Μεθεόρτιος Εσπερινός στον Ι. Ναό Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Σχοινά

Τo Σάββατο 28 Ιουλίου το απόγευμα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον μεθεόρτιο Εσπερινό και κήρυξε το θείο λόγο στο Ιερό Παρεκκλήσιο της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στον Σχοινά.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των θυμάτων των πυρκαγιών στην Αθήνα, και ευχήθηκε την εξ’ ύψους παρηγορία στους συγγενείς.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Εἰρήνη ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβα­λά­ντου ἡ δόξα, ἡμῶν δέ προσφυγή καί βοήθεια».

Μέ αὐτή τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνό­ματος τῆς ἑορταζομένης σήμερα ἁγίας Εἰρήνης, τῆς ἡγουμένης τῆς μονῆς Χρυσοβαλάντου, στήν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένο καί αὐτό τό παρεκκλήσιο, καταλήγει τό ἀπο­λυτίκιό της.

Ἡ ἐπίκληση ὅμως αὐτή συνο­δεύ­ε­ται καί ἀπό μία ὁμολογία. Ὁμο­λογοῦμε ὅτι τήν θεωροῦμε ὡς «προσ­φυγή καί βοήθειά» μας. Τήν αἰσθανόμεθα ὡς καταφύγιο καί προ­στασία μας, ὡς καταφύγιο καί προστασία ὅλων ὅσων προστρέ­χουν στή χάρη της καί αἰτοῦνται τίς πρεσβεῖες της. Γιατί εἶναι ἀνα­ρίθμητα τά θαύματα πού ἐπιτελεῖ ἡ ἁγία Εἰρήνη, θαύματα πού ἀπο­δεικνύουν τήν παρρησία πού ἔχει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τή χάρη πού ἔλαβε, ὥστε καί μετά τήν κοίμησή της νά ἐνεργεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σέ αὐτούς πού ζητοῦν διά τῆς προ­σευ­χῆς τή βοήθειά της.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, δέν ἀρκεῖ νά προσευχόμεθα καί νά ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες καί τή βοήθεια τῆς ἁγί­ας μας μόνο ὅταν ἔχουμε κάποια ἀνάγκη. Θά πρέπει, ἐάν θέλουμε νά τήν ἔχουμε προσφυγή καί βοή­θεια, νά μιμηθοῦμε καί τό παρά­δειγμά της. Νά μιμηθοῦμε τό πα­ρά­δειγμα τῆς προσευχῆς της. Διότι ἡ ἁγία Εἰρήνη εἶναι γιά ὅλους μας ὑπόδειγμα προσευχῆς.

Αὐτήν εἶχε κάνει βασικό ἔργο της, ἀκολουθώ­ντας τήν προτροπή τοῦ πρωτοκο­ρυ­φαίου ἀποστόλου Παύλου «ἀδια­­λείπτως προσεύχε­σθε», γιατί γνώριζε ὅτι ἡ προσευ­χή εἶναι ὁ μόνος τρόπος ἐπικοι­νω­νίας τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, ἀλλά καί τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄν­θρωπο. Εἶναι ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό.

Ἔτσι τήν αἰσθανόταν καί ἔτσι τήν ζοῦσε ἡ ἁγία Εἰρήνη τήν προ­σευχή. Γι᾽ αὐτό καί δέν περιο­ρι­ζό­ταν μόνο στίς τακτικές ἀκολου­θίες τῆς μονῆς Χρυσοβαλάντου, στήν ὁποία ἦταν ἡγουμένη, ἀλλά ἔμενε ὅλη τή νύκτα ἄγρυπνη καί προσευχόταν, κάτω ἀπό τόν ἔνα­στρο οὐρανό, γιά νά ζεῖ ἀπερίσπα­στη τήν ἐπαφή καί τήν ἐπικοινω­νία της μέ τόν Θεό καί γιά νά μήν βλέπουν οἱ μοναχές τόν πο­λύωρο ἀγώνα τῆς προσευχῆς της ἀλλά καί τίς οὐράνιες ἐμπειρίες πού ζοῦ­σε τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Διότι, ὅπως λέγει ὁ βίος της, ἕνα βράδυ μία ἀπό τίς μοναχές τῆς μο­νῆς εἶδε τήν ἁγία Εἰρήνη νά προ­σεύχεται. Καί, καθώς προσευχόταν μέ ὑψωμένα τά χέρια, νά ὑπερί­πτα­ται, ἐνῶ δύο κυπαρίσσια, δεξιά καί ἀριστερά ἀπό τό καθολικό τῆς μονῆς, εἶχαν λυγίσει τίς κορυφές τους πρός τό μέρος της σάν νά ὑπο­κλινόταν.

