Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ὁ Κύ­ρι­ος ἐκλέγει τούς προ­κρί­τους τῶν Μα­θη­τῶν Του Πέ­τρο, Ἰ­ά­κω­βο καί Ἰ­ωάν­νη. Τόν πρῶ­το γι­ά τή θερ­μή πί­στη καί τήν ἀ­γά­πη πού εἶ­χε γι­ά τόν Χρι­στό, τόν δεύ­τε­ρο γι­ά τήν αὐ­τα­πάρ­νη­ση καί τή δι­ά­θε­ση πού εἶ­χε νά πι­εῖ τό Πο­τή­ρι­ο τοῦ Χρι­στοῦ καί νά μι­μη­θεῖ τό θά­να­τό Του, καί τόν τρί­το γι­ά τήν ἀ­γά­πη πού ἀ­πο­λάμ­βα­νε ἀ­πό τόν Χρι­στό καί τήν ἀ­ρε­τή του. Τούς μα­θη­τές αὐ­τούς ὁ­δή­γη­σε «εἰς ὄ­ρος ὑ­ψη­λόν κα­τ’ ἰ­δί­αν καί με­τε­μορ­φώ­θη ἔ­μπρο­σθεν αὐ­τῶν καί ἔ­λαμ­ψεν τό πρό­σω­πον αὐ­τοῦ ὡς ὁ ἥ­λι­ος, τά δέ ἱ­μά­τι­α αὐ­τοῦ ἐ­γέ­νε­το λευ­κά ὡς τό φῶς»¹ .

Προ­σεγ­γί­ζο­ντας τώ­ρα τή φρά­ση ἀ­κρι­βῶς, πού πε­ρι­γρά­φει τή Με­τα­μόρ­φω­ση τοῦ Κυ­ρί­ου, πα­ρα­τη­ροῦ­με ὅτι ἡ λάμ­ψη τοῦ προ­σώ­που τοῦ Κυ­ρί­ου πα­ρο­μοι­ά­ζε­ται μ’ αὐ­τή τοῦ ἡ­λί­ου, γι­ά νά δεί­ξει τό ὑ­πέρ­με­τρο, τό ὑ­περ­φυ­σι­κό, τό ἀ­φό­ρη­το στήν ὅ­ρα­ση. Καί κα­τό­πιν, τά ἱ­μά­τι­α πα­ρο­μοι­ά­ζο­νται μέ τό φῶς, πού εἶναι στοι­χεῖ­ο τοῦ ἥ­λι­ου. Ἀ­ντα­να­κλοῦν βέ­βαι­α τή λάμ­ψη τοῦ Σώ­μα­τος, ἐ­πι­σκι­ά­ζο­νται ὅ­μως ἀ­πό τό ἄρ­ρη­το φῶς τῆς δό­ξης τοῦ Προ­σώ­που. Τό φῶς τοῦ προ­σώ­που τοῦ Κυ­ρί­ου ἔ­χει ὑ­περ­φυ­σι­κό χα­ρα­κτῆ­ρα καί μαρ­τυ­ρεῖ τή Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ «ἐ­λη­λυ­θυῖ­α ἐν δυ­νά­μει» κα­τά τήν ὑ­πό­σχε­σή Του. Καί, ἐ­φό­σον ἡ Βα­σι­λεί­α Του εἶ­ναι κα­θε­αυ­τή Βα­σι­λεί­α πά­ντων τῶν αἰ­ώ­νων, καί τό Φῶς Του εἶ­ναι Ἄ­κτι­στο καί Αἰ­ώ­νι­ο.

