τὰ παιδιὰ, δῶσε Θεέ μου, νὰ ὁμοιάσω!
Στοχαστής