Αὐτό δέν συνέβη μία μόνο φορά, ἀλλά ἐπί τρεῖς συνεχόμενες νύ­κτες κατά τίς ὁποῖες ἡ μοναχή, θέλοντας νά βεβαιωθεῖ ὅτι αὐτό πού εἶδε τυχαῖα τό πρῶτο βράδυ εἶναι γεγονός, παραφύλαξε γιά νά δεῖ ἄν θά ἐπαναληφθεῖ. Καί ὄντως ἐπαναλήφθηκε, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἦταν θαῦμα, θαῦμα πού ὀφει­λό­ταν στήν ἀσκητική ζωή καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού εἶχε ἡ ἁγία Εἰ­ρήνη.

Καί μπορεῖ ἡ ἀποκάλυψη αὐτοῦ τοῦ περιστατικοῦ τό ὁποῖο εἶδε ἡ μο­ναχή στίς ἄλλες ἀδελφές τῆς μονῆς νά στενοχώρησε τήν ἁγία, ἡ ὁποία γιά λόγους ταπεινοφροσύ­νης δέν ἤθελε νά γίνει γνωστό, ἀλλά δίνει σέ μᾶς τή δυνατότητα νά κατανοήσουμε ἔστω καί λίγο τή δύναμη τῆς προσευχῆς τῆς ἁγίας Εἰρήνης, νά κατανοήσουμε τή χάρη πού δίδει ὁ Θεός σέ ἐκεί­νους οἱ ὁποῖοι μέ ζῆλο καί μέ πόθο ἀπευθύνονται πρός αὐτόν, καί ἱκα­­νοποιεῖ τά αἰτήματά τους.

Καί εἶναι ὠφέλιμο νά τό κατα­νο­ή­σουμε καί νά τό πιστεύσουμε, ἀδελ­φοί μου, αὐτό, γιά νά μάθου­με καί ἐμεῖς νά προσευχόμεθα στόν Θεό καί νά ἀντλοῦμε ἀπό τήν προσευχή μας δύναμη γιά νά ἀντι­μετωπίζουμε καί τούς πειρασμούς καί τίς δυσκολίες πού ἔρχονται στή ζωή μας.

Διότι πολλές φορές περιοριζό­μεθα νά ἀναζητοῦμε στήν ἀνθρώ­πινη δύναμη καί στίς ἀνθρώπινες συμμαχίες μόνο βοήθεια καί προ­στα­σία· νά τήν ἀναζητοῦμε ἀκόμη στά χρήματα, στή σωματική δύνα­μη, στίς κοινωνικές σχέσεις καί στά ὑλικά πράγματα. Καί ξεχνοῦμε πώς ὅλα αὐτά εἶναι ἀβέβαια καί εὐμετάβολα καί συχνά ἀδύναμα νά μᾶς βοηθήσουν. Ξεχνοῦμε πώς μόνο ὁ Θεός δέν μᾶς ἀπογοητεύει καί δέν μᾶς διαψεύδει ποτέ. Μόνο ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ ἀπέραντα γιατί εἶναι πατέρας μας καί γιατί εἶναι αὐτός πού θυσίασε τόν μονογενῆ του Υἱό γιά χάρη μας, καί ἑπομέ­νως εἶναι ὁ μόνος στόν ὁποῖο μπο­ροῦμε νά στηριζόμεθα, εἶναι ὁ μό­νος τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ἐμπι­στευ­όμεθα.

Καί ἄν στρεφόμεθα πρός τόν Θεό μέ τήν προσευχή, ὅπως στρέφεται τό παιδί πρός τόν πατέρα του γιά νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ ὅλα ὅσα ἔχει στήν ψυχή του, τότε καί ὁ Θεός ἀπαντᾶ στά αἰτήματά του, σύμ­φω­να μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ «αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, κρού­ετε καί ἀνοιγήσεται».

Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τῆς προσευχῆς τῆς ἁγίας Εἰρήνης τῆς Χρυσοβαλά­ντου, καί ἄς προσευχόμεθα ὄχι μό­νο στήν ὥρα τῆς ἀνάγκης ἀλλά πάντοτε· ὄχι μόνο γιά ὅσα ἀπα­σχο­λοῦν ἐμᾶς ἀλλά καί γιά τούς ἀδελ­φούς μας πού δοκιμάζονται αὐτές τίς ἡμέρες ἀπό τίς καταστροφικές πυρκαγιές καί βρίσκονται σέ ἀνάγ­κη ἀλλά καί γιά τήν πατρίδα μας γε­νικότερα. Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὁ φιλεύσπλαχγνος Θεός θά ἀκού­σει τά αἰτήματά μας καί διά πρεσβειῶν καί τῆς ἁγίας Εἰρήνης θά ἐπέμβει δραστικά καί σωτήρια.