Πέρα από την χαρά των εορτών, υπάρχει κι’ η θλίψη. Εκείνη η αβάστακτη μελαγχολία που διαπερνά κορμί και ψυχή, κυρίως τα απογεύματα της εορτής.
Όταν όλα φαίνονται να έχουν τελειώσει. Ένας αναστεναγμός που δεν ακούγεται μα είναι παρόν μέσα μας, διερωτάται, «Αυτό ήταν; Και τώρα;».
Κάθε γιορτή είναι μια προσμονή. Κάθε τέλος της μια προδοσία. Αυτό που ποθήσαμε και πάλι δεν ήρθε, δεν το συναντήσαμε, ήταν απών.
Η επιθυμία μας ήταν πιο μεγάλη από το αντικείμενο. Στην γιορτή, βλέπουμε και προσδοκούμε αυτή την έξοδο από την ρουτίνα της πλήξης ή επανάληψης. Το αίτημα κάθε εορτής, είναι η μεταμόρφωση της ζωής. Η εμπειρία του διαφορετικού. Ουσιαστικά μέσα από μια γιορτή προσπαθούμε να νικήσουμε τον θάνατο που μας ζυγώνει.
Είναι μια ελπίδα εξόδου από αυτό το καθημερινό που μας πνίγει και μας στενεύει. Θέλουμε να σκίσουμε τα ρούχα μας, να βγούμε γυμνοί στην αλήθεια μας, και να φωνάξουμε ότι ο κόσμος αυτός είναι λίγος για τα μεράκια, τα όνειρα, την δίψα και πείνα της ψυχή μας.
Δεν το κάνουμε. Ντρεπόμαστε, φοβόμαστε, κλεινόμαστε και μαραζώνουμε στην μετριότητα που ετοιμοθάνατη αγκομαχεί πάνω από την ελπίδα μας.
Η καρδιά μας, γίνεται το πιο μεγάλο νεκροταφείο πεσόντων σε μάχη. Άπειρες δολοφονημένες στιγμές, μέρες χαμένες στο τίποτα του εφήμερου, ψυχές που ακόμη φωνάζουν για λευτεριά.
Κι όμως θα ήταν τόσο λυτρωτικό, να ομολογούσαμε, «Θεέ μου για ποιο κόσμο μας ετοίμασες και δεν μπορούνε να μερώσουνε εδώ τα όνειρα μας;»
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος)