Ξα­φνι­κά, στό φω­τει­νό αὐ­τό πα­νη­γύ­ρι καί τήν ἐκ­θαμ­βω­τι­κή λάμ­ψη τῆς ὄ­ψε­ως τοῦ Σω­τῆ­ρος, ἥλ­κυ­σε τήν προ­σο­χή τῶν τρι­ῶν Μα­θη­τῶν ἡ πα­ρου­σί­α τῶν δύ­ο με­γά­λων Προ­φη­τῶν, τοῦ Μω­ϋ­σέ­ως καί τοῦ Ἠ­λί­α, τῶν ἐν­δό­ξων αὐ­τῶν ἀ­ντι­προ­σώ­πων τοῦ Νό­μου καί τῶν Προ­φη­τῶν. Καί ἐ­νῶ ὁ ἕ­νας εἶ­χε πε­θά­νει καί τα­φεῖ πρό πολ­λοῦ καί ὁ ἄλ­λος εἶ­χε με­τα­στεῖ ζω­ντα­νός στόν οὐ­ρα­νό, ὁ Κύ­ρι­ος, ὡς ἐ­ξου­σι­α­στής τῆς ζω­ῆς καί τοῦ θα­νά­του, τῶν ἄ­νω καί τῶν κά­τω, συ­νή­γα­γε καί τούς δύ­ο ἐ­νώ­πι­όν Του. Ὡς ἀ­ντι­πρό­σω­ποι τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης καί ὑ­πη­ρέ­τες τῆς προ­ε­τοι­μα­σί­ας τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς προ­αι­ώ­νι­ας βου­λῆς Του, ἦλ­θαν νά πα­ρα­στοῦν καί νά μαρ­τυ­ρή­σουν ὅ­τι ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι ὁ λυ­τρω­τής τοῦ κό­σμου. Συ­νο­μιλοῦσαν δέ μέ τόν Ἰ­η­σοῦ, ἀ­πο­δει­κνύ­ο­ντας ὅ­τι ὅ­λα ὅ­σα ὁ Νό­μος καί οἱ Προ­φῆ­τες εἶ­χαν προ­εί­πει γύ­ρω ἀ­πό τό Πά­θος καί τήν Ἀ­νά­στα­σή Του θά ἐκ­πλη­ρώ­νο­νταν στήν Ἰ­ε­ρου­σα­λήμ, ὅ­πως γρά­φει ὁ Λου­κᾶς.

Κα­τά τήν ὑ­περ­φυ­ῆ αὐ­τή σύ­να­ξη, πά­λι παίρ­νει τό λό­γο ὁ Ἀπόστολος Πέ­τρος, λέ­γο­ντας: «Κύ­ρι­ε, κα­λόν ἐ­στιν ἡ­μᾶς ὧ­δε εἶ­ναι· εἰ θέ­λεις, ποι­ή­σω­μεν ᾧ­δε τρεῖς σκη­νάς, σοι μί­αν καί Μω­σεῖ μί­αν καί μί­αν Ἠ­λίᾳ».

Ἡ λέ­ξη «σκη­νή», πού ἀ­νέ­φε­ρε ὁ Πέ­τρος, ὑ­πο­νο­εῖ ἴ­σως τή σκη­νή τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου ἤ – κα­τά ἄλ­λη ἑρ­μη­νεί­α – ἐν γέ­νει τή σκη­νή τοῦ Θε­οῦ, πού εἶ­ναι πλή­ρης τῆς δό­ξης Του. Βέ­βαι­α, τήν ἀ­πά­ντη­ση ὁ Πέ­τρος δέν τήν πῆ­ρε οὔ­τε ἀ­πό τόν Μω­ϋ­σῆ, οὔ­τε ἀ­πό τόν Ἠ­λί­α, ἀλ­λά ἀ­πό τόν Ἴ­δι­ο τόν Πα­τέ­ρα· «νε­φέ­λη φω­τει­νή ἐ­πε­σκί­α­σεν αὐ­τούς, καί ἰ­δού φω­νή ἐκ τῆς νε­φέ­λης λέ­γου­σα· οὗ­τος ἐ­στίν ὁ Υἱ­ός μου ὁ ἀ­γα­πη­τός, ἐν ᾧ εὐ­δό­κη­σα· αὐ­τοῦ ἀ­κού­ε­τε«.

