Μετά από είκοσι χρόνια; Έχοντας τέσσερα παιδιά;

Η έκπληξη και η απορία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του ερωτώντος. Απορούσε και έφριττε! Τον ήξερε ότι ήταν λίγο «παρτάκιας» αλλά δεν περίμενε ότι θα εγκατέλειπε κυριολεκτικά στο δρόμο τέσσερα παιδιά, σε σχολικές βαθμίδες από Γυμνάσιο και κάτω, και την γυναίκα του, που αυτός διάλεξε, και θα… «έστριβε» αδιαφορώντας! Ζητώντας αναίσχυντα συναινετικό διαζύγιο, χωρίς δεσμεύσεις γι αυτόν, διώχνοντάς την κιόλας από το (κατά τον νομικό τύπο) σπίτι του, για το οποίο φυσικά και η Μαρία είχε κουραστεί.

Βρέθηκε έτσι η Μαρία στην δίνη ενός ωκεανού προβλημάτων. Ευτυχώς ζούσαν οι γονείς της και κατέφυγε σ αυτούς με τα παιδιά της. Αφού γίναν οι τεχνικές ρυθμίσεις, το θέμα άρχισε να κρυώνει, και η Μαρία όμως άρχισε να βρίσκεται με ένα βουνό θέματα, προβλήματα και ανάγκες προ οφθαλμών, το όλο σοκ την βύθισε όπως ήταν «φυσικό» σε μια κατάθλιψη αδιαφορίας για όλους και για όλα. Ήθελε μόνο να κοιμάται και να μη αφήνει (αν γινόταν) καθόλου, όλο το εικοσιτετράωρο, το κρεβάτι της. Είχε «παραιτηθεί»…!

Όπως όλοι οι σημερινοί άνθρωποι έτσι και η Μαρία δεν είχε μάθει να χάνει! Επειδή έτσι μεγαλώνουμε, έχουμε συνειδητά και ασυνείδητα αποκλείσει από τα ενδεχόμενα της ζωής μας… το να χάσουμε! Θεωρούμε κάτι τέτοιο… ως αναξιοπρεπές! Ότι δεν πρόκειται να συμβεί σε μας! Και όταν… έρθει, τότε… πέφτουμε σε περιδίνηση! Στροβιλιζόμαστε σε αυτοαπαξίωση και άγχος απόρριψης. Δεν έχουμε τα μάτια να δούμε πίσω από αυτές τις αξιολογήσεις «το αιμορραγούν εγώ μας» και έτσι δεν βλέπουμε τον δρόμο εξόδου από τον αυτοεγκλεισμό!

Η Μαρία ήταν, μέσα στην ατυχία  της, σ’ αυτό τυχερή! Ο πατέρας της είχε συμμαθητή έναν φωτισμένο παπά, ο οποίος την βοήθησε να βγεί από τον φαύλο κύκλο της κατάθλιψης και να ξανοιχτεί στον δυναμισμό της συγχωρητικής αγάπης, που σε κάθε ατυχία μετράει τα δικά της λάθη και μαθαίνει να συγχωρεί και να ανασαίνει ελεύθερα από τα τυραννικά και αυταναφορικά ερωτήματα: … Γιατί σε μένα; … Πάλι εγώ θα την πληρώσω;… Εγώ θάμαι το θύμα; … και δεν συμμαζεύεται!!

Η Μαρία πήρε την ζωή όπως αυτή ήρθε στα χέρια της. Συγχώρησε τον πρώην άντρα της και «ξαμωλήθηκε» στον αγώνα του μεγαλώματος και των σπουδών των παιδιών της. Ο υγιής ψυχισμός της και η χαρά και η αισιοδοξία που εξέπεμπε, βόηθησαν τα παιδιά της να γίνουν καλοί χριστιανοί γεμάτοι από την αισιοδοξία που έβλεπαν να εκπέμπεται στην ζωή μιας μάνας που είχε ξεχάσει τον εαυτό της και ήταν διαρκώς μια ανοιχτή αγκαλιά, και την οποία οι δυσκολίες την είχαν κάνει σοφότερη και… αγιότερη, αφού η ανιδιοτελής αγάπη ήταν ο τρόπος και το ήθος της.

Πάνω στην δεκαετία από τα αρχικά γεγονότα του διαζυγίου, ο πρώην σύζυγος έχοντας παντρευτεί και έχοντας κάνει τρία παιδιά, σκοτώθηκε σε ατύχημα! Η Μαρία απλά και αυτονόητα παρευρέθηκε διακριτικά στην κηδεία, παρακαλώντας τον Χριστό για μια καλή ψυχική πορεία του νεκρού πάλαι ποτέ… ανθρώπου της. Φυσικά μαζί με τα παιδιά της, που τους τόνιζε ότι τον είχαν πατέρα, έστω και αν γι αυτήν ήταν ο πρώην σύζυγός.

Τα ανεπιθύμητα συμβάντα στην ανθρώπινη ζωή είναι μια «ευκαιρία» για να βγει στην επιφάνεια η ποιότητά μας, αρνητική, συνηθέστερα, ή και θετική, σπανιότερα. Και φυσικά για να υπάρξουν συνθήκες να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, σε μια πορεία ωριμότητας, κατά τις προδιαγραφές του Χριστού! Κάθε δίλημμα ελέγχει τα κριτήρια μας. Κάθε απόφαση φανερώνει το ποιον μας. Όπως έλεγε και ο Α. Καμύ: «Κάθε μέρα είναι η Ημέρα της Κρίσεως» …!!

Σαν να μην έφτανε ο θάνατος του πρώην συζύγου της, μετά από ένα οκτάμηνο ένας καρκίνος αδυσώπητος σκότωσε και την γυναίκα του πρώην άντρα της, μια μετανάστιδα, χωρίς συγγενείς και οικογενειακό περιβάλλον. Τα τρία μικρά παιδιά βρέθηκαν πεντάρφανα!  Οι γέροι γονείς του πρώην συζύγου της [είτε προφάσει (το πιθανότερο) είτε αληθεία] δεν δέχτηκαν να κάνουν κάτι για τα μικρά τους εγγόνια. Τότε φάνηκε όλο το μεγαλείο και η αγιότητα της Μαρίας. Ανάλαβε να μεγαλώσει και τα τρία μικρά παιδιά του πρώην άντρα της, αφού όπως «δικαιολογιόταν» ήταν αδέλφια των παιδιών της…!!

Τα δικά της παιδιά είχαν μεγαλώσει, τα δύο εργάζονταν, ο τρίτος σπούδαζε και φυσικά όλα συμφώνησαν γεμάτοι χαρά, από την σιγουριά και την υπερηφάνεια που πλημμύρισαν τις καρδιές τους, από τις αποφάσεις της μάνας τους. Τώρα, έλεγε η Μαρία, δεν ήταν μόνη της. Τα μεγάλα αδέλφια θα βοηθούσαν τα μικρά. Όμως όλοι  ήξεραν ότι χωρίς την γεμάτη αγάπη ανοιχτή αγκαλιά της δεν θα μπορούσαν τα μικρά παιδιά να μεγαλώσουν υγιώς.