Ἡ Νε­φέ­λη δει­κνύ­ει τήν πα­ρου­σί­α καί δύ­να­μη τοῦ Θε­οῦ, τό ἔν­δυ­μα «τῆς με­γα­λο­πρε­ποῦς δό­ξης» τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως μαρ­τυ­ρεῖ ὁ ἴ­δι­ος ὁ Ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος. Ἡ Νε­φέ­λη αὐ­τή εἶ­ναι ὄ­ντως ἡ θεί­α σκη­νή, σκη­νή ἀ­χει­ρο­ποί­η­τη, ὁ Πα­ρά­δει­σος τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος πα­ρου­σι­ά­ζε­ται στή Με­τα­μόρ­φω­ση αὐ­τή γι­ά νά δι­δά­ξει τούς μα­θη­τές τί νά γυ­ρεύ­ουν: τά ἄ­νω, τά θεῖ­α, τά τέ­λει­α. Αὐ­τή ἦ­ταν καί ἡ με­γα­λύ­τε­ρη μα­κα­ρι­ό­τη­τα γι­ά τούς Ἀ­πο­στό­λους, τό νά βρε­θοῦν δη­λα­δή κά­τω ἀ­π’ τήν ἴ­δι­α στέ­γη μέ τό Δε­σπό­τη Χρι­στό. Καί πα­ρό­λο πού ἔ­φε­ρε τή φω­νή τοῦ Πα­τρός, ἡ ἴ­δι­α συμ­βο­λί­ζει τό συ­μπα­γές καί ἀ­δι­άρ­ρη­κτο ὅ­λης τῆς Ἁ­γί­ας Τρι­ά­δος.

Ἡ φω­νή αὐ­τή ἦλ­θε ἀ­πό τή Νε­φέ­λη, γι­ά νά φα­νεῖ ἡ θεί­α προ­έ­λευ­σή της, νά μαρ­τυ­ρή­σει ὅ­τι ὁ Χρι­στός εἶ­ναι Υἱ­ός Μο­νο­γε­νής, Υἱ­ός ἀ­γα­πη­τός καί σ’ Αὐ­τόν ἀ­να­παύ­ε­ται ὅ­λη ἡ Εὐ­δο­κί­α τοῦ Οὐ­ρα­νί­ου Πα­τρός. «Οὗ­τος ἐ­στίν ὁ Υἱ­ός μου», δη­λα­δή Μο­νο­γε­νής καί Ὁ­μο­ού­σι­ος μέ τόν Γεν­νή­το­ρα. «Ὁ ἀ­γα­πη­τός«, πού ἔ­χει τό ἕ­να καί αὐ­τό θέ­λη­μα μέ τόν Πα­τέ­ρα.

Τέ­λος, ἡ φω­νή συ­μπλη­ρώ­νει: «Αὐ­τοῦ ἀ­κού­ε­τε«. Ἄν θέ­λουμε δη­λα­δή νά με­τα­μορ­φω­θοῦμε καί νά εἰ­σέλ­θουμε στήν οὐ­ρά­νι­α καί ἀ­χει­ρο­ποί­η­τη σκη­νή τοῦ «Πρω­το­τό­κου πά­σης κτί­σε­ως«, ὑ­πάρ­χει μό­νο μί­α ὁ­δός, ἡ ὁ­δός τῶν ἐ­ντο­λῶν. Αὐ­τός ἔ­δει­ξε τήν ὁ­δό καί ταυ­τό­χρο­να εἶ­ναι ὁ Ἴ­δι­ος ἡ Ὁ­δός πού εἰ­σά­γει στόν Οὐ­ρα­νό, πέ­ραν τοῦ κα­τα­πε­τά­σμα­τος τῆς ὁ­ρα­τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας. Ὅ­ποι­ος δε­χθεῖ τό σταυ­ρό Του, πού εἶ­ναι τό κε­φά­λαι­ο ὅ­λων τῶν ἐ­ντο­λῶν, αὐ­τός βρί­σκει τή δό­ξα Του.

Ἡ Νε­φέ­λη τῆς δυ­νά­με­ως καί πα­ρου­σί­ας τοῦ Θε­οῦ, σέ συν­δυ­α­σμό μέ τή φω­νή τοῦ ἀ­νάρ­χου Γεν­νή­το­ρος, ὑ­πῆρ­ξε ἡ ὑ­πέρ­τα­τη στι­γμή τῆς Θα­βώ­ρει­ας Θε­ο­φά­νει­ας. Συ­γκλό­νι­σε δέ τούς Ἀ­πο­στό­λους κι «ἔ­πε­σαν ἐ­πί πρό­σω­πον αὐ­τῶν καί ἐ­φο­βή­θη­σαν σφό­δρα«. Δέν ἐμπό­ρε­σαν νά χω­ρέ­σουν τό πλή­ρω­μα καί τήν τε­λει­ό­τη­τα τοῦ Φω­τός πού τούς ἐμ­φα­νί­σθη­κε. Προ­σέ­πε­σαν στή γῆ, δεί­χνο­ντας τήν ἀ­δυ­να­μί­α τους, ἀλ­λά καί τή λα­τρευ­τι­κή τους στά­ση. Καί ἐ­νῶ βρί­σκο­νταν κα­τα­κεί­με­νοι οἱ Μα­θη­τές στή γῆ, τούς πλη­σί­α­σε ὁ Ἰ­η­σοῦς καί τούς ἀ­νόρ­θω­σε, ἀ­πο­δι­ώ­χνο­ντάς τους τό φό­βο καί ἐν­θαρ­ρύ­νο­ντάς τους. Πρᾶ­γμα τό ὁ­ποῖ­ο ση­μαί­νει πώς ὅ­σο βρι­σκό­μα­στε στή γῆ, ἡ με­σι­τεί­α τῆς ἐ­ναν­θρω­πή­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τη γι­ά τήν ἀ­νόρ­θω­σή μας. Ἦ­ταν ἀ­πα­ραί­τη­τη ἡ κα­τά­βα­ση Ἐ­κεί­νου πρός ἐ­μᾶς, γι­ά νά ἐ­πι­τύ­χου­με κι ἐ­μεῖς τήν ἄ­νο­δό μας στή Βα­σι­λεί­α Του.

Ἡ Με­τα­μόρ­φω­ση ἀ­πο­τε­λεῖ ἐ­σχα­το­λο­γι­κή φα­νέ­ρω­ση. Ἔ­λα­βε χώ­ρα τή συ­γκε­κρι­μέ­νη στι­γμή γι­ά νά στη­ρί­ξει τούς Μα­θη­τές στή δο­κι­μα­σί­α τοῦ Πά­θους τοῦ Δι­δα­σκά­λου τους, ἔ­χει ὅ­μως δι­α­χρο­νι­κή ση­μα­σί­α καί ἀ­πο­σκο­πεῖ στό νά ἐ­νι­σχύ­σει καί ἐ­μᾶς στήν πί­στη τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἐ­κεῖ­νος πού με­τα­μορ­φώ­θη­κε στό Θα­βώρ καί ἔ­δει­ξε τή δό­ξα Του στούς ἐ­κλε­κτούς Μα­θη­τές Του, μέλ­λει καί πά­λι νά ἔλ­θει με­τά δό­ξης «κρῖ­ναι ζῶ­ντας καί νε­κρούς«. Καί ἀ­π’ ὅ,τι μᾶς πα­ρα­δί­δουν οἱ Ἅ­γι­οι τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας μας, ἡ ἔ­σχα­τη Ἐ­πι­φά­νει­α τοῦ Χρι­στοῦ θά εἶ­ναι πο­λύ πι­ό ἔν­δο­ξη ἀ­πό ἐ­κεί­νη τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως. Κα­τά τή Θα­βώ­ρει­α Με­τα­μόρ­φω­ση, ὁ Κύ­ρι­ος ἔ­λαμ­ψε ὡς ὁ ἥ­λι­ος καί ἡ δό­ξα Του πε­ρι­έ­βα­λε τούς δύ­ο Προ­φῆ­τες καί τούς τρεῖς Μα­θη­τές. Κα­τά τήν ἔ­σχα­τη ἡ­μέ­ρα τῆς Δευ­τέ­ρας Πα­ρου­σί­ας Του, ἡ λάμ­ψη τῆς ἀ­στρα­πῆς τοῦ Προ­σώ­που Του θά κα­λύ­ψει ὅ­λη τήν οἰ­κου­μέ­νη καί θά εἶ­ναι «ἀ­π’ ἄ­κρων οὐ­ρα­νῶν ἕ­ως ἄ­κρων αὐ­τῶν«, ἤ – ὅ­πως λέ­γει ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής Μᾶρ­κος – «ἀ­π’ ἄ­κρου τῆς γῆς ἕ­ως ἄ­κρου τοῦ οὐ­ρα­νοῦ«. Ὅ­λος ὁ κτι­στός κό­σμος τῶν ἀγ­γέ­λων καί τῶν ἀν­θρώ­πων θά πλη­ρω­θεῖ τοῦ Φω­τός καί τῆς δό­ξης τοῦ Κυ­ρί­ου. Ὅ­λες οἱ φυ­λές τῆς γῆς θά δοῦν τή δό­ξα Του. Ὅ­σοι μέν δέν θά ἀ­να­μέ­νουν τό σω­τή­ρι­ον τοῦ Θε­οῦ «κό­ψο­νται«, θά θρη­νή­σουν δη­λα­δή ἀ­πα­ρά­κλη­τα. Οἱ στρα­τι­ές δέ ὅ­λων τῶν Ἀγ­γέ­λων καί οἱ χο­ροί ὅ­λων τῶν Ἁ­γί­ων καί δι­καί­ων – ἀ­νά τούς αἰ­ῶ­νας – θά συ­να­χθοῦν στήν Πα­ρου­σί­α τοῦ Υἱ­οῦ τοῦ Ἀν­θρώ­που, μέ ἀ­να­στη­μέ­να καί ἀ­φθαρ­το­ποι­η­μέ­να σώ­μα­τα, καί θά λάμ­ψουν «ὡς ὁ ἥ­λι­ος«.

Ἐ­κεί­νη, ἡ ἡμέ­ρα τοῦ Κυ­ρί­ου, θά εἶ­ναι μί­α δι­αρ­κής Με­τα­μόρ­φω­ση, γι­’ αὐ­τό καί ὅ­πως λέ­γει τό βι­βλί­ο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως, ὅ­σοι ἀ­ξι­ω­θοῦν νά δοῦν τήν ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη τοῦ Κυ­ρί­ου δέν θά ἔ­χουν ἀ­νά­γκη ἀ­πό ἥ­λι­ο. Θά λα­τρεύ­ουν τόν Θε­ό μέ ἀ­να­κε­κα­λυμ­μέ­να πρό­σω­πα· καί θά βλέ­πουν τό πρό­σω­πό Του· καί τό ὄ­νο­μά Του θά εἶ­ναι γραμ­μέ­νο στά μέ­τω­πά τους· «καί νύξ οὐκ ἔ­σται ἔ­τι, καί οὐ χρεί­α λύ­χνου καί φω­τός ἡ­λί­ου, ὅ­τι Κύ­ρι­ος ὁ Θε­ός φω­τι­εῖ αὐ­τούς καί βα­σι­λεύ­σου­σιν εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων«².